Kamala Harris

Filla da investigadora contra o cancro Shyamala Gopalan, unha támil da India que se establecera nos Estados Unidos en 1960 para doutorarse en endocrinoloxía na UC Berkeley^[2] e do economista Donald J. Harris, profesor en Stanford que emigrara en 1961 de Xamaica^[3][4][5]. Kamala medrou en Berkeley coa súa irmá máis nova, Maya Harris^[6][7], quen tamén se adicou á política e á defensa dos dereitos sociais,^[8] nunha zona coñecida como "the flatlands"^[9] cunha proporción significativa de afroamericanos^[10] e ao principiar preescolar, seguindo a política pioneira que se efectuaba en Berkeley para asegurar o equilibrio racial nos diferentes centros de ensino, ía en autobús á escola nunha veciñanza próspera no norte da localidade^[9] que só dous anos antes tiña un 95% de estudantes brancos e, por contraste, en 1969 tiña un 40% de afroamericanos^[10].

Durante a súa infancia tanto acudía á igrexa baptista como ao templo hinduísta e visitaba periodicamente á súa familia materna en Madrás^[11] e como resultado adquiriu un certo coñecemento pasivo do támil^[12]. Ao se divorciaren seus pais cando tiña sete anos quedou a vivir coa súa nai e realizaba visitas nas fins de semana ao seu pai que vivía en Palo Alto; desa época a propia Kamala comentou que os veciños non deixaban os seus fillos xogar con ela por ser negra^[11].

Cando Kamala tiña doce anos, a súa nai aceptou un traballo de investigadora en Montreal, no Hospital Xeral Xudeu e como profesora na Universidade McGill^[5][13]. Harris rematou primaria nunha escola francófona^[14] e logo realizou a secundaria nun instituto anglófono de Westmount. en Quebec,^[5] no que se graduou en 1981^[15].

En 1986 gradouse en económicas e ciencias políticas na Universidade Howard de Washington DC, unha universidade onde tradicionalmente predominaba o estudantado afroamericano,^[16] para despois seguir estudos na escola de dereito Hastings da Universidade de California en San Francisco^[5][16] na que se graduou como doutora en xurisprudencia en 1989^[17] e, en xuño de 1990, admitírona no colexio de avogados (State Bar) de California^[18].

En 1990 contratárona como asistenta do fiscal do distrito do condado de Alameda^[19] en California onde foi descrita como "unha fiscal capaz en en ascenso"^[20], aínda que en 1994 solicitou unha licenza para integrar o California Unemployment Insurance Appeals Board^[21] e tras seis meses, foi de novo designada para formar parte da California Medical Assistance Commission, por nomeamento do presidente da Asemblea de California, Willie Brown, con quen mantiña unha relación^[20][22].

En febreiro de 1998, o fiscal do distrito de San Francisco, Terence Hallinan, nomeouna xefa da división de delincuencia habitual^[23] ao cargo doutros cinco asistentes da fiscalía. No ano 2000, opúxose publicamente á Proposición 21 que se ía votar en referendo en California e que lles outorgaba ós fiscais a posibilidade de xulgaren menores a partir dos 14 anos en tribunais superiores no canto de en tribunais de menores o que levou a confrontacións con outros membros da fiscalía e á renuncia ao seu posto^[24] para comezar en agosto de 2000 a traballar para a avogacía da cidade de San Francisco como encargada da división de veciñanza e servizos comunitarios^[25].

 

En 2003 presentouse ás eleccións á fiscalía do distrito de San Francisco contra o incumbente Hallinan, que procuraba a reelección co trasfondo do escándalo coñecido como Fajitagate, relacionado con alegacións de obstrución á xustiza nunha investigación sobre un asalto^[26] por parte da xefa de policía da cidade de San Francisco que levou á súa renuncia pero Hallinan non foi capaz de probar evidencias de conspiración e tivo que retirar os cargos un mes máis tarde^[27]. Harris e Hallinan estaban próximos ideoloxicamente, os dous eran afiliados ao Partido Demócrata, e a campaña centrouse na competencia de Hallinan como fiscal e mais en cuestións de carácter persoal. Harris acusouno de lograr baixos índices de condena nos processos criminais, un 52% fronte á media estatal do 83%^[28]e Hallinan criticou o que consideraba falta de ética de Harris pola súa proximidade con Brown^[21]. Hallinan recibiu máis votos na primeira volta pero na segunda venceu Kamala por 56,5% a 43,5%^[29]e xurou como fiscal de distrito o 4 de xaneiro de 2004, a primeira afroamericana na historia de California^[30].

