Joe Biden

Fillo de Catherine Eugenia "Jean" Biden (de solteira, Finnegan; 1917-2010), católica e de orixe irlandesa^[6][7][8] e de Joseph Robinette Biden Sr (1915-2002) quen tiña ascendencia francesa, inglesa e irlandesa.^[6][9] Biden, é o maior dunha familia católica e ten unha irmá, Valerie, e dous irmáns, Francis e James^[10] e foi criado na fe católica.

O pai de Biden era inicialmente rico, aínda que sufriu varios reveses financeiros na ápoca na que naceu Joseph e, durante varios anos, a familia viviu cos seus avós maternos^[11]. Daquela, durante a década de 1950, Scranton entrou nun declive económico e o pai de Biden non conseguía atopar un traballo estable.^[12] A partir de 1953, a familia viviu nun apartamento en Claymont, Delaware, e despois se mudaron a unha casa en Wilmington, Delaware. Máis adiante, o pai de Biden converteuse nun exitoso vendedor de autos usados, conseguindo para a familia un estilo de vida de clase media.^[11][12][13]

Na Academia Archmere en Claymont, Biden xogou durante a secundaria a fútbol americano^[14] e tamén a beisbol.^[11] A pesar de ser un estudante non moi destacado foi presidente da clase en varias ocasións.^[15][16] Graduouse en 1961.^[16] Na Universidade de Delaware en Newark, acadou unha licenciatura en Artes en 1965 cunha dobre especialización e Historia e Ciencias Políticas e unha especialización en inglés.^[17][18] Ocupou o posto 506 nunha clase de 688 e tivo un expediente disciplinario por plaxiar parte dun artigo durante o primeiro curso.^[19][20]

Biden ten un lixeiro gaguexo que mellorou co paso do tempo.^[21] Afirmou que o foi reducindo ao recitar poesía diante dun espello,^[22][23] pero tamén se ten suxerido que lle puido influír nos debates presidenciais do Partido Demócrata de 2020.^[24]

O 27 de agosto de 1966, Biden casou con Neilia Hunter (1942-1972), unha estudante da Universidade de Siracusa,^[18] despois de superar as reticencias dos seus pais por casar cun católico romano; a cerimonia celebrouse nunha igrexa católica en Skaneateles, Nova York.^[25] Tiveron tres fillos: Joseph R. "Beau" Biden III (1969-2015), Robert Hunter Biden (nado en 1970) e Naomi Christina "Amy" Biden (1971-1972).^[18]

 

En 1968, Biden obtivo un doutoramento en xurisprudencia na Facultade de Leis da Universidade de Siracusa clasificado no posto 76 da súa clase de 85,^[19][20] e foi admitido no Colexio de Avogados de Delaware en 1969.^[26] Mentres estaba na facultade, recibiu aprazamentos para estudantes, e despois foi clasificado como non dispoñible para o servizo militar por asma.^[27] En 1968, Biden traballou nun despacho de avogados de Wilmington dirixido polo destacado republicano local William Prickett e chegou a afirmar pouco despois: "pensaba en min como republicano".^[28][29] Non lle gustou a política racial conservadora do gobernador demócrata de Delaware, Charles L. Terry, e apoiou a un republicano máis liberal, Russell W. Peterson, que derrotou a Terry en 1968.^[29] Biden foi recrutado polos republicanos locais pero rexistrado como independente debido ao seu malestar polo candidato presidencial republicano Richard Nixon.^[28]

En 1969, Biden exerceu o dereito, primeiro como defensor público e, posteriormente, nunha empresa dirixida por un demócrata activo localmente^[29] que o nomeou ao Foro Democrático, un grupo que intentaba reformar e revitalizar o partido estatal^[30] e Biden volveuse rexistrar como demócrata.^[29] Tamén con outro avogado formou un pero o dereito corporativo non lle gustaba e o dereito penal non se pagaba ben^[11] polo que tivo de complementa-los seus ingresos xestionando propiedades.^[31]

En 1970, Biden optou a un asento co consello polo condado de New Castle, Delaware, apoiado nunha plataforma liberal que incluía apoio á vivenda pública nos suburbios.^[32][33] O asento fora ocupado polo republicano Henry R. Folsom, que agora se presentaba no quinto distrito tras unha repartición de distritos municipais.^[34] Biden gañou as eleccións e tomou posesión o 5 de xaneiro de 1971.^[35][36] Serviu ata o 1 de xaneiro de 1973 mentres seguía a exerce-la avogacía e foi sucedido polo demócrata Francis R. Swift.^{[37][38][39][40]} Durante a súa etapa no consello do condado, Biden opúxose a grandes proxectos de estradas, que argumentou, poderían perturbar os barrios de Wilmington^[41] e, pouco despois, principiou a súa carreira cara ao Senado. ^[42]

 

En 1972, Biden fora o único demócrata disposto a desafiar ao republicano J. Caleb Boggs, un veterano político que levaba doce anos no posto, e contra todo prognóstico conseguiu derrotalo e converteuse no senador máis novo de Delaware.^[43] A súa campaña case non tiña cartos e ninguén lle daba posibilidades de gañar.^[11] Os membros da familia participaron activamente na campaña e que dependía de reunirse cos votantes cara a cara e de distribuír manualmente o programa co que se presentaba;^[44] este era un enfoque propio dun estado de pequena extensión como Delaware.^[31] Recibiu algunha axuda dos sindicatos da AFL-CIO e do enquisador demócrata Patrick Caddell.^[43] O seu equipo centrou o programa na retirada de Vietnam, o medio ambiente, os dereitos civís, o tránsito masivo, unha fiscalidade máis equitativa, a asistencia sanitaria e a insatisfacción pública coa "política de sempre".^[43][44] Poucos meses antes das eleccións, Biden estaba por detrás de Boggs en case trinta puntos porcentuais,^[43] pero a súa enerxía, a súa atractiva nova familia e a súa capacidade para conectar coas emocións dos votantes serviron aos seus obxectivos^[13] e gañou co 50,5 por cento dos votos.^[44]

O 18 de decembro de 1972, poucas semanas despois das eleccións, a esposa de Biden, Neilia e a filla dun ano Naomi morreron nun accidente automobilístico mentres mercaban os agasallos de Nadal en Hockessin.^[18][45] A furgoneta de Neilia foi arremetida por un tráiler cando saía dunha intersección. Os seus fillos Beau e Hunter sobreviviron ao accidente e foron levados ao hospital en bo estado, Beau cunha perna rota e outras feridas e Hunter cunha pequena fractura do cranio e outras feridas na cabeza.^[46] Os médicos pronto informaron que ambos se recuperarían sen problemas.^[47] Daquela, Biden pensou en renunciar para coidalos^[13] pero o líder da maioría do Senado, Mike Mansfield, convenceuno de que non o fixese.^[48] Anos máis tarde, Biden afirmara ter oído rumores de que o condutor do camión, supostamente, bebera alcol antes da colisión pero esas afirmacións foron rexeitadas pola familia do condutor e a polícía nunca as probou. Posteriormente, Biden pediu desculpas á familia.^[49][50][51]

 

O 5 de xaneiro de 1973, comezou a súa carreira política no Senado tras prestar xuramento perante o secretario do Senado, Francis R. Valeo,^[52][53] converténdose no 6º senador máis novo da historia nos Estados Unidos.^[54] No acto estiveron presentes, seus fillos Beau, cuxa perna aínda estaba en rehabilitación por mor do accidente, Hunter e outros membros da familia.^[52][53]

Para ver aos seus fillos a diario,^[55] Biden desprazouse diariamente en tren entre a súa casa de Delaware e D.C. — 90 minutos cada ida— e mantivo este hábito durante os seus 36 anos no Senado.^[13] Pero o accidente encheuno de rabia e dúbidas relixiosas até escribir que "sentía que Deus lle fixera unha xogada horrible",^[56] e tivo problemas para se concentrar no traballo.^[57]

 

Biden atribúe á súa segunda esposa, a profesora Jill Tracy Jacobs, a renovación do seu interese pola política e a vida.^[58] Coñeceuna en 1975 nunha cita ás cegas^[59] e casaron na capela da igrexa nas Nacións Unidas en Nova York o 17 de xuño de 1977.^[60][61] Os dous son católicos romanos e asisten á misa en St. Joseph's on the Brandywine en Greenville, Delaware.^[62] A súa filla Ashley Blazer (nacida en 1981)^[18] é traballadora social.^[63] Beau Biden converteuse en avogado do xuíz do exército en Iraq e posteriormente fiscal xeral de Delaware;^[64] morreu de cancro cerebral en 2015.^[65][66] Hunter Biden é lobbyista e asesor de investimentos en Washington.^[67]

De 1991 a 2008, Biden co-ensinou un seminario sobre dereito constitucional na Facultade de Dereito Widener da Universidade de Delaware.^[68][69] O seminario tiña moitas veces lista de espera e, en varias ocasións, Biden voou dende ultramar para dar clase.^[70]

 

