Zbigniew Boniek

Zbigniew Boniek

Zbigniew Boniek (2015)
Data i miejsce urodzenia	3 marca 1956 Bydgoszcz
Prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej
Okres urzędowania	od 26 października 2012 do 18 sierpnia 2021
Poprzednik	Grzegorz Lato
Następca	Cezary Kulesza
Wiceprezydent UEFA
Okres urzędowania	od 20 kwietnia 2021
Odznaczenia

Zbigniew Boniek

Zbigniew Boniek (1986)
Pełne imię i nazwisko	Zbigniew Kazimierz Boniek
Miejsce urodzenia	Polska
Obywatelstwo	polskie, włoskie
Wzrost	181 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1968–1973 Zawisza Bydgoszcz
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1973–1975 Zawisza Bydgoszcz 41 (14) 1975–1982 Widzew Łódź 172 (50) 1982–1985 Juventus 81 (14) 1985–1988 Roma 76 (17) W sumie: 370 (95)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1976–1988  Polska 80 (24)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1990–1991 Lecce 1991–1992 Bari 1992–1993 Sambenedettese 1994–1996 Avellino 2002 Polska
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
MŚ III miejsce Hiszpania 1982 Piłka nożna
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Zbigniew Kazimierz Boniek (ur. 3 marca 1956 w Bydgoszczy^[1]) – polski piłkarz, trener, działacz piłkarski i przedsiębiorca.

Umieszczony na liście stu najlepszych piłkarzy w historii światowej piłki nożnej według FIFA. Członek Klubu Wybitnego Reprezentanta, kapitan reprezentacji Polski w piłce nożnej, uczestnik trzech turniejów finałowych mistrzostw świata – Argentyna 1978, Hiszpania 1982 (3. miejsce), Meksyk 1986 (łącznie 16 meczów i 6 goli). Dwukrotny klubowy mistrz Polski w barwach Widzewa Łódź, mistrz Włoch, zdobywca Pucharu Włoch, a także m.in. Pucharu Europy (1985) i Pucharu Zdobywców Pucharów (1984) z Juventusem, zdobywca Pucharu Włoch i srebrny i brązowy medalista mistrzostw Włoch z AS Romą. Jeden z sześciu polskich piłkarzy, którzy zdobyli Puchar Europy.

Laureat III. miejsca w Plebiscycie Złotej Piłki w 1982. Piłkarz 50 i 60-lecia tygodnika Piłka Nożna^[2]. Jako pomocnik wybrany do jedenastki stulecia Polskiego Związku Piłki Nożnej^[3].

W latach 1999–2002 wiceprezes Polskiego Związku Piłki Nożnej ds. marketingu, w 2002 selekcjoner reprezentacji Polski w piłce nożnej ^[4], w latach 2012–2021 prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej, od 2021 honorowy prezes oraz ambasador federacji. Od 5 kwietnia 2017 członek Komitetu Wykonawczego UEFA. Od 2021 wiceprezydent UEFA^[5].

Jest synem byłego piłkarza Zawiszy i Polonii Bydgoszcz, Józefa oraz Jadwigi Bońków^[6]. Maturę zdał w VI Liceum Ogólnokształcącym w Bydgoszczy. W 1982 ukończył studia w zakresie wychowania fizycznego na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie^[7][8].

Jest wychowankiem Zawiszy Bydgoszcz, w którym grał od 1968^[9].

W 1975 roku trafił do Widzewa Łódź ^[10], w którym zadebiutował 16 sierpnia 1975^[11][12]. Pierwszy mecz przed własną publicznością zagrał 20 sierpnia 1975^[10]. Miesiąc później 20 września rozegrał swój pierwszy mecz przeciwko mistrzowi kraju Ruchowi Chorzów^[10]. 2 listopada rozegrał mecz przeciwko Polonii Bytom w którym strzelił gola w 9 minucie^[13].

Następnie został powołany do reprezentacji Polski U-23 przez trenera Ryszarda Kuleszę. Zagrał 74 minuty w przegranym (0-1) meczu przeciwko Reprezentacji U-23 Bułgarii^[14].

