Sturmhaubitze 42
 StuH42 Ausf.G | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
4 |
| Historia | |
| Prototypy |
1942 |
| Produkcja |
1942–1945 |
| Wycofanie |
1945 |
| Egzemplarze |
1299 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
1 silnik gaźnikowy 12-cylindrowy Maybach HL 120 TRM |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
11 – 80 mm |
| Długość |
6,13 m |
| Szerokość |
2,96 m |
| Wysokość |
2,15 m |
| Masa |
bojowa: 23 900 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość |
40 km/h |
| Zasięg pojazdu |
170 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 haubica StuH 42 L/28 kal. 105 mm 1 karabin maszynowy MG 34 kal. 7,92 mm | |
| Wyposażenie | |
| Radio: Fu 15 lub Fu 16, interkom | |
| Użytkownicy | |
| Niemcy | |
Sturmhaubitze 42 (SdKfz 142/2) – niemieckie działo pancerne z okresu II wojny światowej.
Wobec zapotrzebowania na nowy pojazd artyleryjskiego wsparcia piechoty, pod koniec 1941 roku zakłady Altmaerkische Kettenwerk GmbH (Alkett) otrzymały zlecenie na opracowanie uzbrojonych w haubicę L/28 kal. 105 mm samobieżnych dział szturmowych na podwoziu Sturmgeschütz III (Sd.Kfz. 142). Pierwszy egzemplarz wyprodukowano na podwoziu Sturmgeschütz III Ausf. E i wyposażony był w haubicę 10,5 cm leFH 18 L/28. Hitler był pod wrażeniem nowej samobieżnej broni i rozkazał wprowadzić ją do produkcji seryjnej. Przed końcem 1942 roku wyprodukowano 9 pojazdów, które otrzymały nazwę Sturmhaubitze 42 (StuH 42).
Po pozytywnych wynikach prób poligonowych podjęto decyzję o wdrożeniu wozu do produkcji seryjnej, którą rozpoczęto w lutym 1943 roku. Ogółem do końca wojny zbudowano około 1300 sztuk Sturmhaubitze 42, wprowadzając w trakcie produkcji jedynie niewielkie zmiany: inną osłonę oporopowrotników czy rezygnację z hamulca wylotowego w późniejszych seriach. Reszta zmian w pojeździe była identyczna ze zmianami dokonywanymi w równolegle produkowanym rówieśniku - Sturmgeschütz III Ausf. E.
Lufa haubicy 10,5 cm StuH 42 L/28 montowana w Sturmhaubitze była krótsza, grubsza i bardziej zwężała się ku wylotowi niż działo 7,5 cm StuK 40 L/48 ze StuGa. Do września 1944 roku nowe pojazdy typu StuH były dostarczane z zamontowanymi hamulcami wylotowymi. W pojazdach produkowanych od września do czasu zajęcia zakładów Alkett przez rosjan w kwietniu 1945 roku zrezygnowano z nich, między innymi ze względu na możliwe problemy z amunicją podkalibrową.
Od momentu rozpoczęcia produkcji Sturmaubitze 42 była wprowadzana do uzbrojenia wojsk niemieckich jako etatowe wyposażenie dywizjonów dział szturmowych, obok Sturmgeschütz III uzbrojonych w długolufową armatę kal. 75 mm. StuH 42 nie były używane w wojskach państw sprzymierzonych z III Rzeszą.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Leksykon techniki wojskowej XX wieku. Sturmhaubitze 42, w: Nowa Technika Wojskowa nr 12/1998, ISSN 1230-1665
- Wolfgang Fleischer, Die deutschen Sturmgeschütze 1935–1945, Richard Eiermann, Wölfersheim-Berstadt: Podzun-Pallas Verlag, 1996, ISBN 3-7909-0588-7, OCLC 38304186.
- Wolfgang Fleischer: Waffen Arsenal Band 176: Deutsche Sturmgeschütze im Einsatz, 1999, Podzun-Pallas Verlag, ISBN 3-7909-06-59X
- David Doyle, Niemieckie pojazdy wojskowe II wojny światowej, 2005 (2012 PL), Poznań (PL), Vesper, ISBN 978-83-7731-080-9.