Durante os seus primeiros anos no Senado, Biden centrouse na protección do consumidor e en cuestións ambientais e pediu unha maior responsabilidade do goberno.^[71] Nunha entrevista de 1974, describiuse a si mesmo como liberal en materia de dereitos e liberdades civís, preocupacións polos maiores e asistencia sanitaria, pero conservador noutras cuestións, incluído o aborto e o recrutamento militar.^[72]

Na súa primeira década no Senado, Biden centrouse en temas relativos ao control de armas.^[73][74] Despois de que o Congreso non ratificase o Tratado SALT II asinado en 1979 polo primeiro ministro soviético Leonid Brezhnev e o presidente Jimmy Carter, Biden reuniuse co ministro de Asuntos Exteriores soviético, Andrei Gromiko, para lle comunica-las preocupacións estadounidenses e conseguir cambios que abordasen as obxeccións do Comité de relacións exteriores do Senado.^[75] Cando a administración Reagan quixo interpretar vagamente o Tratado SALT I de 1972 para permitir o desenvolvemento da Iniciativa de Defensa Estratéxica, Biden defendeu a estrita adhesión ao tratado.^[73] Recibiu unha atención considerable cando criticou ao secretario de Estado George Shultz nunha audiencia do Senado polo apoio da administración Reagan a Suráfrica a pesar da súa continua política de apartheid.^[76]

Biden converteuse nun membro de primeiro nivel do Comité Xudicial do Senado en 1981. En 1984, dirixiu o éxito demócrata na aprobación da Lei de control integral do crime aínda que, co paso do tempo, as disposicións da lei contra o crime convertéronse en polémicas e, en 2019, Biden cualificou o seu papel na aprobación do proxecto de lei como de "gran erro".^[77][78] Os seus seguidores eloxiárono por modificar algunhas das peores disposicións da lei, e foi o seu logro lexislativo máis importante ata entón.^[79] Este proxecto de lei incluía a prohibición federal de armas de asalto^[80][81] e a Lei de violencia contra a muller,^[82] que el considerou a súa aportación máis significativa.

En 1993, Biden votou a prol dunha disposición que consideraba a homosexualidade incompatible coa vida militar, prohibindo así aos gais o servizo nas forzas armadas.^[83][84][85] En 1996, votou pola Lei de defensa do matrimonio, que prohibía ao goberno federal recoñecer matrimonios entre persoas do mesmo sexo, prohibindo así aos individuos nestes matrimonios a igual protección baixo a lei federal e permitindo aos estados facer o mesmo.^[86] En 2015, a lei foi declarada inconstitucional no caso Obergefell versus Hodges.^[87]

 

O 9 de xuño de 1987, en Wilmington, Biden presentou formalmente a súa candidatura á candidatura á presidencia demócrata de 1988.^[88] Foi considerado un forte candidato pola súa imaxe moderada, a súa capacidade para falar, pola súa relevancia como presidente do Comité Xudicial do Senado e pola súa oposición á candidatura do ultraconservador Robert Bork para a Corte Suprema. De conseguilo, converteríase no segundo máis novo elixido presidente, despois de John F. Kennedy,^[29][89][90] e no primeiro trimestre recadara máis fondos que ningún outro candidato.^[89][90]

Porén, en agosto, as mensaxes da campaña resultaban confusas por mor das rivalidades entre os seus asesores^[91] e, en setembro, foi acusado de plaxiar un discurso do líder do Partido Laborista británico, Neil Kinnock.^[92] No discurso de Biden, este copiara unhas liñas que facían referencia ao feito de ser a primeira persoa da súa familia en acceder á Universidade e, aínda que se referira a ese argumento de Kinnock en ocasións anteriores,^[93] de novo, o volveu facer en dúas ocasións a finais de agosto.^[94][95] Con posterioridade, Biden coñeceu a Kinnock en 1988, chegando a ter unha grande amizade; de tal xeito, que durante a súa campaña presidencial de 2008 , Biden fixo referencia á controversia presentando a Kinnock ao persoal da súa campaña e dicindo: "Amigos, quero que coñezades o meu mellor contador de historias".^[96] O propio Kinnock foi máis comprensivo e, finalmente, os dous homes coñecéronse en 1988, creando unha amizade perdurable.^[97]

Tamén empregara, a principios dese ano, pasaxes dun discurso de 1967 de Robert F. Kennedy, do que foron responsabilizados os seus asesores, e unha pequena frase do discurso inaugural presidencial de 1961 de John F. Kennedy e, dous anos antes, tamén empregara unha pasaxe de 1976 de Hubert Humphrey.^[98] Fronte ás acusacións, Biden respondeu que os políticos adoitan coller parágrafos prestados uns aos outros sen mencionalos e que un dos seus rivais para o nomeamento, Jesse Jackson, o chamara para indicarlle que el (Jackson) empregara o mesmo material de Humphrey que usara Biden.^[13][99] Poucos días despois, publicouse outro suceso que sucedera na facultade de dereito no que copiara texto dun artigo de Fordham Law Review con citas pouco axeitadas^[99] polo que, Biden, aínda que tivera que repetir o curso aprobara con puntuacións altas.^[100] A petición de Biden, o Consello de Responsabilidade Profesional do Tribunal Supremo de Delaware revisou o incidente e concluíu que non violara ningunha norma.^[101]

Igualmente, fixera varias afirmacións falsas ou esaxeradas sobre a súa formación e os primeiros anos de actividade: que obtivera tres títulos na universidade, que asistira á facultade de dereito cunha bolsa completa, que se graduara na metade superior da súa clase,^[102][103] e que participara no movemento polos dereitos civís.^[104] A existencia de moi poucas novas sobre a carreira amplificaron estas revelacións^[105] e o 23 de setembro de 1987, Biden retirouse da carreira, dicindo que a súa candidatura fora invadida pola "sombra esaxerada" dos seus erros pasados.^[106]

 

Biden foi, durante moito tempo, membro do Comité do Poder Xudicial do Senado. Presidiuno de 1987 a 1995 e foi membro de 1981 a 1987 e de 1995 a 1997. Como presidente, Biden presidiu dúas audiencias de confirmación do Tribunal Supremo dos Estados Unidos moi disputadas.^[13] Cando Robert Bork foi nomeado en 1988, Biden rexeitara, nunha entrevista o ano anterior, a súa aprobación a un hipotético nomeamento a Bork e, aínda que, os conservadores se alporizaran^[107], finalmente, ao remata-las audiencias, Biden foi eloxiado pola súa equidade, humor e coraxe.^[107][108] Rexeitando os argumentos dalgúns opositores de Bork,^[13] Biden formulou as súas obxeccións a Bork en termos do conflito entre o forte orixinalismo de Bork e a opinión de que a Constitución dos Estados Unidos ofrece dereitos á liberdade e á privacidade máis aló dos expresamente enumerados no seu texto.^[108] A candidatura de Bork foi rexeitada no comité por 9-5 votos^[108] e despois no pleno do Senado, 58-42.^[109]

Durante as audiencias de nomeamento de Clarence Thomas en 1991, as preguntas de Biden sobre cuestións constitucionais foron a miúdo complicadas ata o punto de que Thomas ás veces perdeu o fío delas^[110] chegando, este, a declarar máis tarde que aínda que esperaba que as preguntas de Biden fosen doadas, lanzoulle preguntas como "bólas á cabeza".^[111] Despois de pechar a audiencia do comité, o público soubo que Anita Hill, profesora da facultade de dereito da Universidade de Oklahoma, acusara a Thomas de facer comentarios sexuais non gratos cando traballaran xuntos.^[112][113] Biden soubo dalgún destes cargos, pero inicialmente só os compartiu co comité porque Hill non estaba disposta a declarar.^[13] A audiencia do comité reabriuse e Hill declarou, pero Biden non permitiu o testemuño doutras testemuñas, como unha muller que fixera cargos similares e expertos en acoso,^[114] dicindo que quería preservar a intimidade de Thomas e a decencia das audiencias.^[110][114] O pleno do Senado confirmou a Thomas por 52-48 votos, e Biden opúxose.^[13] As defensoras xurídicas liberais e os grupos de mulleres sentiron firmemente que Biden tratara mal as audiencias e non fixera o suficiente para apoiar a Hill.^[114] Máis tarde, Biden buscou mulleres para formar parte do Comité Xudicial e enfatizou as cuestións das mulleres na axenda lexislativa do comité.^[13] En 2019, cando se preparaba para presenta-la súa candidatura presidencia, Biden contacto con Hill para desculparse polo trato naquela ocasión, pero esta respostoulle que as desculpas eran insuficientes.^[115][13]

Biden foi crítico co avogado independente Ken Starr durante a polémica dos 90 e as investigacións do escándalo Lewinsky na década dos 90, e dixo que "vai ser un día frío no inferno" antes de que a outro avogado independente se lle concedan poderes similares.^[116] Votou a absolución durante a destitución do presidente Clinton.^[117] Durante a década de 2000, Biden patrocinou a lexislación sobre bancarrota solicitada polos emisores de tarxetas de crédito.^[116] Clinton vetou o proxecto de lei en 2000, pero aprobouse en 2005 como Lei de prevención de abusos de bancarrota e protección do consumidor,^[13] sendo Biden un dos só 18 demócratas que o votaron, mentres que os principais demócratas e as organizacións de defensa dos consumidores opuxéronse.^[118] Como senador, Biden apoiou firmemente o aumento do financiamento de Amtrak e a seguridade ferroviaria.^[119][120]

