[go: up one dir, main page]
Wikisłownik

całość

całość (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA: [ˈt͡sawɔɕt͡ɕ], AS: [cau̯ość] ​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) wszystkie elementy czegoś tworzące razem jakąś samodzielną jednostkę
(1.2) filoz. zwarty układ, którego cechy i prawidłowości decydują o wszelkich właściwościach jego poszczególnych składników[1]
(1.3) książk. nienaruszalność i niepodzielność czegoś[2]
(1.4) mat. liczba całkowita[1]
odmiana:
(1.1-4)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikcałośćcałości
dopełniaczcałościcałości
celownikcałościcałościom
biernikcałośćcałości
narzędnikcałościącałościami
miejscownikcałościcałościach
wołaczcałościcałości
przykłady:
(1.1) Dwie połowy pomarańczy to jedna całość owocu.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) jednia, jedność, komplet
(1.2) całokształt, ogół, suma, uniwersum
(1.3) niepodzielność, nienaruszalność, integralność
antonimy:
(1.1) część
(1.4) ułamek
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. całościowy, cały
przysł. całościowo, całkiem, całkowicie
rzecz. całka ż
związki frazeologiczne:
iść na całość
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać  Hasło „całość” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać  Hasło „całość” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=całość&oldid=8461908”