Mequinensa

 

Ten 307,2 km² de superficie, cunha altura media de 74 msnm^[2]. Está localizado na confluencia de tres ríos, o Ebro, o Segre e o Cinca. Como o resto da Franxa de Aragón, historicamente formou parte do Principado de Cataluña.

A lingua popular é o catalán, na súa variante noroccidental con rascos distintivos propios da franxa. O escritor Jesús Moncada era natural de aquí e no seu libro "Camí de Sirga" retratou a antiga e rica vida desta poboación.

O 1 de febreiro de 1984, 17 alcaldes dos municipios da zona de lingua catalá de Aragón reuníronse co ministro de cultura do Goberno de Aragón, José Bada Paniello, no Castelo de Mequinensa. Nesta sesión de traballo redactouse o documento coñecido como a Declaración de Mequinensa,^[3] que deu lugar ao acordo asinado entre a Deputación Xeral de Aragón e o Ministerio de Educación e Ciencia para poder implementar a materia voluntaria do catalán nos centros educativos dos municipios que quixesen adherirse.

Os seus recursos económicos principais son a minaría (explotación de lignito) e a agricultura de regadío, que se está a estender desde fai anos (pexegos, cereixas,...) fronte á de secaño (amendoeiras e oliveiras). O turismo (sinaladamente de alemáns e británicos), que chega desde os cinco continentes, aumentou grazas ao río e o encoro, que veñen atraídos pola posibilidade de pescar o famoso siluro e, mesmo nalgúns casos, a establecer aquí unha segunda residencia.

As minas de lignito foron intensamente explotadas durante as dúas guerras mundiais. O transporte realizábase polo Ebro ou pola estrada. No presente esta actividade está totalmente en decadencia, aínda que antigamente Mequinensa chegou a posuír unha frota de 16 llaüts (barcas de transporte do carbón cunha capacidade de 18 a 30 toneladas).

Unha das principais referencias industriais da cidade é o Polígono industrial Riols, situado na esquina nordeste do municipio, na fronteira coa provincia de Huesca. É un espazo estratéxico que ten boas comunicacións, a media hora da estación de AVE Lleida-Pirineus, a unha hora e vinte minutos de Tarragona e Zaragoza e a preto de dúas horas de Barcelona. O Polígono Riols tamén ten un CEEI (Centro Europeo de Empresas e Innovación de Aragón) denominado Centro de Emprendedores de Mequinensa, dedicado ao pulo a novas start-up que se queren consolidar no mercado. O centro forma parte da Rede Aragonesa de Centros de Emprego (Rede ARCE).^[4]

Cómpre salientar a importancia que algúns autores deron á localización nesta zona da cidade ibérica de Octogesa, que desempeñou un importante papel no desenvolvemento da batalla de Ilerda, na actual Lleida. Desde 1983 e como parte dos programas de investigación do Museo de Zaragoza, en colaboración co Concello de Mequinensa e co apoio da Deputación Xeral de Aragón, realizáronse unha serie de escavacións en tres lugares: Els Castellets, Barranco da Mina Vallfera e Riols I.

• Els Castellets : un espazo clave para o coñecemento do paso dos pobos da Idade de Bronce Final á cultura das urnas. O conxunto consta dunha colonia nun contraforte da Serra da Picarda sobre o río Ebro, rodeada por dúas torres, un muro e unha foxa, xunto a dúas necrópoles. É a única en todo Aragón, na que se atoparon necrópoles de sepultura e incineración^[5].
• Barranco da Mina Vallfera: realizouse unha campaña de escavación de emerxencia neste sitio, descubrindo un grupo moi importante de aldeas-necrópoles datada no neolítico final.
• Riols I: En outubro de 1985 levouse a cabo a primeira campaña de escavación de emerxencia que describía un asentamento con características similares ás do Barranco da Mina Vallfera. A conservación deste sitio permitiu iniciar uns estudos que sinalaron que databa do período neolítico final.
• Numerosas pinturas e gravados asociados foron atopados en Mequinensa, pertencentes á arte rupestre do Arco Mediterráneo da Península Ibérica, considerado Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1998.

