Apio

Apio (Apium graveolens)

Valor nutricional por 100 g
Enerxía	67 kJ (16 kcal)
Carbohidratos	2.97 g (incluíndo fibra)
Amidón	0.00 g
Azucres lactosa	1.34 g 0.00 g
Fibra alimentaria	1.6 g
Graxas	0.17 g
Saturadas	0.042 g
Trans	0.000 g
Monoinsaturadas	0.032 g
Poliinsaturadas	0.079 g
Proteínas	0.69 g
Vitaminas	Cantidade %DV†
Vitamina A equiv.	3% 22 μg
Tiamina (B1)	2% 0.021 mg
Riboflavina (B2)	5% 0.057 mg
Niacina (B3)	2% 0.320 mg
Ácido pantoteico (B5)	5% 0.246 mg
Vitamina B6	6% 0.074 mg
Ácido fólico (B9)	9% 36 μg
Vitamina B12	0% 0.00 μg
Colina	1% 6.1 mg
Vitamina C	4% 3.1 mg
Vitamina D	0% 0 IU
Vitamina E	2% 0.27 mg
Vitamina K	28% 29.3 μg
Minerais	Cantidade %DV†
Calcio	4% 40 mg
Cobre	2% 0.035 mg
Ferro	2% 0.20 mg
Magnesio	3% 11 mg
Fósforo	3% 24 mg
Potasio	6% 260 mg
Sodio	5% 80 mg
Cinc	1% 0.13 mg
Outros constituíntes	Cantidade
Auga	95.43 g
Alcohol (ethanol)	0.0 g
Cafeína	0 mg
Colesterol	0 mg
Units μg = microgramos • mg = miligramos IU = Unidades internacionais
†As porcentaxes son aproximadas empregando a recomendación de US para os adultos. Fonte: Base de datos USDA Nutrient

O apio^[1] (Apium graveolens) tamén chamado aipo e ampio^[2] é unha especie vexetal pertencente á familia das apiáceas, antigamente coñecidas coma umbelíferas. É unha hortaliza empregada en cociña.

Posúe talos estriados que forman un gran mata con follas acuñadas. Toda a planta ten un forte sabor agre, aínda que o branqueo dos talos no cultivo fai que perdan estas cualidades, adquirindo un sabor máis doce e o característico recendo que o converte nun bo ingrediente de ensaladas e sopas.

Pódese atopar todo o ano, aínda que os mellores aparecen polo outono e polo inverno.

É orixinario da zona mediterránea.

Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos. Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico.

O apio vense empregando dende tempos históricos tanto na cociña coma na medicina naturista. É unha das verduras que máis propiedades medicinais posúe ^{[Cómpre referencia]}. Pódese inxerir cru, cocido ou no seu zume. Vai ben combinado coa cenoria e o tomate; o zume axuda a calmar os nervios e é un bo remineralizante. A ensalada de apio cun pouco sal pode usarse eficazmente para combater o exceso de acidez do tubo dixestivo e aliviar a colite. A ensalada de apio e aguacate recoméndase en caso de doenzas do estómago e intestino.

Axuda ao corpo a se desfacer de impurezas a través da súa función diurética (polo seu contido nun aceite volátil, o apiol). Caracterízase por ser carminativo, sedante, aperitivo, dixestivo (que non implica dixestibilidade doada polo seu alto contido en fibra), emenagogo, depurativo, rexenerador sanguíneo e lixeiramente laxante. Axuda na formación do esmalte dentario. Diminúe as enfermidades hepáticas, combate as infeccións, axuda á eliminación de cálculos renais, mellora a memoria e en uso externo adoita comportarse como un cicatrizante. Disque inxerir esta planta axuda a aumentar a libido.

O zume é eficaz para eliminar o exceso de ácido úrico, combater o reumatismo, o sobrepeso, flatulencias, padecementos nerviosos e menstruación escasa.