Z tym klubem dwukrotnie zdobył Mistrzostwo Polski (1981, 1982). W łódzkim klubie rozegrał 172 ligowe mecze, strzelając 50 bramek^[15].

Przed Mistrzostwami Świata w 1982 r., w ostatnim dniu okienka transferowego (30 kwietnia 1982) podpisał kontrakt z Juventusem^[16]. 21 lipca 1982 roku przyleciał do Włoch^[17]. W ramach umowy transferowej 25 sierpnia rozegrany został towarzyski mecz pomiędzy jego Widzewem a Juventusem^[18]. W barwach Juventusu zadebiutował 12 września w meczu przeciwko Sampdorii^[19]. 15 września zadebiutował w barwach Juventusu w Pucharze Europy przeciwko drużynie Hvidorve^[20]. W rewanżowym meczu przeciwko Hvidorve strzelił jedną bramkę^[21]. 3 października przeciwko Napoli strzelił 2 bramki^[21]. Polski zawodnik obok Paolo Rossiego i Michela Platiniego był jednym z filarów zespołu. W latach 1984–1985 zdobył z tym klubem wszystkie najważniejsze międzynarodowe trofea, na czele z Pucharem Europy i Pucharem Zdobywców Pucharów ^[22]. Był nazywany „Pięknością nocy”, gdyż najlepsze występy notował w meczach rozgrywanych przy sztucznym oświetleniu^[15].

W barwach Juventusu uczestniczył w spotkaniu finałowym Pucharu Europy w 1985 na Heysel w Brukseli, gdzie przed spotkaniem doszło do zamieszek, w wyniku których śmierć poniosło 39 kibiców ^[23] (następnego dnia, grając w Tiranie, strzelił zwycięską bramkę dla reprezentacji Polski w meczu z Albanią w eliminacjach mistrzostw świata 1986). W lipcu 1985 za 3 miliardy lirów przeszedł do AS Roma^[24][25]. Z klubem tym w 1986 roku zdobył Puchar Włoch. Właśnie tam w 1988 roku zakończył karierę piłkarską^[11][26].

Zagrał w przegranym meczu reprezentacji narodowej do lat 23 z Bułgarią (0-1)^[14]. W reprezentacji Polski zadebiutował w wieku 20 lat, 24 marca 1976 roku, w meczu przeciwko reprezentacji Argentyny, jeszcze pod wodzą Kazimierza Górskiego^[27]. Na stałe zadomowił się w reprezentacji za kadencji Jacka Gmocha, w trakcie Finałów Mistrzostw Świata w Argentynie w 1978. W turnieju tym popisał się zwłaszcza strzeleniem dwóch bramek w meczu z Meksykiem^[28]. Polacy odpadli z rozgrywek po drugiej rundzie, zajmując w grupie miejsce 3-cie, co było równoznaczne z zajęciem miejsca 5-6 w turnieju.

W 1980 r. był zamieszany w tzw. Aferę na Okęciu i w konsekwencji zawieszony w prawach reprezentanta^[29].

Szybko jednak wrócił do kadry i odegrał czołową rolę w występie polskiej reprezentacji na Mistrzostwach Świata w Hiszpanii w 1982. W pamięci kibiców szczególnie zapamiętany dzięki hat trickowi w Barcelonie w spotkaniu z reprezentacją Belgii^[30]. W meczu przeciwko Związkowi Radzieckiemu obejrzał drugą żółtą kartkę na tym turnieju, przez co zmuszony był pauzować w meczu półfinałowym przeciwko Włochom, przegranym przez Polskę 0:2^[31]. Do składu wrócił na mecz o trzecie miejsce z Francją wygranym przez Polskę 3:2^[32]. Na Mistrzostwa Świata w Meksyku w 1986 r. pojechał jako kapitan reprezentacji Polski^[33]. Reprezentacja odpadła w 1/8 finału po porażce z Brazylią 0:4. Na trzech turniejach finałowych Mistrzostw Świata (1978, 1982, 1986) rozegrał 16 spotkań, strzelając 6 goli.