 

A presenza de fragmentos de sigillata cerámica decorada en varios espazos, indican unha presenza romana. Xulio César no seu "De bello civili" refírese á poboación de Octogesa, que algúns historiadores localizan en Mequinensa, deste xeito:

"Tomado desta resolución, mandan reunir barcas por todo o Ebro e levalas a Octogesa. Estaba esta cidade á beira do Ebro, distante vinte millas dos reais. Aquí dispoñen formar unha ponte de barcas, e facendo pasar dúas lexións polo Segre, fortifican o seu campo cun valado de doce pés"

O nome de Mequinensa provén do bérber Banu Miknasa, aos que se atribúe á súa fundación trala súa chegada á península entre 714 e 719. Durante este breve período relacionado coa conquista musulmá, crese que foi reconstruída a súa fortaleza. Al-Idrisi, cronista contemporáneo, describiuna así:

"É pequena, pero ten unha gran fortaleza de aspecto forte e atópase nas fronteiras de Al-Andalus"

Durante a Reconquista, Afonso I ocupouna no 1133, aínda que os almorábides a reconquistaron tres anos máis tarde. Finalmente, foi conquistada por Ramón Berenguer IV en 1149, probablemente o 24 de outubro^[6]. Entón, Mequinensa pasou a ser unha poboación de reguengo, é dicir, unha dependencia xurisdicional directa do rei. En 1153 realizaríase a doazón dunha quinta parte das terras situadas na ribeira do Ebro, desde Mequinensa ata Benifallet, á Orde do Temple, pero é probable que o castelo, a vila, as terras darredor e os muíños e os laudos de Mequinensa quedasen aínda baixo a dependencia real ou mesmo da de Guillem Ramón I de Montcada, o "Gran Senescal", cuxa familia, señores da baronía de Aitona, pasou pouco despois a señoreala durante máis de dous séculos, xunto con Aitona e Seròs. Estas tres vilas continuaron a ter unha poboación maioritariamente musulmá durante moito tempo, á pesar do dominio cristián.

En efecto, en 1212, Pedro II prometeu á súa filla lexitimada Constanza de Aragón ao nobre catalán Guillém Ramón de Montcada, bisneto do "Gran Senescal", nunha festa celebrada en Tauste. A dote que aportaría a infanta serían os señoríos de Mequinensa, Aitona, Albalate de Cinca, Seròs e Soses con todos os sus dereitos, castelos, vilas e termos. Iniciábase así a rama de Aitona da liñaxe de Montcada, que tomou o nome do máis importante dos señoríos que Constanza recibiu. A partir de este momento, os descendentes da liñaxe dos Montcada serán señores de Mequinensa.

Son os Montcada os que constrúen o importante Castelo de Mequinensa. Anos máis tarde xurdiron conflitos entre Fraga e Mequinensa por mor dos seus límites fronteirizos. O 6 de setembro de 1246, para evitar batallas e litixios, Pedro Ramón de Montcada e a súa esposa Sibila de Abarca procederon ao amullaramento destes termos, pero a cambio das melloras concedidas aos fragatinos e o respecto aos termos dos foros dos seus municipios, os homes da vila de Fraga foron forzados a pagar ao Montcada un cento de marabedís de ouro. Por outra banda, Mequinensa non evitou a praga de 1348, que causou moitas vítimas, nin tampouco os sucesivos rebrotes epidémicos desde 1380. Debido a isto, entre 1381 e 1387, o infante Xoán o Cazador permaneceu en diversas ocasións no castelo.

