[go: up one dir, main page]

Isle of Man TT 1961

De Isle of Man TT 1961 was de vierde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1961. De races werden verreden van 12 tot en met 16 juni op het eiland Man. Alle klassen kwamen aan de start.

Vlag van Man TT van Man 1961
Snaefell Mountain Course
Officiële naam Isle of Man Tourist Trophy
Land Vlag van Man Isle of Man
Datum 12 tot 16 juni 1961
Organisator ACU
Senior TT (wegrace 500 cc)
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Derde Vlag van Australië Tom Phillis
Junior TT (350 cc)
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen
Lightweight 250 cc TT
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Australië Tom Phillis
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Lightweight 125 cc TT
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Derde Vlag van Australië Tom Phillis
Sidecar TT
Snelste ronde Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Eerste Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Tweede Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger/Vlag van Duitsland Horst Burkhardt
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris/Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell

Algemeen

bewerken

MV Agusta, grossier in overwinningen, won tijdens deze TT geen enkele race. De enige fabriekscoureur Gary Hocking was officieel privérijder geworden en de machines waren omgedoopt tot "MV Privat". De TT werd overschaduwd door het overlijden van drie coureurs: Michael Brookes tijdens de trainingen, Ralph Rensen tijdens de Senior TT en Marie Lambert tijdens de Sidecar TT.

Records

bewerken
De "ton"

De Britten hadden lang geaasd op het bereiken van de "Ton", een gemiddelde snelheid van meer dan 100 mijl per uur. In 1955 leek het zover te zijn: Geoff Duke werd geklokt met meer dan 100 mph gemiddeld, maar die tijd werd gecorrigeerd naar 99,97 mph. Het publiek protesteerde hiertegen, waarna de hele Mountain Course werd nagemeten en toen werd het alleen maar erger: 97,93 mph. In 1957 reed Bob McIntyre de ton met een viercilinder Gilera 500 4C. In dit jaar reed Mike Hailwood 100,61 mph met een Norton Manx en daar wist men ook een record van te maken: de eerste ton met een eencilinder.

Drie race overwinningen in een week

Mike Hailwood werd de eerste coureur in de geschiedenis die drie races in één week won: de Lightweight 125 cc TT, de Lightweight 250 cc TT en de Senior TT.

Eerste vrouwelijke slachtoffer

Marie Lambert vestigde een wat macaber record: zij was het eerste vrouwelijke slachtoffer van een ongeval tijdens de Isle of Man TT. Ze was niet het laatste: in de TT van 1999 verongelukte de Nederlandse Bernadette Bosman.

Japanse inbreng

bewerken

De inbreng van de Japanse merken was in de TT van Man van 1959 begonnen met een tamelijk groot team van Honda. Tijdens de TT van Man van 1960 werd dat team nog uitgebreid met "westerse" rijders als Bob Brown en Tom Phillis, maar toen verscheen ook Colleda (het latere Suzuki) met uitsluitend Japanse rijders. In dit jaar verscheen Honda met een nog veel groter team, aangevuld met Jim Redman en Luigi Taveri. Bovendien hadden Mike Hailwood en Bob McIntyre fabrieksmachines gehuurd. Suzuki verzekerde zich van de steun van Hugh Anderson, Alistair King en Paddy Driver. Yamaha debuteerde met uitsluitend Japanse rijders. Zo kwamen er tamelijk veel Japanse machines aan de start: zes 125cc-Honda 2RC 143's, zes 250cc-Honda RC 162's, drie 125cc-Suzuki RT 61's, zes 250cc-Suzuki RV 61's, vier 125cc-Yamaha RA 41's en twee 250cc-Yamaha RD 48's.

Senior TT

bewerken

Vrijdag 16 juni, 6 ronden (364 km)

Ook in de Senior TT nam Gary Hocking meteen de leiding. Aan het einde van de derde ronde moest hij echter een lange pitstop maken omdat zijn gashendel problemen gaf. Hij kwam terug in de race op de vijfde plaats. Aan het einde van de vijfde ronde moest hij stoppen omdat het gas nu open bleef staan. Mike Hailwood won met bijna twee minuten voorsprong op Bob McIntyre en reed de eerste ronde boven de 100 mijl per uur met een eencilinder (Norton 30M). Tom Phillis reed de nieuwe tweecilinder Norton Domiracer naar de derde plaats. Tijdens deze race verongelukte Ralph Rensen bij Drinkwater's Bend.

