hun

	enkelvoud		meervoud
	onderwerp	voorwerp	onderwerp	voorwerp
1e persoon	ik 'k	mij me	wij we	ons
2e persoon (informeel)	jij je	jou je	jullie	jullie
2e persoon (formeel)	u	u	u	u
2e persoon (regionaal)	gij ge	u	gij ge	u
3e persoon (mannelijk)	hij ie	hem 'm	zij ze	(dat.) hun (acc.) hen ze
3e persoon (vrouwelijk)	zij ze	haar 'r, d'r
3e persoon (onzijdig)	het 't	het 't
	Boven: benadrukte vorm. Onder: onbenadrukte vorm

• Geluid:  hun    (hulp, bestand)
• IPA: / hʏn / (1 lettergreep)

hun

1. persoonlijk voornaamwoord derde persoon meervoud, datief, specifiek verwijzend naar een groep personen

   • Ik heb het hun gegeven. 

• In de betekenis van ‘verbogen vorm van het persoonlijk voornaamwoord derde persoon meervoud’ voor het eerst aangetroffen in 1220 ^[1]
• Te herleiden tot het Protogermaanse *im-. In het Middelnederlands bestonden nog meer varianten naast hen en hun.^[2]

In de officiële grammatica van het Nederlands wordt deze vorm onderscheiden van de accusatiefvorm hen. Dit onderscheid, bekend als het systeem-Van Heule, is echter historisch gezien geheel kunstmatig.^[3] In de spreektaal is hun dan ook regelmatig te horen als lijdend voorwerp of na een voorzetsel (Ik hen hun gezien, e.d.), waar het dus volgens de regels hen zou moeten zijn.

In m.n. het westen en midden van Nederland is hun sinds de 20e eeuw bovendien in gebruik als onderwerpsvorm voor de derde persoon meervoud naast zij/ze (uitsluitend om te verwijzen naar mensen), maar dit gebruik geldt niet als standaardtaal en wordt door taalinstanties meestal afgekeurd.

	enkelvoud		meervoud
	bijvoeglijk	zelfstandig	bijvoeglijk	zelfstandig
1e persoon	mijn m'n	mijne	ons, onze	onze
2e persoon (informeel)	jouw je	jouwe	jullie je	-
2e persoon (formeel) (regionaal)	uw	uwe	uw	uwe
3e persoon (mannelijk)	zijn z'n	zijne	hun	hunne
3e persoon (vrouwelijk)	haar d'r, 'r	hare
3e persoon (onzijdig)	zijn z'n (ervan)	zijne
	Boven: benadrukte vorm. Onder: onbenadrukte vorm

hun

1. bezittelijk voornaamwoord derde persoon meervoud

   • De mannen hebben hun geweren geladen. 

   ▸ We besloten allemaal tegelijk af te dalen om elkaar tijdens de steile stukken bij te kunnen staan. We waren niet goed voorbereid op deze omstandigheden. Slechts vier mensen, waaronder ik, hadden microspikes voor onder hun schoenen.^[4]

de hun mv

1. verouderde spelling of vorm van Hun tot 2006

• Vóór 1996 en vanaf 2006 was de officiële spelling "Hun" met een hoofdletter.

• Het woord hun staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "hun" herkend door:

98 %	van de Nederlanders;
98 %	van de Vlamingen.[5]

• Zie de doorverwijspagina op Wikipedia voor meer informatie.

• Geluid: Bestand bestaat nog niet. Aanmaken?
• IPA: /hʉn/

• hun

Naar frequentie	37

hun

1. (3e persoon enkelvoud nominatief vrouwelijk), (alleen voor personen en gepersonificeerde begrippen) zij

   «Moren min sa at hun skulle gjøre det.»

   Mijn moeder zei dat ze het zou doen.

• henne, hennes

getal / respect	pers.	genus / bezield	onderwerp (nominatief)	nld.	voorwerp (accusatief)	nld.
enkelvoud	1e		jeg	ik	meg	mij
	2e		du	jij	deg	jou
	3e	m persoon m ding	han   den	hij	han  /  ham   den	hem
		v persoon v ding	hun   den	zij	henne   den	haar
		o	det	het	det	het
meervoud	1e		vi	wij	oss	ons
	2e		dere	jullie	dere	jullie
	3e		de	zij	dem	hen
beleefdheidsvorm	2e		De	u	Dem	u

hun

1. hun; 3e persoon meervoud datief en accusatief

hun

1. hun; eigendom van derde persoon meervoud

hun

1. hun; 3e persoon meervoud datief en accusatief

hun

1. hun; eigendom van derde persoon meervoud