Finlanda

Finlanda (Finlandisht: Suomi; suedisht: Finland), zyrtarisht Republika e Finlandës (finlandisht: Suomen tasavalta; suedisht: Republiken Finland) është një vend nordik në Evropën Veriore. Kufizohet me Suedinë në veriperëndim, Norvegjinë në veri dhe Rusinë në lindje, me Gjirin e Bothnias në perëndim dhe Gjirin e Finlandës në jug, përballë Estonisë. Finlanda mbulon një sipërfaqe prej 338,455 kilometra katrorë me një popullsi prej 5.6 milionë banorësh. Helsinki është kryeqyteti dhe qyteti më i madh. Shumica dërrmuese e popullsisë janë finlandezë etnikë. Finlandishtja dhe suedishtja janë gjuhët zyrtare, suedishtja është gjuha amtare e 5.2% të popullsisë.^[3]

Finlanda u banua për herë të parë rreth vitit 9000 p.e.s. pas Periudhës së Fundit të Akullnajave.^[4] Epoka e Gurit prezantoi disa stile dhe kultura të ndryshme qeramike. Epoka e bronzit dhe epoka e hekurit u karakterizuan nga kontaktet me kulturat e tjera në Fennoscandia dhe rajonin e Baltikut.^[5] Nga fundi i shekullit të 13-të, Finlanda u bë pjesë e Suedisë si pasojë e Kryqëzatave Veriore. Në vitin 1809, si rezultat i Luftës Finlandeze, Finlanda u bë pjesë e Perandorisë Ruse si Dukati i Madh i Finlandës, gjatë së cilës arti finlandez lulëzoi dhe filloi të përhapet ideja e pavarësisë. Në vitin 1906, Finlanda u bë shteti i parë evropian që dha të drejtën universale të votës dhe i pari në botë që u dha të gjithë qytetarëve të rritur të drejtën për të kandiduar për poste publike.^{[6][note 1]} Pas Revolucionit Rus të vitit 1917, Finlanda shpalli pavarësinë nga Rusia. Në vitin 1918, shteti i ri u nda nga Lufta Civile Finlandeze. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, Finlanda luftoi Bashkimin Sovjetik në Luftën e Dimrit dhe Luftën e Vazhdimit, dhe Gjermaninë Naziste në Luftën e Laplandës. Më pas humbi pjesë të territorit të saj, por ruajti pavarësinë e saj.

Finlanda mbeti kryesisht një vend agrar deri në vitet 1950. Pas Luftës së Dytë Botërore, ajo u industrializua me shpejtësi dhe zhvilloi një ekonomi të përparuar, ndërkohë që ndërtoi një shtet të mirëqenies së gjerë të bazuar në modelin nordik; Vendi shpejt gëzoi një prosperitet të gjerë dhe të ardhura të larta për frymë.^[7] Gjatë Luftës së Ftohtë, Finlanda miratoi një politikë zyrtare neutraliteti. Finlanda u bashkua me Bashkimin Evropian më 1995, Eurozona në fillimin e saj më 1999 dhe NATO më 2023. Finlanda performon shumë në metrikë të performancës kombëtare, duke përfshirë arsimin, konkurrencën ekonomike, liritë civile, cilësinë e jetës dhe zhvillimin njerëzor.^{[8][9][10][11]}

Para historia e Finlandës është e lidhur ngushtë me ato të tokave veriore. Sipas arkeologëve finlandezë, këto vise janë banuar pas shkrirjes së akullit (akullnajat e veriut), ndërsa mitet më të reja që vijnë nga viset perëndimore të Skandinavisë shkojnë edhe më larg.

Kjo pjesë e rruzullit në botën e Mesdheut (si duket edhe më gjerë), nuk ka pasur ndonjë emërtim të posaçëm deri në kohërat e reja (shekulli XIX). Në përgjithësi këto vise kanë hyrë në pjesën e vendeve veriore, Skandinavisë apo më vonë edhe Rusisë.