Uitslag Senior TT

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mike Hailwood Norton 2:15"02'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Bob McIntyre Norton 2:16"56'4 6
3 Vlag van Australië  Tom Phillis Norton 2:17"31'2 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alistair King Norton 2:19"17'6 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ron Langston Matchless 2:20"01'2 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Tony Godfrey Norton 2:20"18'0 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Roy Ingram Norton 2:20"20'2
8 Vlag van Nieuw-Zeeland  Peter Pawson Matchless 2:20"41'2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ellis Boyce Norton 2:20"56'2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Fred Stevens Norton 2:20"57'0
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Jack Bullock Norton 2:23"22'2
12 Vlag van Australië  Ron Miles Norton 2:23"25'0
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Tom Thorp Norton 2:23"33'4
14 Vlag van Canada 1957-1965  Mike Duff Matchless 2:24"30'4
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Brian Setchell Norton 2:25"16'4
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Powell Matchless 2:26"32'2
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Bill Smith Matchless 2:26"37'4
18 Vlag van Oostenrijk  Bert Schneider Norton 2:27"12'8
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk  George Catlin Matchless 2:27"49'2
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Peter Chatterton Norton 2:27"52'6
27 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Arthur Wheeler Matchless 2:32"11'6
30 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Minter Norton 2:38"32'4
38 Vlag van Australië  John Farnsworth Matchless 2:35"08'0
44 Vlag van Zwitserland  Fritz Messerli Matchless 2:41"25'0

Niet gestart

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Engeland  Michael Brookes Norton Overleden[1]

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland  Gyula Marsovszky Norton
Vlag van Zwitserland  Roland Föll Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Phil Read Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ralph Rensen Norton Val (†)
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Tommy Robb Matchless
Vlag van Italië  Gilberto Milani Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland  Hugh Anderson Norton
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Gary Hocking MV Privat
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Paddy Driver Norton

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië  Eduardo Salatino Norton
Vlag van Argentinië  Jorge Kissling Matchless
Vlag van Argentinië  Juan Carlos Salatino Norton
Vlag van Argentinië  Juan Perkins Norton
Vlag van Australië  Jack Findlay Norton Blessure[2]
Vlag van Canada 1957-1965  Frank Perris Norton
Vlag van Duitsland  Ernst Hiller BMW
Vlag van Duitsland  Hans-Günter Jäger BMW
Vlag van Duitsland  Lothar John BMW
Vlag van Finland  Anssi Resko Norton
Vlag van Frankrijk  Antoine Paba Norton
Vlag van Italië  Alberto Pagani Norton
Vlag van Uruguay  Horacio Costa Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mike Hailwood Norton 17
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Gary Hocking MV Agusta / MV Privat 16
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Bob McIntyre Norton 6
Vlag van Canada 1957-1965  Frank Perris Norton
5 Vlag van Duitsland  Hans-Günter Jäger BMW 4
Vlag van Frankrijk  Antoine Paba Norton
Vlag van Australië  Tom Phillis Norton
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alistair King Norton 3
Vlag van Zwitserland  Gyula Marsovszky Norton
10 Vlag van Duitsland  Ernst Hiller BMW 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ron Langston Matchless
Vlag van Zwitserland  Fritz Messerli Matchless

Junior TT

bewerken

Woensdag 14 juni, 7 ronden, 425 km

Gary Hocking nam in de Junior TT meteen de leiding voor Mike Hailwood, die voor de gelegenheid een AJS 7R reed. Hailwood was toen nog in gevecht met de debuterende Phil Read (Norton). Hocking reed een ronderecord van 99,8 mijl per uur en na twee ronden had hij al een minuut voorsprong. Daarna verloor hij snelheid en hij moest een lange pitstop maken, waardoor Hailwood aan de leiding kwam. Read drong echter aan en dwong Hocking naar de derde plaats. Hailwood leek onbereikbaar, maar 20 kilometer voor de finish viel hij stil door een gebroken zuigerpen. Zo won Read de race voor Hocking en Norton-rijder Ralph Rensen, die zijn beste race ooit reed.