En 1410, trala morte sen descendentes de Martiño o Humano e durante as disputas de sucesión que levaron ao Compromiso de Caspe, os defensores do Conde Xaime de Urgell no Reino de Aragón organizaron o seu propio parlamento na cidade, en oposición ao de Alcañiz, encabezado polos leais a Fernando de Trastámara. Diferentes guerras, como a Guerra civil catalá (1462-1472), a Guerra dos Segadores (1640-1652) e a Guerra de Sucesión Española (1705-1714), tamén devastaron a poboación e o castelo.

 

Entre os séculos XV e XVI, estableceuse un período de miseria e fame, con varias revoltas debido á opresión dos señores. No ano 1697 Frei Miguel de Salas escribiu o libro "Vida de Santa Agathoclia, virxe e mártir, patroa de Mequinensa".

Durante a invasión napoleónica, o Xeneral Suchet tentou en 1810 conquistar Mequinensa, que Napoleón consideraba «a clave do Ebro». Despois de vinte días de asedio por un exército francés composto por doce mil homes fronte a uns mil defensores españois, a praza foi finalmente entregada. Isto facilitou a Suchet a conquista de todo o Bajo Cinca e o Segriá. Como resultado, o nome "Mequinenza" aparece no Arco do Triunfo, na praza Charles de Gaulle, en París, como unha das grandes vitorias de Napoleón. En 1812 Mequinensa entrou a formar parte do departamento francés de Bocas del Ebro. Pouco despois, en 1814 Mequinensa foi recuperado polos españois grazas a unha ousada estrataxema deseñada polo aventureiro militar hispano-flamengo Juan Van Halen Sartí.

En 1831 o pobo pertencía aos duques de Medinaceli e tamén ao corregimiento de Zaragoza. Por esta razón, cando esta cidade convértese en xefe dunha das tres provincias nas que en 1835 dividiríase o antigo Reino de Aragón, Mequinensa aínda está integrada na provincia de Zaragoza. Mequinensa volve ser lugar de importancia durante as Guerras Carlistas e posteriormente na Guerra dos Matineros. Durante a última guerra civil (1936-1939), a área municipal foi escenario de violentos combates na Batalla do Ebro, entre xuño e novembro de 1938. Como resultado, a ponte sobre o río Ebro foi destruído e non era Reconstruída ata os anos cincuenta.

A chegada do século XX levou a un aumento da demanda de carbón debido ao aumento da industria. A chegada da Primeira e Segunda Guerra Mundial aínda favoreceu este aumento. Pero o aspecto do ferrocarril, a crise da navegación fluvial e implementación de electricidade levou á construción de varias presas hidroeléctricas no río Ebro. No ano 1957 comezou a construción, por parte da empresa Enher, a presa do encoro de Mequinensa, que levaría a desaparición da antiga vila (sobre a beira do río Ebro). O encoro, cunha capacidade de 1.533 hm3, rematouse no ano 1964, construíndose unha nova poboación nas beiras do río Segre, onde se levanta na actualidade. Este suceso deu lugar a que a metade da poboación marchase para Barcelona, principalmente, ou ben para Zaragoza.

 

O edificio é unha auténtico castelo, un dos mellores que a arte gótica legou á Coroa de Aragón, datada entre os séculos XIV e XV. Nos seus inicios era unha fortaleza árabe, construída pola tribo berbera dos Miknasa ao redor do século XII. Tras varias conquistas e perdas, caeu nas mans de Ramón Berenguer IV, é dicir, en poder cristián. Despois de varios cambios de propiedade, en 1184 o castelo coa cidade de Mequinensa foi concedido ao barón de Aitona, Ramón Guillén de Moncada, e, posteriormente, aos Duques de Medinaceli. Pero non foi ata o século XV que se fixeron as primeiras reformas para converter a fortaleza militar nunha residencia-palacio.