Perandori rusë, Aleksandri I, për herë të parë këto vise i bashkon në një truall i ngjeshur në vitin 1808;Duka i Madh i Finlandës. Pas revolucionit bolshevik në Perandorinë Ruse kjo krahinë u shpall e pavarur. Bolshevikët e pranojnë shpalljen e saj më 6 dhjetor 1917 dhe nënshkruajnë ndarjen e kufirit. Gjatë luftës së II-ë botërore ajo merë pjesë aktive kundër Gjermanisë dhe zhvillon luftën në Lapland. Me forcimin e BRSS-së, ajo kërkoi të bëhet shqyrtimi i kufijve dhe disa të drejtave politike të sovjetikëve mbi këtë territor. Kështu ata ndër të tjera, sovjetët marrin të drejtën e mbrojtjes nga ky territor në raste sulmi nga Gjermania (bëhet fjalë për Gjermanin Federale të ndarë në Sektorë të shteteve perëndimore). Pas shkatërrimit të BRSS, Finlandezët të ballafaquar me problemet e reja ekonomike, por të lumtur për fundin e mirë ju afrohen shteteve perëndimore duke u anëtarësuar në NATO e më vonë edhe në BE. Diplomatët Finlandezë kanë pasur marrëdhënie të ngushta me Rusinë dhe tani, shpesh luajnë rolin e ndërmjetësuesit në mes të vendeve perëndimore dhe Rusisë.

Finlanda është një nga vendet më veriore në botë. Nga kryeqytetet botërore, vetëm Reykjavík shtrihet më shumë në veri sesa Helsinki. Distanca nga pika më jugore - Hanko në Uusimaa - deri në atë veriore - Nuorgam në Lapland - është 1,160 kilometra (720 mi).

Finlanda ka rreth 168,000 liqene (me sipërfaqe më të madhe se 500 m²) dhe 179,000 ishuj.^[12] Liqeni i tij më i madh, Saimaa, është i katërti më i madh në Evropë. Liqeni Finlandez është zona me më shumë liqene në vend; shumë nga qytetet kryesore në zonë, veçanërisht Tampere, Jyväskylä dhe Kuopio, ndodhen pranë liqeneve të mëdhenj. Përqendrimi më i madh i ishujve gjendet në jugperëndim, në Detin e Arkipelagut midis Finlandës kontinentale dhe ishullit kryesor të Åland.

Pjesa më e madhe e gjeografisë së Finlandës është rezultat i Epokës së Akullnajave. Akullnajat ishin më të trasha dhe zgjatën më gjatë në Fennoscandia krahasuar me pjesën tjetër të Evropës. Efektet e tyre gërryese e kanë lënë peizazhin finlandez kryesisht të sheshtë me pak kodra dhe më pak male. Pika e saj më e lartë, Halti me 1,324 metra, gjendet në veriun ekstrem të Laplandës në kufirin midis Finlandës dhe Norvegjisë. Mali më i lartë, maja e të cilit është tërësisht në Finlandë është Ridnitšohkka në 1,316 m, drejtpërdrejt ngjitur me Haltin.

Faktori kryesor që ndikon në klimën e Finlandës është pozicioni gjeografik i vendit midis paraleleve të 60-ta dhe 70-ta veriore në zonën bregdetare të kontinentit Euroaziatik. Në klasifikimin e klimës Köppen, e gjithë Finlanda shtrihet në zonën boreale, e karakterizuar nga vera të ngrohta dhe dimra të ngrirë. Brenda vendit, butësia ndryshon në mënyrë të konsiderueshme midis rajoneve bregdetare jugore dhe veriut ekstrem, duke treguar karakteristika të një klime detare dhe kontinentale. Finlanda është mjaft afër Oqeanit Atlantik për t'u ngrohur vazhdimisht nga Rryma e Golfit. Rrjedha e Gjirit kombinohet me efektet e moderuara të Detit Baltik dhe liqeneve të shumta në brendësi për të shpjeguar klimën jashtëzakonisht të ngrohtë krahasuar me rajone të tjera që ndajnë të njëjtën gjerësi gjeografike, si Alaska, Siberia dhe Grenlanda jugore.^[13]

