Honda CR-Z
 Honda CR-Z przed liftingiem | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
Tokyo Motor Show 2007/2009 |
| Okres produkcji |
od 2010 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
3-drzwiowe coupé |
| Silniki |
Silnik benzynowy: 1.5 SOHC VTEC 114 KM |
| Skrzynia biegów | |
| Napęd | |
| Długość |
4080 mm |
| Szerokość |
1740 mm |
| Wysokość |
1395 mm |
| Rozstaw osi |
2435 mm |
| Masa własna |
1211 - 1236 kg |
| Zbiornik paliwa |
40 kg |
| Liczba miejsc |
2 lub 4 |
| Test Euro NCAP |
|
| Bagażnik |
225 - 595 l |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
Honda CR-Z - kompaktowy hybrydowy samochód osobowy o nadwoziu coupé produkowany przez koncern Honda od 2010 roku.
Historia
Podczas Międzynarodowego Salonu Samochodowego Tokyo Motor Show w 2007 roku zaprezentowano koncepcyjny model małego samochodu sportowego wyposażonego w napęd hybrydowy[1] o nazwie Honda CR-Z Hybrid Sports Concept. Oficjalnej premiery wersji koncepcyjnej dokonano podczas Międzynarodowego Salonu Samochodowego w Genewie w 2008 roku. W 2009 roku na salonie w Tokio zaprezentowano drugi, zmodernizowany koncept o nazwie Honda CR-Z Concept 2009[2].
Podczas salonu samochodowego w Detroit na początku 2010 roku zaprezentowano odmianę produkcyjną pojazdu. Wersja na rynek europejski zadebiutowała w 2010 roku podczas salonu w Genewie.
Auto nominowano do konkursu Samochód Roku 2011[3]. Honda CR-Z została zwycięzcą konkursu japońskiej edycji konkursu Car of the Year 2010-2011[4]. Otrzymała także takie tytuły jak: Green Car of the Year magazynu Top Gear[5].
W 2012 roku auto przeszło delikatny facelifting[6].
Nadwozie i wnętrze
3-drzwiowe nadwozie Hondy CR-Z typu coupé charakteryzuje się dynamiczną linią. Stylizacyją auto nawiązuje do modelu Honda CR-X. Odmiana przeznaczona na rynki państw europejskich wyposażona została w osiem diod LED pełniących rolę świateł do jazdy dziennej, które zamontowane są pod kloszem reflektorów w ich dolnej części[7]. W wersji oferowanej w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych zamiast tylnego rzędu siedzeń umieszczono otwarte schowki na przedmioty podręczne.
Deska rozdzielcza wersji seryjnej stanowi rozwinięcie projektów studyjnych, wyposażona została w zestaw trójwymiarowych wskaźników o zmiennej kolorystyce podświetlenia z umieszczonym centralnie cyfrowym prędkościomierzem[7]. Kolor podświetlenia uzależniony jest od wyboru jednego z trzech trybów jazdy: czerwone dla trybu Sport, niebiesko-zielone dla trybu Normal lub niebieskie dla trybu Econ.
Układ napędowy i jezdny
Do napędu pojazdu zastosowano silnik benzynowy w technologii VTEC o pojemności skokowej 1497 cm³, mocy maksymalnej 114 KM i maksymalnym momencie obrotowym 145 Nm oraz silnik elektryczny o mocy 10 kW (13,6 KM) i momencie obrotowym 78 Nm[8]. Łączna moc obu jednostek napędowych wynosi 124 KM i osiąga maksymalny moment obrotowy 174 Nm. Napęd przekazywany jest na oś przednia poprzez 6-biegową manualną skrzynię biegów[9]. W 2012 roku auto przeszło facelifting. Układ napędowy pojazdu zwiększył moc do 137 KM i 190 Nm.
Zawieszenie przednie samochodu oparto na kolumnach MacPhersona z kutego aluminium[10] oraz amortyzatorach gazowych. Podczas prac konstrukcyjnych nad układem kierowniczym i jezdnym wzorowano się na rozwiązaniach takich modeli jak Mini, Lotus Elise czy Volkswagen Scirocco w celu zapewnienia modelowi CR-Z jak najlepszych własności trakcyjnych[11].
