Tu-444
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
pasażerski |
| Załoga |
2 + 1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 x silnik turbowentylatorowy Saturn AL-32M |
| Ciąg |
95 kN |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
16,2 m |
| Długość |
36 m |
| Wysokość |
6,51 m |
| Powierzchnia nośna |
213,6 m² |
| Masa | |
| Własna |
19 300 kg |
| Startowa |
41 000 kg |
| Paliwa |
20 500 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość przelotowa |
2 Ma |
| Pułap |
18 000 m |
| Zasięg |
7500 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 10 | |
| Użytkownicy | |
 Rosja
| |
Tu-444 (ros. Ту-444) – niezrealizowany projekt naddźwiękowego, rosyjskiego samolotu pasażerskiego przeznaczonego dla 6 - 10 pasażerów. Maszynę zaprojektowało biuro konstrukcyjne Andrieja Nikołajewicza Tupolewa.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pomysł budowy niewielkiego samolotu dyspozycyjnego zdolnego latać z prędkością ponaddźwiękową pojawił się w latach 60. XX wieku, kiedy to Artiom Mikojan zaproponował, aby na bazie maszyny MiG-25 zbudować samolot zdolny przewieźć 6 pasażerów na odległość 3500 km z prędkością 2,35 Ma. Pomysł nie zyskał aprobaty władz radzieckich, a kolejne próby budowy tego typu maszyny przyszło czekać do lat 80. i 90. XX wieku. W 1989 roku biuro konstrukcyjne im. Pawła Suchoja podpisało porozumienie z amerykańskim Gulfstream Aerospace o budowie dyspozycyjnego samolotu pasażerskiego oznaczonego jako SSBJ S-21. Rozpad Związku Radzieckiego spowodował zamrożenie wszelkich prac nad samolotem, a później anulowanie programu. W połowie lat 90. XX wieku z własnym projektem wystąpiło biuro konstrukcyjne Tupolewa, które zaproponowało zbudowanie na bazie samolotu bombowego Tu-22M3 maszyny oznaczonej jako Tu-344. Samolot miał przewozić do 12 pasażerów, ale zaniechano dalszych prac. W 2004 roku Tupolew przedstawił kolejny projekt oznaczony jako Tu-444. Jego realizacja uzależniona była od znalezienia partnera chcącego partycypować w kosztach prac projektowych i badawczych. Brak jest informacji o dalszych losach tego przedsięwzięcia.
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Tu-444 był wolnonośnym dolnopłatem z chowanym, trójpodporowym podwoziem z przednim podparciem. Skrzydło pasmowe z niewielkim ujemnym wzniosem zapewniające maszynie dużą manewrowość i siłę nośną w szerokim zakresie prędkości. Kadłub zwężający się ku tyłowi, na końcu duży statecznik pionowy. Jednostki napędowe umieszczone w dwóch odrębnych gondolach silnikowych.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Piotr Krawczyk, Mirosław Kwarciński, Szybciej niż dźwięk czyli czas to pieniądz..., „Lotnictwo”, nr 3 (2007), s. 22-25, ISSN 1732-5323.
