Manny Pacquiao, właśc. Emmanuel Dapidran Pacquiao (ur. 17 grudnia1978 w Kibawe) – filipińskibokser, były mistrz świata organizacji WBC w wadze muszej, IBF w wadze junior piórkowej, WBC w wadze junior lekkiej, WBC w wadze lekkiej, WBO w wadze półśredniej oraz WBC w wadze lekkośredniej. W swojej karierze pokonał 16 zawodników o tytuł mistrza świata[1].
Pacquiao rozpoczął swoją karierę w 1995. Pierwszą walkę stoczył w kategorii junior muszej, później zmieniał kategorie wagowe na wyższe. Pierwszej porażki doznał już w swojej 12 walce – w lutym 1996 został znokautowany przez swojego rodaka Rustico Torrecampo. Po tej walce Pacquiao ostatecznie zaczął walczyć w wadze muszej. Po stoczeniu kilkunastu zwycięskich pojedynków, 4 grudnia 1998 zmierzył się z Chatchai Sasakulem w walce o tytuł mistrza świata WBC. Pacquiao znokautował Taja w ósmej rundzie i zdobył pas mistrzowski[2]. Tytuł stracił już w swojej drugiej obronie, 17 września 1999, w pojedynku z Medgoenem Singsuratem. Pacquiao został znokautowany w trzeciej rundzie ciosem na korpus, lecz tytuł stracił jeszcze przed pojedynkiem, ponieważ nie zdołał zmieścić się w limicie wagowym[3].
Po tej porażce przeniósł się do kategorii junior piórkowej. W ciągu niemal dwóch lat stoczył kilka zwycięskich pojedynków, a 23 czerwca 2001 dostał szansę walki o mistrzostwo świata IBF z Lehlohonolo Ledwabą. Pacquiao przystąpił do tego pojedynku bez dłuższych przygotowań, w ostatniej chwili zastępując innego boksera. Mimo tego pokonał Ledwabę przez techniczny nokaut w szóstej rundzie i zdobył swój drugi w karierze tytuł mistrza świata[4].
10 listopada 2001, w pierwszej obronie tytułu, zremisował z Agapito Sanchezem – sędzia w szóstej rundzie przerwał walkę z powodu rozcięcia łuku brwiowego nad prawym okiem Pacquiao, a po podliczeniu punktów ogłoszono remis[5]. W 2002 walczył dwukrotnie, wygrywając z byłym mistrzem WBA i WBO w kategorii koguciej, Jorge Eliecerem Julio (TKO w 2 rundzie) oraz z oficjalnym pretendentem do tytułu, Fahprakorbem Rakkiatgymem, nokautując go już w pierwszej rundzie[6].
W następnym roku jeszcze raz obronił swój pas mistrzowski, pokonując w trzeciej rundzie przez techniczny nokaut Emmanuela Lucero[7], a następnie znów zmienił kategorię na wyższą – piórkową, aby móc zmierzyć się z Markiem Antoniem Barrerą. Do pojedynku doszło 15 listopada 2003. Pacquiao wygrał go przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie, kiedy to trener Meksykanina wszedł na ring przerywając walkę. Pacquiao już w pierwszej rundzie leżał na deskach, z kolei Barrera był liczony w rundzie trzeciej i jedenastej, sędzia w dziewiątej rundzie odebrał mu też jeden punkt za uderzenie po przerwie[8].
8 maja 2004 zmierzył się z mistrzem świata WBA i IBF Juanem Manuelem Márquezem. Pojedynek zakończył się remisem, mimo iż Márquez w pierwszej rundzie trzykrotnie leżał na deskach[9]. Jeden z sędziów przyznał później, że błędnie przyznał punkty za pierwszą rundę – w protokole wpisał 10:7 dla Pacquiao, zamiast 10:6. Gdyby się nie pomylił, Filipińczyk wygrałby pojedynek na punkty[10]. Jeszcze w tym samym roku pokonał w czwartej rundzie Fashsana 3K Battery[11].
W 2005 zdecydował się po raz kolejny zmienić kategorię wagową na junior lekką, aby móc walczyć z Erikiem Moralesem. 19 marca 2005 przegrał jednak z Meksykaninem jednogłośnie na punkty[12]. Sześć miesięcy później pokonał w szóstej rundzie Hectora Velazqueza[13], a następnie 21 stycznia 2006 w walce rewanżowej pokonał Moralesa przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie[14].