Moito máis tarde, durante os anos da Guerra da sucesión (1700-1710), no que se produciu un cambio dinástico en España (dos Habsburgo aos Borbóns), transformouse e acondicionouse o castelo e os seus arredores para adaptarse á guerra con armas de fogo e artillaría. Neste momento o duque de Orleans tiña un camiño que ía de Mequinensa a Tortosa, paralelo ao río, que protexía todas as barcas (llaüts) que navegaban polo río que unía estas dúas poboacións.

Durante a Guerra da Independencia (1808-1814) o castelo sufriu tres ataques por parte das tropas de Napoleón, pero non foi ata 1810 que o Mariscal Suchet o puido conseguir, sendo controlado polos franceses até 1814. Por este motivo, o nome de Mequinensa pasou a escribirse en grandes letras nunha das columnas exteriores do Arco do Triunfo de París. Pero, en febreiro dese mesmo ano e sen disparar un só tiro, grazas a unha estratexia de espionaxe de Van Halen, volveu a mans españolas.

Entre 1820 e 1823 adquiriu un papel relevante, apoiando importantes ataques carlistas e mantendo unha gornición militar que durou ata comezos do século XX, cando foi abandonada. Durante a guerra civil converteuse nun castelo de observación e encarceramento republicano. Unha vez que rematou a guerra, permaneceu en ruínas ata que a compañía ENHER a reconstruíu na década dos anos 50.

No presente o castelo é propiedade da Fundación ENDESA. Para visitar o castelo, é necesario solicitar unha visita previa na Oficina de Turismo do Concello de Mequinensa. As visitas guiadas teñen lugar os martes pola mañá con solicitude previa.

 

A cidade de Mequinensa está localizada na marxe esquerda do río Ebro, e por iso ten sufrido regularmente inundacións das partes máis baixas da localidade. Grazas ao río Ebro, Mequinensa estableceu un comercio fluvial en toda regra, o que deu prestixio, e non só dos carpinteiros calafateros 'de Mequinensa, pero tamén os' sogueros ". No período de esplendor, había unha frota de 16 llaüts (barcos que transportaban entre 18 e 30 toneladas). Durante o último século, o seu principal sustento foi principalmente de carbón, aínda que nos últimos anos houbo un forte descenso na actividade.

 

Coa chegada da empresa vida ENHER trasladouse a maioría da xente, vai ter que contar 4033 habitantes 5800 censo e preto de 1.500 máis sen censo. Moitos deles eran traballadores doutros lugares para traballar na construción do encoro de Mequinensa. As minas comezaron a pechar debido ao importante aumento do nivel do auga do encoro de Ribarroja. Así comezou un éxodo para os habitantes de Mequinensa en que algúns foron para o exterior para traballar na minería, outros a diferentes puntos da xeografía española e unha maioría permaneceu en que está neste momento Mequinensa.A finais de 1974 máis da poboación xa estaba instalada nas súas novas casas. Mequinensa converteuse probablemente na primeira cidade de España na que todos os seus habitantes eran os propietarios das súas casas.

No presente, o casco histórico de Mequinensa converteuse nun gran parque da memoria tras permanecer parte da cidade inundada polas augas do Ebro e seren recuperadas rúas, becos e camiños, coas súas ruínas orixinais, xunto ás casas que permaneceron por enriba do nivel da auga .

 

 

Dentro dos Museos de Mequinensa, pódese explorar unha galería subterránea de carbón de máis de mil metros de lonxitude, no Museo da Minería. Tamén percorrer a historia da poboación ata a desaparición de Mequinensa baixo as augas do río Ebro, no Museo da Historia, e, por fin, descubrir como a xente viviu durante a prehistoria, no Museo do Pasado Prehistórico. Inaugurados en 2010, están localizados no Grupo Escolar María Quintana.

