Fatah

Dende o fin da segunda guerra mundial formárase un movemento palestino, que aspiraba a construír un estado árabe independente sobre o entón Mandato británico de Palestina, o cal ía contra as aspiracións sionistas sobre o mesmo territorio.

Trala creación de Israel en 1948, un grupos de estudantes palestinos reuníronse, convencidos de que a mellor forma de defender a integridade e a soberanía do pobo palestino era organizar un gran movemento de resistencia, baixo a forma dun movemento revolucionario autónomo, secular e de carácter nacional, é dicir un movemento independente dos países árabes e de calquera outro poder estranxeiro ou relixioso. Desta forma, Yaser Arafat fundou a organización, xunto con Salah Khalaf e Khalil al-Wazir, que residían en Kuwait, co obxectivo de combater a Israel para conseguir a liberación de Palestina,^[1] facendo un chamamento a todos os palestinos a loitar contra o Estado de Israel.

Fatah instalouse na Franxa de Gaza a comezos de 1960. Cinco anos máis tarde o movemento comezou a súa loita armada contra Israel, o 1 de xaneiro de 1965, a través dunha ampla operación militar, co nome do seu brazo armado, al-Assifa (a tempestade).

Trala derrota árabe na Guerra dos Seis Días de 1967, que provocou a ocupación israelí da Franxa de Gaza e Cisxordania, o movemento incrementou a súa importancia entre os palestinos. A partir dese momento, comezou a etapa de loita interior, na cal o grupo radicalizou as súas accións.

Durante o ano 1967 Fatah realizou 2.432 ataques contra Israel,^[2] pero as forzas de seguridade israelí frustraron a maioría destes atentados. Nestas operacións detiveron a cerca dun millar de milicianos palestinos e morreron case 200. Desta forma, o intento de levantamento popular nos territorios ocupados fracasou. En xaneiro de 1968, rexistróronse soamente 6 intentos de ataques^[3]

Tralo impacto mundial causado por numerosos ataques terroristas contra civís, e en particular o asasinato de 11 deportistas israelís durante os Xogos Olímpicos de Múnic, Fatah e a OLP decidiron reorientar a súa política, buscando o recoñecemento internacional da causa palestina.

En 1983, o movemento sufriu unha seria crise interna, trala invasión israelí do Líbano. Produciuse unha escisión dentro do movemento, debido ás profundas discrepancias que provocaba a política do diálogo seguida por Yasser Arafat. Desta crise Arafat saíu fortalecido e o seu movemento consolidou o seu dominio da OLP.

En 1985, a sede central da OLP bombardearona as forzas israelís, o que debilitou a súa dirección dentro da organización. Porén, logrou reverter a situación ao levar a cabo a Intifada nos territorios ocupados, en 1987.

Durante os Acordos de Oslo, en 1993, Yasser Arafat recoñeceuse como representante do pobo palestino, firmou a Declaración de Principios con Israel como parte do proceso de paz, no cal se acordou a retirada israelí dos territorios ocupados, o dereito ao autogoberno dos palestinos e a renuncia ao terrorismo contra Israel por parte da OLP. Permitíndose o regreso de Arafat do exilio en Tunisia.

A partir 1994, a dirección de Fatah fíxose cargo da Autoridade Palestina, sendo Arafat o seu presidente ata a súa morte, en 2004.

O movemento rexeitárono moitos países occidentais por supostas vinculacións co terrorismo árabe; pero tivo tamén momentos de aceptación, como o discurso de Arafat ante as Nacións Unidas (1974) en virtude do recoñecemento da OLP como lexítima representante do pobo palestino, ou a súa admisión como membro da Liga Árabe (1976).

Fatah designouse como terrorista baixo a lei israelí^[4] e soia ser considerada como tal por Estados Unidos ata que rexeitou formalmente toda forma de terrorismo e recoñeceu o dereito do Estado de Israel a existir, en 1988.^{[5][6][7][8][9]}

Por outra parte, agrupacións independentes nadas ao lado de Fatah, como as Brigadas dos Mártires de Al-Aqsa, perpetraron diversos ataques a partir da Segunda Intifada, sendo cualificadas como organización terrorista polos Estados Unidos e Israel. De acordo a fontes israelís, este grupo é o responsable de polo menos 32 ataques entre 2001 e 2007, 10 deles suicidas, cun saldo de ao redor de 130 vítimas mortais, entre civís e militares.^[10][11][12]