Man in the Box

Man in the Box

Wykonawca singla z albumu Facelift
Alice in Chains
Strona B	zobacz listę
Wydany	styczeń 1991
Nagrywany	grudzień 1989–kwiecień 1990 w London Bridge Studio, Seattle, oraz w Capitol Recording Studio, Hollywood[1]
Gatunek	metal alternatywny[2][3] • grunge[4] • heavy metal[5]
Długość	4:46
Wydawnictwo	Columbia
Producent	Dave Jerden
Format	singel CD • kaseta
Autor	Layne Staley • Jerry Cantrell
Singel po singlu
„We Die Young” (1990) „Man in the Box” (1991) „Sea of Sorrow” (1991)

Man in the Box – drugi singel amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, pochodzący z opublikowanego w sierpniu 1990 nakładem wytwórni Columbia debiutanckiego albumu studyjnego Facelift. Czas trwania utworu wynosi 4 minuty i 46 sekund. Autorem tekstu jest Layne Staley, muzykę skomponował Jerry Cantrell. Na stronie B singla, w zależności od edycji, została zamieszczona radiowa wersja kompozycji, skrócona do 4 minut i 28 sekund, oraz utwory „Sea of Sorrow”, „Bleed the Freak” i „Sunshine”.

Początkowo „Man in the Box” wzbudził negatywne odczucia wśród przedstawicieli wytwórni Columbia, którzy opowiadali się za pominięciem kompozycji. Komercyjny sukces singla, opisywanego jako przełomowy w karierze zespołu, sprawił, że Facelift uplasował się na 42. pozycji zestawienia Billboard 200, przechodząc tym samym do historii jako pierwszy album wywodzący się z nurtu grunge’owego, który dotarł do czołowej 50. wspomnianego notowania opracowywanego przez tygodnik „Billboard”. Teledysk uzyskał regularną rotację w stacji MTV, utrzymując się na liście przez okres 16 tygodni, co pozwoliło grupie na zyskanie ogólnokrajowego rozgłosu. W 1992 utwór został nominowany do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance with Vocal. Obok kompozycji „Rooster” i „Would?”, „Man in the Box” uchodzi za najbardziej rozpoznawalny utwór w dorobku zespołu.

„W tamtym czasie byłem wegetarianinem i pamiętam jak, podczas kolacji, opowiadałem kolegom z zespołu jak produkowana jest cielęcina, jak cielaki trzymane są w pudłach. Ta rozmowa stała się zalążkiem do piosenki «Man in the Box».” – Nick Terzo[6]

W wywiadzie dla magazynu „Rolling Stone” z 1992, autor warstwy lirycznej Layne Staley przyznał: „Zacząłem pisać o cenzurze, w tym samym czasie udaliśmy się na kolację z niektórymi przedstawicielami Columbia Records, którzy byli wegetarianami. Powiedzieli mi, jak cielęcina została wykonana z małych cieląt hodowanych w tych małych pudełeczkach. Ten obraz utkwił w mojej głowie. Więc poszedłem do domu i napisałem o cenzurze rządowej i jedzeniu mięsa widzianego oczyma tych marnych cieląt”^[7][8]. Tekst utworu skupia się również na krytyce działań rządu i mediów, które, w ocenie wokalisty, nie podają opinii publicznej pełnej prawdy na temat niektórych wydarzeń, aby nie wzbudzać niepokoju w społeczeństwie i nie narażać się na szkodzenie samym sobie. Inspirację dla Staleya stanowiła seria książek Mysteries of the Unknown, koncentrująca się między innymi na zagadnieniach związanych z UFO^[9]. Podobną opinię wyrażał Jerry Cantrell w rozmowie z „Guitar School”: „Layne napisał tekst i sądzę, że próbował on w nim powiedzieć, że ludzie są bardzo podobni do zwierząt, które żyją w małych klatkach, i że mamy ograniczone pole widzenia tylko do tego gówna, które podają w gazetach, i o którym jest głośno”^[10].

Steve Huey z AllMusic podkreślił, że „tekst utworu ma charakter mroczny, nieco klaustrofobiczny”. Jako przykład autor podał wers: „I’m the dog who gets beat/Shove my nose in shit”^[3]. Mordechai Kleidermacher z magazynu „Circus” przyznawał, że tematyka kompozycji koncentruje się na bezsilności^[11]. Z kolei Daina Darzin znaczenie tekstu interpretowała jako „depresyjną opowieść o prawach zwierząt”^[12].