Durante a campaña anunciara que non ía buscar en caso ningún a pena de morte e só ía solicitar a aplicación da lei denominada three-strikes, que leva aparellada a cadena perpetua por cometer un terceiro delito grave, só nos casos de crimes violentos^[31] e así, cando en abril de 2004 mataron un axente da Policía de San Francisco, Isaac Espinoza, en acto de servizo, Kamala ratificou a súa postura de non solicitar a pena de morte o que lle desagradou á policía da cidade^[32]. Durante o funeral do policía, na Catedral de Santa María, a senadora e exalcaldesa de San Francisco, Dianne Feinstein, dende o púlpito exhortou a Harris, sentada na primeira fila, a que asegurara a pena de morte, o que provocou unha ovación de pé duns 2.000 policías uniformados presentes. Porén, Harris mantivo a súa posición en contra e o asasino do Oficial Espinoza foi declarado culpable e condenado a cadea perpetua.^[33] As relacións co Departamento de Policía deterioráronse aínda máis, ao ano seguinte, ao trasladar ao antigo subfiscal Paul Cummins, con boas relacións co departamento de policía, dunha unidade criminal formada por oitenta fiscais á unidade máis pequena de delincuentes habituais^[34].

Como fiscal, Harris iniciou un programa pioneiro para o que recrutou á activista dos dereitos humanos Lateefah Simona para dirixir unha división de reinserción que puxo en marcha o programa Back on Track dirixido a delincuentes de entre 18 e 30 anos, e en especial a traficantes de droga polo miúdo, que cometeran un primeiro delito sen violencia, sen envolvemento de armas e sempre e cando non pertencesen a bandas e que a cambio da súa declaración de culpabilidade lograban un aprazamento da súa entrada en prisión coa condición de acudir regularmente diante o xuíz por un período de 12 a 18 meses, facer horas para a comunidade, facer tests de drogas, obter un diploma de ensino secundario ou equivalente ou manter un emprego estable. Ao completalo borrábanse os rexistros policiais dos integrantes do programa^[35]. Acolléronse ao programa, ao longo de seis anos, máis de 200 convictos, cunha taxa de reincidencia moi baixa, menos do 10% fronte ao 53% de traficantes de drogas que en California volvían a prisión aos dous anos de saír. O programa logrou o recoñecemento do departamento de xustiza dos Estados Unidos como modelo e, en 2009, o gobernador de California, Arnold Schwarzenegger promulgou a "Lei de Reinserción Back On Track", unha lei estatal que promovía que outros condados levasen a cabo programas cun modelo semellante á iniciativa de Harris^[36][37] e a Asociación Nacional de fiscais de distritos adoptouno como modelo que seguiron as fiscalías de distrito de Baltimore, Filadelfia e Atlanta para os seus propios programas^[38][39][40]. O programa provocara unha certa polémica porque, inicialmente, incluía inmigrantes ilegais, entre os que un deles, Alexander Izaguirre, foi arrestado posteriormente por asalto^[41].​ Máis tarde, recoñeceu que permitir a persoas non elixibles para traballar nos Estados Unidos fora un erro,^[41]​ e modificou o programa para prohibir acoller a quen non puidese traballar legalmente nos Estados Unidos.^[42] Presentouse á reelección en 2007 sen candidatura ningunha en contra^[43].

En 2009 publicou o libro Smart on Crime: A Career Prosecutor's Plan to Make Us Safer no que aborda a xustiza criminal dende unha perspectiva económica^[44], discute unha serie de "mitos" arredor do sistema de xustiza criminal norteamericano e presenta propostas para reducir e previr o crime ^[44]. Tras chegar á fiscalía creou unha unidade especializada nos crimes de odio, centrada na discriminación contra os nenos e adolescentes LGBT nas escolas. Por mor da conmoción que causou en 2006 o asasinato dunha rapaza transxénero de 16 anos e o uso polos seus asasinos da defensa de pánico gai para evitaren unha condena de asasinato en segundo grao, Harris convocou canda a nai da asasinada unha conferencia á que acudiron 200 fiscais e oficiais de policía de todos os Estados Unidos para discutir estratexias que puidesen confrontar ese tipo de defensas legais^[45][46]. Harris tamén declarou o seu apoio ao matrimonio entre persoas do mesmo sexo e opúxose ás proposicións 22 (2000) e 8 de California (2008), que pretendían impedilo^[47]. Foi membro do consello da Asociación de Fiscais de Distrito de California e vicepresidenta da Asociación Nacional de Fiscais de Distrito^[48].