Uitslag Junior TT

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Phil Read Norton 2:22"50'0 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Gary Hocking MV Privat 2:24"07'8 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ralph Rensen Norton 2:25"03'0 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Minter Norton 2:25"16'8 3
5 Vlag van Tsjechië  František Šťastný Jawa 2:25"50'2 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Roy Ingram Norton 2:26"07'0 1
7 Vlag van Nieuw-Zeeland  Hugh Anderson AJS 2:26"11'4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ellis Boyce AJS 2:27"07'6
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Fred Stevens Norton 2:29"09'6
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Paddy Driver Norton 2:29"15'6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Michael O'Rourke Norton 2:29"37'8
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Jack Bullock Norton 2:30"02'6
13 Vlag van Australië  Ron Miles Norton 2:30"45'4
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Powell AJS 2:30"51'6
15 Vlag van Canada 1957-1965  Mike Duff AJS 2:30"59'6
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk  George Catlin AJS 2:31"20'8
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Percy Tait Norton 2:31"27'4
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Vernon Cottle Norton 2:31"34'4
19 Vlag van Oostenrijk  Bert Schneider Norton 2:31"43'4
20 R. Rowe Norton 2:32"00'0
25 Vlag van Italië  Gilberto Milani Norton 2:33"48'0
27 Vlag van Tsjechië  Gustav Havel Jawa 2:34"29'0
38 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Tommy Robb AJS 2:39"28'4
39 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Arthur Wheeler Moto Guzzi 2:40"28'6

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk  Rudi Thalhammer Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alan Shepherd AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alistair King Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Bill Smith AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Bob McIntyre Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mike Hailwood AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ron Langston AJS
Vlag van Australië  Tom Phillis Norton

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965  Frank Perris Norton
Vlag van Duitsland  Hans Pesl Norton
Vlag van Italië  Ernesto Brambilla Bianchi
Vlag van Italië  Silvio Grassetti Benelli

Top tien tussenstand 350cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Tsjechië  František Šťastný Jawa 10
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Phil Read Norton 8
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ralph Rensen (†) Norton 7
4 Vlag van Tsjechië  Gustav Havel Jawa 6
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Gary Hocking MV Agusta / MV Privat
6 Vlag van Oostenrijk  Rudi Thalhammer Norton 4
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Minter Norton 3
8 Vlag van Duitsland  Hans Pesl Norton 2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Roy Ingram Norton 1
Vlag van Canada 1957-1965  Frank Perris Norton

Lightweight 250 cc TT

bewerken

Maandag 12 juni, 5 ronden (304 km)

Slechts enkele uren na zijn overwinning in de Lightweight 125 cc TT won Mike Hailwood ook de Lightweight 250 cc TT. Aanvankelijk bood Gary Hocking met de MV Privat 250 Bicilindrica nog tegenstand en Bob McIntyre reed een nieuw ronderecord en leidde met zijn Honda RC 162 bij het ingaan van de laatste ronde met 34 seconden voorsprong op Hailwood. Hij viel echter stil bij Sulby, waardoor de overwinning Hailwood in de schoot werd geworpen. De Honda's waren oppermachtig: zij bezetten de eerste vijf plaatsen. Fumio Ito, die in 1960 nog op een BMW R 50 reed, scoorde het eerste WK-punt voor Yamaha. Suzuki beleefde een deceptie: Hugh Anderson werd slechts tiende achter enkele zeer oude motorfietsen. Arthur Wheeler werd met een Moto Guzzi zevende. Àls hij al de beschikking had over een Moto Guzzi 250 Bialbero was die machine ten minste zeven jaar oud en de NSU Sportmax-productieracers van Dan Shorey en Peter Chatterton waren al twee jaar uit productie.

Uitslag Lightweight 250 cc TT

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mike Hailwood Honda 1:55"03'6 8
2 Vlag van Australië  Tom Phillis Honda 1:57"14'2 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Jim Redman Honda 2:01"36'2 4
4 Vlag van Japan  Kunimitsu Takahashi Honda 2"02"43'2 3
5 Vlag van Japan  Naomi Taniguchi Honda 2:07"20'0 2
6 Vlag van Japan  Fumio Ito Yamaha 2:08"49'0 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Arthur Wheeler Moto Guzzi 2:12"53'4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Dan Shorey NSU 2:14"19'4
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Peter Chatterton NSU 2:16"41'0
10 Vlag van Nieuw-Zeeland  Hugh Anderson Suzuki 2:17"10'2
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alan Dugdale NSU 2:18"13'6
12 Vlag van Japan  Michio Ichino Suzuki 2:23"11'2
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Fred Stevens Honda 2:23"40'0
14 W. Lindsay Ducati 2:25"30'4
15 John Kidson Norguz 2:26"22'0
16 J. Horne Ariel 2:27"32'0
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Tommy Robb GMS 2:41"40'0

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland  Horst Burkhardt NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alistair King Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Bob McIntyre Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Michael O'Rourke Ariel
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Syd Mizen REG
Vlag van Italië  Alberto Pagani Aermacchi
Vlag van Italië  Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan  Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan  Sadao Masuda Suzuki
Vlag van Japan  Yoshikazu Sunako Yamaha
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Gary Hocking MV Privat
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Paddy Driver Suzuki