Biden pertenceu durante moito tempo ao Comité de Relacións Exteriores do Senado. En 1977, pertencía á minoría do Comité pero tamén o presidiu dende xuño de 2001 a 2003 e, de novo, de 2007 a 2009.^[121] Xeralmente, as súas posicións eran de tipo internacionalistas e liberais.^[73][122] En ocasións, colaborou eficazmente cos republicanos mantendo posicións contrarias ás do seu partido.^[121][122] Durante todo ese tempo que formou parte do Comité reunise, polos menos, con 150 líderes de 60 países e organismos internacionais, converténdose nunha referencia demócrata recoñecida sobre política exterior.^[123]

 

En 1991, Biden votou contra a autorización para a Guerra do Golfo,^[122] xunto con 45 dos 55 senadores demócratas, afirmando que os Estados Unidos soportaban case todo o peso da coalición anti-Iraq.^[124] Tamén se interesou polas Guerras iugoslavas despois de coñecer os abusos serbios durante a Guerra de Independencia de Croacia en 1991.^[73] Cando estourou a Guerra de Bosnia, Biden foi un dos primeiros en reclama-la política de "levatar e soltar" para levanta-lo embargo de armas, adestrar aos bosníacos e apoialos con ataques aéreos da OTAN e, posteriormente, tamén estivo a prol da investigacións dos crimes de guerra.^[73][122] Mais tanto o goberno de George H.W. Bush coma o de Clinton rexeitaron esa política polo temor de se enlear non Balcáns.^[73][122]

En abril de 1993, Biden pasou unha semana nos Balcáns e mantivo unha tensa reunión de tres horas co líder serbio Slobodan Milošević.^[123] Posteriormente, Biden declarou que lle dixera a este que "cría que non era máis que un maldito criminal de guerra e que debería ser xulgado".^[123] Porén, aínda que en 1992 redactara unha emenda para obrigar á administración Bush a dar armas aos bosníacos, en 1994, mantiña unha postura máis suave como a defendida pola administración Clinton e, finalmente, no ano seguinte asinou outra emenda máis radical patrocinada por Bob Dole e Joe Lieberman.^[123] O compromiso levou a un exitoso esforzo da mantemento da paz pola OTAN.^[73] Biden cualficou o seu papel na política dos Balcáns, a mediados dos 90, como o "momento máis orgullos da súa vida pública" relacionado coa política exterior.^[123]

En 1999, durante a Guerra de Kosovo, Biden apoiou os bombardeos da OTAN na República Federal de Iugoslavia.^[73] El e mailo senador John McCain copatrocinaron a Resolución McCain-Biden de Kosovo, que reclamaba que se empregase toda a forza necesaria, incluídas as tropas terrestres, para se enfrontaren a Milošević polas accións iugoslavas contra a etnia albanesa de Kosovo.^[122][125]

 

Biden foi un firme defensor da guerra en Afganistán, dicindo: "Todo o que faga falta, deberiamos facelo".^[126] Como xefe do Comité de Relacións Exteriores do Senado, dixera en 2002 que o presidente iraquí Saddam Hussein era unha ameaza para a seguridade nacional e non había outra opción que "eliminar" esa ameaza.^[127] En outubro de 2002, votou a favor da autorización para o uso da forza militar contra Iraq, aprobando a invasión de Iraq por parte dos Estados Unidos.^[128] Como presidente do comité, reuniu unha serie de testemuñas para declarar a favor da autorización. Esas persoas, deron testemuños que terxiversaron, conscientemente, a intención, a historia e a situación de Hussein e o seu goberno secular como inimigo declarado de Al-Qaida e, en troques, alegaron a posesión ficticia de armas de destrución masiva por parte de Iraq.^[129] Biden acabou por ser crítico coa guerra e considerou o seu voto e o seu papel como un "erro" mais tampouco apoiou a retirada.^[128][130] Apoiara as dotacións para a ocupación, pero argumentou que a guerra debería internacionalizarse, que se necesitaban máis soldados e que a administración Bush debería "nivelarse co pobo americano" sobre o seu custo e duración.^[131][132]

A finais do 2006, a postura de Biden cambiou considerablemente. Opúxose á un novo envío de tropas durante 2007,^[128][130] dicindo que o xeneral David Petraeus estaba "completamente equivocado" ao crer que o novo envío podería funcionar.^[133] En cambio, Biden avogou por dividir Iraq nunha federación flexible de tres estados étnicos.^[134] En novembro de 2006, Biden e Leslie H. Gelb, presidente emérito do Consello de Relacións Exteriores, lanzaron unha estratexia integral para acabar coa violencia sectaria en Iraq.^[135] No canto de continuar o enfoque existente ou retirarse, o plan pedía "unha terceira vía": federalizar Iraq e dar aos kurdos, xiítas e sunitas "espazo para respirar" nas súas propias rexións.^[136] En setembro de 2007, unha resolución non vinculante a prol do plan foi aprobada polo o Senado,^[135] pero a idea era pouco coñecida, non tiña unha circunscrición política clara e fracasou en gañar apoios.^[133] A dirección política de Iraq denunciou a resolución como unha partición de feito do país e a embaixada dos Estados Unidos en Bagdad emitiu un comunicado distanciándose dela.^[135] En maio de 2008, Biden criticou duramente o discurso do presidente George W. Bush perante a Knesset de Israel no que Bush comparou algúns demócratas cos líderes occidentais que aplacaron a Hitler antes da Segunda guerra mundial; Biden cualificou o discurso de "merda" e "indignante" aínda que máis tarde pediu desculpas polas súas verbas.^[137]

 

Despois de explorar a posibilidade para lanza-la súa candidatura en varios momentos anteriores, en xaneiro de 2007, Biden declarou a súa candidatura para as eleccións de 2008.^{[138][139][140]} Durante a súa campaña, Biden centrouse na guerra de Iraq, no seu historial como presidente dos principais comités do Senado e na súa experiencia en política exterior. A mediados de 2007, Biden destacou a súa experiencia en política exterior en comparación coa de Obama.^[141] Biden destacou polas súas intervencións durante a campaña; así, nun debate, dixo referíndose ao candidato republicano Rudy Giuliani: "Só hai tres cousas que menciona nunha frase: un substantivo, un verbo e o 11 de setembro".^[142]

Biden tivo dificultades para recadar fondos e loitou por atraer á xente cara aos seus mitins mais non conseguiu apoios fronte as candidaturas de alto perfil de Obama e a senadora Hillary Clinton,^[143] e nunca subiu por riba dun díxito nas enquisas nacionais dos candidatos demócratas. Na primeira competición do 3 de xaneiro de 2008, Biden ocupou o quinto posto nos caucus de Iowa, obtendo algo menos do un por cento dos delegados do estado, polo que se retirou da carreira esa mesma noite.^[144]

A pesar da súa falta de éxito, a campaña de Biden durante 2008 aumentou a súa estatura no mundo político.^[145] En particular, cambiou a relación entre Biden e Obama. Aínda que traballaran xuntos no Comité de Relacións Exteriores do Senado, nunca tiveran moito trato: Biden resentíase por mor do rápido ascenso de Obama ao estrellato político,^[133][146] mentres que Obama consideraba a Biden como un fanfarrón e un condescendente.^[147] Despois de coñecerérense durante o 2007, Obama apreciou o estilo de campaña e o atractivo de Biden para os votantes da clase traballadora, e Biden dixo convencerse de que Obama era "o verdadeiro negocio".^[146][147]

 

Pouco despois de que Biden se retirase da carreira presidencial, Obama díxolle en privado que estaba interesado en lle ofrecer un posto importante na súa administración.^[148] Inicialmente, Biden rexeitou a primeira solicitude de Obama na que lle propuxo a vicepresidencia, pois temía que ese posto tan relevante implicase perder-lo status e ter opinión propia no seu posto de senador mais, pouco despois, rematou por aceptar.^[149][150] Daquela, a comezos de agosto, Obama e mais Biden reuníronse en segredo^[148] para discutir a posibilidade e acabraon por desenvolver unha forte relación persoal.^[151] A seguir, o 22 de agosto de 2008, Obama anunciou que Biden sería o seu compañeiro na carreira presidencial.^[152] O New York Times informou de que a estratexia detrás da elección reflectía máis o desexo de buscar un compañeiro con experiencia en política exterior e seguridade nacional que en conseguir o apoio de alguén para os estados indecisos ou para apoiar a mensaxe de cambio que representaba Obama.^[153] Tamén houbo que afirmaba da atracción de Biden sobre os votantes de clase media e executivos, así como a súa disposición a desafiar ao candidato republicano John McCain cunha agresividade que, por veces, incomodaba a Obama.^[154][155]