Dimrat në Finlandën jugore (kur temperatura mesatare ditore mbetet nën 0 °C) zakonisht zgjat rreth 100 ditë, dhe në brendësi bora zakonisht mbulon tokën nga fundi i nëntorit deri në prill, dhe në zonat bregdetare si p.sh. Helsinki, bora shpesh mbulon tokën nga fundi i dhjetorit deri në fund të marsit. Edhe në jug, netët më të ashpra të dimrit mund të shohin që temperaturat të bien deri në -30 °C megjithëse në zonat bregdetare si Helsinki, temperaturat nën -30 °C janë të rralla. Vera klimatike (kur temperatura mesatare ditore mbetet mbi 10 °C) në Finlandën jugore zgjasin nga fundi i majit deri në mes të shtatorit, dhe në brendësi, ditët më të ngrohta të korrikut mund të arrijnë mbi 35 °C.^[13] Edhe pse pjesa më e madhe e Finlandës shtrihet në brezin e taigës, rajonet më jugore bregdetare ndonjëherë klasifikohen si hemiborale.^[14]

Në Finlandën veriore, veçanërisht në Lapland, dimrat janë të gjatë dhe të ftohtë, ndërsa verat janë relativisht të ngrohta, por të shkurtra. Në ditët më të rënda të dimrit në Laplandë, temperatura mund të bjerë në -45 °C. Dimri i veriut zgjat rreth 200 ditë me mbulesë të përhershme bore nga mesi i tetorit deri në fillim të majit. Verat në veri janë mjaft të shkurtra, vetëm dy deri në tre muaj, por ende mund të shihen temperatura maksimale ditore mbi 25 °C (77 °F) gjatë valëve të të nxehtit.^[13] Asnjë pjesë e Finlandës nuk ka tundra arktike, por tundra alpine mund të gjendet në zonat e Laplandës.^[14]

Klima finlandeze është e përshtatshme për kultivimin e drithërave vetëm në rajonet më jugore, ndërsa rajonet veriore janë të përshtatshme për blegtori.^[15]

Një e katërta e territorit të Finlandës shtrihet brenda Rrethit Arktik dhe dielli i mesnatës mund të përjetohet për më shumë ditë sa më larg që udhëton në veri. Në pikën më veriore të Finlandës, dielli nuk perëndon për 73 ditë rresht gjatë verës dhe nuk lind fare për 51 ditë gjatë dimrit.^[13]

Finlanda përbëhet nga 19 rajone (maakunta). Qarqet drejtohen nga këshillat e qarkut të cilët shërbejnë si forume bashkëpunimi për komunat e një qarku. Detyrat kryesore të qarqeve janë planifikimi rajonal dhe zhvillimi i sipërmarrjes dhe arsimit. Përveç kësaj, shërbimet shëndetësore publike zakonisht organizohen në bazë të qarqeve. Këshillat e qarkut zgjidhen nga këshillat bashkiakë, ku secila bashki dërgon përfaqësues në proporcion me popullsinë e saj. Përveç bashkëpunimit ndërkomunal, i cili është përgjegjësi e këshillave të qarkut, çdo qark ka një Qendër shtetërore të Punësimit dhe Zhvillimit Ekonomik, e cila është përgjegjëse për administrimin vendor të punës, bujqësisë, peshkimit, pylltarisë dhe çështjeve të sipërmarrjes. Historikisht, qarqet janë ndarje të provincave historike të Finlandës, zona që përfaqësojnë dialektet dhe kulturën lokale më saktë.

Ndarjet themelore administrative të vendit janë komuna, të cilat mund ta quajnë veten edhe qytete ose qyteze. Ato përbëjnë gjysmën e shpenzimeve publike. Shpenzimet financohen nga tatimi mbi të ardhurat komunale, subvencionet shtetërore dhe të hyra të tjera. Që nga viti 2021, ka 309 komuna,^[16] dhe shumica kanë më pak se 6,000 banorë.

Përveç komunave, janë përcaktuar edhe dy nivele të ndërmjetme. Komunat bashkëpunojnë në shtatëdhjetë nënrajone dhe nëntëmbëdhjetë qarqe. Këto qeverisen nga komunat anëtare dhe kanë vetëm kompetenca të kufizuara. Provinca autonome e Åland ka një këshill rajonal të përhershëm të zgjedhur në mënyrë demokratike. Populli Sàmi ka një rajon gjysmë autonom amtar në Lapland për çështjet e gjuhës dhe kulturës.

