Perdix hodgsoniae

Perdix hodgsoniae, coñecida vulgarmente como perdiz tibetana, é unha especie de ave da orde dos galiformes, familia dos fasiánidos e subfamilia dos perdicinos, unha das tres que integran o xénero Perdix.

Esta especie é un pouco diferente en aparencia ás outras do xénero Perdix, P. perdix e P. dauurica. Ten dezaseis plumas na cola, mentres que a maioría das outras perdices teñen dezaoito. Nin os machos nin as femias teñeen esporóns nas patas.^[2]

Estudos filoxenéticos sitúan a especie como basal dentro do xénero.^[3]

As características principais desta ave son:^[4][5]

• Mide de 28 a 31 cm de lonxitude. A plumaxe do dorso é de cor parda clara, salferida por plumas avermellados e negras; os flancos son apardazados, como os das outras perdices, e presentan anchas franxas paralelas de cor castaña; o ventre, claro, mostra unha "mancha" escura, case negra (menos macada nas femias.
• A cabeza ten un patrón rechamante branco e negro no rosto, o que contrasta co pescozo arrubiado. A fronte, a ancha lista superciliar, a cara e a garganta son de cor branca. Unha ampla liña negra percorre a cara por debaixo dos ollos, e pesenta unha ancha franxa castaña detrás do pescozo; as plumas da cola son de cor castaña, coa punta branca.
• As femias son similares ao macho en tamaño, pero a súa coloración é máis pálida. Os inmaturos son dunha cor apardazada monótona, e carecen das marcas faciais e a parte inferior distintiva dos adultos.

A perdiz tibetana encóntrase nas ladeiras das montañas e prados de altura con algúns arbustos (rododendros, xenebreiros ananos ou outras especies propias das matogueiras, polo xeral entre os 3 600 e o 4 250 msnm. A pesar do seu aspecto rechamante, a cabeza e o patrón do peito lle subministran unha perfecta camuflaxe ("plumaxe críptica") no seu hábitat rochoso.

A especie habita na meseta tibetana, no norte de Paquistán, en Caxemira, no noroeste da India, en partes do norte do Nepal, Sikkim e Bután, e no oeste da China.^[1]

(Véxase máis abaixo a distribución detallada de cada unha das subespecies).

Perdix hodgsoniae é unha especie terrestre non migratoria, pero descende ás chairas baixas en inverno, e pode ascender até a liña de neve en verán. Forma bandadas de 10 a 15 aves fóra da temporada de reprodución, na que forman parellas. Tenden a correr en lugar de voar. Cando se lles molesta o suficiente, como a maioría das aves silvestres que voan a pouca distancia coas súas non moi grandes ás arredondadas, a bandada dispérsase ruidosamente en todas as direccións antes de planar costa abaixoo para volver a reagrupárense.^[6]

ANa zona de Lhasa estas perdices parecen preferir correntes de auga bordeadas de matogueira e, en inverno, prefirem pendentes e campos abertos. En ocasións descansan baixo arbustos durante o día, e baixo matogueiras densas en costras elevadas pola noite.^[6]

Aliméntanse fundamentalmente de sementes, pero os xuvenís prefiren en particular os insectos, que son para eles unha fonte esencial de proteínas.

En verán —que comeza a mediados de marzo—, estas perdices emparéllanse formando unións monógamas. Os niños son simples depresións do terreo forrados de herbas ou, en ocasións, carentes de calquera revestimento, e sitúanse nomalmente en mesetas rochosas espidas, ou con poucos arbustos e feixes de herba grosa, en pequenas matogueiras espiñentas atrofiadas, ou mesmo en zonas de cultivos. A posta típica é de 8 a 10 ovos, que son de cor marrón pálida, e son incubados pola femia entre maio e xuño. O macho, despor de nacern os pitos, axuda no seu coidado e alimentación, como ocorre noutras perdices.^{[7][8][9][10]}

A súa chamada habitual escóitase principalmente polas mañás como un tintineante «scherrrrreck-scherrrrreck», a a chamada de voo é un agudo «chi-chi-chi».^[11]

A especie foi descrita en 1857 polo Brian Houghton Hodgson,^[12] baixo o nome de Sacfa hodgsoniae.^[13]

Para a do xénero, vexase Perdix.