 

Durante o seu mandato, a taxa xeral de condena por crimes aumentou dun 52% en 2003 ao 67% en 2006, a maior nunha década; a taxa chegou ao 85% en casos de homicidio e as condenas a traficantes de drogas pasaron dun 56% en 2003 ao 74% en 2006^[49][50], ademais, Harris tamén pechou moitos casos por medio de delacións ^[51]. Ao asumir o cargo, procurou a resolución dos asasinatos sen resolver da anterior administración, e dos 73 homicidios nesa situación, un total de 32 acabaron en acordos por delitos menos graves, como homicidio neglixente, ou outros crimes, como agresión ou roubo e a retirada das acusacións por homicidio^[52]. Así e todo, os índices de encarceramento de San Francisco estaban entre os máis baixos de California, aproximadamente o 4% das detencións acababan en prisión en San Francisco, en comparación co 12,8% do condado de Alameda, 14,4% no condado de Sacramento, 21% nos condados de San Mateo e Santa Clara, 26,6% no condado de Fresno, 38,7% no condado dos Ánxeles e o 41% no de San Diego^[53] porén, segundo a policía, as sentenzas benévolas dos xuíces de San Francisco tamén contribuían a ese índice tan baixo^[53].

En 2004 uniuse á campaña para combater o absentismo escolar de toda a rapazada en risco de exclusión^[54] e en 2006 declarou que o absentismo escolar crónico era un asunto de seguridade pública, salientando que a maioría dos internos penitenciarios e as vítimas de homicidio deixaran os estudos ou eran absentistas habituais e anunciou que ía perseguir os pais dos fillos que habitualmente corresen a escola enfrontándose penas podían chegar a multas de 2500$ e un ano de prisión^[55] e en 2008 mandou comparecer a seis pais que tiñan fillos que faltaran a clase sen causa xustificada cando menos 50 días; por primeira volta que en San Francisco se denunciaba a adultos por absentismo escolar. Foi unha medida controvertida pero en abril de 2009 o absentismo escolar crónico reducírase na educación primaria un 23% en relación a 2008 e un 47% a 2006^[56]. A oficina de Harris foi perseguiu sete pais en tres anos, sen ir ningún a prisión.^[56]

 

 

O 12 de novembro de 2008, Harris anunciou a súa candidatura a fiscal xeral de California^[57], contou co apoio das dúas senadoras federais californianas Dianne Feinstein e Barbara Boxer, así como o de Nancy Pelosi, a presidenta da Cámara de Representantes dos Estados Unidos de América^[58]. Nas primarias demócratas impúxose co 33,6% dos votos, moi por diante dos seus principais rivais o deputado na Asemblea de California Alberto Torrico e o exdirector de privacidade de Facebook^[59]

Durante a campaña, Harris prometeu non defender xudicialmente a Proposición 8, crear unha nova estratexia para reducir os índices de reincidencia e o ateigamento nas prisións, protexer o medio ambiente e os dereitos civís e, malia non apoiar a pena de morte, seguir o que a lei establece como casos que han ser punidos coa pena capital^[60]. O seu principal contrincante foi o republicano Steve Cooley, fiscal do distrito dos Ánxeles, considerado un moderado^[61] que procuraba distanciarse da campaña da republicana Meg Whitman a gobernadora. Kamala gañou por unha marxe moi estreita, co 46,1% fronte ao 45,3% de Cooley^[62] e xurou o seu cargo o 3 de xaneiro de 2011^[63].

 

Ao comezar o seu mandato, California aínda estaba so os efectos da crise das hipotecas subprime, Harris participou en 2012 das discusións, co obxectivo de obter mellores termos para o estado, da Resolución Hipotecaria Nacional contra cinco grandes bancos: Ally Financial, Wells Fargo, Bank of America, Citibank e Chase. Inicialmente, retirouse das negociacións por considerar que a oferta dos bancos para California era insuficiente, pero finalmente chegouse a un acordo ao aumentaren os bancos a condonación da débeda os propietarios do estado a 18,4 mil millóns de dólares e outros 2 mil millóns en asistencia financeira aos propietarios californianos ^[64][65].