Cechą charakteryzującą „Man in the Box” jest ciężki, otwierający riff, oparty na oktawach, z zastosowaniem dwóch power chordów (E5-A5) uderzanych w otwartym strojeniu E (Eb-Ab-Db-Gb-Bb-Eb)^[13][14] z przytrzymaniem struny A na piątym progu, dostrojonym do obniżonego o pół tonu D, do którego dochodzi efekt wah-wah^[15] oraz oryginalnie tłumione dźwięki^[16]. Idea zastosowania talk boxa była autorstwa producenta Dave’a Jerdena, który zaczerpnął ją z utworu „Livin’ on a Prayer” (1986) Bon Joviego^[17]. „Byliśmy w Capitol Recording Studio w Los Angeles, gdzie odbywał się końcowy etap nagrywania albumu. Sean [Kinney] zasugerował, bym spróbował z talk boxem. Myślałem o tym wcześniej, lecz nigdy wcześniej się na to nie zdecydowałem. W końcu przekonał mnie. Nagrałem to za pierwszym podejściem” – wspominał Cantrell^[15]. Utwór cechuje się powolnym tempem. Zdaniem Jerdena „ten element, to spowolnienie sprawia, że brzmi on ciężej. Gdybyśmy pędzili, nie brzmiałoby to dobrze”^[17]. Kompozycja posiada melodyjne i dynamiczne solo autorstwa Cantrella, który w rozmowie z pismem „Guitar” wyznał, iż było ono wynikiem spontaniczności^[18]. Partie wokalne Staleya charakteryzują się intensywnym, gardłowym stylem w wysokich rejestrach, dobrze słyszalnym w wersach: „Feed my eyes/Can you sew them shut? Jesus Christ/Deny your maker” oraz „He who tries”^[3]. Harmonie partii wokalnych Staleya i Cantrella występują w refrenach^[19].

Zdaniem Cantrella „ten cały rytm i grind, powstawał w czasach, kiedy zaczynaliśmy docierać do siebie. To nam zdecydowanie pomogło”^[20]. „Riff do tego numeru chodził za mną przez jakiś czas, ale nigdy go specjalnie nie wykorzystałem. Layne zaproponował kilka rozwiązań, jeżeli chodzi o partie wokalu i jakoś poskładało się ten kawałek do kupy. Na naszym wczesnym materiale, riff, który idzie z talk boxa, jest jednym z moich ulubionych”^[10].

Teledysk o budżecie nieprzekraczającym 50 tys. dolarów^[21], został wyreżyserowany przez Paula Rachmana, który był obecny na koncercie grupy w nowojorskim Cat Club 3 października 1990. „Zakochałem się w tym zespole i ich muzyce. Następnego dnia zadzwoniłem do człowieka odpowiedzialnego za teledyski w Columbia Records z informacją, że chcę pracować z nimi” – wspominał^[22]. Z racji uczestnictwa grupy we wspólnej trasie z Iggy Popem, pomysł na fabułę reżyser wymieniał ze Staleyem za pomocą faksu, od którego dostał wiadomość z ręcznie napisaną notatką: „Deszczowa, przesiąknięta stodoła. Zwierzęta hodowlane. Dziecko ze zszytymi oczami”^[21]. Przez następne kilka dni Rachman spędzał czas na słuchaniu utworu, by móc lepiej wczuć się w jego klimat. Jak przyznawał: „Wpadłem na pomysł umieszczenia zespołu w tej stodole i stworzeniu mrocznego nastroju, dzięki nakręceniu kilku ujęć w sepii”^[21]. Reżyser zrezygnował z opcji dziecka ze zszytymi oczami. Zamiast tego zastosował alternatywną wersję, polegającą na wytworzeniu mrocznego nastroju wokół stodoły i przechadzającego się tajemniczego mężczyzny z kapturem na głowie, pełniącego funkcję opiekuna zwierząt^[23].