Ao aceptar a oferta de Obama, Biden descartou concorrer á presidencia de novo en 2016,^[148] pero os seus comentarios en anos posteriores semellaron reconsiderar esa opción, pois non quería que diminuíse o seu peso político ao parecer desinteresado no avance.^{[156][157][158]} Biden foi nomeado oficialmente como vicepresidente o 27 de agosto por aclamación na Convención Nacional Democrática de 2008 en Denver.^[159]

 

A campaña vicepresidencial de Biden gañou pouca visibilidade nos medios, xa que a atención da prensa foi moito maior para a candidata á vicepresidencia republicana, a gobernadora de Alasca, Sarah Palin.^[160][161] Durante unha semana de setembro de 2008, por exemplo, o Proxecto de Excelencia en Xornalismo do Pew Research Center descubriu que Biden só tiña unha cobertura dos medios do cinco por cento, moito menos que os outros tres candidatos.^[162] Non obstante, Biden centrouse en facer campaña en áreas economicamente complicadas dos estados indecisos e intentar conquistar aos obreiros manuais demócratas que apoiaran a Hillary Clinton.^[149][160] Tamén, Biden atacou a McCain duramente a pesar dunha longa amizade persoal. Biden admiraba a McCain tanto política como persoalmente até o punto que, en maio de 2004, instara a McCain a presentarse como vicepresidente co candidato á presidencia demócrata John Kerry, afirmando que o billete multipartito axudaría a curar a "fenda viciosa" na política dos Estados Unidos.^[163] Posteriormente, McCain afirmou: "Ese mozo que coñecía xa non se atopou. Literalmente, entristéceme".^[160]

Pouco despois, a crise de liquidez de setembro de 2008 e a proposta de rescate do sistema financeiro dos Estados Unidos se converteu nun dos principais temas da campaña e Biden votou a prol da Lei de estabilización económica de emerxencia de 700.000 millóns de dólares, que se aprobou no Senado por 74– 25.^[164]

O 2 de outubro de 2008, Biden participou no debate da vicepresidencia con Palin na Universidade Washington en St. Louis. As enquisas posteriores ao debate descubriron que, aínda que Palin superou as expectativas de moitos votantes, Biden gañara o debate en xeral.^[165] Durante os últimos días da campaña, centrouse en áreas menos poboadas, máis vellas e menos acomodadas dos estados de campo de batalla, especialmente Florida, Ohio e Pensilvania, onde as votacións indicaron que era popular e onde Obama non fixera campaña nin tivera un bo desempeño nas primarias demócratas.^{[166][167][168]} Tamén fixo campañas nalgúns estados normalmente republicanos, así como en zonas con gran poboación católica.^[168]

Atendendo ás instrucións de campaña, Biden pronunciou discursos moi sucintos e intentou evitar comentarios ofensivos, como un que fixera sobre que Obama conseguira a aprobación dunha potencia estranxeira pouco despois de asumir o cargo, o que provocou atención negativa.^[166][167] En privado, as declaracións de Biden frustraron a Obama que chegou a dicir: "Cantas veces vai dicir Biden algo estúpido?"^[169] e, tamén, os empregados da campaña de Obama referíanse aos erros de Biden como "as bombas de Joe" e mantiveron a Biden desinformado sobre as discusións de estratexia o que, igualmente, provocaba a irritación de Biden.^[160] As relacións entre as dúas campañas tensáronse durante un mes, ata que Biden pediu desculpas cunha chamada a Obama e os dous construíron unha asociación máis forte.^[170] Publicamente, o estratego de Obama, David Axelrod, afirmou que os altos índices de popularidade de Biden superaran calquera comentario inesperado.^[171] Mesmo, nunha enquisa realizada polo Pew Research Center, a nivel estatal, reflectía que Biden conseguira unha popularidade do 60% fronte ao 44% de Palin.^[166]

O 4 de novembro de 2008, Obama e Biden foron elixidos co 53% dos votos populares e 365 votos electorais fronte os 173 de McCain – Palin.^{[172][173][174]} Ao mesmo tempo, Biden optou á vicepresidencia e tamén se presentou á reelección ao Senado,^[175] como permitía a lei de Delaware,^[176] e foi reelixido derrotando á republicana Christine O'Donnell.^[177] Tras gaña-las dúas eleccións, Biden esperou para dimitir do Senado até que xurou o seu sétimo mandato, o 6 de xaneiro de 2009,^[178] e se converteu no senador máis novo en comezar un sétimo mandato completo e declarou: "En toda a miña vida, o maior honor que se me concedeu foi servir ao pobo de Delaware como senador dos Estados Unidos".^[178]

Neste derradeiro mandato, o 15 de xaneiro, votou apoiando a aplicación dun segundo paquete de 350.000 millóns de dólares para o Troubled Asset Relief Program (en galego, Programa de Alivio para Activos en Problemas),^[179] e renunciou ao Senado ese día pouco máis tarde. Nunha emotiva despedida, Biden díxolle ao Senado: ""Todo o bo que vin acontecer aquí, cada paso audaz dado nos máis de 36 anos que levo aquí, non veu da presión dos grupos de interese, senón da maduración das relacións persoais".^[180] Daquela, a gobernadora demócrata de Delaware, Ruth Ann Minner, anunciara, o 24 de novembro de 2008, que nomearía ao asesor principal de Biden, Ted Kaufman, para suceder a Biden no Senado. Kaufman afirmou que só serviría durante dous anos, até as eleccións especiais para o Senado de Delaware en 2010.^[181] Igualmente, o fillo de Biden, Beau, excluírase do proceso de selección de 2008 debido á súa inminente xira por Iraq coa Garda Nacional do Exército de Delaware^[182] e, aínda que, tamén era un posible candidato para as eleccións especiais de 2010, a principios de 2010 renunciou a presenta-la súa candidatura para o escano.^[183]

 

Ao comezar a vicepresidencia, Biden, declarou que pretendía eliminar algunhas das funcións asumidas polo vicepresidente de George W. Bush, Dick Cheney, e non pretendía emular ningunha vicepresidencia anterior.^[184] Presidiu o equipo de transición de Obama^[185] e dirixiu unha iniciativa para mellorar o benestar económico da clase media^[186] A principios de xaneiro de 2009, no seu último acto como presidente do Comité de Relacións Exteriores, visitou os líderes de Iraq, Afganistán e Paquistán^[187] e, o 20 de xaneiro, xurou como vicepresidente número 47 dos Estados Unidos,^[188] converténdose no primeiro vicepresidente orixinario de Delaware^[189] e o primeiro vicepresidente católico.^[190][191]

Obama pronto comparou a Biden cun xogador de baloncesto "que fai un montón de cousas que non aparecen na folla de estatísticas".^[192] A finais de abril de 2009, durante o inicio do brote de gripe porcina, respostando a unha pregunta que se lle fixera, chegou a indicar que el aconsellaba aos seus familiares que non viaxesen en avións ou metro, o que provoou unha rápida corrección pola Casa Branca.^[193] O comentario reavivou a reputación de Biden como propicio a ter meteduras de pata.^[194][195] Confrontado co aumento do desemprego ata xullo de 2009, Biden recoñeceu que a administración "malinterpretara o mal momento no que estaba a economía" pero mantivo a confianza de que o paquete de estímulo crearía moitos máis postos de traballo unha vez se acelerase o ritmo do gasto.^[196]

En maio, Biden visitou Kosovo e afirmou a posición dos Estados Unidos de que a súa "independencia é irreversible".^[197] Biden perdeu un debate interno ante a secretaria de Estado Hillary Clinton sobre o envío de 21.000 novos soldados a Afganistán,^[198][199] pero valorouse o seu escepticismo^[200] e, en 2009, as opinións de Biden foron gañando máis influencia cando Obama reconsiderou a súa estratexia en Afganistán.^[194] Biden visitou Iraq aproximadamente cada dous meses,^[201] converténdose no responsable da administración na entrega de mensaxes ao liderado iraquí sobre o progreso previsto alí.^[200] De xeito máis xeral, a supervisión da política de Iraq converteuse na responsabilidade de Biden e comentouse que Obama lle dixera: "Joe, ocúpate de Iraq";^[202] así, Biden chegou a afirmar que Iraq "podería ser un dos grandes logros desta administración".^[203]

A súa visita a Iraq, en xaneiro de 2010, no medio das turbulencias polos candidatos prohibidos das próximas eleccións parlamentarias iraquís deu lugar a que dos varios centos de candidatos eliminados polo goberno iraquí, por presuntos vencellos co réxime de Saddam Hussein, 59 fosen reincorporados poucos días despois.^[204] En 2012, Biden fixo outras oito viaxes alí, pero a súa supervisión da política estadounidense en Iraq retrocedeu coa saída das tropas estadounidenses en 2011.

Biden, tamén, supervisou o gasto en infraestruturas do paquete de estímulo de Obama destinado a axudar a contrarresta-la recesión en curso.^[205] Durante este período, Biden mostrouse satisfeito de que non se producisen casos importantes de despilfarro ou corrupción^[150] e, cando rematou a tarefa en febreiro de 2011, afirmou que o número de incidentes de fraude con diñeiro de estímulo fora inferior ao un por cento.^[206] Porén, no 23 de marzo de 2010, durante as transmisións de noticias nacionais en directo, un micrófono captou a Biden dicíndolle ao presidente que a súa sinatura da Lei de Protección do Paciente e Atención accesible fora "un gran negocio".