O epiteto específico hodgsoniae deriva do nome inicial da especie, Sacfa hodgsoniae, que Hodgson mdenominou así para rememorar á súa primeira esposa, Anne Scott Hodgson.^[7]

O nome do xénero original proposto por Hodgson baseouse no nome tibetano da ave, Sakpha.^[14]

Na especie recoñécense as seguintes tres subespecies,^[12] que se diferencian na plumaxe, que é cada vez máis escura canto máis ao leste se atopan:^[8][15]

• Predix hodgsoniae (Hodgson, 1857)
  • Perdix hodgsoniae caraganae Meinertzhagen & A. Meinertzhagen, 1926
  • Perdix hodgsoniae hodgsoniae (Hodgson, 1857)
  • Perdix hodgsoniae sifanica Prjevalsky, 1876

• P. h. caraganae atópase no noroeste da India, até o Tíbet oriental. O colar da caluga é estreito e de cor parda amarelada pálida.
• P. h. hodgsoniae encóntrase no leste do Tíbet, o oeste do Nepal, e ao nordeste da India (Assam). O amplo colar na caluga é castaño escuro. A mancha negra da meixela esténdese por debaixo da garganta como un colar.
• P. h. sifanica habita no centro-oeste da China, até o Tíbet oriental e central, e o sur de Sichuan. É similar á subespecie nominal, pero a mancha negra da meixela é máis pequena.

O tamaño da poboación global non se cuantificou, pero si se informou que a especie é bastante común.^[16][17]

A perdiz tibetana parece ser común na súa extensa área de distribución, pero escasa na meseta tibetana. Segundo a Unión Internacional para a Conservación da Natureza e dos Recursos Naturais (UICN) esta especie ten unha área de distribución extremadamente grande e, polo tanto, non se aproxima aos limiares de vulnerábel segundo os criterios establecidos por esta entidade. A tendencia da poboación parece ser estábel. Aínda que o tamaño da poboación non se cuantificou, crese que non se aproxima ao limiar de vulnerábel (estímase a poboación en máis de 10 000 individuos maduros, cunha diminución continua estimada en menos do 10 % en dez anos (ou tres xeracións. Por estas razóns a UICN cualifica o status da especie como LC (pouco preocupante).^[1]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Perdix hodgsoniae

Wikispecies posúe unha páxina sobre:  Perdix hodgsoniae

• Chacko, R. T. (1997). "Tibetan partridges breeding in Ladakh, India". WPA News (en inglés) (52): 28–29. OCLC 14437718. 
• del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J. (1994). Handbook of the Birds of the World, vol. 2: New World Vultures to Guineafowl (en inglés). Barcelona: Lynx Edicions. ISBN 978-84-87334-15-3. 
• Hennache, A.; Ottaviani, M. (2011). Cailles, Perdrix et Francolins de l’Ancien Monde (en francés). Clères: Editions W.P.A. France. ISBN 978-2-951-24673-7. OCLC 779699980. 
• Madge, S.; McGowan, P.J. K.; Kirwan, G. M. (2002). Pheasants, Partridges & Grouse (en inglés). Princeton: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-08908-9. OCLC 48835043. 
• Pfister, O. (2001). "Birds recorded during visits to Ladakh, India, from 1994 to 1997". Forktail (en inglés) (17): 81–90. ISSN 0950-1746. OCLC 210621660. 

• Fasiánidos
• Perdicinos
• Perdices
• Perdix

• Perdix hodgsoniae na UICN (en inglés).
• Perdix hodgsoniae na ADW (en inglés).
• Perdix hodgsoniae (Hodgson 1856) na EOL (en inglés).
• Gill, F; Donsker, D, eds. (2015). «Pheasants, partridges & francolins» IOC World Bird List (v.5.1) polo Congreso Ornitolóxico Internacional (en inglés).
• Perdix hodgsoniae e a súa distribución en Avibase.
• Ficha do Proxecto Web da Árbore da vida (en inglés).
• Perdix hodgsoniae (Hodgson, 1857) Arquivado 19 de xaneiro de 2019 en Wayback Machine. en Catalogue of Life (en inglés).
• Ficha do Centro Nacional para a Información Biotecnolóxica (en inglés).
• Vídeos, fotos e gravaciónes sonoras en Internet Bird Collection (en inglés).
• Peterson, Alan P. «Perdix hodgsoniae en Galliformes» (en inglés).
• Perdix hodgsoniae (Hodgson, 1856) e a súa distribución en Oiseaux.net (en francés).
• Perdix hodgsoniae (Hodgson, 1856) en xeno-canto.org