Kushtetuta e Finlandës përcakton sistemin politik; Finlanda është një republikë parlamentare në kuadrin e një demokracie përfaqësuese. Kryeministri është njeriu më i fuqishëm i vendit. Qytetarët mund të kandidojnë dhe votojnë në zgjedhjet parlamentare, komunale, presidenciale dhe të Bashkimit Evropian.

Kreu i shtetit të Finlandës është Presidenti i Republikës. Finlanda ka pasur për pjesën më të madhe të pavarësisë së saj një sistem gjysmë-presidenciale, por në dekadat e fundit kompetencat e presidentit janë zvogëluar dhe vendi tani konsiderohet një republikë parlamentare.^[17] Një kushtetutë e re e miratuar në vitin 2000, e ka bërë presidencën një zyrë kryesisht ceremoniale që emëron Kryeministrin si të zgjedhur nga Parlamenti, emëron dhe shkarkon ministrat e tjerë të qeverisë finlandeze me rekomandimin e Kryeministrit, hap seancat parlamentare dhe i jep shtetit nderon. Megjithatë, Presidenti mbetet përgjegjës për marrëdhëniet e jashtme të Finlandës, duke përfshirë luftën dhe paqen, por duke përjashtuar çështjet që lidhen me Bashkimin Evropian. Për më tepër, Presidenti ushtron komandën supreme mbi Forcat e Mbrojtjes Finlandeze si komandant i përgjithshëm. Gjatë ushtrimit të kompetencave të tij/saj të jashtme dhe të mbrojtjes, Presidentit i kërkohet të konsultohet me Qeverinë Finlandeze, por këshilla e Qeverisë nuk është e detyrueshme. Përveç kësaj, Presidenti ka disa kompetenca rezervë të brendshme, duke përfshirë autoritetin për të vënë veton ndaj legjislacionit, për të dhënë falje dhe për të emëruar disa zyrtarë publikë. Presidenti gjithashtu kërkohet me Kushtetutë që të shkarkojë ministra individualë ose të gjithë Qeverinë pas votimit të mosbesimit nga parlamenti.^[18]

Presidenti zgjidhet drejtpërdrejt përmes balotazhit të votimit për një maksimum prej dy mandatesh 6-vjeçare radhazi. Presidenti aktual është Sauli Niinistö; ai mori detyrën më 1 mars 2012. Presidentët e mëparshëm ishin K. J. Ståhlberg (1919–1925), L. K. Relander (1925–1931), P. E. Svinhufvud (1931–1937), Kyösti Kallio (1937–1940), Risto Ryti (1940–1944), C. G. E. Mannerheim (1944–1946), J. K. Paasikivi (1946–1956), Urho Kekkonen (1956–1982), Mauno Koivisto (1982–1994), Martti Ahtisaari (1994–2000), dhe Tarja Halonen (2000–2012).

Parlamenti njëdhomësh i Finlandës prej 200 anëtarësh ushtron autoritetin suprem legjislativ në vend. Mund të ndryshojë kushtetutën dhe ligjet e zakonshme, të shkarkojë kabinetin dhe të anashkalojë veton presidenciale. Aktet e tij nuk i nënshtrohen shqyrtimit gjyqësor; kushtetutshmëria e ligjeve të reja vlerësohet nga komisioni ligjor kushtetues i parlamentit. Parlamenti zgjidhet për një mandat katër vjeçar duke përdorur metodën proporcionale D'Hondt brenda disa zonave zgjedhore me shumë mandate përmes zonave me shumë anëtarë të listës më të hapur. Komisione të ndryshme parlamentare dëgjojnë ekspertët dhe përgatisin legjislacionin.

Partitë e rëndësishme parlamentare janë Partia e Qendrës, Kristian Demokratët, Partia Finlandeze, Lidhja e Gjelbër, Aleanca e Majtë, Partia e Koalicionit Kombëtar, Socialdemokratët dhe Partia Popullore Suedeze.