Udane występy podczas Mistrzostw Świata oraz w Juventusie zaowocowały trzecim miejscem w plebiscycie czasopisma France Football na najlepszego piłkarza Europy 1982 (jako drugi Polak w historii – po Kazimierzu Deynie)^[34]. Wcześniej wybrany został do drużyny gwiazd mistrzostw świata. Także w 1982 roku, jako drugi – po Wacławie Kucharze – piłkarz w historii, został najlepszym sportowcem Polski w plebiscycie „Przeglądu Sportowego”. Dwukrotnie w 1978 r. i 1982 r. został najlepszym piłkarzem roku w Polsce w plebiscycie „Piłki Nożnej”^[35]. W 1976 został wybrany piłkarskim odkryciem roku w Polsce w plebiscycie „Piłki Nożnej”.

Ostatni występ reprezentacyjny Zbigniewa Bońka miał miejsce 23 marca 1988 roku w meczu z Irlandią Północną^[36]. W reprezentacji rozegrał łącznie 80 meczów i zdobył 24 bramki^[15]. Jest członkiem Klubu Wybitnego Reprezentanta.

W 1979 roku wybrany do drużyny „Reszty Świata” na mecz z mistrzem świata, Argentyną, wygranym przez drużynę gwiazd 2:1. W drużynie „Reszty Świata” wystąpił także w meczu z Francją w 1986 r., podczas pożegnalnego występu Michela Platiniego^[15].

W latach 1989–1990 odbył kurs trenerski w Coverciano^[37]. Uzyskał licencję UEFA Pro^[38]. W sezonie 1990/1991 prowadził drużynę US Lecce, występującą wówczas w Serie A. Sezon ten zakończył się spadkiem do Serie B.

W następnym sezonie Boniek prowadził drużynę AS Bari, grającą w Serie A. Zespół zakończył sezon na piętnastym miejscu i spadł do Serie B.

W sezonie 1992/1993 Zbigniew Boniek został zatrudniony w grającym w Serie C1 Sambenedettese, gdzie był trenerem przed 10 kolejek (18.-27. kolejka, bilans 0-6-4), skąd został jednak zwolniony przed końcem rozgrywek.

Pod koniec sezonu 1994/1995 (dwie kolejki przed końcem) został trenerem grającego w Serie C1 US Avellino 1912, z którym po dwustopniowych barażach awansował do Serie B, gdzie w następnym sezonie wytrzymał jedynie cztery mecze (bilans 1-1-2).

8 lipca 2002 objął funkcję selekcjonera reprezentacji Polski w piłce nożnej^[39]. Na ławce trenerskiej reprezentacji zadebiutował 21 sierpnia 2002 w zremisowanym 1:1, towarzyskim spotkaniu z Belgią^[40]. Łącznie, jako trener, poprowadził kadrę w 5 spotkaniach. Bilans drużyny narodowej pod jego wodzą to: 2 zwycięstwa, 1 remis i 2 porażki. 3 grudnia 2002 zrezygnował z funkcji selekcjonera reprezentacji Polski^[41].

W 1999 roku kandydował na stanowisko prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej^[41] (przegrał z Michałem Listkiewiczem).

Od 2000 do sierpnia 2002 pełnił funkcję wiceprezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej do spraw marketingu^[42], po czym objął stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski w piłce nożnej^[4].

Od 2004 do 20 lipca 2006 ponownie związany z Widzewem Łódź jako jeden ze współwłaścicieli i członków zarządu stowarzyszenia. Od 18 czerwca 2007 do września 2008 był członkiem rady nadzorczej Klubu Sportowego Widzew Łódź SA.