Logo propuxo que California aprobase un paquete lexislativo, integrado por seis leis, para a defensa dos dereitos dos propietarios de vivenda ^[66] que contou coa aprobación do presidente da Asemblea de California, John Pérez e o presidente pro tempore do Senado Estatal de California, Darrell Steinberg ^[67] e que tras a súa aprobación lexislativa entrou en vigor o 1 de xaneiro de 2013. Entre outras medidas proibiu as prácticas de seguimento dual, cando a entidade financeira realiza á vez un proceso de mediación e unha execución hipotecaria, a sinatura automática, e forneceu aos proprietarios un único punto de contacto na súa institución que lle emprestara os cartos. Tamén lle deu ao fiscal xeral de California máis poderes para investigar e procesar fraudes financeiras e para establecer xurados especiais para emitir veredictos de crimes en varios condados.

Tras declarar en 2011 o Tribunal Supremo dos Estados Unidos no caso Brown vs. Plata que as prisións de California estaban tan saturadas que causaban castigos crueis e inusitados, Harris opúxose á supervisión do tribunal federal ^[68] e este condenou a California, por non aplicar na súa totalidade a orde do tribunal, a implementar novos programas de liberdade condicional. Os avogados de Harris recorreron en setembro de 2014 a decisión so o argumento que liberar antes eses detidos implicaría que as prisións perderían unha importante man de obra^[69][70][71]. Ao facerse eco a prensa desa postura, Harris pronunciouse en contra, e afirmou que descoñecía esa medida^[72]. En California dende a década de 1940 os presidiarios teñen a opción de recibir formación de xeito voluntario do departamento forestal e de protección de incendios a cambio de reducións nas sentenzas e outras vantaxes penitenciarias; os que se cualifican como bombeiros reciben 2 dólares ao día e outro dólar máis cando están a loitar contra dos lumes^[73].

Non tomou postura ningunha nas iniciativas populares de reforma penal que se votaron con éxito en 2012 (Proposición 36) e 2014 (Proposición 47) co argumento que sería inadecuado ao preparar a súa oficina as cédulas de votación. John Van de Kamp, antigo fiscal xeral, discordou publicamente dese razoamento^[68].

En agosto de 2012, Los Angeles Times pediu nun editorial a saída de Daniel Larsen da prisión^[74] xa que o condenaran en 1999 a 28 anos por portar unha arma de xeito non visible pero un xuíz federal declarouno en 2009 inocente e ordenou a súa posta en liberdade. As probas a favor de Larsen incluían un antigo xefe de policía e o dono do coitelo; ademais o avogado que o defendera, que non fora quen de chamar unha única testemuña, foi destituído^[75]. Non obstante, Larsen permaneceu na cadea xa que a oficina de Harris se opuxo á súa liberación, alegando que se realizara fóra de prazo o pedido de pedido de habeas corpus. O California Innocence Project, que asumira o caso de Larsen, afirmou que era un tecnicismo burocrático. Finalmente, en marzo de 2013 liberárono so fianza, unha decisión que Harris recorreu por motivos técnicos^[75] En setembro de 2013 un tribunal de apelacións federal confirmou a sentenza que lle daba a liberdade^[76].

 

Harris procesou numerosos delitos financeiros, en especial empréstitos abusivos.^[77] En 2011 creou a Forza de Protección contra a Fraude Hipotecaria, coa misión de eliminar as fraudes nas execucións hipotecarias, así e todo recibiu críticas por presentar menos casos de execución hipotecaria que outros estados de menor poboación^[78].

En 2013, malia un informe do Departamento de xustiza indicar evidencias de mala conduta xeneralizada no banco OneWest de Steven Mnuchin^[79] a oficina de Harris non autorizou un procedemento de demanda civil, segundo Harris esa decisión baseouse nos feitos e evidencias, como calquera outro caso^[80].

En febreiro de 2014, Michelle-Lael Norsworthy, unha reclusa transxénero da Prisión Estatal Mule Creek, presentou unha demanda federal so a base da incapacidade do departamento de administración penintenciario e de rehabilitación de California para lle fornecer cirurxía de reasignación sexual, que alegou necesaria^[81]. En abril de 2015, un xuíz federal ordenou que o estado lle fornecese a Norsworthy a cirurxía, declarando que o centro directivo da prisión fora deliberadamente indeferente á súa seria necesidade médica^[82]. Harris recorreu contra da decisión co argumento que Norsworthy xa recibía tratamento médico e que súa situación non era seria^[83][84] e en agosto de 2015 mentres se esperaba a resolución do caso Norsworthy saíu en liberdade condicional^[85].