Os Museos de Mequinensa centran os seus discursos na cidade de Mequinensa, que foi demolida e inundada polas augas do Ebro. Hoxe pódese visitar a cidade vella, o castelo medieval da cidade e unha mina de carbón de máis dun quilómetro de lonxitude. Conta con material histórico e máquinas que foron usadas para a extracción de carbón durante máis de 150 anos na súa conca mineira. Están situados á beira do Albergue municipal Camí de Sirga, cunha capacidade para 80 hóspedes, que leva o nome da antiga ruta utilizada polos sirgadores para remontar o río Ebro ata a vila con llaüts, un tipo de embarcacións que podían cargar ata trinta toneladas de carbón.

 

Na confluencia dos ríos Segre e Ebro reside a Aiguabarreig un espazo con gran riqueza natural e unha variedade de ecosistemas que varían de estepas do Mediterráneo bosques impenetrábeis de costa, transformando este espazo nun refuxio para a biodiversidade. Territorialmente, o Aiguabarreig está situado no centro da depresión Ebro medio. Cara ao oeste Monegros, con Tossals leste de Montmeneu e Almatret e ao sur coa cola do depósito Ribarroja. Este espazo ten o seu nome da palabra de orixe catalá que designa o lugar onde conflúen dúas ou máis vías de auga e forman un só. Segre e Cinca formar unha primeira Aiguabarreig entre as cidades de A Granxa d'Escarp, Massalcoreig e Torrente de Cinca, a poucos quilómetros converxer coas augas do Ebro, xa no municipio de Mequinensa, formando unha das maiores confluencias de ríos de toda a Península Ibérica.

Aiguabarreig atopar en centos de metros de ancho de illas connumerosas río de auga e matas ciliares, grandes masas de xuncos, praias de cantos, piscinas naturais e galachos. É un punto de confluencia da planta estepa desde a zona de árido Monegros e flora mediterránea sobe o val do Ebro. Grazas a estas características coexistir especies de ambientes opostos. As aves son o grupo máis numeroso e van dende as colonias ardentes ata todo tipo de aves rapaces e aves típicas dos ambientes do deserto. Eles poden ser atopados réptiles, anfibios e mamíferos, especialmente destacando bastóns, cervos, veados, lontras e cada vez máis abundante presenza de cabras salvaxes.

 

Construído en 1966 no río Ebro, ten unha superficie de 7540 ha de auga, sendo o maior depósito de Aragón. O seu volume alcanza os 1530 hm³, dedicado á produción de enerxía eléctrica. Ten un ancho medio de 600 m e a súa profundidade alcanza máis de 60 m. A represa, de 79 m de altura, descansa sobre as montañas de Monegre e A Huerta, no concello de Mequinensa. O depósito recibe o nome mar de Aragón, sendo a superficie enteira dentro desta comunidade autónoma, servindo nun tramo de fronteira entre as provincias de Huesca e Zaragoza. Anega parte dos distritos municipais de Mequinensa, Fraga, Caspe, Chiprana, Sástago e Escatrón.

A construción do encoro de Mequinensa concesión á empresa ENHER desenvolvemento hidroeléctrico integrante dun tramo do río Ebro en 1955, deu orixe a este gran depósito cuxa lonxitude é de aproximadamente 110 km e ten algúns "custos internos" duns 500 km A folla de auga ao nivel máximo é de 121 m. Foi represado por primeira vez en decembro de 1965 cando se inundaron 3.500 hectáreas de xardín. O enxeñeiro encargado do proxecto foi o catalán Victoriano Muñoz Oms.

Cun nivel de auga de 121,5 metros e unha área de 55,000 km² de drenaxe, é a maior presa hidroeléctrica de toda Aragón. Inicialmente, tiña unha capacidade instalada de 324 MW, pero desde 2010 aumentou a 384 MW, cunha produción anual de máis de 743 GWh.

 

Mequinensa tamén é un punto de referencia para os amantes da literatura. Jesús Moncada foi o escritor máis coñecido da poboación, quen converteu á vella Mequinensa no escenario das múltiples historias que narran os seus libros. A novela "Camiño de Sirga", traducida a máis de 20 idiomas (incluíndo xaponés, sueco ou vietnamita), é unha amálgama de personaxes e historias que lembran a antiga Mequinensa e a súa sorte.

