Estado de emerxencia

Baixo a denominación de estado de emerxencia agrúpanse os réximes de excepción que pode ditar o goberno dun país en situacións de grave alteración da normalidade ou da orde interna dun estado^[1]. Estas alteracións poden ser consecuencia de catástrofes, epidemias ou circunstancias políticas, civís ou bélicas que impiden a vida normal da totalidade ou parte do territorio dun país.

O estado de emerxencia abrangue distintas categorías, graduadas en función das circunstancias que provocan a alteración da normalidade. Aínda que a lexislación de cada estado estabelece as categorías oportunas, nun estado de emerxencia o goberno resérvase o poder para restrinxir ou suspender o exercicio dalgúns dereitos da cidadanía. Os dereitos restrinxidos poden ser os referentes á liberdade e a seguridade persoal, a inviolabilidade do domicilio e a liberdade de reunión ou de tráfico, entre outros. Durante este estado, as forzas armadas dun país poden asumir o control da orde interna^[2].

Polo xeral, as distintas categorías que abrangue o estado de emerxencia estabelécense na constitución de cada país. No caso portugués, por exemplo, a Constitución da República Portuguesa de 1976 determina no seu artigo 19 que os réximes excepcionais son o estado de emerxencia e o estado de sitio^[3]. En troques, a Constitución Española de 1978 sinala tres réximes excepcionais no seu artigo 116: alarma, excepción e sitio^[4].