30 października 2008 bez powodzenia kandydował w wyborach na prezesa polskiej federacji piłkarskiej (przegrał z Grzegorzem Latą^[43], jednak w następnych wyborach, 26 października 2012, zwyciężył (otrzymując w drugiej turze 61 głosów delegatów – przy wymaganych co najmniej 59) i objął urząd prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej^[44]. Po zatrudnieniu przez Bońka Adama Nawałki w 2013 reprezentacja Polski, w 2016 roku zakwalifikowała się na Mistrzostwa Europy 2016, a następnie dotarła do ćwierćfinału tego turnieju, osiągając najlepszy wynik na Mistrzostwach Europy w historii. Od początku kadencji Bońka, Polska awansowała w rankingu FIFA o 47 lokat (z 54. miejsca w 2012, na 5. miejsce w 2017)^[45]. 28 października 2016 po raz drugi został wybrany na prezesa PZPN^[46]. Od września 2017 jest członkiem rady nadzorczej Ekstraklasy SA.

Funkcję prezesa PZPN Boniek sprawował do 18 sierpnia 2021 roku po czym na tym stanowisku zastąpił go Cezary Kulesza^[47].

2 września 2024 usłyszał zarzut popełnienia przestępstwa dotyczącego działania na szkodę PZPN^[48]. Prokuratura zarzuciła mu, że w okresie od listopada 2014 do sierpnia 2021, jako prezes federacji, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, wyrządził związkowi szkodę majątkową wielkich rozmiarów w kwocie przekraczającej 1 mln zł, w związku z umową sponsorską^[48]. Zbigniew Boniek nie przyznał się do zarzucanego mu czynu^[48].

5 kwietnia 2017 podczas 41. Kongresu Europejskiej Unii Piłkarskiej w Helsinkach, otrzymując 45 na 55 możliwych głosów, został wybrany w skład Komitetu Wykonawczego UEFA. Boniek został tym samym, drugim, po Leszku Rylskim (lata 1956-64 i 1966-68), Polakiem w Komitecie Wykonawczym UEFA^[49]. Pełni funkcję przewodniczącego Komisji UEFA ds. Statusu Zawodników, Transferów, Agentów i Agentów Meczowych, wiceprzewodniczącego Komisji UEFA ds. Rozwoju i Wspierania Szkolenia. Jest także członek Panelu Doradczego ds. Szkolenia (TAP) w Międzynarodowej Radzie Piłkarskiej (IFAB). 20 kwietnia 2021 podczas kongresu UEFA w Montreux uzyskał reelekcję na kolejną kadencję komitetu wykonawczego europejskiej unii piłkarskiej^[5], a także został wybrany jednym z czterech wiceprezydentów UEFA^[50]. 17 lipca 2021 podczas posiedzenia zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej został wybrany ambasadorem PZPN, dzięki czemu może reprezentować polski futbol w strukturach europejskich^[51].

Na jego cześć imieniem Boniek nazwany został, urodzony w 1984 roku, honduraski piłkarz, Oscar Boniek García Ramírez – ponad 100-krotny reprezentant Hondurasu w piłce nożnej, a także uczestnik Mistrzostw Świata z 2014 roku^[52].

W 2004 Pelé umieścił go na liście FIFA 100^[53]. Jest jedynym polskim piłkarzem umieszczonym na tej liście.

W 2009, za całokształt kariery, otrzymał nagrodę Golden Foot „All-Time”^[54].

Jako jedna z legend Juventusu, Boniek uhonorowany został przyznaniem mu jednej z 50 gwiazd otaczających Juventus Stadium. Spotkało się to ze sprzeciwem fanów, którzy wypominali Polakowi nieprzychylne wypowiedzi na temat klubu. Nowe władze Juventusu, pod naciskiem kibiców, postanowiły poddać ten temat pod ich głosowanie. Kibice zdecydowali, że ostatnia gwiazda trafi do Edgara Davidsa. Holender zdobył w głosowaniu 60%. Drugi był Boniek, z 5% poparcia. 14 lutego 2011, jego gwiazda została zamieniona na gwiazdę wspomnianego Edgara Davidsa^[55].

19 czerwca 2018 otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Województwa Łódzkiego^[56], a 18 listopada 2020 tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łodzi^[57].

W 2019 został uznany za najbardziej wpływowego człowieka w polskim sporcie w rankingu magazynu Forbes i Pentagon Research^[58].