Malia as súas diferentes personalidades, Obama e Biden crearon unha forte amizade, baseada en parte na filla de Obama, Sasha, e a neta de Biden, Maisy, que asistían xuntas á Sidwell Friends School.^[160] Mentres membros da administración Obama afirmaban que o papel de Biden na Casa Branca era o de levar a contraira e obrigar aos demais a defender as súas posicións,^[207] Rahm Emanuel, xefe de gabinete da Casa Branca, tamén afirmou que Biden axudaba a contrarrestar a unanimidade de pensamento dos asesores.^[192] E, noutra ocasión, o propio Obama declarou: "O mellor de Joe é que cando reunimos a todos, realmente obriga á xente a pensar e defender as súas posicións, a mirar as cousas dende tódolos ángulos, e iso é moi valioso para min".^[208] Porén, ao mesmo tempo, os Biden, mantiñan un ambiente relaxado na súa residencia oficial en Washington, a miúdo entretindo aos seus netos, e volvían regularmente á súa casa en Delaware^[209]

Nas eleccións de medio mandato de 2010, Biden fixo unha gran campaña para os demócratas mantendo unha actitude de optimismo ante as previsións dunha gran perda de deputados para o partido.^[210] Tralos grandes avances republicanos nas eleccións e a saída do xefe de gabinete da Casa Branca, Rahm Emanuel, as anteriores relacións de Biden cos republicanos no Congreso fixéronse moi importantes e conseguiu un importante éxito no esforzo do goberno para conseguir a aprobación do Senado para o novo tratado START.^[211][212] Igualmente, en decembro de 2010, a defensa de Biden dun punto de equilibrio, xunto coas súas negociacións para conseguir un acordo co líder da minoría do Senado, Mitch McConnell, foron fundamentais na elaboración do paquete de impostos comprometidos pola administración que, tamén, incluían unha extensión temporal dos recortes fiscais de Bush.^[212][213] O paquete aprobouse como Lei de Desgravación Fiscal, Reautorización do Seguro por Desemprego e Creación de Emprego de 2010.

 

En marzo de 2011, Obama delegou en Biden para que se encargase das negociacións co Congreso para resolver os niveis de gasto federal durante o resto do ano e evitar un peche do goberno.^[214] A crise do teito da débeda dos Estados Unidos desenvolveuse nos próximos meses, pero a relación de Biden con McConnell volveu resultar clave para romper un punto morto e lograr un acordo para resolvelo, na forma da Lei de control orzamentario de 2011, asinada o 2 de agosto de 2011, o mesmo día que se producira un incumprimento sen precedentes nos Estados Unidos.^{[215][216][217]}

 

Por esas datas, tamén apareceran algúns informes que suxerían que Biden se opoñía a continuar coa misión dos Estados Unidos de maio de 2011 para matar a Osama bin Laden,^[218] por temer que un fracaso puidese afectar negativamente ás posibilidades de reelección de Obama.^[219][220]

En outubro de 2010, Biden declarara que Obama lle pedira que permanecese como o seu compañeiro para as eleccións presidenciais de 2012,^[221] mais coa popularidade de Obama en declive, o xefe de gabinete da Casa Branca, William M. Daley, a finais de 2011, realizou unhas enquisas secretas e unha investigación de grupos específicos contemplando a idea de substituír a Biden no por Hillary Clinton.^[222] A idea abandonouse cando os resultados non mostraron melloras apreciables para Obama,^[222] e os funcionarios da Casa Branca dixeron máis tarde que, en realidade, o propio Obama nunca considerara a idea.^[223]

 

Un dos temas máis candentes deste ano fora a declaración de Biden, en maio, de que estaba "absolutamente cómodo" co matrimonio entre persoas do mesmo sexo, que conseguira unha considerable atención pública en comparación coa posición de Obama, que fora descrita como "en evolución".^[224] Biden fixo a súa declaración sen o consentimento da administración, e Obama e os seus axudantes estaban bastante irritados, pois Obama tiña planeado cambiar de posición varios meses despois, na preparación da convención do partido.^{[157][225][226]} Os defensores dos dereitos dos homosexuais aproveitaron a declaración de Biden,^[225] e aos poucos días, Obama tivo que anunciar que el tamén apoiaba o matrimonio entre persoas do mesmo sexo; declaración, en parte, forzada polos comentarios de Biden.^[227] Biden pediu desculpas a Obama en privado por tela realizado^[228][229] e Obama recoñeceu publicamente que se fixera dende o corazón.^[225]

A campaña de Obama valoraba a Biden como un político de nivel popular, e mantivo unha gran axenda de aparicións en estados cambiantes xa que a campaña de reelección comezou en serio na primavera de 2012.^[230][231] Un comentario de agosto de 2012 ante unha audiencia de raza mixta de que as propostas republicanas para relaxar as regulacións de Wall Street "porían a todos en cadea" unha vez máis chamou a atención sobre a propensión de Biden a facer comentarios coloridos.^{[230][232][233]} No debate da vicepresidencia do 11 de outubro co candidato republicano Paul Ryan, Biden defendeu o historial da administración Obama.^[234] O 6 de novembro, Obama e Biden gañaron a reelección^[235] fronte a Mitt Romney e Paul Ryan con 332 dos 538 votos do Colexio Electoral e o 51% dos votos populares.^[236]

En decembro de 2012, Obama nomeou a Biden para dirixir o Gun Violence Task Force, creado para abordar as causas dos tiroteos escolares e considerar o posible control de armas para implementar despois do tiroteo na escola primaria Sandy Hook.^[237] Máis tarde ese mes, durante os últimos días antes de que Estados Unidos caese do "precipicio fiscal", a relación de Biden con McConnell volveu resultar importante xa que ambos negociaron un acordo que levou á aprobación da American Taxpayer Relief Act de 2012 a principios de 2013.^[238][239] Fixo que moitos dos recortes fiscais de Bush foron permanentes, pero aumentou as taxas nos niveis de ingresos máis altos.^[239]

 

Biden asumiu o seu segundo mandato como vicepresidente de Obama, o 20 de xaneiro de 2013, nunha pequena cerimonia privada no Number One Observatory Circle, daquela a súa residencia oficial, que foi presidida pola xuíza Sonia Sotomayor e ó día seguinte foi cando se levou a cabo a cerimonia pública.^[240] A finais dese mesmo ano, durante o proceso no que se aprobou, en outubro, a Lei de Asignacións para 2014, que solucionou o peche do goberno federal e a crise do teito de débeda coa que rematara 2013, Biden quedou fóra das negociacións porque o líder da maioría no Senado, Harry Reid, e mais outros líderes demócratas afastárano dos debates co Congreso porque crían que Biden fixera demasiadas concesión durante negociacións de decembro do ano anterior.^{[241][242][243]} Un éxito de Biden, foi conseguir que se volvese autorizar, en 2013, a Lei de violencia contra as Mulleres coa que conseguiu que se crease un Consello da Casa Branca sobre as mulleres e as nenas, que xa comezara a funcionar no primeiro mandato, así como un Grupo de Traballo da Casa Brancas para protexer as estudantes das agresións sexuais, que se formou en xaneiro de 2014 con el mesmo e Valerie Jarrett como copresidentes.^[244][245]

Na política exterior, Biden apoiou rearmar aos combatentes rebeldes de Siria.^[246] A medida que a insurxencia do ISIS en Iraq se intensificou en 2014, prestouse unha atención renovada ao plan de federalización iraquí Biden-Gelb de 2006, e algúns observadores suxeriron que, quizais, Biden tivera razón durante todo o tempo^[247][248] e, mesmo, o propio Biden chegara a declarar que os Estados Unidos perseguirían ao ISIS "até as portas do inferno".^[249]

 

En Latinoamérica, Biden mantivo estreitas relacións con varios líderes latinoamericanos e, a zona, foi un foco de atención importante, pois visitou a zona en 16 ocasións durante a súa vicepresidencia; máis que ningún presidente ou vicepresidente.^[250] En agosto de 2016, Biden visitou Serbia, onde se reuniu co primeiro ministro serbio, Aleksandar Vučić, e expresou as súas condolencias polas vítimas civís da campaña de bombardeos durante a Guerra de Kosovo.^[251] Por outra banda, Biden nunca tivo que emitir un voto de desempate no Senado, o que o converteu no vicepresidente máis lonxevo con esta distinción.^[252]

Papel na campaña presidencial de 2016

Durante o seu segundo mandato, adoitaba dicirse que Biden estaba a se preparar para a candidatura presidencial demócrata de 2016.^[253] Moitos amigos e doantes, amais da súa familia, animárano a mediados de 2015 a participar na carreira e como os índices de apoio de Hillary Clinton tendían a diminuír nese momento, finalmente, se informou que Biden estaba considerando seriamente a posibilidade de establecer un comité de campaña: o "Draft Biden 2016".^[253][254]

