[go: up one dir, main page]

Grand Prix-wegrace van Duitsland 1964

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1964 was de zevende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1964. De races werden verreden op 18 en 19 juli op de Solitudering, een stratencircuit in het westelijk deel van Stuttgart. Alle klassen kwamen aan de start. De zijspanklasse sloot haar seizoen hier af, waardoor ook de wereldtitel beslist werd. Ook de wereldtitel in de 500cc-klasse werd hier beslist.

Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1964
Solitudering
Land Vlag van Duitsland Bondsrepubliek Duitsland
Datum 18- en 19 juli 1964
Organisator FIM/DMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Australië Jack Ahearn
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
350 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale
Derde Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Derde Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
125 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Derde Vlag van Duitsland Walter Scheimann
50 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Tweede Vlag van Japan Isao Morishita
Derde Vlag van Japan Mitsuo Itoh
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Eerste Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger / Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson
Tweede Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Derde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Beno Heim

Algemeen

bewerken

De Duitse Grand Prix werd overschaduwd door het ongeval van Karl Recktenwald in de 500cc-race. Hij werd het slachtoffer van de val van Walter Scheimann, die Recktenwald in zijn val meenam Recktenwald overleed in het ziekenhuis van Leonberg. De 250cc-klasse en de 350cc-klasse reden op zaterdag 18 juli, de overige klassen op zondag 19 juli. Tijdens de Solituderennen werd ook een race in de Formule 1 gereden. Die race telde niet mee voor het wereldkampioenschap en werd gewonnen voor Jim Clark (Lotus 25) voor John Surtees (Ferrari 158). Tijdens de 125cc-klasse raakte Hugh Anderson geblesseerd. In de 500cc-race debuteerde Klaus Enders, die later zesvoudig wereldkampioen zijspanrace zou worden.

500cc-klasse

bewerken

Na zijn vijfde overwinning op rij was Mike Hailwood zeker van zijn wereldtitel. Jack Ahearn werd met een halve ronde achterstand tweede, voor Phil Read. Hailwood had nu al het maximale aantal van 40 punten, Read was tweede met 17 punten.

Uitslag 500cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mike Hailwood MV Agusta 1:18"25'3 8
2 Vlag van Australië  Jack Ahearn Norton +2"38'2 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Phil Read Matchless +2"39'1 4
4 Vlag van Zwitserland  Gyula Marsovszky Matchless +4"31'0 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland  Morrie Low Norton +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Fred Stevens Matchless +1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland  Klaus Enders Norton
8 Vlag van Australië  Dennis Fry Norton
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Lewis Young Matchless
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Andreas Georgeades Matchless
11 Vlag van Canada 1957-1965  Ken King Norton
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Maurice Hawthorne Norton
13 Vlag van Duitsland  Hans-Otto Butenuth BMW
14 Vlag van Duitsland  Hartmut Allner BMW
15 Vlag van Zweden  Bosse Granath Matchless
15 Vlag van Duitsland  Hans-Jürgen Melcher Norton

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk  Rudolf Bergsleithner Norton
Vlag van Australië  Jack Findlay Matchless
Vlag van België  Raymond Bogaerdt Norton
Vlag van Tsjechië  Gustav Havel Jawa
Vlag van Duitsland  Ernst Hiller Norton
Vlag van Duitsland  Heiner Butz Norton
Vlag van Duitsland  Karl Recktenwald Norton Val (†)
Vlag van Duitsland  Lothar John Norton
Vlag van Duitsland  Manfred Gäckle Matchless
Vlag van Duitsland  Manfred Zeller Norton
Vlag van Duitsland  Walter Scheimann Norton val
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Woodman Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Roy Robinson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Vernon Cottle Norton
Vlag van Zweden  Sven-Olov Gunnarsson Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Paddy Driver Matchless

Niet gestart

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië  Remo Venturi Bianchi
Vlag van Italië  Alberto Pagani Bianchi

