Fablok 1D
 SM30-039 w skansenie w Karsznicach | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1957–1970 |
| Układ osi |
Bo′Bo′ |
| Wymiary | |
| Masa służbowa |
36 t |
| Długość |
10 140 mm |
| Szerokość |
3130 mm |
| Wysokość |
4300 mm |
| Średnica kół |
850 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
spalinowa |
| Typ silników |
3DVSRa-350 |
| Pojemność zbiorników paliwa |
750 l |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Moc znamionowa |
220 kW |
| Maksymalna siła pociągowa |
75 kN |
| Rodzaj przekładni |
elektryczna |
| Prędkość konstrukcyjna |
60 km/h |
| Nacisk osi na szyny |
9 t |
| System hamulca |
samoczynny Knorra |
| Parametry użytkowe | |
| Sterowanie wielokrotne |
brak |
| System ogrzewania |
brak |
Fablok 1D (typ fabryczny Ls300, seria PKP SM30) – lokomotywa spalinowa przeznaczona do pracy manewrowej i prowadzenia lekkich pociągów.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Lokomotywa została zaprezentowana w 1956 roku na Międzynarodowych Targach Poznańskich. Zakupem spalinowozu były zainteresowane koleje wschodnioniemieckie, jednak ostatecznie lokomotywa nie została wyeksportowana z powodu nieodpowiedniej konstrukcji. Wyprodukowano ponad 1000 egzemplarzy, z których 293 zostały zakupione przez PKP, zaś pozostałe były eksploatowane w zakładach przemysłowych. Lokomotywa SM30-001 została przydzielona do dyrekcji krakowskiej. Maszyny tej serii były przeznaczone do pracy manewrowej[1].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]W lokomotywie zastosowano szeregowo-równoległe przełączanie silników oraz osłabianie wzbudzenia. Zainstalowana została wymuszona wentylacja zewnętrzna prądnicy pomocniczej i silników trakcyjnych. Do regulacji wzbudzenia wykorzystano oporniki przełączane nastawnikiem. Regulator obrotów był wielozakresowy[1].
Pierwotnie lokomotywa była napędzana silnikiem spalinowym Wola-V-Roka 300 o mocy 300 KM, w późniejszym okresie zastąpionym przez silnik 2DVSa-350 o mocy 350 KM. W latach 80. XX wieku część lokomotyw zmodernizowano stosując silniki 16H12A (licencja Henschel).
Pudło lokomotywy wspierało się na dwóch dwuosiowych wózkach (układ Bo′Bo′). Siłę pociągową zapewniały cztery elektryczne silniki trakcyjne LT-31 lub Lka-310 zawieszone na osiach w sposób półodsprężynowany – „za nos”, czyli z jednej strony silnik jest osadzony na osi zestawu kołowego za pomocą dwóch łożysk ślizgowych, a z drugiej strony opiera się wspornikiem silnika trakcyjnego na wsporniku wózka poprzez wahacz i podwójne sprężyny (zawieszenie tramwajowe).
Na bazie spalinowozów serii SM30 powstały lokomotywy serii SP30, wyposażone w instalację elektrycznego ogrzewania wagonów (napięcie 500 V, energia elektryczna czerpana z prądnicy głównej).
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Lokomotywa SM30-231 w Żabnie
-
SM30-176 na terenie lokomotywowni Lublin
-
SM30-550
-
SM30-1096 spółki Majkoltrans
-
SM30-195 należąca do PKP PLK
-
SM30-507 KSK we Wrocławiu podczas manewrów
-
SM30-211 w skansenie taboru kolejowego w Chabówce
-
SM30 w malowaniu LHS
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zdzisław Walbiner: Lokomotywa spalinowa serii SM30. Wyd. drugie rozszerzone. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1968. (pol.).