A finais de 2015, Biden aínda non estaba seguro de presentarse. Daquela, sentía que a recente morte do seu fillo esgotara moito a súa enerxía emocional e declarara: "Ninguén ten dereito... a buscar ese cargo a menos que estea disposto a darlle o 110%".^[255] Finalmente, o 21 de outubro, falando desde un podio no Rose Garden da Casa Branca, coa súa esposa e Obama ao seu carón, Biden anunciou a súa decisión de non presentarse á presidencia en 2016.^{[256][257][258][259]}

 

Despois de deixar a vicepresidencia, Biden desenvolveu un feixe de actividades fóra da política como pasar a ser profesor honorario da Universidade de Pensilvania, desenvolvendo o Penn Biden Center for Diplomacy and Global Engagement e permaneceu nese posto até 2019, antes de postularse para presidente.^[260][261] Tamén durante 2017, Biden escribiu unhas memorias editadas co título de Promise Me, Dad, e fixo unha xira de promoción.^[262] En 2019, el e maila súa muller informaron de que gañaran máis de 15 millóns de dólares desde o final da súa vicepresidencia mediante conferencias e vendas de libros.^[263]

Ao mesmo tempo, Biden permaneceu na esfera pública, apoiando a candidatos mentres seguía comentando sobre política, cambio climático, e a presidencia de Donald Trump.^{[264][265][266]} Tamén apoiou campañas e falou a prol dos dereitos LGBT, que fora un asunto co que se relacionara moi estreitamente durante a súa vicepresidencia;^[267][268] e, igualmente, destacou os esforzos para atopar tratamentos para o cancro.^[269] En 2018, eloxiara ao senador John McCain pola súa aceptación dos ideais estadounidenses e as amizades bipartidistas.^[270]

 

Malia que, entre 2016 e 2019, os medios de comunicación mencionaran, a miúdo, a Biden como un probable candidato á presidencia en 2020,^[271] cando lle preguntaban se ía se presentar, sempre deu respostas esquivas e ambivalentes, dicindo "nunca digas xamais".^[272] En xaneiro de 2018, formouse un comité de acción política coñecido como Time for Biden, que buscaba o retorno de Biden á carreira presidencial.^[273] Finalmente, lanzou a súa campaña o 25 de abril de 2019,^[274] dicindo que lle pediran que se presentase e, el mesmo, estaba preocupado polo funcionamento da administración Trump e sentía a "chamada do deber".^[275]

A medida que se avanzaba na campaña de 2020, numerosas enquisas publicadas presentaban a Biden como un dos candidatos demócratas con mellor valoración nun posible enfrontamento cara a cara con presidente Trump.^{[276][277][278]} Cos demócratas moi centrados na procura dun candidato con posibilidades para derrotar a Trump,^[279] aumentou a popularidade de Biden entre os votantes demócratas^[280] o que levou a que Biden se convertise nun obxectivo frecuente das críticas de Trump.^[281][282] Así, en setembro de 2019, apareceron noticias nas que se afirmaba que Trump presionara ao presidente ucraíno Volodymyr Zelenskyy para que investigase as presuntas actuacións ilícitas de Biden e do seu fillo Hunter Biden.^[283] Mais a pesar das acusacións, non se presentou ningunha proba de ningún feito indebido por parte dos Biden.^{[284][285][286]} O impulso que Trump facilitara para investigar aos Biden foi visto por moitos como un intento de prexudicar a candidatura de Biden de cara á campaña presidencial^[287] e, As supostas accións de Trump contra Biden, provocaron un escándalo político^[288] que rematou no proceso de destitución de Trump pola Cámara de Representantes por abuso de poder e obstrución do Congreso.^[289]

En marzo e abril de 2019, oito mulleres acusaron a Biden de casos anteriores de contacto físico inadecuado, como abrazar, tocar ou bicalas.^[290] O xornalista Mark Bowden describiu o hábito de toda a vida de Biden de falar preto das persoas e de inclinarse para falar do seguinte xeito: "...non só te coñece, senón que se te achega e te engule".^[291] Biden, por outra banda, definíase a si mesmo como un "político de contacto" e admitiu que este comportamento lle causara problemas en ocasións^[292] polo que, en abril de 2019, comprometeuse a ser máis "respectuoso co espazo persoal das persoas".^[293]

 

Durante todo 2019, Biden mantívose en xeral por diante doutros demócratas nas enquisas nacionais.^[294][295] A pesar diso, quedou cuarto nos caucus de Iowa,^[296] e oito días despois, quinto nas primarias de Nova Hampshire, ^[297]aínda que mellorou algo a súa posición nos caucus de Nevada, alcanzando o 15% necesario para conseguir delegados, mais aínda así terminou 21,6 puntos porcentuais por detrás de Bernie Sanders.^[298] En Carolina do Sur, durante os debates e na campaña, Biden apelou sistematicamente aos votantes negros e conseguiu o triunfo nas primarias por máis de 28 puntos.^[299] Tralas retiradas e os posteriores apoios dos candidatos Pete Buttigieg e Amy Klobuchar, logrou grandes logros nas eleccións primarias do 3 de marzo do Supermartes. Biden gañou 18 das seguintes 26 convocatorias, o que o situou no liderado da xeral.^[300] Elizabeth Warren e Mike Bloomberg pronto abandonaron e Biden ampliou a súa vantaxe, o 10 de marzo, con vitorias sobre Sanders en catro estados.

 

A finais de marzo de 2020, Tara Reade, unha das oito mulleres que en 2019 acusara a Biden de contacto físico inadecuado, acusou a Biden de agredila sexualmente en 1993.^[301] Houbo inconsistencias entre as acusacións de Reade de 2019 e 2020^[301][302] e Biden e a súa campaña negaron as acusacións de agresión sexual.^[303][304]

Cando, finalmente, Sanders renunciou á súa campaña o 8 de abril de 2020, Biden converteuse no probable candidato presidencial do Partido Demócrata^[305] e, días despois, o 13 de abril, Sanders apoiou a Biden nunha videoconferencia en directo dende as súas casas respectivas,^[306] e o día seguinte, o ex presidente Barack Obama tamén reafirmou o seu apoio.^[307] O 11 de agosto, Biden anunciou á senadora de California, Kamala Harris, como a súa compañeira de fórmula, converténdoa na primeira candidata afroamericana á vicepresidenta e na primeira candidata do sur de Asia á vicepresidencia.^[308] O 18 de agosto de 2020, Biden foi nomeado oficialmente na Convención Nacional Demócrata de 2020 como candidato do Partido Demócrata á presidencia nas eleccións de 2020.^{[309][310][311]}

A campaña de Biden centrouse en propostas para empoderar a clase media, a través de melloras nos programas educativos, investimentos en instalacións escolares, reforma fiscal a favor da clase media e garantías de sanidade universal, especialmente para colectivos vulnerables.^[312]

Nas eleccións de 2020 votaron máis estadounidenses que en ningún outro e os dous principais candidatos (Donald Trump e Joe Biden) obtiveron máis de 70 millóns de votos cada un, sendo ambos os candidatos máis votados da historia, e Biden ocupando o primeiro lugar, con 80 millóns votos até ese momento.^[313][314]

 

O 7 de novembro, catro días despois do día das eleccións, Joe Biden foi anunciado como o virtual gañador das eleccións presidenciais, á espera do reconto definitivo e a posterior ratificación do resultado electoral, derrotando ao titular, Donald Trump.^[315] Malia todo, Trump negouse a acepta-lo resultado, insistindo en que lle "roubaran" as eleccións por medio dunha "fraude electoral", e levou os resultados aos tribunais e promoveu numerosas teorías de conspiración sobre os procesos de votación e reconto de votos, nun intento de anular os resultados electorais.^[316]

A transición de Biden atrasouse varias semanas xa que a Casa Branca ordenou ás axencias federais que non cooperasen.^[317] Finalmente, non foi até o 11 de novembro de 2020, que Biden anunciou o nomeamento de Ron Klain, quen fora o seu xefe de gabinete como vicepresidente, como xefe de gabinete da Casa Branca.^[318] O 23 de novembro, a administradora de Servizos Xerais, Emily W. Murphy, recoñeceu formalmente a Biden como o aparente gañador das eleccións de 2020 e autorizou o inicio dun proceso de transición á administración Biden.^[319]

Desde entón e até o 14 de decembro, agardábase a que Joe Biden fose elixido polo colexio electoral como o presidente número 46 dos Estados Unidos, mais Trump presentou demandas e acusacións de fraude nas eleccións sen ter mostrado publicamente probas fidedignas e xerando unha gran polémica durante a transición presidencial.^[320] Con todo, as demandas de Trump foron rexeitadas polo Tribunal Supremo^[321] e o 14 de decembro a súa vitoria foi confirmada polo Colexio Electoral.^[322]

Biden sería a persoa de máis idade en ocupar o cargo de presidente durante o seu primeiro mandato (con 78 anos, o día da súa posesión) e sería o primeiro candidato en 28 anos en derrotar a un presidente en funcións que buscaba a reelección desde que o demócrata Bill Clinton derrotara ao republicano George H. W. Bush nas eleccións presidenciais de 1992. Foi o segundo vicepresidente non titular en gañar as eleccións presidenciais e o primeiro demócrata en facelo, despois de Nixon. A súa compañeira de fórmula, Kamala Harris, era a primeira muller e primeira persoa de cor (é de ascendencia asiática e caribeña) en ocupar o cargo de vicepresidenta.^[323] Estas, tamén, foron as primeiras eleccións presidenciais nas que os dous principais candidatos tiñan máis de 70 anos.^[324]

