Panzerselbstfahrlafette V
 Jedyny ocalały egzemplarz pojazdu „Sturer Emil”, obecnie w Muzeum w Kubince | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
5 (dowódca, celowniczy, dwóch ładowniczych, kierowca) |
| Historia | |
| Prototypy |
1941−1942 |
| Egzemplarze |
2 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
benzynowy Maybach HL 116 6-cylindrowy chłodzony cieczą o mocy 300 KM przy 3300 obr./min. |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
15 – 50 mm |
| Długość |
9,7 m |
| Szerokość |
3,16 m |
| Wysokość |
2,7 m |
| Masa |
35 t |
| Moc jedn. |
8,57 |
| Osiągi | |
| Prędkość |
25 km/h (po drodze) /23 km/h (w terenie) |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x armata 12,8 cm K 40 L/61 kal. 128 mm (zapas amunicji – 15 - 18 szt.) 1 x karabin maszynowy MG 34 (zapas amunicji – 600 szt.) | |
| Wyposażenie | |
| radiostacja FuG 5 | |
| Użytkownicy | |
| III Rzesza | |
| Rzuty | |
| |
12.8 cm Selbstfahrlafette auf VK 3001(H) (Panzerselbstfahrlafette V) Sturer Emil − samobieżne działo przeciwpancerne zbudowane na podwoziu eksperymentalnego czołgu Henschela VK 3001 (H) uzbrojone w działo Rheinmetall 12.8 cm K 40 L/61 (które z kolei było rozwinięciem 12.8 cm FlaK 40).
Historia
[edytuj | edytuj kod]W marcu 1941 dwa egzemplarze VK 3001(H) były gotowe do przebudowy na niszczyciel czołgów. Polegała ona na zamontowaniu nadbudówki wraz z działem 12.8 cm K L/61, Aby było to możliwe konieczne było powiększenie podwozia, co osiągnięto poprzez dodanie dodatkowej pary kół jezdnych. Przedział bojowy został umieszczony z tyłu pojazdu, a sposób zamontowania działa pozwalał na jego ograniczone przemieszczanie w osi poziomej do 7°. Ograniczona wielkość przedziału bojowego musiała pomieścić pięciu członków załogi oraz zaledwie od 15 do 18 pocisków. Pojazd był dodatkowo wyposażony w karabin maszynowy MG34, który był zabudowany w kadłubie pojazdu i służył do obrony przed piechotą wroga.
Od sierpnia 1941 do marca 1942 firmy Rheinmetall-Borsig i Henschel wyprodukowały dwa prototypy, które w połowie 1942 roku zostały skierowane do testów na front wschodni. Oba pojazdy odniosły na froncie spore sukcesy jednak zrezygnowano z ich produkcji na korzyść PzKpfw VI Tiger.
Jeden „Sturer Emil” służył w 2 Dywizji Pancernej, a drugi w 521 Panzerjäger Abteilung. Oba prototypy zostały utracone, z czego pierwszy został zniszczony w walce, a drugi z uzyskanymi 22 zniszczeniami namalowanymi na dziale został przejęty przez Rosjan w Stalingradzie w styczniu 1943 roku. Obecnie znajduje się w Muzeum w Kubince.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Selbstfahrlafette L/61 (Panzerselbstfahrlafette V) "Sturer Emil / Stubborn Emil"
- Wehrmacht-history. wehrmacht-history.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-21)].