 

Harris anunciou súa intención de se presentar á reelección en febreiro de 2014^[86] aínda que xa levaba dende 2013 a recadar fondos para a campaña^[87] Contou co apoio de xornais como The Sacramento Bee, Los Angeles Daily News e Los Angeles Times^[88][89][90] Na primeira votación, primarias apartidistas, que se realizou en xuño de 2014 recibiu o 53,17% dos votos válidos^[91] mais, de acordo coa lexislación estatal, houbo unha segunda votación nas eleccións xerais de novembro e Harris incrementou a súa vantaxe, ao chegar ao 57,49% fronte ao republicano Ronald Gold^[92][93]

En 2015, defendeu as condenas que determinados fiscais de distritos lograran por medio de confesións falsas en transcricións de interrogatorios e perxurios^[68]. Un xuíz federal rexeitou as condenas e pouco despois un xuíz estatal ordenou a Harris que asumise un proceso criminal logo que o fiscal do distrito de Orange afirmase que empregara ilegalmente informantes da prisión e probas ocultas. Así e todo, Harris recusou, recorreu a orde de defendeu o fiscal de Orange^[68]. Kamala tamén recorreu a recusación dunha imputación ao se descubir que un fiscal do condado de Kern cometera perxurio ao presentar unha confesión falsificada como proba xudicialm e afirmou que o perxurio do fiscal non fora suciente para demostrar mala conduta^[94][95].

 

En maio de 2015 produciuse unha fuga de petróleo dun oleoduto que depositou máis de 4000 toneladas de petróleo na costa de Santa Bárbara, Harris visitou o litoral e dirixiu os recursos e fiscais da fiscalía xeral para investigar posibles violacións criminais^[96]. As investigacións levaron a imputarlle a Plains All American Pipeline 46 infraccións penais relacionadas coa vertedura e a inculpar a un dos seus empregados de tres delitos^[97]. En 2019 un xurado de Santa Barbara emitiu un veredicto polo que atopaba a Plains culpable de non manter propiamente o oleoduto e outros oitos delitos menores condenándoa a pagar tres millóns de dólares en multas e sancións^[98]

Entre 2015 e 2016, Harris chegou a diversos acordos multimillonarios con empresas petroleiras Chevron, BP, ARCO, Phillips 66 e ConocoPhillips para resolver denuncias por non supervisar axeitadamente os materiais perigosos nos depósitos subterráneos que se usan para almacenar gasolina para a venda polo miúdo a centos de gasolineiras de California^[99][100]. No verán de 2016 Volkswagen concordou en pagar 14.7 mil millóns de dólares para resolver as demandas pola utilización dun software para alterar os resultados dos controis de emisións contaminantes nos seus vehículos de motor diésel e como resultado non superaran os límites estatais e federais de óxidos de nitróxeno, cando emitían ata corenta veces máis do sinalado nas inspeccións^[101]. Harris e a presidenta da California Air Resources Board, Mary D. Nichols, anunciaron que California recibiría 1,2 mil millóns de dólares^[101].

En outubro de 2016, Harris anunciou o encarceramento do conselleiro delegado de Backpage, Carl Ferrer, acusado de proxenetismo de menores, lenocinio e conspiración para cometer un delito. A orde de prisión alegaba que o 99% dos ingresos de Backpage eran atribuídos directamente con anuncios relacionados coa prostitución, e moitos deles incluían vítimas de tráfico sexual, moitas menores^[102] En decembro de 2016, un tribunal rexeitou todas as acusacións mais Harris presentou novas acusacións contra Ferrer e os expropietarios da Backpage, Mike Lacey e Jim Larkin, por proxenetismo e lavado de diñeiro^[103] En xaneiro de 2017, Backpage anunciou que eliminaba a sección para adultos de todas as súas páxinas web nos Estados Unidos, e alegou que levaban moitos anos baixo tácticas de asedio e presións ilícitas^[104][105]. Tras deixar Harris a fiscalía xeral continuaron as investigacións, e en abril de 2018 axencias federais confiscaron Backpage e sitios web afiliados^[106]. Posteriormente, Ferrer declarouse culpable de conspiración e lavado de diñeiro e a compañía de tráfico de persoas^[107].