Como neses momentos xa comezara o espallamento da pandemia de COVID-19 polo mundo, antes de nomear ao persoal da Casa Branca ou de nomear ao gabinete, Biden anunciou que nomearía un grupo de traballo sobre COVID-19 copresidido por un equipo multidisciplinar^[325][326] e chegara a prometer unha resposta do goberno federal, á pandemia, maior que a realizada por Donald Trump, e que sería semellante ao New Deal do presidente Franklin D. Roosevelt despois da Gran Depresión.​ ^[327] Isto incluiría un aumento das probas para o virus COVID-19, un subministro constante de equipos de protección persoal, a distribución dunha vacina e a obtención de diñeiro do Congreso para escolas e hospitais baixo o baixo a control dun "comandante da cadea de subministración" nacional que coordinaría a loxística de fabricación e distribución. equipos de protección e kits de proba. Todo isto sería distribuído por unha "Xunta de probas de pandemia", tamén semellante á Xunta de Produción de Guerra de Roosevelt.^[327] Biden tamén se comprometeu a invocar a Lei de Produción de Defensa de forma máis agresiva que Trump para almacenar subministracións, así como mobilizar ata 100.000 estadounidenses para un "público". forza laboral sanitaria" para axudar a rastrexar e previr brotes.​^[327][328]

O 6 de xaneiro de 2021, durante o reconto de votos electorais do Congreso, Trump animou aos seus partidarios reunidos diante da Casa Branca a que marchasen cara ao Capitolio, dicindo: "Nunca nos rendiremos. Nunca cederemos. Non sucede. Ti. non concedas cando hai roubo."^[329] Pouco despois, atacaron o Capitolio. Durante a insurrección no Capitolio, Biden dirixiuse á nación, chamando aos acontecementos "un asalto sen precedentes a diferenza de todo o que vimos nos tempos modernos".^[330][331] Despois de limpar o Capitolio, o Congreso retomou a súa sesión conxunta e certificou oficialmente os resultados das eleccións co vicepresidente Mike Pence, na súa calidade de presidente do Senado, declarando a Biden e Harris como vencedores.^[332]

 

Biden foi investido como o presidente número 46 dos Estados Unidos o 20 de xaneiro de 2021,^[333] con 78 anos, a persoa de maior idade en tomar posesión^[334] e o segundo presidente católico, sendo o primeiro John F. Kennedy,^[335][336] e o primeiro presidente cuxo estado natal é Delaware.^[337] Tamén foi a primeira persoa dende George H. W. Bush que foi á vez vicepresidente e presidente, e o segundo vicepresidente non en funcións (despois de Richard Nixon en 1968) en ser elixido presidente.^[338] Tamén foi o primeiro presidente da denominada Xeración Silenciosa.^[339][340]

A toma de posesión de Biden foi "un asunto silenciado a diferenza de calquera inauguración anterior" debido ás precaucións de COVID-19, así como ao aumento masivo das medidas de seguridade debido ao ataque ao Capitolio dos Estados Unidos do 6 de xaneiro. Trump non asistiu, converténdose no primeiro presidente saínte desde 1869 en non asistir á toma de posesión do seu sucesor.^[341]

Nos seus dous primeiros días como presidente, Biden asinou 17 ordes executivas. No terceiro, as ordes incluíron a reincorporación ao Acordo Climático de París, pór fin ao estado de emerxencia nacional na fronteira con México, ordenar ao goberno que se reincorporase á Organización Mundial da Saúde, requisitos de uso de máscaras facial pola pandemia dentro da propiedade federal, medidas para combater a fame nos Estados Unidos^{[342][343][344][345]} e revogar os permisos para a construción do gasoduto Keystone XL.^{[346][347][348]}

 

O 11 de marzo, o primeiro aniversario de que o COVID-19 fose declarado pandemia mundial pola Organización Mundial da Saúde, Biden asinou a Lei do Plan de Rescate estadounidense de 2021, un paquete de estímulo económico e axuda de 1,9 billóns de dólares que propuxera para apoiar o Recuperación dos Estados Unidos dos efectos económicos e sanitarios da pandemia de COVID-19.^[349] O paquete incluía pagos directos á maioría dos estadounidenses, unha extensión do aumento das prestacións por desemprego, fondos para a distribución de vacinas e a reapertura das escolas e ampliacións dos subsidios do seguro de saúde e do crédito fiscal infantil. A proposta inicial de Biden incluía un aumento do salario mínimo federal a 15 dólares por hora, pero despois de que o Senado determinase que incluír o aumento violaría as regras do Senado, os demócratas eliminaron o aumento do paquete.^{[350][351][352]}

Tamén en marzo, no medio dun aumento de migrantes que entraban a Estados Unidos desde México, Biden díxolles aos migrantes: "Non veñan", pois mentres tanto, os migrantes adultos "están sendo enviados de regreso", en referencia á continuación da política do Título 42 da administración Trump para as deportacións rápidas.^[353] Malia que, Biden, anunciara anteriormente que a súa administración non deportaría os nenos migrantes non acompañados, o aumento das chegadas deste tipo de nenos superaba a capacidade das instalacións destinadas a albergalos, o que levou á administración Biden, en marzo, a se dirixir á Axencia Federal de Xestión de Emerxencias (Federal Emergency Management Agency) para que axudase.^[354]

O 14 de abril, Biden anunciou que os Estados Unidos atrasarían a retirada de todas as tropas da guerra en Afganistán ata o 11 de setembro, o que sinalaba o fin da participación militar directa do país en Afganistán despois de case 20 anos.^[355] En febreiro de 2020, a administración Trump asinara un acordo cos talibáns para retirar completamente as forzas estadounidenses antes do 1 de maio de 2021.^[356] A decisión de Biden recibiu unha ampla gama de reaccións, desde apoio e alivio ate temor ante o posible colapso do goberno afgán sen o apoio estadounidense.^[357] Do 22 ao 23 de abril, Biden celebrou un cumio internacional sobre o clima no que anunciou que os Estados Unidos reducirían as súas emisións de gases de efecto invernadoiro nun 50%-52% para 2030 en comparación cos niveis de 2005. Outros países tamén aumentaron as súas promesas.^[358][359] O 28 de abril, véspera do seu día 100 no cargo, Biden pronunciou o seu primeiro discurso nunha sesión conxunta do Congreso.^[360]

O 17 de xuño, Biden asinou a Lei do Día Nacional da Independencia de Juneteenth, polo que declarou, oficialmente, Juneteenth un día festivo federal^[361] que foi a primeira festividade federal creada dende 1983.^[362] Anteriormente fora votado positivamente no Congreso por 415 votos a favor e 14 en contra, e no Senado de xeito unánime.^[363][364] En xullo de 2021, no medio dunha desaceleración da taxa de vacinación contra COVID-19 no país e da propagación da variante SARS-CoV-2 Delta, Biden dixo que o país ten "unha pandemia causada por aqueles que non se vacinaron" e que, polo tanto, era "enormemente importante" que os estadounidenses se vacinasen.^[365]

 

En 2022, Biden conseguiu evitar o obstruccionismo do Senado para poder aprobar a Lei de liberdade de voto e da Lei de dereito de voto de John Lewis, sobre as cales o Senado non invocara o procedemento da clausura.^[366] O cambio de regras fracasou cando dous senadores demócratas, Joe Manchin e Kyrsten Sinema, se uniron aos republicanos do Senado para opoñerse a el.^[367] No mes de abril de 2022, Biden asinou unha lei, bipartidista, de Reforma do Servizo Postal, pola que se renovaban as finanzas e as operacións da axencia do Servizo Postal dos Estados Unidos.^[368]

No verán de 2022, o Congreso aprobou varias outras leis apoiadas por Biden. Unha delas foi unha lei apoiada polos dous partidos, a Lei de Comunidades máis seguras, que tiña como obxectivo abordar os problemas de reforma das armas tralo tiroteo na escola primaria Robb en Uvalde, Texas.^[369] As disposicións do control de armas da lei para evitar máis tiroteos masivos incluían verificacións máis rigorosas dos antecedentes para os compradores de armas menores de 21 anos, endurecemento dos requisitos da licenza federal de armas de fogo, financiamento para as leis estatais de incautación das armas de persoas potencialmente perigosas e outros programas de intervención, así como maiores penas para o tráfico e a tenza ilegal de armas.^{[370][371][372]} Biden asinou a lei o 25 de xuño de 2022.^[373]

O 10 de agosto de 2022,^[374] asinou unha lei (PACT Act, ou Lei da Promesa de Abordar os Tóxicos Integrales) que viña dende 2021, para mellorar significativamente o acceso á asistencia sanitaria e ó financiamento dos veteranos que estiveron expostos a substancias tóxicas durante a combustión dos pozos na Guerra de Iraq, incluíndo queimaduras.^[375]