Wersje wyposażeniowe
- S
- Sport
- GT
- Spoon
- Mugen: W lutym 2010 roku[12] firma Mugen Motorsports, będąca fabrycznym tunerem marki Honda zaprezentowała własny pakiet zmian modelu CR-Z. Modyfikacje w stosunku do modelu seryjnego objęły głównie stylistykę zewnętrzną pojazdu poprzez zastosowanie nowego wzoru zderzaków, osłony wlotu powietrza, spoilera dachowego, dyfuzora oraz nakładek na progi boczne. Dodatkowo zmodernizowano układ jezdny oraz hamulcowy, którego wydajność została zwiększona. W celu poprawy osiągów model ten wyposażony został w nowy układ wydechowy oraz filtr powietrza. We wnętrzu zamontowano dodatkowe wskaźniki, dźwignia zmiany biegów oraz obudowa lusterka wstecznego wykonane zostały z karbonu.
- Mugen RR
- Mugen RZ
- HKS: W 2010 roku japońskie przedsiębiorstwo HKS przedstawiło pakiet tuningowy dla tego modelu. Obejmuje on głównie zmiany w układzie jezdnym, poprzez zastosowanie zawieszenia Hipermax III, umożliwiającego zmianę charakterystyki amortyzatorów oraz sprężyn. Dodatkowo zastosowano nowy tłumik wydechowy, kolektor dolotowy oraz wprowadzono modyfikacje w elektronicznych systemów sterujących pracą jednostki napędowej[13].
- ɑ-edition: przeznaczona na rynek Chiński
- Label Alpha: edycja specjalna przeznaczona na rynek japoński
W standardzie auto wyposażone jest w system VSA, ABS, system kontroli ciśnienia w oponach, cztery poduszki powietrzne oraz kurtyny powietrzne, klimatyzację automatyczną, system audio, nawigację satelitarną w łączności z Bluetoothem, złaczami USB oraz iPod
- ↑ Dariusz Szynder: Tokio Motor Show 2007: Honda CR-Z - reinkarnacja CRX. AutoInfo.pl, 14 października 2007. [dostęp 2 marca 2010].
- ↑ Lesław Sagan: Tokio 2009: Honda CR-Z Concept 2009 - coupé już wkrótce seryjne. AutoInfo.pl, 1 października 2009. [dostęp 2 marca 2010].
- ↑ Lesław Sagan: Car of the Year 2011: znamy już listę kandydatów. AutoInfo.pl, 21 lipca 2010. [dostęp 24 lipca 2010].
- ↑ Honda lepsza od Volkswagena. Onet.pl, 11 listopada 2010. [dostęp 13 listopada 2010].
- ↑ Honda CR-Z is 'Green Car of the Year'
- ↑ Zdjęcia Honda CR-Z Facelifting • AutoCentrum.pl
- ↑ a b Europejski debiut Hondy CR-Z. MotoNews.pl, 9 lutego 2010. [dostęp 2 marca 2010].
- ↑ Honda CR-Z na zdjęciach. Onet.pl, 9 grudnia 2009. [dostęp 2 marca 2010].
- ↑ Honda zaprezentowała następcę modelu CRX!. Onet.pl, 12 stycznia 2010. [dostęp 2 marca 2010].
- ↑ Rafał Sękalski. Wyścigowa hybryda. „Auto Świat”. 754, s. 10-11, 25 stycznia 2010. Warszawa: Axel Springer. ISSN 1234-0294.
- ↑ Hybrydowy sprinter. „Auto Świat”. 768, s. 11, 4 maja 2010. Warszawa: Axel Springer. ISSN 1234-0294.
- ↑ Honda CR-Z Mugen. Onet.pl, 26 lutego 2010. [dostęp 5 marca 2010].
- ↑ Honda CR-Z podrasowana przez HKS. Onet.pl, 12 lipca 2010. [dostęp 24 lipca 2010].