Finlanda ka një ekonomi të tregut të lirë, tejet të industrializuar me të ardhura për kokë banori të barabarta me ato të vendeve të perëndimit si Franca, Gjermania, Suedia ose Britania e Madhe. Sektori më i madh i ekonomisë është shërbimi me 65,7 përqind, e pasuar nga rafineria me 31,4 përqind. Prodhimi primar përbën 2,9 përqind.^[19]

Duke iu falënderuar tregtimit të jashtëm, çelësi i ekonomisë është prodhimi. Industritë më të mëdha^[20] janë elektronika (21,6 %), makineria, automjetet dhe produkte tjera inxhinierike të metalit (21,1 %), industria e pyllit (13,1 %), dhe kemikalet (10,9 %). Finlanda ka resurse të drurit, mineraleve, dhe ujit të freskët. Pylltaria, fabrikat e letrës, dhe sektori i agrikulturës (në të cilën paguesit e taksave shpenzojnë rreth 2 miliardë euro çdo vit) janë të ndjeshme politikisht tek banorët rural. Greater Helsinki përbën rreth një të tretën e GDP-së.

Në një krahasim të OECD në vitin 2004, prodhimi i teknologjisë së lartë renditej i dyti me radhë, pas Irlandës. Sidoqoftë, shërbimet e diturisë intensive u renditën më të voglat dhe sektorët e rritjes së ngadalshme, sidomos agrikultura dhe teknologjia e ulët, u renditën të dytat. Investimet ishin më të vogla se që ishte parashikuar.^[21].

Një numër i konsiderueshëm i inxhinierëve të trajnuar dhe profesionistë të tjerë banojnë në Finlandë, duke prodhuar kështu kompani lidere në Botë. Indeksi i Lirisë Ekonomike duke e renditur atë në vendin e 16të në Botë dhe të 9-tin në Evropë tregon se sa e lirë është ekonomia e Finlandës, edhe pse taksat ndikojnë negativisht.^[22] Kurse sektori i prodhimtarisë është një ndër më eficientët në Botë.

OECD tregon se sektori i shërbimit mund të përfitojë shumë nga përmirësimet politike.^[23] Raporti i Forumit Ekonomik Botëror, i bazuar në sondazhet e opinionit, e ka renditur Finlandën si vendin me konkurrencën më të madhe në Botë.^[24] Finlanda eshte nje nga shtetet me te mira ne bot, dhe me ekonomi te larte dhe shkollat jane nje nga me te mirat ne bot.

Popullsia e Finlandës aktualisht është rreth 5.5 milion. Finlanda ka një dendësi mesatare të popullsisë prej 18 banorësh për kilometër katror. Kjo është dendësia e tretë më e ulët e popullsisë së çdo vendi evropian, pas atyre të Norvegjisë dhe Islandës, dhe dendësia më e ulët e popullsisë nga çdo vend anëtar i Bashkimit Evropian. Popullsia e Finlandës ka qenë gjithmonë e përqendruar në pjesët jugore të vendit, një fenomen që u bë edhe më i theksuar gjatë urbanizimit të shekullit të 20-të. Dy nga tre qytetet më të mëdha në Finlandë ndodhen në zonën metropolitane të Helsinkit të Madh—Helsinki dhe Espoo.^[25] Në qytetet më të mëdha të Finlandës, Tampere mban vendin e tretë pas Helsinkit dhe Espoo, ndërsa Vantaaja fqinje e Helsinkit është e katërta. Qytete të tjera me popullsi mbi 100,000 janë Turku, Oulu, Jyväskylä, Kuopio, dhe Lahti.

Që nga viti 2021, kishte 469,633 njerëz me një prejardhje të huaj që jetonin në Finlandë (8.5% e popullsisë), shumica e të cilëve janë nga ish-Bashkimi Sovjetik, Estonia, Somalia, Iraku dhe ish-Jugosllavia.^[26][27] Fëmijëve të të huajve nuk u jepet automatikisht shtetësia finlandeze, pasi ligji i kombësisë finlandeze praktikon dhe ruan politikën jus sanguinis ku vetëm fëmijët e lindur nga të paktën një prind finlandez u jepet shtetësia. Nëse ata kanë lindur në Finlandë dhe nuk mund të marrin nënshtetësinë e ndonjë vendi tjetër, ata bëhen shtetas.^[28] Për më tepër, disa persona me prejardhje finlandeze që banojnë në vendet që dikur ishin pjesë e Bashkimit Sovjetik, ruajnë të drejtën e kthimit, të drejtën për të vendosur qëndrim të përhershëm në vend, gjë që përfundimisht do t'u jepte të drejtën për t'u kualifikuar për shtetësi.^[29] 442,290 njerëz në Finlandë në vitin 2021 kanë lindur në një vend tjetër, që përfaqëson 8% të popullsisë.

