Mike McCallum

Mike McCallum

Pełne imię i nazwisko	Michael McKenzie McCallum
Pseudonim	The Body Snatcher
Data i miejsce urodzenia	7 grudnia 1955 Kingston
Obywatelstwo	Jamajka
Wzrost	182 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	junior średnia średnia półciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	55
Zwycięstwa	49
Przez nokauty	36
Porażki	5
Remisy	1
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Jamajka Igrzyska panamerykańskie srebro San Juan 1979 waga półśrednia Igrzyska Ameryki Środkowej i Karaibów złoto Medellín 1978 waga półśrednia srebro Santo Domingo 1974 waga półśrednia Mistrzostwa Ameryki Środkowej i Karaibów złoto Kingston 1976 waga półśrednia złoto Panama 1977 waga półśrednia Mistrzostwa Ameryki Północnej złoto Miami 1975 waga półśrednia Igrzyska Wspólnoty Narodów złoto Edmonton 1978 boks (waga półśrednia)

Mike McCallum (właśc. Michael McKenzie McCallum, ur. 7 grudnia 1955 w Kingston^[1][2]) – jamajski bokser, zawodowy mistrz świata w trzech kategoriach wagowych.

Jako amator startował w kategorii półśredniej (do 67 kg). Zdobył w niej srebrny medal na igrzyskach Ameryki Środkowej i Karaibów w 1974 w Santo Domingo (w finale pokonał go ówczesny mistrz olimpijski Emilio Correa z Kuby^[3]. Na mistrzostwach świata seniorów w 1974 w Hawanie odpadł w ćwierćfinale po wygraniu dwóch walk i porażce w ćwierćfinale z późniejszym srebrnym medalistą Clintonem Jacksonem ze Stanów Zjednoczonych^[4]. Jackson pokonał go w finale mistrzostw Ameryki Północnej w 1975 w Miami^[5] i w pierwszej walce na igrzyskach panamerykańskich w 1975 w Meksyku^[6].

Na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu odpadł w ćwierćfinale po wygraniu dwóch pojedynków i porażce z Reinhardem Skricekiem z Republiki Federalnej Niemiec^[1]. Zwyciężył na mistrzostwach Ameryki Środkowej i Karaibów w 1976 w Kingston^[7] i na mistrzostwach Ameryki Środkowej i Karaibów w 1977 w Panamie^[8].

Zdobył złote medale na igrzyskach Ameryki Środkowej i Karaibów w 1978 w Medellín^[9] i na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1978 w Edmonton^[10], a także srebrny medal na igrzyskach panamerykańskich w 1979 w San Juan (w finale pokonał go Kubańczyk Andrés Aldama)^[11].

Był mistrzem Stanów Zjednoczonych (AAU) w 1977^[12].

Przeszedł na zawodowstwo w 1981. Po wygraniu pierwszych 21 pojedynków (w tym z Ayubem Kalule w listopadzie 1982) zmierzył się 19 października 1984 w Madison Square Garden w Nowym Jorku z Seanem Mannionem w walce o wakujący tytuł mistrza świata federacji WBA w kategorii junior średniej, zwyciężając jednogłośnie na punkty. Skutecznie bronił tergo tytułu wygrywając kolejno z: Luigim Minchillo (1 grudnia 1984 w Mediolanie, przez techniczny nokaut w 13. rundzie), Davidem Braxtonem (28 lipca 1985 w Miami Beach, przez techniczny nokaut w 8. rundzie), Julianem Jacksonem (23 sierpnia 1986 w Miami Beach, przez techniczny nokaut w 2. rundzie), Miltonem McCrorym (19 kwietnia 1987 w Phoenix, przez techniczny nokaut w 10. rundzie) i Donaldem Currym (18 lipca 1987 w Las Vegas, przez nokaut w 5. rundzie). Po tej walce zrezygnował z tytułu mistrza świata i przeniósł się do kategorii średniej.

5 marca 1988 w Pesaro spróbował zdobył tytuł mistrza świata WBA w wadze średniej, lecz przegrał na punkty z Sumbu Kalambayem. Była to pierwsza porażka w jego karierze zawodowej. 10 maja 1989 w Londynie zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBA w wadze średniej po wygranej na punkty z Herolem Grahamem. Trzykrotnie skutecznie bronił tego pasa wygrywając ze Steve’em Collinsem (3 lutego 1990 w Bostonie, na punkty), Michaelem Watsonem (14 kwietnia 1990 w Londynie, przez nokaut w 11. rundzie) i Sumbu Kalambayem (1 kwietnia 1991 w Monte Carlo, na punkty). WBA pozbawiła McCalluma tytułu mistrzowskiego jesienią 1991.

13 grudnia 1991 w Atlantic City McCallum zremisował z Jamesem Toney’em w pojedynku o tytuł mistrza świata organizacji IBF w wadze średniej. W walce rewanżowej 29 sierpnia 1992 w Reno Toney wygrał jednogłośnie na punkty. McCallum Został mistrzem świata organizacji WBC w wadze półciężkiej po wygranej na punkty z Jeffem Hardingiem 23 lipca 1994 w Bismarck. Obronił ten tytuł w walce z Carlem Jonesem 25 lutego 1995 w Londynie, ale w kolejnej walce 16 czerwca tego roku w Lyonie stracił go na rzecz Francuza Fabrice Tiozzo.

Zmierzył się 22 listopada 1996 w Tampa z Royem Jonesem Jrem w pojedynku o pas tymczasowego mistrza świata WBC w wadze półciężkiej, ale przegrał na punkty. 22 lutego 1997 James Toney pokonał go na punkty. Była to ostatnia walka McCalluma^[13][14].

W 2003 został wybrany do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy^[2].

• James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 502–505. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
• Mike McCallum [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2021-08-22]  (ang.).
• Mike McCallum „The Body Snatcher” [online], The Cyber Boxing Zone [dostęp 2021-08-22]  (ang.).
• Mike McCallum [online], boxrec.com [dostęp 2021-08-22]  (ang.).