 

Logo de 24 anos como senadora por California as California, Barbara Boxer comunicou a súa intención de se retirar do Senado ao remate do seu mandato en 2016. Harris foi a primeira candidata en declarar a súa intención de se presentar para lograr o seu escano e anunciou que a súa campaña ía comezar o 13 de xaneiro de 2015^[108], poucos días despois de xurar o seu segundo mandato como fiscal xeral. Considerada a principal candidata dende o comezo da campaña, liderando as enquisas sobre os potenciais competidores cunha vantaxe considerable^[109] e en febreiro de 2016 o Partido Demócrata de California votou por ampla maioría na súa convención darlle o seu apoio^[110] e o mesmo fixo tres meses despois o gobernador, Jerry Brown^[111]. Segundo as leis de California, nas elecccións primarias para o Congreso e o Senado dos Estados Unidos todos os candidatos aparecen na mesma papeleta, e aqueles dous candidatos, sen importar de que partido sexan nin a porcentaxe de voto que reciban, que logren máis sufraxios pasan á elección xeral. Xa que logo, tras gañar as primarias o 7 de xuño co 37,9% dos votos ía ter como rival nas xerais outra demócrata, a congresista Loretta Sánchez que quedara segunda co 17,9% dos votos. O 19 de xullo recibiu o apoio do presidente Barack Obama e mais do vicepresidente Joe Biden^[112]. O 8 de novembro Kamala impúxose a Sanchez ao lograr o 61,6% dos votos e a vitoria en 54 dos 58 condados do estado^[113]. Despois de coñecer os resultados prometeu protexer os inmigrantes das políticas do presidente electo Donald Trump e anunciou a súa intención de seguir como fiscal xeral ata finais de 2016^{[19][114][115]}.

 

Xurou como senadora o 3 de xaneiro de 2017, despois de deixar a fiscalía xeral de California nas mans do seu substituto, Xavier Becerra, designado polo gobernador Brown^[116][117]. Converteuse na primeira senadora federal de orixe india e afroamericana e a segunda senadora afroamericana^{[118][119][120][121]}. Ao primeiro pasou a integrar os comités de orzamento, seguridade interior e asuntos gobernamentais e mais de intelixencia e a partir de xaneiro de 2018 tras a súa designación polo líder demócrata Chuck Schumer pasou tamén ao comité xudicial canda Cory Booker, os primeiros afroamericanos.^{[122][123][124]}

Deu o seu primeiro discurso no plenario do Senado o 16 de febreiro de 2017 nunha intervención na que pasou doce minutos criticando as políticas inmigratorias de Trump, e en especial a Orde executiva 13769, que describira como prohibición aos musulmáns^[125], e que lle deu protagonismo ^[126].

Harris votou contra 12 dos 15 designados por Trump para integrar o seu gabinete, e apoiou só a David Shulkin (secretario de Asuntos dos Veteranos), Elaine Chao (secretaria de Transportes) e James Mattis (secretario de Defensa)^[127] e dos dous designados polo presidente para o Tribunal Supremo, opúxose tanto a Neil Gorsuch en 2017 como a Brett Kavanaugh en 2018, e considerou a súa confirmación como unha "negación de xustiza para superviventes de agresión sexual"^{[128][129][130]}. En abirl de 2017 fixo a súa primeira viaxe oficial ao estranxeiro, foi ao Oriente Medio visitar destacamentos militares estacionados en Iraq, e que procedían fundamentalmente de California, e tamén se desprazou ao campo de refuxiados de Zaatari en Xordania^[131].

 

En abril de maio de 2018 como membro do comité de xustiza interrogou ao fundador de Facebook, Mark Zuckerberg, polo mal uso dos datos dos usuarios de Facebook e a Christopher Wylie, quen destapara o escándalo, polos informes que indicaban que Cambridge Analytica se apropiara ilexitimamente dos datos de 87 millóns de usuarios do portal^[132][133].

Como senadora cuestionou a política migratoria dos Estados Unidos, e criticou a secretaria de seguridade interior, Kirstjen Nielsen por favorecer os inmigrantes noruegueses sobre outros e descoñecer, tal como afirmara, se ese país era predominantemente branco^[134]. Amosouse tamén contra da política de separación de familias inmigrantes ilegais, e en xuño de 2018 despois de visitar un centro de detención próximo á fronteira con México en San Diego ^[135] foi o primeiro membro do Senado en pedir a dimisión de Nielsen^[136].

Harris opúxose aos intentos dos republicanos de modificar o sistema de saúde, e alegou que revogar a Lei de protección ao paciente, popularmente coñecida como Obamacare, suporía enviar a mensaxe de sinalar a saúde como un privilexio e non un dereito civil^[137] e en agosto de 2017, anunciou o seu apaoio ao proxecto lexislativo do senador Bernie Sanders de dotar ao país dun sistema de saúde universal a cargo do Estado^[138]. Harris tamén se opuxo aos proxectos fiscais de Trump, e pediu a anulación da baixada de impostos concedidos as grandes fortunas^[139] e en 2018 propuxo unha diminución de impostos para a maioría dos norteamericanos de clase media^[140].