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië  Benedicto Caldarella Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Billy McCosh Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Dick Creith Norton [1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Griff Jenkins Norton [2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk  John Hartle Norton Blessure[3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Rob Fitton Norton
Vlag van Sovjet-Unie  Nikolaj Sevast'ânov Vostok
Vlag van Verenigde Staten  Buddy Parriott Norton [4]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mike Hailwood MV Agusta 40 wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Phil Read Matchless / Norton 17
3 Vlag van Australië  Jack Ahearn Norton 12
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Paddy Driver Matchless 10
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Fred Stevens Matchless 7
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Minter Norton 6
Vlag van Italië  Remo Venturi Bianchi
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk  John Hartle Norton 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Woodman Matchless
10 Vlag van Canada 1957-1965  Mike Duff Norton / Matchless 3
Vlag van Zwitserland  Gyula Marsovszky Matchless

350cc-klasse

bewerken

Jim Redman won zijn derde GP op rij. Van concurrentie was al geen sprake meer, omdat steeds een andere tegenstander tweede werd. Nu was dat Redman's protegé Bruce Beale, die niet beschikte over een Honda RC 172-fabrieksracer, maar met een Honda CR 77-productieracer reed. Daar bleef hij Mike Duff (AJS 7R) en Gilberto Milani (Aermacchi Ala d'Oro 350) 2½ minuut mee voor.

Uitslag 350cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Jim Redman Honda 1:02"47'5 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Bruce Beale Honda +59'9 6
3 Vlag van Canada 1957-1965  Mike Duff AJS +3"28'9 4
4 Vlag van Italië  Gilberto Milani Aermacchi +3"30'5 3
5 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Paddy Driver AJS +3"31'9 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Vernon Cottle AJS +4"09'4 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Woodman AJS +4"21'6
Coureur Merk
Vlag van Tsjechië  Gustav Havel Jawa
Vlag van Tsjechië  Stanislav Malina CZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Fred Stevens AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Jack Ahearn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mike Hailwood MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Phil Read AJS
Vlag van Italië  Remo Venturi Bianchi
Vlag van Italië  Renzo Pasolini Aermacchi
Vlag van Japan  Isamu Kasuya Honda
Vlag van Japan  Isao Yamashita Honda
Vlag van Japan  Kuniomi Nagamatsu Honda
Vlag van Sovjet-Unie  Endel Kiisa Vostok

Top tien tussenstand 350cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Jim Redman Honda 24
2 Vlag van Canada 1957-1965  Mike Duff AJS 10
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mike Hailwood MV Agusta 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Phil Read AJS
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Bruce Beale Honda
6 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982)  Paddy Driver AJS 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Minter Norton 4
Vlag van Italië  Remo Venturi Bianchi
9 Vlag van Italië  Gilberto Milani Aermacchi 3
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Derek Woodman AJS 2

250cc-klasse

bewerken

Bij zijn eerste buitenlandse optreden reed Giacomo Agostini met zijn Moto Morini 250 Bialbero de snelste trainingstijd, maar in de race ging het tussen Phil Read (Yamaha RD 56) en Jim Redman (Honda RC 164). Read won met drie seconden voorsprong. Mike Duff werd met de tweede RD 56 derde, voor Agostini.

Uitslag 250cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Phil Read Yamaha 48"16'4 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Jim Redman Honda +3'1 6
3 Vlag van Canada 1957-1965  Mike Duff Yamaha +9'8 4
4 Vlag van Italië  Giacomo Agostini Morini +35'1 3
5 Vlag van Italië  Tarquinio Provini Benelli +52'9 2
6 Vlag van Zwitserland  Luigi Taveri Honda +2"31'9 1

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ron Grant Parilla [4]
Vlag van Nieuw-Zeeland  Hugh Anderson Suzuki
Vlag van Verenigde Staten  Bo Gehring Bultaco [4]
Vlag van Verenigde Staten  George Rockett Ducati [4]
Vlag van Verenigde Staten  Douglas Brown Ducati [4]
Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk  Bert Schneider Suzuki
Vlag van Zwitserland  Ernst Weiss Honda
Vlag van Tsjechië  Stanislav Malina CZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Wolfgang Gast MZ
Vlag van Spanje  Jorge Sirera Montesa
Vlag van Frankrijk  Roger Mailles Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Clive Hunt Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Joe Dunphy Greeves
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Mike Hailwood MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ralph Bryans Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Roy Boughey Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Tommy Robb Yamaha
Vlag van Italië  Alberto Pagani Paton
Vlag van Italië  Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan  Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Japan  Isamu Kasuya Honda
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Bruce Beale Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Jim Redman Honda 34
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Phil Read Yamaha 26
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Alan Shepherd MZ 18
4 Vlag van Italië  Tarquinio Provini Benelli 15
5 Vlag van Canada 1957-1965  Mike Duff Yamaha 14
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Tommy Robb Yamaha 7
Vlag van Zwitserland  Luigi Taveri Honda
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ron Grant Parilla 6
9 Vlag van Verenigde Staten  Bo Gehring Bultaco 4
Vlag van Oostenrijk  Bert Schneider Suzuki
Vlag van Italië  Alberto Pagani Paton
Vlag van Japan  Isamu Kasuya Honda