W 2020 ukazała się jego książka biograficzna pt. Zibi, czyli Boniek, autorstwa dziennikarza i publicysty Romana Kołtonia^[59], a także autobiografia pt. Zbigniew Boniek. Mecze mojego życia, wydana nakładem Wydawnictwa SQN^[60].

18 sierpnia 2021 podczas zjazdu sprawozdawczo-wyborczego Polskiego Związku Piłki Nożnej został głosami delegatów wybrany honorowym prezesem tegoż związku^[61][62].

Mieszka w Rzymie. Posiada obywatelstwo polskie i włoskie^[63]. Ma żonę Wiesławę, romanistkę, z którą pobrali się w 1976. Mają troje dzieci: dwie córki, Karolinę i Kamilę oraz syna, Tomasza^[64]. Mężem córki Karoliny jest były włoski tenisista, Vincenzo Santopadre^[65]. Mają syna Mateo (ur. 2004) oraz córkę Giulię (ur. 2006)^[66]. 17 grudnia 2015, na świat przyszła jego druga wnuczka, Emma Catterina Boniek^[67].

• 24 bramki strzelone w reprezentacji narodowej
• 21 spotkań, w których strzelał bramki
• 80 występów w reprezentacji narodowej

Reprezentant nr 447-48.

Widzew Łódź

• Mistrzostwo Polski: 1981, 1982
• Wicemistrzostwo Polski: 1977, 1979, 1980

Juventus

• Mistrzostwo Włoch: 1984
• Wicemistrzostwo Włoch: 1983
• Puchar Włoch: 1983
• Puchar Europy: 1985
• Superpuchar Europy: 1984
• Puchar Zdobywców Pucharów: 1984

AS Roma

• Wicemistrzostwo Włoch: 1986
• Brązowy medal mistrzostw Włoch: 1988
• Puchar Włoch: 1986

• III miejsce Mistrzostw Świata: 1982

• Trzecie miejsce w Plebiscycie „Złotej Piłki”: 1982
• Najlepszy sportowiec Polski w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego”: 1982
• Odkrycie Roku w Plebiscycie „Piłki Nożnej”: 1976
• Piłkarz Roku w Plebiscycie „Piłki Nożnej”: 1978, 1982
• Skład „Gwiazd” Mistrzostw Świata: 1982
• Drużyna „Reszty Świata” na mecz z Argentyną: 1979
• Drużyna „Reszty Świata” na mecz z Francją: 1986
• FIFA 100: 2004
• Golden Foot „All time”: 2009
• Piłkarz Pięćdziesięciolecia Plebiscycie „Piłki Nożnej”: 2006
• Piłkarz Sześćdziesięciolecia Plebiscycie „Piłki Nożnej”: 2016
• Jedenastka Stulecia PZPN (na pozycji lewego pomocnika): 2019^[68]

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1982
• Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe – 1982
• Medal Kalos Kagathos – 2001
• Krzyż Niepodległości I Klasy z Gwiazdą (NSZZ Policjantów) – 2019^[69]
• Komandor Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – Włochy, 1997^[70]

• Honorowy Obywatel Województwa Łódzkiego: 2018
• Honorowy Obywatel Łodzi: 2020

• Roman Kołtoń: Zibi czyli Boniek. Poznań: Zysk i Spółka, 2020. ISBN 978-83-8116-781-9.Sprawdź autora:1.

• Ludzie Wprost – Zbigniew Boniek (pol.)
• Z. Boniek, [w:] baza Soccerway (trenerzy) [dostęp 2021-01-01] .
• Zbigniew Boniek w bazie 90minut.pl
• Zbigniew Boniek w bazie Soccerbase (ang.)
• Zbigniew Boniek w bazie FootballDatabase.eu (ang. • fr. • hiszp.)
• Zbigniew Boniek w bazie PlayMakerStats (ang. • fr. • hiszp. • niem. • port. • wł.)
• Zbigniew Boniek w bazie WorldFootball.net (ang.)
• Zbigniew Boniek w bazie National Football Teams (ang.)
• Zbigniew Boniek, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-11-18] .