En maio de 2018, Harris anunciou que iría promover o proxecto de lei de legalización da marihuana, que presentara o senador Cory Booker en agosto de 2017^[141] e mais tamén participou en proxectos de lei bipartidistas presentados por republicanos, como no caso da reforma de fianzas de Rand Paul^[142], o da seguridade elctoral de James Lankford^[143] e o de acoso laboral de Lisa Murkowski^[144]. Pola contra, votou en contra dalgunhas propostas demócratas, como a emenda de Sanders para reducir os orzamentos do departamento de defensa para 2021^[145].

 

Dende o inicio do seu mandato do Senado, Harris aparecía como unha das opositoras demócratas máis consistentes ás políticas da administración Trump e unha das potenciais candidatas á presidencia polos demócratas^[146]. En xaneiro publicou un libro de memorias, The Truths We Hold: An American Journey, o que se considerou, xa cando se anunciou en outubro de 2018, un sinal máis da presentación da súa candidatura^[147] e nese mes tamén publicou un libro infantil, Superheroes Are Everywhere.

O 21 de xaneiro de 2019 anunciou a súa candidatura á investidura demócrata^[148] e nas seguintes 24 horas igualou a marca que lograra Sanders en 2016 da mellor recadación ao día seguinte ao anuncio dunha candidatura, millón e medio de dólares^[149] e no lanzamento formal da súa campaña en Oakland déronse cita máis de 20 000 persoas^[150]. No primeiro debate presidencial televisado, que se realizou en xuño de 2019, logrou a atención dos medios ao opoñerse ao favorito Joe Biden, acusándoo de traballar no pasado con senadores favorables á segregación racial^[151] e logo do debate subiu nas enquisas entre seis e nove puntos^[152]. No segundo debate os seus contrincantes Biden e Tulsi Gabbard centráronse na súa actuación como fiscal xeral, criticando algunhas das súas accións e tras o debate baixou nas enquisas^[153][154] e nos meses seguintes baixou aínda mái ^[155] e en decembro de 2019 apenas tiña o 3% de intención de voto^[156] e o 3 de decembro anunciou a súa retirada da carreira presidencial tras alegar falta de fondos^[157] e en marzo de 2020 deulle o seu apoio a Joe Biden^[158].

O 11 de agosto de 2020, o candidato demócrata á presidencia Joe Biden comunicou que escollera a Harris como a súa candidata a vicepresidenta dos Estados Unidos^[159], o que confirmou os rumores que circulaban dende había tempo^[160][161] Harris converteuse na primeira afroamericana e asiática en ir na papeleta presidencial dun dos grandes partidos norteamericanos^[162] o que ratificou oficialmente a Convención Nacional do Partido Demócrata o 19 de agosto de 2020.^[163] Tim Walz foi o elixido como compañeiro de tándem para optar á vicepresidencia.^[164]

 

O 20 de xaneiro de 2021, ás 11:40 horas, foi investida presidenta pola xuíza Sonia Sotomayor^[16], converténdose na primeira muller vicepresidenta dos Estados Unidos, mais tamén a primeira vicepresidenta afroamericana e a primeira vicepresidenta asiática-americana^{[16][165][166][167]}. Harris foi a terceira persoa con ascendencia non europea recoñecida en chegar á presidencia ou á vicepresidencia^[b].

O seu primeiro acto como vicepresidenta foi xurar tres novos senadores: Alex Padilla (o seu sucesor no Senado) e os senadores de Xeorxia, Raphael Warnock e Jon Ossoff.^[168].

Cando Harris asumiu o cargo, o Senado estaba dividido entre 50 senadores republicanos e outros 50 demócratas^[169]; isto significaba que a miúdo era chamada a exercer o seu voto de calidade, como presidenta do Senado, para desempatar nalgunhas vortacións. Así, os seus dous primeiros votos de calidade emitiunos o 5 de febreiro. En febreiro e marzo, os votos de desempate de Harris foron necesarios para aprobar o paquete de estímulo da Lei do Plan de Rescate estadounidense de 2021 que propuxo Biden e que non fora apoiado por ningún republicano do Senado^[170][171]. O 20 de xullo, Harris bateu o récord de Mike Pence en votos de desempate nun primeiro ano dunha vicepresidencia cando emitiu o sétimo voto de desempate nos seus primeiros seis meses^[172]. Ela emitiu 13 votos de desempate durante o seu primeiro ano no cargo, o que máis votos desempate nun só ano na historia dos Estados Unidos, superando a John Adams, quen emitiu 12 en 1790^[173][174]. O 5 de decembro de 2023, Harris bateu o récord de votos de calidade emitidos por unha vicepresidenta, emitindo o seu voto número 32^[19], superando a John C. Calhoun, que emitira 31 votos durante os seus case oito anos de mandato^[173][175].