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland  Luigi Taveri Honda
Vlag van Tsjechië  František Šťastný Jawa
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Ernst Degner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Werner Musiol MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alan Shepherd MZ
Vlag van Italië  Silvio Grassetti Benelli
Vlag van Italië  Tarquinio Provini Morini
Vlag van Japan  Sadao Shimazaki Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië  Tom Phillis Honda 20
2 Vlag van Japan  Kunimitsu Takahashi Honda 15
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Jim Redman Honda 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mike Hailwood Mondial / Honda
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Gary Hocking MV Agusta / MV Privat 8
6 Vlag van Italië  Tarquinio Provini Morini 7
7 Vlag van Italië  Silvio Grassetti Benelli 6
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek  Ernst Degner MZ 3
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Hans Fischer MZ
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alan Shepherd MZ 2
Vlag van Japan  Naomi Taniguchi Honda

Lightweight 125 cc TT

bewerken

Maandag 12 juni, 3 ronden (182 km)

De Lightweight 125 cc TT opende de raceweek op maandag. In de hele race ging het alleen tussen de Honda-rijders. Luigi Taveri deed zijn uiterste best om Mike Hailwood af te schudden. Die reed op de baan achter hem, maar was later gestart waardoor hij feitelijk aan de leiding reed. Hailwood passeerde Taveri ook op de baan en won de race. Het succes voor Honda was enorm met Tom Phillis als derde, Jim Redman als vierde en Sadao Shimazaki als vijfde. Het laatste punt ging naar Ralph Rensen met een Bultaco.

Uitslag Lightweight 125 cc TT

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mike Hailwood Honda 1:16"58'6 8
2 Vlag van Zwitserland  Luigi Taveri Honda 1:17"06'0 6
3 Vlag van Australië  Tom Phillis Honda 1:17"49'0 4
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Jim Redman Honda 1:20"04'2 3
5 Vlag van Japan  Sadao Shimazaki Honda 1:20"06'0 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ralph Rensen Bultaco 1:21"35'2 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Tony Godfrey EMC 1:21"50'4
8 Vlag van Japan  Naomi Taniguchi Honda 1:22"02'8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Dan Shorey Bultaco 1:23"02'4
10 Vlag van Gibraltar  John Grace Bultaco 1:24"38'4
11 Vlag van Japan  Fumio Ito Yamaha 1:27"10'6
12 Vlag van Japan  Hideo Oishi Yamaha 1:27"49'2
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Arthur Wheeler Ducati 1:27"56'2
14 Vlag van Spanje  Ricardo Quintanilla Bultaco 1:28"12'4
15 Vlag van Spanje  Francisco González Bultaco 1:28"41'6
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alan Dugdale Ducati 1:29"13'0
17 Vlag van Japan  Tansharu Noguchi Yamaha 1:31"18'8
18 Gary Dickinson Ducati 1:31"53'0
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Tommy Robb Bultaco 1:32"11'2
20 Dan Wilkinson Ducati 1:33"40'2

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Ernst Degner MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Percy Tait Ducati
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Phil Read Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Rex Avery EMC
Vlag van Japan  Michio Ichino Suzuki
Vlag van Japan  Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan  Sadao Masuda Suzuki
Vlag van Japan  Yoshikazu Sunako Yamaha

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië  Héctor Pochettino Bultaco
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Walter Brehme MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Werner Musiol MZ
Vlag van Hongarije  László Szabó MZ
Vlag van Japan  Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan  Teisuke Tanaka Honda
Vlag van Zweden  Ulf Svensson Ducati

Top tien tussenstand 125cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitse Democratische Republiek  Ernst Degner MZ 20
Vlag van Australië  Tom Phillis Honda
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mike Hailwood EMC / Honda 14
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Jim Redman Honda 11
5 Vlag van Zwitserland  Luigi Taveri Honda 10
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alan Shepherd MZ 6
7 Vlag van Duitse Democratische Republiek  Walter Brehme MZ 4
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek  Hans Fischer MZ 3
9 Vlag van Gibraltar  John Grace Bultaco 2
Vlag van Japan  Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan  Sadao Shimazaki Honda

Sidecar TT

bewerken

Maandag 12 juni, 4 ronden (243 km)