125cc-klasse

bewerken

Luigi Taveri was hersteld van de blessure die hij tijdens de TT van Assen had opgelopen, maar hij kon niet voorkomen dat zijn teamgenoot Jim Redman met overmacht de Duitse Grand Prix won. Taveri werd wel tweede met een grote voorsprong op Walter Scheimann, die met zijn Honda CR 93-productieracer sneller was dan Bert Schneider met de fabrieks-Suzuki RT 64.

Uitslag 125cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Jim Redman Honda 45"42'9 8
2 Vlag van Zwitserland  Luigi Taveri Honda +52'8 6
3 Vlag van Duitsland  Walter Scheimann Honda +4"33'8 4
4 Vlag van Oostenrijk  Bert Schneider Suzuki +4"34'7 3
5 Vlag van Duitsland  Richard Thomas Honda +5"44'9 2
6 Vlag van Duitsland  Peter Eser Honda +1 ronde 1

Niet gefinisht

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nieuw-Zeeland  Hugh Anderson Suzuki Val

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland  Roland Föll (†) Honda Overleden[6]
Vlag van Duitsland  Ernst Degner Suzuki Blessure[7]
Vlag van Japan  Kunimitsu Takahashi Honda Gestopt
Coureur Merk
Vlag van Canada 1957-1965  Frank Perris Suzuki
Vlag van Tsjechië  Stanislav Malina CZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Dieter Krumpholz MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek  Klaus Enderlein MZ
Vlag van Spanje  Ramón Torras Bultaco
Vlag van Frankrijk  Jean-Pierre Beltoise Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Chris Vincent Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Gary Dickinson Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ralph Bryans Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Rex Avery EMC
Vlag van Japan  Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan  Hironori Matsushima Yamaha
Vlag van Japan  Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan  Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan  Teisuke Tanaka Suzuki
Vlag van Japan  Yoshimi Katayama Suzuki
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Bruce Beale Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Zwitserland  Luigi Taveri Honda 30
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland  Jim Redman Honda 28
3 Vlag van Oostenrijk  Bert Schneider Suzuki 19
4 Vlag van Nieuw-Zeeland  Hugh Anderson Suzuki 12
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ralph Bryans Honda 8
6 Vlag van Japan  Mitsuo Itoh Suzuki 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Phil Read Yamaha
Vlag van Duitsland  Walter Scheimann Honda
9 Vlag van Canada 1957-1965  Frank Perris Suzuki 5
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Rex Avery EMC 4
Vlag van Frankrijk  Jean-Pierre Beltoise Bultaco

50cc-klasse

bewerken

Hugh Anderson kon door een blessure niet starten, maar de schade bleef beperkt omdat zijn grootste concurrent Hans Georg Anscheidt slechts vierde werd. Ralph Bryans reed de Honda RC 113-tweecilinder naar de overwinning, voor de Suzuki RM 64's van Isao Morishita en Mitsuo Itoh.

Uitslag 50cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ralph Bryans Honda 51"22'1 8
2 Vlag van Japan  Isao Morishita Suzuki +1"31'7 6
3 Vlag van Japan  Mitsuo Itoh Suzuki +1"57'9 4
4 Vlag van Duitsland  Hans Georg Anscheidt Kreidler +3"00'0 3
5 Vlag van Duitsland  Peter Eser Honda +1 ronde 2
6 Vlag van Duitsland  Albert Beirle Kreidler +1 ronde 1

Niet gestart

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nieuw-Zeeland  Hugh Anderson Suzuki Blessure [8]

Niet deelgenomen

bewerken
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten  Lee Allen Ducati [4]
Coureur Merk
Vlag van Zwitserland  Luigi Taveri Kreidler
Vlag van Duitsland  Rudolf Kunz Kreidler
Vlag van Spanje  Ángel Nieto Derbi
Vlag van Spanje  José Maria Busquets Derbi
Vlag van Frankrijk  Jean-Pierre Beltoise Kreidler
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Charlie Mates Honda
Vlag van Italië  Tarquinio Provini Kreidler
Vlag van Japan  Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Nederland  Cees van Dongen Kreidler