Finlandishtja dhe suedishtja janë gjuhët zyrtare të Finlandës. Finlandishtja mbizotëron në mbarë vendin ndërsa suedishtja flitet në disa zona bregdetare në perëndim dhe jug (me qytete të tilla si Ekenäs,^[30] Pargas,^[31] Närpes,^[31] Kristinestad,^[32] Jakobstad^[33] dhe Nykarleby.^[34]) dhe në rajonin autonom të Åland, i cili është i vetmi rajon njëgjuhësh suedisht-folës në Finlandë.^[35] Gjuha amtare e 87.3% të popullsisë është finlandishtja,^[36][37] e cila është pjesë e nëngrupit finnik të gjuhës uralike. Gjuha është një nga vetëm katër gjuhët zyrtare të BE-së jo me origjinë indo-evropiane dhe nuk ka asnjë lidhje nëpërmjet prejardhjes me gjuhët e tjera kombëtare të nordikëve. Anasjelltas, finlandishtja është e lidhur ngushtë me estonishten dhe karelianishten, dhe më larg me hungarishten dhe samishten.

Suedishtja është gjuha amtare e 5,2% të popullsisë (finlandezët që flasin suedisht)..^[38] Suedishtja është një lëndë shkollore e detyrueshme dhe njohuritë e përgjithshme të gjuhës janë të mira në mesin e shumë folësve joamtare.^[39] Po kështu, shumica e jo-Ålandezëve që flasin suedisht mund të flasin finlandisht.^[40] Ana finlandeze e kufirit tokësor me Suedinë flet një gjuhë finlandeze. Suedishtja përtej kufirit është e dallueshme nga suedishtja e folur në Finlandë. Ekziston një dallim i konsiderueshëm në shqiptim midis varieteteve të suedishtes që fliten në të dy vendet, megjithëse kuptueshmëria e tyre reciproke është pothuajse universale.^[41]

Romani finlandeze flitet nga rreth 5000–6000 njerëz; Gjuha e shenjave rome dhe finlandeze e shenjave njihen gjithashtu në kushtetutë. Ekzistojnë dy gjuhë të shenjave: Gjuha finlandeze e shenjave, e folur në vend nga 4,000–5,000 njerëz,^[42] dhe gjuha e shenjave suedeze e Finlandës, e folur në vend nga rreth 150 njerëz. Tatarishtja flitet nga një pakicë tatare finlandeze prej rreth 800 personash, paraardhësit e të cilëve u shpërngulën në Finlandë kryesisht gjatë sundimit rus nga vitet 1870 deri në vitet 1920.^[43]

Gjuhët sàmi kanë një status zyrtar në pjesë të Laplandës, ku samët, që numërojnë rreth 7,000,^[44] njihen si popull autokton. Rreth një e katërta e tyre flasin gjuhën sàmi si gjuhë amtare.^[45] Gjuhët sàmi që fliten në Finlandë janë samishtja veriore, samishtja inari dhe samishtja skolt. Të drejtat e grupeve minoritare (në veçanti Sami, folësit suedez dhe romë) mbrohen nga kushtetuta.^[46] Gjuhët nordike dhe kareliane njihen gjithashtu posaçërisht në pjesë të Finlandës.

Gjuhët më të mëdha të emigrantëve janë rusishtja (1.6%), estonishtja (0.9%), arabishtja (0.7%), anglishtja (0.5%) dhe somalishtja (0.4%).^[47]

Anglishtja studiohet nga shumica e nxënësve si lëndë e detyrueshme që nga klasa e parë (në moshën shtatëvjeçare), më parë nga klasa e tretë ose e pestë, në shkollën gjithëpërfshirëse (në disa shkolla mund të zgjidhen gjuhë të tjera në vend të tyre). Gjermanishtja, frëngjishtja, spanjishtja dhe rusishtja mund të studiohen si gjuhë të huaja të dyta që nga klasa e katërt (në moshën 10 vjeçare; disa shkolla mund të ofrojnë mundësi të tjera).^[48]