UitslagSidecar TT

bewerken
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland  Max Deubel Vlag van Duitsland  Emil Hörner BMW 1:17"29'8 8
2 Vlag van Zwitserland  Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland  Horst Burkhardt BMW 1:18"02'6 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ray Campbell BMW 1:19"40'4 4
4 Vlag van Duitsland  August Rohsiepe Vlag van Duitsland  Lothar Böttcher BMW 1:25"19'8 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk  Billie Nelson Norton 1:26"10'6 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk  Wally Rawlings Matchless 1:27"09'8 1
7 A. Parry B. Carter Norton 1:27"44'6
8 Eric Pickup Jamie Biggs BMW 1:28"05'0
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Owen Greenwood Vlag van Verenigd Koninkrijk  Terry Fairbrother Triumph 1:29"18'8
10 Harold Scholes R. Lindsay BMW 1:29"19'2
11 Vlag van Duitsland  Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland  Heiner Vester BMW 1:29"36'8
12 Eric Vincent Ray Harding Norton 1:30"12'4
13 Derek Yorke G. Mason Norton 1:30"13'6
14 Russ Hackman A. Roberts BSA 1:31"26'6
15 T. Folwell M. Garry Norton 1:31"35'4
16 Pip Wileman G. Cross BSA 1:35"27'8
17 T. Padley I. McDonald Triump 1:35"35'4
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Bill Boddice G. Stokes Norton 1:36"13'8
19 Vlag van Zwitserland  Henry Curchod Vlag van Zwitserland  Armand Beyeler BMW 1:39"21'8

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland  Claude Lambert Vlag van Zwitserland  Marie Lambert (†) BMW Ongeval
Vlag van Duitsland  Otto Kölle Vlag van Duitsland  Dieter Hess BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk  John Thornton BSA

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland  Edgar Strub Vlag van Zwitserland  Kurt Huber BMW
Vlag van Zwitserland  Florian Camathias Vlag van Duitsland  Hilmar Cecco (†) BMW [3]
Vlag van Duitsland  Arsenius Butscher Vlag van Duitsland  Manfred Ludwigkeit,
Vlag van Duitsland  Alfred Schmidt
BMW
Vlag van Duitsland  Helmut Fath Vlag van Duitsland  Alfred Wohlgemuth (†) BMW [4]
Vlag van Duitsland  Loni Neußner Vlag van Duitsland  Fritz Reitmaier BMW
Vlag van Frankrijk  Jo Rogliardo Vlag van Frankrijk  Marcel Godillot BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk  Eddie Bulgin Norton

Top tien tussenstand zijspanklasse

bewerken
Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland  Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland  Horst Burkhardt BMW 26
2 Vlag van Duitsland  Max Deubel Vlag van Duitsland  Emil Hörner BMW 22
3 Vlag van Duitsland  Helmut Fath Vlag van Duitsland  Alfred Wohlgemuth (†) BMW 8
Vlag van Duitsland  Arsenius Butscher Vlag van Duitsland  Manfred Ludwigkeit en Vlag van Duitsland  Alfred Schmidt BMW
Vlag van Zwitserland  Edgar Strub Vlag van Zwitserland  Kurt Huber BMW
6 Vlag van Duitsland  August Rohsiepe Vlag van Duitsland  Lothar Böttcher BMW 7
7 Vlag van Duitsland  Otto Kölle Vlag van Duitsland  Dieter Hess BMW 6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ray Campbell BMW 4
9 Vlag van Duitsland  Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland  Heiner Vester BMW 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk  Billie Nelson Norton

Voorbereiding tot een vlucht

bewerken

De teams van Suzuki en MZ resideerden in het Fernleigh hotel in Douglas. Daar zocht MZ-rijder Ernst Degner Suzuki-teammanager Jimmy Matsumiya op, officieel om naar jazzmuziek te luisteren, maar feitelijk om afspraken te maken. Degner had geld nodig om met zijn gezin uit de DDR te vluchten en Matsumiya was uit op kennis van de tweetakttechniek van MZ. Degner maakte gebruik van het feit dat hij van het regime van Walter Ulbricht als voorbestemd wereldkampioen meer vrijheid kreeg dan team- en landgenoten als Hans Fischer, Werner Musiol en Walter Brehme, die ook niet naar het eiland Man waren gestuurd. Dit voorbereidende gesprek leidde uiteindelijk tot de vlucht van Degner met zijn gezin naar het westen. Vlak voor de GP van Zweden slaagde Degners vriend Paul Petry erin het gezin te laten vluchten en Degner zelf vluchtte na die Grand Prix naar Denemarken om uiteindelijk naar Japan te reizen en in dienst van Suzuki te treden.

bewerken
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1961
FIM wereldkampioenschap wegrace
13e seizoen (1961)
Volgende race:
TT Assen 1961

Vorige race:
Isle of Man TT 1960
Isle of Man TT Volgende race:
Isle of Man TT 1962