Considerado un dos autores cataláns máis importantes da súa época, recibiu varios premios pola súa obra, entre outros, o Premio Cidade de Barcelona ou o Premio Nacional de Crítica en 1989 por "Camiño desirga" ou a Creu de Sant Jordi, concedida pola Generalitat de Cataluña no ano 2001. En 2004 recibiu o Premio das Cartas aragonesas que recolleu uns meses antes da súa morte.

Os Museos de Mequinensa realizan rutas literarias sobre o escritor que van polo casco histórico e localizan, a través de fragmentos dos seus libros, as curiosidades que o autor situou nas súas rúas. No Espazo Moncada pódese afondar sobre o patrimonio non só literario, senón tamén pictórico e fotográfico que legou Moncada á cidade.

Unha das especies máis peculiares que se pode atopar no depósito de Mequinensa é o bagre. Un peixe nativo de Europa Central, que se introduciu ilegalmente en Mequinensa durante a primavera de 1974. Os primeiros bagres que foron lanzados eran exemplares novos, dez anos despois, a mediados dos anos 80, comezaron a ser capturados bagres de máis dun metro e 25 kg de peso. Trinta anos despois da súa entrada clandestina o bagre continuar en áreas do depósito de Mequinensa e Riba-roja d'Ebre, o seu principal hábitat en España. Son estes lugares punto de peregrinación para pescadores de toda España e do estranxeiro (principalmente alemáns, franceses, británicos, americanos e xaponeses), conseguindo capturas de 240 centímetros e case cen quilogramos. Tamén poden ser encontradas especies como a carpa común, Zander, Blackbass ou bonefish. No depósito hai aproximadamente trinta competicións ao ano.

En 2017, Mequinensa albergou o Campionato Español de Seleccións Rexionais e a LXIV Concentración de Augas Nacional na categoría masculina, organizado polas Federacións Pesqueiras e de Repartición españolas e aragonesas e que conta coa colaboración da Sociedade Pesqueira "El Siluro" e o Concello de Mequinensa, participando 111 atletas de 13 comunidades autónomas.

Mequinensa é a localidade que rexistra un maior número de empresas de turismo activo e aventura (con domicilio fiscal non municipio) dá a provincia de Zaragoza e quinto de nivel Aragón. Mequinensa conta cun total de 10 empresas de turismo activo e de aventura relacionadas coas actividades de pesca deportiva. Como as empresas de turismo activo e aventura identificáronse cun logotipo que representa unha rosa rosa sobre dous antecedentes amarelo e a sinatura outorgada polo goberno de Aragón. É unha cuestión de garantir os visitantes visitantes ofrecendo estándares de calidade, algo que non é un caso de Mequinensa e moi valorado, feito que fai de referencia a pesca en Europa e un destino favorito para os magnates pesqueiros internacionais. Mequinensa ten un curso de carreiras considerado un dos mellores de España pola súa excelente accesibilidade, a súa superficie de auga estable e as súas instalacións deportivas nas marxes do depósito. O recinto náutico Capri Club é o paraíso para os deportes acuáticos de Aragón. Nas augas tranquilas do seu encoro podes practicar moitos deportes. Tamén podes practicar esquí náutico cos permisos correspondentes.

Mequinensa, situada na confluencia dos ríos Segre e do Ebro, ten unha herdanza rica en natureza, cunha gran variedade de ecosistemas, que van desde as estepas do Mediterráneo matas ciliares impenetrables, tornándose un paraíso cunha biodiversidade única. Segre e Cinca formar unha primeira (palabra de orixe catalá designar o lugar onde dous ou máis correntes de auga se xuntan e forman un) Aiguabarreig entre as poboacións Farm d'Escarp Massalcoreig e torrente Cinca a poucos quilómetros conflúen coas augas do Ebro, xa no municipio de Mequinensa, formando unha das maiores confluencias fluviais da Península Ibérica.