W grudniu 1990 członkowie zespołu udali się do Los Angeles, by zrealizować zdjęcia do teledysku. Spotkali się z Rachmanem w parku stanowym Malibu Creek. W jego opinii muzycy byli nieco zmęczeni zwiedzaniem, ale „ogólnie świetnie się bawili”^[21]. „Podstawą przy pracy z młodymi zespołami jest to, aby przy nagrywaniu pierwszego lub drugiego wideoklipu, byli zadowoleni z efektów, aby dzięki temu mogli zdobyć zaufanie” – argumentował^[21]. „Man in the Box” zrealizowano na taśmie filmowej 16 mm, za pomocą dwóch kamer, z czego jedną obsługiwał Rachman^[21]. Zdjęcia trwały 14 godzin. Przez następne dwa lub trzy tygodnie reżyser pracował nad produkcją oraz montażem teledysku^[23].

Fabuła ukazuje zespół grający utwór w stodole. Przez cały czas jego trwania ukazany jest tajemniczy mężczyzna ubrany w czarny płaszcz z kapturem. Chodzi on z latarką elektryczną i rozgląda się wewnątrz, obserwując między innymi zwierzęta. Po chwili dociera do człowieka siedzącego w samym rogu stodoły (granego przez Staleya), na którego twarz kieruje latarkę. Pod koniec teledysku tajemniczy mężczyzna odsłania kaptur z głowy. Okazuje się, że jego powieki są zszyte. Scena ta stanowi bezpośrednie odniesienie do wersu: „Feed my eyes, can you sew them shut”. Premiera teledysku odbyła się w styczniu 1991^[24].

Wideoklip dostępny jest na VHS Live Facelift (1991)^[25] oraz na kompilacji Music Bank: The Videos (1999)^[26].

„Pamiętam, że miałem rozmowy z wytwórnią na ten temat i każdy wygodnie zapomina o tym, że tak naprawdę nikt nie lubił tej piosenki. Myśleli, że jest zbyt powolna i lamentowa. Było trochę dyskusji o tym, że może nie znaleźć się na płycie, ale my pomyśleliśmy – «pieprzyć to – ta piosenka jest zabójcza».” – Jerry Cantrell[27]

„Man in the Box” początkowo wzbudził negatywne odczucia wśród przedstawicieli wytwórni Columbia^[15], którzy opowiadali się za nieumieszczaniem go na albumie Facelift (1990)^[27] (podobna sytuacja miała miejsce w przypadku utworów „Love, Hate, Love” i „Confusion”)^[25]. Upór muzyków doprowadził do tego, że kompozycja trafiła na debiutancki album studyjny^[a][15], a w styczniu 1991 została opublikowana na singlu^[24] (drugim – po „We Die Young” – promującym Facelift)^[25]. Wersja CD zawierała również radiową wersję „Man in the Box”, skróconą do 4 minut i 28 sekund^[29]. Rozszerzona edycja singla ukazała się w formacie kasety, gdzie na stronie B zostały dodane trzy kompozycje – „Sea of Sorrow”, „Bleed the Freak” i „Sunshine”^[30].

Z uwagi na kontrowersyjny tekst (głównie przez wers: „Jesus Christ/Deny your maker”), stacje radiowe początkowo niechętnie emitowały utwór; część z nich w ogóle odmówiła puszczania, z kolei inne rozgłośnie prezentowały go nocną porą^[31]. Mimo tego, zdaniem przedstawiciela wytwórni Nicka Terzo, „«Man in the Box» otworzył zespołowi niejedne drzwi”^[32].

W późniejszym czasie „Man in the Box” ukazał się na czterech albumach kompilacyjnych – Nothing Safe: Best of the Box^[33], Music Bank (1999)^[34][35], Greatest Hits (2001)^[36] i The Essential Alice in Chains (2006)^[37]. Koncertowe wersje zamieszczono na płytach Live Facelift (1991)^[25], Nothing Safe: Best of the Box (edycja Best Buy Exclusive)^[38], Live (2000)^[39][40] oraz na stronach B singli „Heaven Beside You” (1995) i „Get Born Again” (1999)^[41][42]. Obok kompozycji „Rooster” i „Would?”, „Man in the Box” uchodzi za najbardziej rozpoznawalny utwór w dorobku Alice in Chains^[27].