Finlandishtja e shkruar mund të thuhet se ka ekzistuar që kur Mikael Agricola përktheu Testamentin e Ri në finlandisht gjatë Reformës Protestante, por pak vepra të dukshme letrare u shkruan deri në shekullin e 19-të dhe fillimin e një Lëvizjeje Romanticizimi Kombëtare Finlandeze. Kjo e shtyu Elias Lönnrot të mblidhte poezi popullore finlandeze dhe kareliane dhe t'i rregullonte dhe botonte si Kalevala, epika kombëtare finlandeze. Epoka pa një rritje të poetëve dhe romancierëve që shkruanin në finlandisht, veçanërisht shkrimtari kombëtar i Finlandës, Aleksis Kivi (Shtatë Vëllezërit), Minna Canth, Eino Leino, dhe Juhani Aho. Shumë shkrimtarë të zgjimit kombëtar shkruan në suedisht, si poeti kombëtar J. L. Runeberg (The Tales of Ensign Stål) dhe Zachris Topelius.

Pasi Finlanda u bë e pavarur, pati një rritje të shkrimtarëve modernistë, më e famshmja poetja suedisht-folëse Edith Södergran. Autorët finlandisht-folës eksploruan tema kombëtare dhe historike. Më të famshmit prej tyre ishin Frans Eemil Sillanpää, i cili u nderua me Çmimin Nobel për Letërsi në vitin 1939, romancieri historik Mika Waltari dhe Väinö Linna me trilogjinë e tij Ushtari i Panjohur dhe Nën Yllin e Veriut. Duke filluar me Paavo Haavikko, poezia finlandeze adoptoi modernizmin. Përveç Kalevala të Lönrot dhe Waltari, Tove Jansson, më e njohur si krijuesja e Moomins, është shkrimtarja finlandeze më e përkthyer;^[49] librat e saj janë përkthyer në më shumë se 40 gjuhë.^[50]

Dashuria e finlandezëve për saunat në përgjithësi lidhet me traditën kulturore finlandeze në botë. Sauna është një lloj banjosh me avull të thatë që praktikohet gjerësisht në Finlandë, e cila është veçanërisht e dukshme në traditën e fortë rreth Midsummer dhe Krishtlindjeve. Fjala sauna është me prejardhje proto-finlandeze (e gjetur në gjuhët finlandeze dhe sami) që daton 7000 vjet më parë.^[51] Banjat me avull kanë qenë pjesë e traditës evropiane edhe gjetkë, por sauna ka mbijetuar më së miri në Finlandë, përveç Suedisë, Estonisë, Letonisë, Rusisë, Norvegjisë dhe pjesëve të Shteteve të Bashkuara dhe Kanadasë. Për më tepër, pothuajse të gjitha shtëpitë finlandeze kanë ose saunën e tyre ose në shtëpitë e apartamenteve shumëkatëshe, një sauna me kohë të përbashkët. Sallat komunale të notit dhe hotelet kanë shpesh saunat e tyre. Kultura e saunës finlandeze është e regjistruar në Listën e Trashëgimisë Kulturore Jomateriale të UNESCO-s.^[52][53]

Kuzhina finlandeze në përgjithësi kombinon ushqimet tradicionale të vendit dhe gatimin e stilit bashkëkohor. Patatet, mishi dhe peshku luajnë një rol të rëndësishëm në gatimet tradicionale finlandeze. Ushqimet finlandeze shpesh përdorin produkte me miell integral (thekër, elb, tërshërë) dhe manaferra (të tilla si boronicat, manaferrat, manaferrat dhe buka e detit). Qumështi dhe derivatet e tij si dhallë përdoren zakonisht si ushqim dhe pije. Ushqimi më i popullarizuar i peshkut në Finlandë është salmoni.^[54][55]

Finlanda ka konsumin e dytë më të lartë në botë të kafesë për frymë.^[56] Konsumi i qumështit është gjithashtu i lartë, mesatarisht rreth 112 litra për person, në vit,^[57] edhe pse 17% e finlandezëve janë intolerantë ndaj laktozës.^[58]

• Finnguide.fi
• Virtual Finland
• Connectedtofinland.com