Escenicamente no Aiguabarreig podemos observar numerosas illas fluviais e bosques fluviais. É un punto de confluencia da planta estepa desde a zona de árido Monegros e flora mediterránea que sobe a través do val do Ebro. Con estas características especiais coexistir especies de moi diversos ámbitos en que as aves son o grupo máis destacado. Eles van dende as colonias ardentes ata todo tipo de aves rapaces, así como aves típicas dos ambientes do deserto, incluíndo unha extensa representación de especies escasas e ameazadas en Europa. A zona fluvial do Aiguabarreig é unha zona húmida de grande importancia como área de reprodución, hibernación e descanso da fauna migratoria. A situación no medio da depresión do Ebro e da proximidade do Delta engaden valor como un conector biolóxico extraordinario.

Teña en conta a Illa dels Martinets, unha illa do río que se fixo ao longo dos anos unha importante colonia de reprodución de moitas especies de garzas e gando garzas (Bubulcus ibis), Egret pequeno (pouco Garça), o ourizo común (Ixobrichus minutus), a garza denoiteira (Nycticorax nycticorax), o grande Egret (Ardea alba), real gris (Ardea cinerea) e Heron vermello (purpurea Ardea). Nos bosques ciliares e canavais poden ser observadas ao longo das especies ornitolóxicas ano como Rallids, pica-pausa, sabías, bluebirds, tentilhões ou emberícidos.

Unha das grandes atraccións de Mequinensa son as rutas trazadas para practicar o sendeirismo e a bicicleta de montaña. Varias rutas percorren a poboación, entre as que cabe destacar o Camiño Natural do Ebro GR-99 e o Camiño de Sirga do Ebro. Tamén se practican a caza maior (xabaril e cervo) e a menor (coello e perdiz). Para poder cazar é necesario pertencer á Reserva de Caza de Mequinensa.

Mequinensa adoita presentar unha variada programación cultural ao longo do ano, como o Día Mundial da Seguridade, o Día Internacional da Lingua Materna, a Mequinenza International Film Festival, o Cross Vila de Mequinensa, o Transebre BTT, o Día da Bicicleta, varios campionatos de pesca (incluíndo o Campionato de Carpfishing), o Triathlon Tri-La Mina, o Tri-Kids, o torneo Intercomarcal de Petanca e Birlas, o torneo de Judo Miknasa Al Zaytun, o torneo de fútbol Vila de Mequinensa, o Día Máis Curto, o Maratón de Dobles de Tenis, o Circuíto de Minitenis ou a Baixada Internacional do Cinca.

Por último, unha reliquia de San Xoán Paulo II, de primeiro grao, está custodiada na Igrexa da nosa Señora da Asunción de Mequinensa. É un guecho de pelo do Papa polaco, canonizado en abril de 2014, e está nun lado do templo, xunto ao altar, nun relicario que vén da antiga igrexa do Poble Vell, que foi demolida pola construción do encoro de Riba-roja e, posteriormente, restaurada e sobre a que se instalou unha imaxe de Karol Wojtyla, obra da pintora Teresa Roche.

• Festa Maior: Santa Agatoclia (17 de setembro).
• Festas de inverno: San Brais e Santa Águeda, o 3 e o 5 de febreiro, respectivamente.

•   Bressuire, Francia.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Mequinensa

• Concello de Mequinensa (en castelán)
• Museos de Mequinensa Arquivado 04 de outubro de 2017 en Wayback Machine.
• Mequinensa en Turismo de Aragón
• MequinensaArquivado 19 de xaneiro de 2018 en Wayback Machine. en Turismo de Zaragoza
• Artigo da Gran Enciclopèdia Catalana Arquivado 12 de setembro de 2019 en Wayback Machine. (en catalán)