Steve Huey z AllMusic napisał o utworze, że jest to „często pomijany, ale ważny element w budowaniu pozycji dominującej muzyki grunge’owej”; recenzent określił go „spotkaniem teatralności metalu i introspekcyjnej beznadziei”. Huey podkreślił przy tym, że Alice in Chains swoim brzmieniem wprowadzili nieco nowe standardy do muzyki: „«Man in the Box» nie był kompozycją posiadająca błyskotliwe tempo czy nawet dużą ilość agresji. Lecz melodia mimo wszystko wpada w ucho, pomimo iż nie jest to pop metal i utwór nie ma swoich korzeni w thrash metalu. Zamiast tego cechuje go prosty, ale jakże ciężki riff”^[3]. Gillian G. Gaar przyznała za pośrednictwem „Goldmine”, że zespół udowodnił swoją rosnącą siłę w utworze „Man in the Box”, w którym, według autorki, Staley „przeniósł trudną sytuację cielęcia do ludzkiej rzeczywistości życia w metaforycznym pudełku, z oczami ślepymi na prawdę”^[25].

Bill Adams z „Ground Control” stwierdził, że „utwór fascynuje swoją niepowtarzalną dynamiką oraz idealnie dobranymi liniami wokalnymi Staleya i Cantrella, które wzajemnie się uzupełniając, tworzą kontrast między napiętym oraz dynamicznym wokalem prowadzącym, a utrzymanymi w spokojniejszym tonie partiami wspierającymi”. Zaznaczył, że mimo iż wcześniej wiele zespołów zapoczątkowało definicję grunge’u (jako przykład autor wymienia Green River, The Melvins i Soundgarden), to „Man in the Box” zdefiniował ten gatunek. Adams określa go mianem „pierwszego hymnu”^[43]. Chad Childers z Loudwire napisał: „Trudno argumentować przeciwko «Man in the Box» jako najlepszej piosenki w dorobku Alice in Chains. To był utwór, który umieścił zespół na muzycznej mapie świata”^[44]. Greg Kot, w wydanej w 2004 książce Rolling Stone Album Guide, zwrócił uwagę na „rozdęte akordy przez nieustające efekty wah-wah i jęczące harmonie Staleya”^[19]. Kyle Anderson, autor książki Accidental Revolution: The Story of Grunge (2007), pisał, że „Man in the Box” to „nieustający marsz śmierci prowadzony przez gitarę, a także wprowadził on świat w śpiewający głos Staleya, który w swoich górnych rejestrach brzmi tak, jakby był egzorcyzmowany z demonów”^[45]. Jordan Babula z „Teraz Rocka” wyróżniał masywny riff, melodyjne gitary i duet wokalny Staley-Cantrell^[46].

Gitarzysta Korna, Brian Welch stwierdził: „Kiedy pierwszy raz usłyszałem «Man in the Box», chciałem być autorem tego riffu”^[47]. David Draiman, wokalista Disturbed, przyznawał: „Pamiętam «Man in the Box» (…) To było w czasach wydania Facelift [1990], kiedy ten utwór był wielki. Wszyscy byli zdumieni wokalem Layne’a. Pamiętam, że śpiewałem go na stu różnych przesłuchaniach. To niewiarygodne”^[47]. Z kolei Ozzy Osbourne określił „Man in the Box” mianem klasyka^[48].

„Nie pamiętam decydującego czynnika, ale zdecydowaliśmy, że nadszedł czas, aby trochę zmienić krajobraz, spróbować czegoś innego i postawiliśmy na Alice in Chains (…) Teledysk do «Man in the Box» był dość mroczny, co stanowiło swoiste przeciwieństwo względem tego, co zwykle puszczaliśmy.” – Rick Krim[49][50]

Późną wiosną 1991 w siedzibie stacji muzycznej MTV odbyło się spotkanie, podczas którego decydowano, teledysk jakiego wykonawcy należy umieścić w Buzz Bin, aby mógł on otrzymać regularną rotację na antenie. Wśród rozpatrywanych propozycji były wideoklipy do „Man in the Box” Alice in Chains i „Valley of the Kings” lub „Jelly Roll” formacji Blue Murder^[49]. Zdaniem Ricka Krima, pełniącego w owym czasie funkcję wiceprezesa ds. muzyki i programowania w MTV, podjęto decyzję o wyborze Alice in Chains. Głównym czynnikiem przemawiającym za kwartetem z Seattle była chęć zmiany popmetalowego repertuaru na antenie MTV^[31][49]. Teledysk do „Man in the Box” trafił do Buzz Bin na początku maja 1991. W ocenie Cantrella bardzo to pomogło zespołowi^[51]. Krim podkreślał, że był to przełomowy moment dla MTV, zwiastun nadejścia nowego trendu^[31].

