[go: up one dir, main page]

Saltar ao contido

Bigato

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Bigato coa cabeza de Marte no anverso e a Vitoria conducindo a biga no reverso

Bigato (en latín: bigatus) é a denominación dun tipo específico de denario, moeda de prata da Antiga Roma, caracterizado por levar nos seus reversos unha biga ou carruaxe tirada por dous cabalos e conducida por unha divindade romana.[1]

A tipoloxía dunha moeda de prata caracterizada pola imaxe dunha carruaxe pon o bigato en relación tipolóxica co cuadrigato, emitido tamén en tempos da República, que toma o seu nome pola presenza dunha cuadriga nos seus reversos.[2]

Debuxo do reverso dun bigato

Os bigatos comezaron a cuñarse na primeira década do século II a. C. como unha alternativa ao vitoriato, e algúns investigadores numismáticos consideran que non circulou máis alá do 190 a. C. Estas emisións foron tan numerosas que, nalgunhas fontes de época imperial, este termo chegou a utilizarse para designar, en xeral, a todos os denarios republicanos.[3]

Os primeiros bigatos levaban unha representación da deusa Luna na súa carruaxe de dous cabalos, e mantivéronse en uso en paralelo aos cuadrigatos ata 170 a. C., cando os denarios foron temporalmente suprimidos. Unha segunda serie de bigatos representaba a Vitoria na súa biga, probabelmente para conmemorar o dominio de Roma logo da batalla de Pidna, en Tesalónica.[4] Tácito e Plutarco mencionan unha estatua de Vitoria nunha biga.[5][6]

Bigato serratus con Diana no anverso e a Vitoria guiando a biga no reverso

O establecemento da data de cuñaxe dos primeiros bigatos é complicado por mor do uso impreciso da palabra bigatus (e o plurar bigati) por historiadores e literatos latinos como Tito Livio, quen ao escribir acerca dos acontecementos de 216 a. C. (antes de que se coñeza que estas moedas existisen), utiliza a palabra para se referir xenericamente ás moedas de prata expoliadas na Gallia Cisalpina e en Hispania.[7] O termo bigati era utilizado adoito nos estudos desta época no sentido de denarii, e non referíndose ao tipo específico.[8][9]

Na súa obra etnográfica Germania, Tácito (56 a. C. - 117 a. C.) sinala que, malia que a maioría dos pobos xermánicos dependesen aínda nese tempo do troco, os que se asentaban ao longo das fronteiras do Imperio mantiñan relacións comerciais e utilizaban a moeda, aínda que só confiaban no valor das "antigas e ben coñecidas" como os bigati e os serrati (como se denominaba aos denarios con bordos dentados)[10]:[11]

(...) Pecuniam probant veterem et diu notam, serratos bigatosque (...)
  1. Alfaro Asins, C. et al. "Bigato". En Diccionario de numismática. Ministerio de Cultura. Madrid, 2009. ISBN 978-84-8181-405-7
  2. Alfaro Asins (2009). "Cuadrigato".
  3. Rodewald, C. Money in the Age of Tiberius. Manchester University Press, 1976. Páxina 142. ISBN 978-0719006166
  4. Crawford, M. H. (1974). Páxinas 720-721.
  5. Tácito, Historias 1.86.
  6. Plutarco, A vida de Otón, 4.
  7. Livio, 23.15.5
  8. Crawford, M. H. (1974). Páxina 630.
  9. Rodewald (1976). Páxina 142.
  10. Rodewald (1976). Páxinas 31, 100 (nota 217) e 142-143.
  11. Tácito, Germania, 5.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]