2 lipca 2006 pokonał na punkty kolejnego Meksykanina, byłego mistrza świata WBC w kategorii junior piórkowej Oscara Lariosa[15]. We wrześniu tego samego roku podpisał kontrakt na siedem walk z grupą promotorską Oscara de la Hoi, Golden Boy Promotions.
18 listopada 2006 po raz trzeci zmierzył się z Moralesem. Tym razem był zdecydowanie lepszy od Meksykanina i znokautował go już w trzeciej rundzie[16].
W 2007 walczył dwa razy. W kwietniu w ósmej rundzie znokautował Jorge Solisa[17], natomiast w październiku w drugim pojedynku z Markiem Antoniem Barrerą pokonał Meksykanina jednogłośnie na punkty[18].
15 marca 2008 po raz trzeci zdobył tytuł mistrza świata, tym razem organizacji WBC, po bardzo wyrównanym pojedynku pokonując Juana Manuela Márqueza (w ich pierwszej walce w 2004 padł remis) niejednogłośną decyzją na punkty[19].
28 czerwca 2008 pokonał przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie Davida Díaza i zdobył tytuł mistrza świata WBC w kategorii lekkiej[20]. Kilkanaście dni później zrezygnował z wywalczonego w marcu tytułu mistrza świata WBC w kategorii junior lekkiej.
6 grudnia 2008 roku Pacquiao zmierzył się z Oscarem de la Hoyą. Stawką walki nie był żaden tytuł mistrzowski. Pojedynek odbył się w kategorii wagowej półśredniej. Część komentatorów bokserskich uznała, że różnica wagi między de la Hoyą i Pacquiao jest zbyt duża i Filipińczyk nie będzie w stanie nawiązać równej walki z Amerykaninem[21]. Jednak Pacquiao wygrał pojedynek przez techniczny nokaut po tym, jak jego rywal zrezygnował z dalszej walki w przerwie między ósmą i dziewiątą rundą. Filipińczyk miał dużą przewagę przez cały pojedynek i był o wiele szybszy od de la Hoi[22].
2 maja 2009 roku stoczył pojedynek z Rickym Hattonem. Już w pierwszej rundzie Brytyjczyk dwukrotnie był liczony, a pod koniec drugiej rundy Pacquiao lewym sierpowym ciężko znokautował Hattona i wygrał cały pojedynek. Anglik przez kilka minut po zakończeniu walki nie był w stanie podnieść się z ringu[23].
14 listopada 2009 roku podczas gali w Las Vegas w 12 rundzie wygrał pojedynek poprzez TKO. Zwycięstwo to dało mu siódmy tytuł w siódmej kategorii wagowej.
14 listopada 2010 roku podczas gali w Dallas Pacquiao pokonał Antonio Margarito na punkty, trafiając go 474 razy. Po walce Margarito trafił do szpitala. Dzięki tej wygranej Manny zdobył tytuł mistrza świata federacji WBC w wadze lekkośredniej.
7 maja 2011 roku podczas gali w Las Vegas "Pacman" pokonał na punkty Shane'a Mosleya. Manny wyprowadził 592 ciosy i jednogłośną decyzją sędziów (120-107, 119-108, 120-108) zwyciężył w pojedynku, broniąc tym samym pas WBO.
12 listopada 2011 doszło do trzeciego pojedynku z Juanem Manuelem Márquezem, która zakończyła się punktową wygraną Filipińczyka. (115-113, 116-112, 114-114).
9 czerwca 2012 stracił pas WBO w wadze półśredniej po porażce przez niejednogłośną decyzję z Timothym Bradleyem[24]. Według wielu ekspertów to Filipińczyk zasłużył na zwycięstwo[25].
8 grudnia 2012, doszło do kolejnej wielkiej wojny pomiędzy Pacquiao a Marquezem. Manny rozpoczął świetnie dwie pierwsze rundy, dopiero w 3 niespodziewanie po silnym prawym sierpowym znalazł się na deskach. W 4 rundzie lepsze wrażenie sprawiał Juanma, powoli zyskując przewagę w początkowej fazie pojedynku. Gdy wydawało się, że Marquez zyskuję przewagę, PacMan posłał go na deski w 5 rundzie, jednak na wykończenie zranionego Marqueza zabrakło czasu. Pomimo dobrego początku w 6 rundzie, Marquez potężnie skontrował nacierającego Filipińczyka prawym prostym i Pacquiao upadł nieprzytomny na deski.