O 19 de novembro de 2021, Harris tivo que exercer como presidenta en funcións de 10:10 a 11:35, mentres Biden se sometía a unha colonoscopia.^[176] Foi a primeira muller, e a terceira persoa en xeral, en asumir os poderes e deberes da presidencia como presidenta en funcións dos Estados Unidos^{[177][178][179]}.

Xa en decembro de 2021, considerouse que Harris cumpría un papel fundamental na administración de Biden debido ao seu voto de desempate nun Senado dividido equitativamente, así como que era a presunta favorita en 2024 se Biden non buscase a reelección^[180].

 

O 24 de marzo de 2021, Biden encargoulle que dirixise as negociacións para abordar as causas profundas da inmigración e tratar de limitar a inmigración irregular que proviña de México e dos países do chamado "Triángulo Norte" (O Salvador, Guatemala e mais Honduras)^[181][182]. Como consecuencia do proceso, Biden asinou unha orde executiva denominada Root Causes Strategy (en galego, Estratexia sobre as causas profundas)^[183].

Nesa época, unha gran cantidade de medios de comunicación empregaron a expresión, referida a Harris, de "tsar fronteiriza"^{[184][185][186]}, que foi rexeitada por ela e nunca o asumiu^{[187][188][189]}. Igualmente, os republicanos e outros críticos tamén empregaron o termo para relacionala coa crise fronteiriza entre México e os Estados Unidos, incluso en documentos oficiais como nunha resolución do Congreso en xullo de 2024, a pesar de que Harris xa non tiña autoridade nin competencia sobre a propia fronteira^{[190][191][192]}.

Harris realizou a súa primeira viaxe internacional como vicepresidenta en xuño de 2021, visitando Guatemala e México nun intento de abordar as causas profundas do aumento da migración de Centroamérica aos Estados Unidos^[193]. Durante a súa visita, nunha rolda de prensa conxunta co presidente de Guatemala, Alejandro Giammattei, Harris lanzou un chamamento aos posibles migrantes: "Quero ser clara para a xente da rexión que está a pensar en facer esa perigosa viaxe á fronteira entre Estados Unidos e México: Non veñades. Non veñades"^[194]. O seu traballo en Centroamérica levou á creación de:

• Grupos de traballo sobre corrupción e trata de persoas
• A Asociación para América Central^[195]
• O programa de empoderamento das mulleres en Her Hands, parte da Asociación para América Central^[196]
• Fondos de investimento para vivenda e empresas^[197]

 

Harris coñeceu ao seu marido, o avogado Douglas Emhoff, por medio dun amigo común que organizou unha cita a cegas entre Harris e Emhoff en 2013.^[198] Este era un avogado do sector do entretemento e que, durante un tempo, fora socio do bufete Venable LLP na oficina dos Ánxeles^[199].​​

Harris casou o 22 de agosto de 2014, en Santa Bárbara, California^[200][201] con Emhoff, quen ten dous fillos, Cole e Ella, dun matrimonio anterior coa produtora de cinema Kerstin Emhoff^[202][203]. Emhoff é xudeu^[204]​ e The Washington Post informou que tiña un patrimonio aproximado de 1,9 millóns de dólares (2018), mais en agosto de 2019, Forbes, estimaba que Harris e mailo seu marido tiñan un patrimonio estimado en 5,8 millóns de dólares^[205].​​

A súa irmá é Maya Harris, analista política de MSNBC, e o seu cuñado é Tony West, conselleiro xeral de Uber e exfuncionario do Departamento de Xustiza dos Estados Unidos.​​

Ela identifícase coma baptista.^[206]

Harris ten escritos dous libros do ámbito social e político (The Truths We Hold: An American Journey^[207] e Smart on Crime^[208]) e un libro infantil (Superheroes Are Everywhere).^[209]​​ Tamén escribiu unha introdución para Christine Blasey Ford cando esta foi incluída dentro das 100 persoas máis influentes seleccionadas pola revista Time en 2019.​^[210]

Harris ten recibido títulos honorarios da Universidade Howard en 2012 (doutoramento en leis) e 2017 (doutoramento en Humanidades),^[211]​​ e da Universidade do Sur de California en 2015 (doutoramento en humanidades).^[212]

Referencias

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Kamala Harris

• Joe Biden