As sementes provocan unha maior diurese, sendo a cocedura destas útil en caso de hipertensión arterial, afección cardíaca conxestiva, ansiedade e insomnio. Así mesmo, a infusión das sementes de apio resulta beneficiosa para combater a síndrome premenstrual que produce incomodidades pouco antes da menstruación por mor á acumulación de líquido nos tecidos.

Os diuréticos poden esgotar o potasio e outros sales minerais almacenados no organismo, polo que as persoas que os usan deben comer alimentos con elevado contido de potasio, como bananas e verduras frescas, para substituír os sales minerais que se perden pola acción dos diuréticos.

Polo seu efecto emenagogo cómpre evitar consumir apio en calquera das súas formas durante a gravidez.

O apio resulta moi positivo na dieta humana por mor ao seu alto contido de fibra dietética, vitaminas e minerais, ademais de ser considerado un bo diurético pola súa alta porcentaxe de auga.

• Enerxía: 57 kJ (13,62 kcal)
• Proteína: 0,7 g
• Graxa: 0,29 g
• Glícidos: 3 g
• Azucres: 1,4 g
• Fibra: 1,6 g
• Vitamina C: 3 mg

É rico en minerais:

• potasio
• sodio
• magnesio
• ferro
• xofre
• fósforo
• manganeso
• cobre
• aluminio
• cinc

Ademais é rico en:

• vitamina A
• vitamina C
• vitamina E
• vitamina B.

Contén grandes cantidades de auga e celulosa.

A cebola contén, ademais do aceite etéreo, amidón, azucres, colina, tirosina, glutamina, asparraxina e vitamina B-1 e B-2 que son necesarias para a función nerviosa e muscular. Polos seus compoñentes, o zume de apio restitúe o corpo despois de xornadas de exercicio intenso ou febres.

• Septoria apiicola (aparecen tacas amarelas nas follas que acaban morrendo).

Apium graveolens foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 264–265. 1753.^[3]

Sinonimia:

Apium dulce Mill. Apium graveolens subsp. butronensis (D.Gómez & G.Monts.) Aizpuru Apium graveolens subsp. dulce (Mill.) Lemke & Rothm. Apium graveolens var. butronensis D. Gómez & G. Monts. in Aseg. & al. Apium graveolens var. dulce (Mill.) Poir. in Lam. Apium graveolens var. rapaceum (Mill.) Poir. in Lam. Apium rapaceum Mill. Apium celleri Gaertn. Apium decumbens Eckl. & Zeyh. Apium integrilobum Hayata Apium lobatum Gilib. Apium lusitanicum Mill.

Apium maritimum Salisb. Apium palustre Thore Apium vulgare Bubani Carum graveolens (L.) Koso-Pol. Celeria graveolens (L.) Britton Helosciadium ruta DC. Helosciadium rutaceum St.-Lag. Selinum graveolens Krause Seseli graveolens Scop. Sison ruta Burm.f. Sison trifidum Burm. ex DC. Sium apium Roth Sium graveolens Vest[4]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Apio

• Aguilella, A.; Puche, F. Diccionari de Botànica. Col. Educació. Materials 71. València: Universitat de València; 2004
• Barceló MC, Benedí C (coord.), Blanché C, Hernández H, Gómez A, Martín J, Molero J, Ribera MA, Rovira MA, Rull J, Seoane JA, Simon J, Suárez M, Vallès J. Botànica Farmacèutica. Ensenyament de Farmàcia (pràctiques). Text-guia. Col·lecció Textos docents núm. 279. Barcelona: Edicions Universitat de Barcelona; 2008.
• Bolòs O, Vigo J, Masalles RM, Ninot JM. Flora manual dels Països Catalans. 3 ed. Barcelona : Pòrtic; 2005
• Sosa Gómez, Reinaldo. El Poder Medicinal de las Plantas. Asociación Publicadora Interamericana. México, 1998.

• DiccionarioPlantas.org (propiedades medicinais do apio, en castelán).