Top tien tussenstand 50cc-klasse

bewerken
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland  Hugh Anderson Suzuki 34
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ralph Bryans Honda 30
3 Vlag van Duitsland  Hans Georg Anscheidt Kreidler 26 (32)
4 Vlag van Japan  Isao Morishita Suzuki 25 (29)
5 Vlag van Japan  Mitsuo Itoh Suzuki 19 (21)
6 Vlag van Frankrijk  Jean-Pierre Beltoise Kreidler 6
7 Vlag van Spanje  José Maria Busquets Derbi 3
8 Vlag van Spanje  Ángel Nieto Derbi 2
Vlag van Nederland  Cees van Dongen Kreidler
Vlag van Duitsland  Peter Eser Honda

Zijspanklasse

bewerken

Als Fritz Scheidegger de Duitse Grand Prix zou winnen, kon hij nog wereldkampioen worden, vooropgesteld dat Max Deubel niet verder zou komen dan de vierde plaats. Dat gebeurde echter niet: Deubel werd tweede en evenaarde daarmee het record van Eric Oliver: vier wereldtitels.

Uitslag zijspanklasse

bewerken
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Zwitserland  Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk  John Robinson BMW 43"44'3 8
2 Vlag van Duitsland  Max Deubel Vlag van Duitsland  Emil Hörner BMW +8'2 6
3 Vlag van Duitsland  Georg Auerbacher Vlag van Duitsland  Beno Heim BMW +46'5 4
4 Vlag van Duitsland  Arsenius Butscher Vlag van Duitsland  Wolfgang Kalauch BMW 3
5 Vlag van Duitsland  August Wolf Vlag van Duitsland  Werner Zielaff BMW 2
6 Vlag van Duitsland  Gert Selbmann Vlag van Duitsland  Rolf Müller BMW 1
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland  Florian Camathias Vlag van Zwitserland  Roland Föll (†) / Vlag van Zwitserland  Alfred Herzig Gilera
Vlag van Duitsland  Ludwig Hahn Vlag van Duitsland  Heinz Schäfer / Vlag van Duitsland  Ralf Engelhardt BMW
Vlag van Duitsland  Otto Kölle Vlag van Duitsland  Dieter Hess / Vlag van Duitsland  Heinz Marquardt BMW
Vlag van Frankrijk  Joseph Duhem Vlag van Frankrijk  François Fernandez BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk  Keith Scott / Vlag van Verenigd Koninkrijk  Eddie Bulgin BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk  Wally Rawlings FCS
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ray Campbell BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk  Gary Golder Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk  Tony Jackson Vlag van Verenigd Koninkrijk  Peter Hartill BMW

Top tien eindstand zijspanklasse

bewerken
Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Pnt.
1 Vlag van Duitsland  Max Deubel Vlag van Duitsland  Emil Hörner / Vlag van Verenigd Koninkrijk  Barry Dungsworth BMW 28 (34)
2 Vlag van Zwitserland  Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk  John Robinson BMW 26
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk  Wally Rawlings FCS 17
4 Vlag van Duitsland  Georg Auerbacher Vlag van Duitsland  Beno Heim BMW 16 (21)
5 Vlag van Duitsland  Otto Kölle Vlag van Duitsland  Dieter Hess / Vlag van Duitsland  Heinz Marquardt BMW 10
6 Vlag van Duitsland  Arsenius Butscher Vlag van Duitsland  Wolfgang Kalauch BMW 9
7 Vlag van Zwitserland  Florian Camathias Vlag van Zwitserland  Roland Föll (†) / Vlag van Zwitserland  Alfred Herzig Gilera 8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk  Keith Scott / Vlag van Verenigd Koninkrijk  Eddie Bulgin / Vlag van Verenigd Koninkrijk  Lewis Young BMW 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk  Ray Campbell BMW 3
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk  Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk  Gary Golder Triumph 2
Vlag van Duitsland  August Wolf Vlag van Duitsland  Werner Zielaff BMW
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1964
FIM wereldkampioenschap wegrace
16e seizoen (1964)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1964

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1963
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1965