13 kwietnia 1991 utwór zadebiutował na 42. pozycji Album Rock Tracks – listy opracowywanej przez magazyn „Billboard”^[52]. Po trzynastu tygodniach, 6 lipca „Man in the Box” osiągnął 18. lokatę^[53]. Łącznie singel notowany był przez dwadzieścia tygodni^[54]. 30 grudnia 2000, „Man in the Box”, w wersji zamieszczonej na albumie Live (2000), został ponownie odnotowany na liście, debiutując na 39. miejscu^[55].

Komercyjny sukces utworu, który David de Sola – autor książki Alice in Chains: The Untold Story (2015) – opisuje jako przełomowy w działalności grupy^[56], sprawił, że 6 lipca Facelift uplasował się na 42. pozycji zestawienia Billboard 200^[51], przechodząc tym samym do historii jako pierwszy album wywodzący się ze sceny Seattle^[57], który dotarł do czołowej 50. wspomnianego notowania^[27]. Teledysk, dzięki umieszczeniu go w Buzz Bin^[50][51], regularnie emitowany był w stacji muzycznej MTV, gdzie utrzymywał się na liście przez szesnaście tygodni, zapewniając zespołowi ogólnokrajowy rozgłos^[49][58]. Zdaniem Rachmana decydującym czynnikiem, mającym bezpośredni wpływ na komercyjny sukces zespołu było MTV. Jak argumentował: „Wydaje mi się, że MTV było w tamtym czasie naprawdę liderem w zakresie rekordowej sprzedaży. To był szczyt MTV. Wszyscy patrzyli. Kiedy stacja umieściła go [teledysk] w Buzz Bin, wszystko się zmieniło dla tego zespołu, wszystko”^[51]. „Man in the Box” zyskał również uznanie w rozgłośniach prezentujących muzykę hardrockową^[59] i metalową^[25], stając się przebojem^[18].

Według raportu Nielsen SoundScan z 2019, utwór Alice in Chains był drugą najczęściej emitowaną kompozycją w latach 2010–2019 w notowaniu „Billboardu” Mainstream Rock Songs, z rotacją na poziomie 142 tys. odtworzeń^[60].

Teledysk otrzymał we wrześniu 1991 nominację do nagrody MTV Video Music Award w kategorii Best Heavy Metal/Hard Rock Video^[15][56]. Rachman przyznał, że obserwował wywiad przeprowadzany z członkami Metalliki, którzy zapytani o to, który wideoklip powinien ich zdaniem wygrać, wskazali na „Man in the Box”^[61]. Utwór Alice in Chains przegrał rywalizację z Aerosmith^[62]. W 1992 „Man in the Box” został wyróżniony przez National Academy of Recording Arts and Sciences (NARAS) nominacją do nagrody Grammy w kategorii Best Hard Rock Performance with Vocal^[63], lecz przegrał z albumem studyjnym For Unlawful Carnal Knowledge (1991) Van Halen^[64].

Rok	Nagroda	Kategoria	Odbiorcy i nominowani	Wynik	Źródło
1991	MTV Video Music Award	Best Metal/Hard Rock Video	„Man in the Box”	Nominacja	[65]
1992	Nagroda Grammy	Best Hard Rock Performance with Vocal		Nominacja	[63]

Zawodnik wrestlingu Tommy Dreamer często wychodził na ring przy utworze „Man in the Box” w latach 1995–2001^[66][67]. W 2000 kompozycja Alice in Chains została użyta w filmie katastroficznym Gniew oceanu (reż. Wolfgang Petersen)^[68]. W 2009 utwór wszedł w skład zestawu 84 kompozycji wykorzystanych w muzycznej grze komputerowej Rock Band 2^[b][69]. Sześć lat później singel użyto w grze Guitar Hero Live^[70]. W 2017 „Man in the Box” trafił na listę utworów wykorzystanych w grze Rock Band VR^[71]. W październiku tego samego roku, będąc częścią zestawu Alice in Chains Pack 03, kompozycję udostępniono jako zawartość do pobrania na platformy Xbox One i PlayStation 4 dla gry Rock Band 4^[72]. W 2019 utwór został użyty w filmie Chyba na pewno ty (reż. Nahnatchka Khan)^[73].