O 6 de outubro de 2022, Biden indultou a todos os estadounidenses condenados por "pequenas" cantidades de posesión de cánnabis segundo a lei federal.^[376] E o 22 de decembro de 2023, indultou aos estadounidenses polo consumo ou a posesión de cánnabis en terras federais independentemente de se foran acusados ​​ou procesados.^[377][378] Dous meses despois da súa primeira rolda de indultos, asinou a Lei de Respecto ao Matrimonio, que derrogou a Lei de Defensa do Matrimonio, e que esixía que o goberno federal recoñecese a validez dos matrimonios entre persoas do mesmo sexo e interraciais.^[379] En xuño de 2024, Biden emitiu unha acción executiva ofrecendo amnistía aos inmigrantes non autorizados casados ​​con cidadáns estadounidenses. O programa incluía un camiño para facilia-la residencia e a cidadanía estadounidense e esperábase que inicialmente afectase a unhas 500.000 persoas.^[380]

 

Biden entrou no cargo aos nove meses do comezo da recuperación trala recesión provocada pola COVID-19 e o seu primeiro ano no cargo caracterizouse por un forte crecemento do PIB real, o emprego, os salarios e os rendementos do mercado de accións, no medio dunha inflación significativamente elevada. O PIB real creceu un 5,9 %, a taxa máis rápida en 37 anos.^[381][382] No medio da creación de emprego récord, a taxa de desemprego caeu ao ritmo máis rápido rexistrado durante o ano.^[383][384] A finais de 2021, a inflación alcanzou un máximo de case 40 anos do 7,1%, que foi parcialmente compensado polo maior aumento dos salarios nominais en, polo menos, 20 anos.^{[385][386][387][388]} No seu terceiro mes no cargo, Biden asinou unha orde executiva para aumentar o salario mínimo dos contratistas federais a 15 dólares por hora, un aumento de case o 37%. A orde entrou en vigor para 390.000 traballadores en xaneiro de 2022.^[389][390]

 

No medio dun aumento da inflación e dos altos prezos da gasolina, os índices de aprobación de Biden diminuíron, chegando a ser negativos a principios de 2022.^{[391][392][393]} Despois dun crecemento do 5,9% en 2021, o crecemento do PIB real arrefriouse en 2022 ata o 2,1%, despois de que un cifra lixeiramente negativa no primeiro semestre crease preocupación pola posibilidade de estar fronte a unha recesión. A creación de emprego e o gasto dos consumidores mantivéronse fortes durante todo o ano, xa que a taxa de desemprego caeu para igualar o mínimo de 53 anos do 3,5% en decembro. A inflación alcanzou un máximo do 9,1 % en xuño antes de diminuír ata o 3,2 % en outubro de 2023. As accións tiveron o seu peor ano desde 2008 antes de se recuperaren.^{[394][395][396]} As previsións xeneralizadas dunha recesión inminente non se materializaron en 2022 nin en 2023, e a finais de 2023 os indicadores mostraban unha inflación baixa fronte a unha aceleración económica. O crecemento do PIB alcanzou o 4,9% no terceiro trimestre de 2023 e o ano rematou coas accións próximas a máximos históricos, cun forte gasto vacacional.^{[397][398][399]}

Biden mantivo un importante nivel lexislativo no referido á economía durante o 117º Congreso dos Estados Unidos, incluíndo o Plan de rescate estadounidense, a Lei de Investimentos e Empregos en Infraestruturas, a Lei de CHIPS e Ciencia e a Lei de Redución da Inflación.^[400] En concreto, coa Lei de CHIPS e Ciencia, asinada o 9 de agosto de 2022,^[401] proporcionou milleiros de millóns de dólares en novos fondos para impulsar a investigación nacional e a fabricación de semicondutores, para competir economicamente con China.^[402]

No transcurso dos primeiros cinco días de marzo de 2023, tres bancos estadounidenses de tamaño pequeno e mediano quebraron (entre eles, o Silicon Valley Bank e o Signature Bank), provocando un forte descenso dos prezos nas bolsas das accións bancarias mundiais e unha resposta rápida dos reguladores para evitar un posible contaxio global. Despois do colapso do Silicon Valley Bank, o primeiro en facelo, Biden garantiu os depósitos mais expresou a súa oposición a un rescate que implicase gastos para os contribuíntes.^[403] Igualmente, afirmou que afirmou que o colapso dos bancos debeuso, fundamentalmente, á supresión de parte da regulación levaba a cabo anteriormente por Trump e prometeu restablecela.^[404]

Ao comezo do 118.º Congreso, Biden e os republicanos no Congreso tiveron un forte enfrontamento despois de que os Estados Unidos alcanzaran o seu límite de gasto o que creaba un risco importante de que Estados Unidos incumprisen a súa débeda.^[405] Porén, Biden e o presidente da Cámara, Kevin McCarthy, chegaron a un acordo para aumentar o límite da débeda, a chamada Lei de Responsabilidade Fiscal de 2023, que suspendeu o límite de débeda ata xaneiro de 2025. Biden asinou o decreto o 3 de xuño, evitando o impago^[406] e o acordo foi ben recibido polos votantes, aínda que tivo problemas dentro do seu partido, pois algúns demócratas opinaban que se fixeran demasiadas concesións aos republicanos. Mais, ao mesmo tempo, Biden conseguiu limitar moitas das reclamacións dos republicanos e como consecuencia, este, incrementou a súa popularidade.^[407][408]

En setembro, durante a folga de United Auto Workers de setembro de 2023, Biden expresou o seu apoio aos traballadores nas negociacións.^[409] Asignou ao conselleiro principal da Casa Branca Gene Sperling e á secretaria de Traballo en funcións Julie Su para que axudasen nos esforzos da negociación.^[410][411] O 26 de setembro, Biden uniuse á liña de piquete dos traballadores da UAW en folga en Michigan, converténdose no primeiro presidente en unirse a un piquete.^[412]

• Biden, Joseph R., Jr.; Helms, Jesse (2000). Hague Convention On International Child Abduction: Applicable Law And Institutional Framework Within Certain Convention Countries Report To The Senate. Diane Publishing. ISBN 0-7567-2250-0
• Biden, Joseph R., Jr. (2001). Putin Administration's Policies toward Non-Russian Regions of the Russian Federation: Hearing before the Committee on Foreign Relations, U.S. Senate (PDF). U.S. Government Printing Office. ISBN 0-7567-2624-7
• Biden, Joseph R., Jr. (2001). Administration's Missile Defense Program and the ABM Treaty: Hearing Before the Committee on Foreign Relations, U.S. Senate (PDF). U.S. Government Printing Office. ISBN 0-7567-1959-3 Archived from the original (PDF) o 5 de marzo de 2016.
• Biden, Joseph R., Jr. (2001). The Threat of Bioterrorism and the Spread of Infectious Diseases: Hearing before the Committee on Foreign Relations, U.S. Senate (PDF). U.S. Government Printing Office. ISBN 0-7567-2625-5
• Biden, Joseph R., Jr. (2002). Examining The Theft Of American Intellectual Property At Home And Abroad: Hearing before the Committee On Foreign Relations, U.S. Senate (PDF). U.S. Government Printing Office. ISBN 0-7567-4177-7
• Biden, Joseph R., Jr. (2002). Halting the Spread of HIV/AIDS: Future Efforts in the U.S. Bilateral & Multilateral Response: Hearings before the Comm. on Foreign Relations, U.S. Senate. Diane Publishing. ISBN 0-7567-3454-1
• Biden, Joseph R., Jr. (2002). How Do We Promote Democratization, Poverty Alleviation, and Human Rights to Build a More Secure Future: Hearing before the Committee on Foreign Relations, U.S. Senate (PDF). U.S. Government Printing Office. ISBN 0-7567-2478-3
• Biden, Joseph R., Jr. (2002). Hearings to Examine Threats, Responses, and Regional Considerations Surrounding Iraq: Hearing before the Committee on Foreign Relations, U.S. Senate (PDF). U.S. Government Printing Office. ISBN 0-7567-2823-1
• Biden, Joseph R., Jr. (2003). International Campaign Against Terrorism: Hearing before the Committee on Foreign Relations, U.S. Senate. Diane Publishing. ISBN 0-7567-3041-4
• Biden, Joseph R., Jr. (2003). Political Future of Afghanistan: Hearing before the Committee on Foreign Relations, U.S. Senate. Diane Publishing. ISBN 0-7567-3039-2
• Biden, Joseph R., Jr. (2003). Strategies for Homeland Defense: A Compilation by the Committee on Foreign Relations, U.S. Senate. Diane Publishing. ISBN 0-7567-2623-9
• Biden, Joseph (2005). "Foreword". In Nicholson, William C. (ed.). Homeland Security Law and Policy. C. C Thomas. ISBN 0-398-07583-2
• Biden, Joe (2007). Promises to Keep. Random House. ISBN 978-1-4000-6536-3.
• Biden, Joe (2017). Promise Me, Dad: A Year of Hope, Hardship, and Purpose. Flatiron Books. ISBN 978-1-250-17167-2

Referencias