wij

	enkelvoud		meervoud
	onderwerp	voorwerp	onderwerp	voorwerp
1e persoon	ik 'k	mij me	wij we	ons
2e persoon (informeel)	jij je	jou je	jullie	jullie
2e persoon (formeel)	u	u	u	u
2e persoon (regionaal)	gij ge	u	gij ge	u
3e persoon (mannelijk)	hij ie	hem 'm	zij ze	(dat.) hun (acc.) hen ze
3e persoon (vrouwelijk)	zij ze	haar 'r, d'r
3e persoon (onzijdig)	het 't	het 't
	Boven: benadrukte vorm. Onder: onbenadrukte vorm

• Geluid:  wij    (hulp, bestand)
• IPA: / wɛi / (1 lettergreep)
  • (Noord-Nederland): /ʋɛɪ̯/
  • (Vlaanderen, Brabant): /β̞ɛː/
  • (Limburg): /wɛɪ̯/

• wij

• vn: In de betekenis van ‘persoonlijk voornaamwoord’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 901 ^[1]
• ww:  wijen ww  zonder de uitgang -en

wij eerste persoon meervoud

1. nominatief (onderwerp), verwijst naar de groep mensen waar de spreker of schrijver bij hoort

   • Wij lopen naar school. 

• wei

• Clitische vorm: we

• wij-gevoel, wij-zij-denken, wijzelf

Informeel wordt wij (of we) soms ook wel gebruikt om iemand aan te spreken, in plaats van u of jij (Hoe voelen wij ons vandaag?, etc.) Deze aanspreekstijl wordt echter veelal als irritant ervaren.

vervoeging van
wijen

wij

1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van wijen
   

   • Ik wij. 

2. gebiedende wijs van wijen
   

   • Wij! 

3. (bij inversie) tweede persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van wijen
   

   • Wij je? 

• Het woord wij staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "wij" herkend door:

99 %	van de Nederlanders;
98 %	van de Vlamingen.[2]

wij

1. wij; 1e persoon nominatief meervoud

we wi wie wiel wiele

wi'j wule wulie wy

wij

1. wij; 1e persoon nominatief meervoud