W 2004 „Man in the Box” został wymieniony w gronie „10 najlepszych grunge’owych utworów” według magazynu „Spin”^[4]. Dwa lata później sklasyfikowano go na 19. pozycji zestawienia kanału VH1 – „40 najlepszych metalowych utworów”^[74]. Solo gitarowe autorstwa Cantrella zostało umieszczone na 77. miejscu w rankingu „100 najlepszych solówek gitarowych”, przygotowanym przez miesięcznik „Guitar World”^[75]. W 2007 „Man in the Box” zajął 50. miejsce w notowaniu VH1 „100 najlepszych utworów muzycznych lat 90.”^[76] oraz został wymieniony w gronie „500 najlepszych zagubionych utworów”, przygotowanym przez brytyjski magazyn „Q”^[77]. W rankingu „10 metalowych riffów lat 90.” Joe DiVita z Loudwire sklasyfikował „Man in the Box” na 5. pozycji, argumentując: „Alice in Chains przyczynili się do zatarcia różnic między grunge’em a metalem, biorąc trochę z kolumny A i z kolumny B. Wynikiem tego był jeden z najbardziej definiujących zespołów dekady, w dużej mierze ze względu na depczący riff w «Man in the Box», pochodzący z debiutanckiego albumu Facelift. Riff autorstwa Cantrella perfekcyjnie łączy jego efekt wah-wah z potężnym wokalem Staleya”^[78]. Miesięcznik „Gitarzysta” umieścił solo do „Man in the Box” na 78. pozycji zestawienia „100 solówek wszech czasów”, pisząc w uzasadnieniu: „Cantrell gra prosty, oparty na oktawach riff, do głosu, którego dochodzi szalony wah oraz oryginalnie tłumione dźwięki. Prostymi środkami udało mu się osiągnąć powalający efekt”^[16].

Rok	Tytuł	Publikacja	Pozycja	Źródło
1992	„Top 100 heavymetalowych utworów”	„Hit Parader”	40	[79]
2004	„10 najlepszych grunge’owych utworów”	„Spin”	8	[4]
	„40 najlepszych metalowych utworów”	VH1	19	[74]
2007	„100 najlepszych solówek gitarowych”	„Guitar World”	77	[75]
	„100 najlepszych utworów muzycznych lat 90.”	VH1	50	[76]
	„500 najlepszych zagubionych utworów”	„Q”	191	[77]
2011	„10 najlepszych singli metalu alternatywnego lat 90.”	PopMatters	5	[2]
2012	„100 najlepszych solówek wszech czasów”	„Gitarzysta”	78	[16]
2013	„10 najlepszych metalowych riffów lat 90.”	Loudwire	5	[78]

„Man in the Box” został premierowo wykonany przez Alice in Chains 22 sierpnia 1989 w klubie Vogue w Seattle^[80][81]. Regularnie grany był podczas tras zespołu w latach 90. (z pominięciem europejskiego etapu tournée Down in Your Hole Tour z października 1993)^[c][84]. „Man in the Box” jest również ostatnią kompozycją, jaką Layne Staley wykonał z zespołem podczas swojego ostatniego koncertu w Kemper Arena w Kansas City w stanie Missouri 3 lipca 1996, kiedy muzycy poprzedzali występy Kiss w ramach Alive/Worldwide Tour^[85].

