Billy Conn

Billy Conn

Pełne imię i nazwisko	William David Conn
Pseudonim	„Pittsburgh Kid”
Data i miejsce urodzenia	8 października 1917 Pittsburgh
Data i miejsce śmierci	29 maja 1993 Pittsburgh
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	187 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	półciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	76
Zwycięstwa	64
Przez nokauty	15
Porażki	11
Remisy	1
Strona internetowa

William David „Billy” Conn (ur. 8 października 1917 w Pittsburghu, zm. 29 maja 1993 w Pittsburghu) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii półciężkiej.

Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1934. W latach 1936–1938 walczył m.in. z takimi pięściarzami, jak: Fritzie Zivic (1 wygrana), Eddie Babe Risko (1 wygrana), Vince Dundee (1 wygrana), Teddy Yarosz (2 wygrane i 1 przegrana), Young Corbett III (1 wygrana i 1 przegrana), Solly Krieger (1 wygrana i 1 przegrana).

W 1939, po wygraniu dwóch walk z Fredem Apostolim i jednej z Sollym Kriegerem Conn dostał szansę walki o tytuł mistrza świata wagi półciężkiej. 13 lipca w Nowym Jorku zmierzył się z mistrzem świata według NYSAC Melio Bettiną z Włoch. Walka ta był uznawana przez organizację NBA za pojedynek o wakujący tytuł mistrza świata (po rezygnacji Johna Henry'ego Lewisa). Conn wygrał jednogłośnie po 15 rundach i został nowym czempionem. Obronił tytuł trzykrotnie wygrywając z Bettiną i dwukrotnie z Gusem Lesnevichem, a następnie w maju 1940 zrezygnował z niego, by walczyć z zawodnikami wagi ciężkiej. Pokonał wysoko notowanych Boba Pastora, Ala McCoya i Lee Savolda w 1940. Został wybrany bokserem roku przez magazyn The Ring.

18 czerwca 1941 w Nowym Jorku Conn zmierzył się o pas mistrza świata wagi ciężkiej z obrońcą tytułu Joe Louisem. Przez pierwsze 12 rund umiejętnie unikał ciężkich ciosów przeciwnika i punktował Louisa, prowadząc wysoko na punkty. W 13 rundzie ruszył do ataku, starając się znokautować mistrza, jednak otrzymał cios w szczękę, po którym został wyliczony na 2 sekundy przed końcem rundy. W 1942 Conn wygrał z mistrzem świata wagi średniej Tonym Zale, a potem zawiesił karierę do 1946, służąc w armii amerykańskiej podczas II wojny światowej.

19 czerwca 1946 w Nowym Jorku Conn stoczył rewanżową walkę z Louisem. Ponownie został znokautowany, tym razem w 8. rundzie. Później stoczył jeszcze dwie walki w 1948 i zakończył karierę.

Pod koniec życia cierpiał na encefalopatię bokserską^[1].

Został wybrany do Bokserskiej Galerii Sławy magazynu The Ring w 1965, a w 1990 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

• The Official Site of Boxing Legend Billy Conn. [dostęp 2013-01-02]. (ang.).
• Mike Casey: Sometimes a great notion: Billy Conn. East Side Boxing. [dostęp 2013-01-02]. (ang.).
• Billy Conn. International Boxing Hall of Fame. [dostęp 2013-01-02]. (ang.).
• Billy Conn (William David Conn Jr.) (the "Pittsburgh Kid"). The Cyber Boxing Zone Encyclopedia. [dostęp 2013-01-02]. (ang.).
• Wykaz walk zawodowych Conna. boxrec.com. [dostęp 2017-08-18]. (ang.).