2 maja 2015 w MGM Grand w Las Vegas doszło do walki z liderem rankingu P4P Floydem Mayweatherem Jr., promowanej w mediach, jako pojedynek stulecia w boksie. Stawką pojedynku były tytuły mistrza świata federacji WBC, WBA i WBO w wadze półśredniej. Mayweather swoją defensywą taktyką opartą na świetnej pracy nóg zdominował Filipińczyka. Po dwunastu rundach sędziowie punktowali 110:118 i dwukrotnie 112:116 dla Amerykanina[26]. Organizatorzy walki, konkurujące na co dzień stacje HBO i Showtime tym razem połączyły siły osiągając rekordowe finansowe zyski.
9 kwietnia 2016 roku w MGM Grand w Las Vegas po raz trzeci zmierzył się z Bradleyem, po raz drugi wygrywając z nim jednogłośnie na punkty (116-110, 116-110, 116-110). Po walce Filipińczyk ogłosił zakończenie sportowej kariery.
Mimo wcześniejszych zapowiedzi zakończenia przygody ze sportem, Pacquiao postanowił powrócić na ring już 5 listopada 2016 roku. Tego dnia zawalczył on w Las Vegas z Amerykaninem Jessie Vargasem i zwyciężył go jednogłośnie na punkty.
2 lipca 2017 roku Pacquiao pojechał do Australii, by zmierzyć się z miejscowym bohaterem Jeffem Hornem (16-0-1, 11 KO). Walka miała dramatyczny przebieg, a Filipińczyki, mimo że był faworytem i był bliski w dziewiątej rundzie wygrania ze swoim oponentem przed czasem, zdaniem sędziów przegrał ten pojedynek jednogłośnie na punkty (113-115, 113-115, 111-117). Kilka tygodni później "Pacman" zapowiedział, że skorzysta z klauzuli rewanżowej zawartej w kontrakcie na pierwszą walkę.
15 lipca 2018 w Kuala Lumpur w Malezji w pierwszej obronie należący do Lucasa Martina Matthysse’a (39-5, 36 KO) regularny pas WBA w wadze półśredniej spotkał z Filipińczykiem. Pacquiao w wielkim stylu pokonał dysponującego nokautującym uderzeniem Argentyńczyka i odebrał mu tytuł. Już w pierwszej rundzie zaczął bardzo dobrze, górując nad argentyńskim mistrzem szybkością.
W trzeciej rundzie mocny lewy hak na szczękę powalił Matthysse’a na deski po raz pierwszy. Pacquiao dominował w kolejnych minutach, zmuszając przeciwnika do przyklęknięcia na moment w piątej rundzie. W siódmej rundzie lewym podbródkowym czterdziestoletni Filipińczyk znokautował rywala. Było to jego pierwsze zwycięstwo przed czasem od 2009 roku.
20 stycznia 2019 Pacquiao zmierzył się z Amerykaninem Adrianem Bronerem (33-4-1, 24 KO). Po dwunastu rundach walki w Las Vegas punktowano 117-111 i dwukrotnie 116-112 dla Filipińczyka, który obronił tym samym pas WBA Regular wagi półśredniej.
20 lipca 2019 w MGM Grand w Las Vegas po dobrym pojedynku pokonał stosunkiem głosów dwa do jednego Amerykanina Keitha Thurmana (29-1, 22 KO) i odebrał mu tytuł mistrza świata wagi półśredniej federacji WBA. Sędziowie punktowali niejednogłośnie – 114:113 Thurman, 115:112 Pacquiao i 115:112[27].
21 sierpnia 2021 w T-Mobile Arena w Las Vegas przegrał jednogłośnie na punkty (113-115, 112-116, 112-116) z Yordenisem Ugasem (27-4, 12 KO). Stawką walki był pas mistrza świata federacji WBA w wadze półśredniej.
We wrześniu 2021 roku Manny Pacquiao ogłosił zakończenie sportowej kariery[28]. Filipińczyk zamierza wystartować w wyborach na prezydenta Filipin w 2022 roku.[29].