W trakcie pierwszego reaktywacyjnego koncertu Alice in Chains, który odbył się 18 lutego 2005 w Premier Nightclub w Seattle, „Man in the Box” został wykonany w duecie z frontmanem Toola, Maynardem Jamesem Keenanem. Wortal Blabbermouth.net napisał, że „Keenan okazał się najbardziej naturalny w zastąpieniu Staleya (…) Imponująco przybił «Man in the Box» i «Them Bones»”^[86]. Od tego czasu kompozycja ponownie regularnie grana jest na wszystkich trasach grupy (jedyny wyjątek stanowiło mini tournée Acoustic Hour, będące częścią 2007 North American Tour)^[80]. 10 marca 2006, podczas koncertu Decades Rock Live!, organizowanego przez kanał muzyczny VH1 Classic, utwór został wykonany przez Alice in Chains z Williamem DuVallem, który został nowym wokalistą zespołu^[87]. 19 czerwca 2006, w trakcie występu w Kopenhadze, w utworze na perkusji zagrał Lars Ulrich^[88]. 23 lipca tego samego roku, podczas koncertu w ramach UDO Music Festival na torze Fuji International Speedway w japońskim Oyama, „Man in the Box” został wykonany w duecie z Sebastianem Bachem^[89].

W 2009 i 2013 zespół dwukrotnie wykonał „Man in the Box” w amerykańskim talk-show Jimmy Kimmel Live!^[90][91].

singel CD (CSK 2257):

Nr	Tytuł utworu	Autorzy	Długość
1.	„Man in the Box” (wersja radiowa)	Layne Staley • Jerry Cantrell	4:28
2.	„Man in the Box”	Staley • Cantrell	4:46
			9:14

kaseta (38T 73851):

Strona A:

Nr	Tytuł utworu	Autorzy	Długość
1.	„Man in the Box” (wersja singlowa)	Staley • Cantrell	4:46

Strona B:

Nr	Tytuł utworu	Autorzy	Długość
1.	„Sea of Sorrow”	Cantrell	5:49
2.	„Bleed the Freak”	Cantrell	4:01
3.	„Sunshine”	Cantrell	4:45
			14:35

singel CD (2000)^[d]:

Nr	Tytuł utworu	Autorzy	Długość
1.	„Man in the Box” (wersja koncertowa)	Staley • Cantrell	4:57

Opracowano na podstawie materiału źródłowego^[93]:

Alice in Chains Layne Staley – śpiew Jerry Cantrell – gitara rytmiczna, gitara prowadząca, wokal wspierający, talk box Mike Starr – gitara basowa Sean Kinney – perkusja

Produkcja Producent muzyczny: Dave Jerden Inżynier dźwięku: Ron Champagne Miksowanie: Dave Jerden w Sound Castle Studio, Los Angeles Mastering: Eddy Schreyer w Future Disc Systems, Hollywood

Lista (1991) Pozycja Album Rock Tracks (Stany Zjednoczone)[54] 18 Lista (2000)[e] Pozycja Hot Mainstream Rock Tracks (Stany Zjednoczone)[54] 39 Dekada (2010–2019) Pozycja Mainstream Rock Songs (Stany Zjednoczone)[f][60] 2

Państwo Certyfikat Sprzedaż Stany Zjednoczone (RIAA)[95] 3× platynowa płyta 3 000 000+[g]

• Richard Cheese na albumie studyjnym Aperitif for Destruction (2005)^[96].
• Zakk Wylde wykonał cover utworu w trakcie występu z zespołem Camp Freddy w Roxy Theatre pod koniec grudnia 2012^[97].
• Les Claypool z zespołem Duo de Twang na albumie studyjnym Four Foot Shack (2014)^[98].
• Anita Rywalska-Sosnowska na albumie studyjnym Grunge (2014)^[99].
• Chris Chaney, Corey Taylor, Dave Navarro i Taylor Hawkins wykonali cover utworu podczas internetowej ceremonii uhonorowania Alice in Chains przez Museum of Pop Culture nagrodą Founders Award 1 grudnia 2020^[100].

• Jordan Babula. Alice in Chains – Dyskografia. „Teraz Rock”, 2006. Orange Media. ISSN 1730-394X. (pol.). 
• Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).
• David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
• Mark Yarm: Wszyscy kochają nasze miasto. Historia grunge’u z pierwszej ręki. Joanna Bogusławska (tłum.). Kagra, 2019. ISBN 978-83-63785-43-7. (pol.).

• „Man in the Box” w bazie AllMusic (ang.)
• „Man in the Box” w serwisie YouTube (ang.)