Finish What we Started Tour

Finish What we Started Tour

Wykonawca trasy koncertowej
Alice in Chains
Lokalizacje	Ameryka Północna, Europa, Azja
Data rozpoczęcia	16 maja 2006
Data zakończenia	27 listopada 2006
Liczba koncertów	88 (1 odwołany)
Support	zobacz listę
Alice in Chains
1996 North America Tour (1996) Finish What we Started Tour (2006) 2007 North American Tour (2007)

Finish What we Started Tour – trasa koncertowa amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, będąca pierwszym tournée grupy od dekady i od momentu reaktywacji w 2005. W składzie zadebiutował William DuVall, nowy wokalista, który zastąpił zmarłego w kwietniu 2002 Layne’a Staleya.

W ramach trasy zespół koncertował w Ameryce Północnej i po raz pierwszy od 1993 na kontynencie europejskim i azjatyckim.

Na początku 2005 perkusista Sean Kinney został inicjatorem charytatywnego koncertu Alice in Chains na rzecz ofiar Tsunami z 2004^[1]. Odbył się on w Premier Nightclub w Seattle. Lokalna rozgłośnia radiowa KISW zajęła się organizacją i reklamą przedsięwzięcia^[1]. Bilety zostały wyprzedane w krótkim odstępie czasu. Na scenie po raz pierwszy od dłuższego czasu zagrali wspólnie Jerry Cantrell, Mike Inez i Sean Kinney^[1]. W charakterze gościnnym z zespołem wystąpili: Ann Wilson, Maynard James Keenan, Patrick Lachman i Wes Scantlin^[1]. Na zakończenie koncertu wszyscy wspólnie zaśpiewali w utworze „Rooster”, którego wykonanie dziennik „Seattle Post-Intelligencer” określił jako „niezwykłą wydajność na miarę «We Are the World»”^[1]. Cantrell: „To było naprawdę świetne, aby móc zrobić to w rodzinnym mieście. Nie myśleliśmy o tym, dopóki nie znaleźliśmy się na scenie”^[1]. Podczas koncertu udało się zebrać dochód w wysokości 100 tys. dolarów^[1]. Dziennikarz Jeff Gilbert przyznał: „Wyglądali świetnie. Brzmieli tak potężnie. To było genialne. To był bardzo uzdrawiający moment, kiedy można było zobaczyć ich jak wracają”^[1].

10 marca 2006 zespół wystąpił w Etess Arena dla kanału VH1 Classic w ramach imprezy Decades Rock Live!^[2]. Do składu tymczasowo dołączył Duff McKagan jako gitarzysta rytmiczny, który wyznał: „Ci faceci musieli iść na przód, ponieważ mieli zbyt wiele do zaoferowania rock and rollowemu światu. W erze wytatuowanych muzyków i korporacyjnego rocka, potrzebowaliśmy pieprzonego Alice in Chains”^[2]. Gościnnie na scenie wystąpili: Ann Wilson, Phil Anselmo i William DuVall^[2]. Ten ostatni został nowym wokalistą grupy^[2][3]. Wilson początkowo miała wykonać utwór „Rooster” w duecie z DuVallem, lecz zdecydowała się na oddanie miejsca muzykowi^[4]. „To było świetne, bo dzięki temu zagwarantowało mi to miejsce w programie, kiedy go nadawano, co dało tak naprawdę początek temu prawdziwemu zmartwychwstaniu zespołu”^[2]. Cantrell: „Zagraliśmy z grupą przyjaciół, w tym także z Williamem, ale nie obnosiliśmy się z tym pomysłem (…) Okazało się jednak, że poczuliśmy się z tym dobrze, i że właściwym krokiem będzie dalsza działalność”^[5].

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Ameryka Północna[6]
10 marca 2006[a]	Atlantic City	Stany Zjednoczone	Etess Arena

Pierwszy etap tournée, zatytułowany Finish What we Started Tour, objął sześć koncertów w Stanach Zjednoczonych. Został zainaugurowany występem w Moore Theatre, na który zostali zaproszeni specjalni goście, w tym m.in. rodzice Staleya i gitarzysta Kim Thayil^[7]. Obecny na koncercie Jeff Gilbert wyraził pochlebną opinię na temat Williama DuValla, podkreślając „wielką klasę, wdzięk i energię”^[7]. Cantrell entuzjastycznie odniósł się do dalszej części trasy. „Wracamy do tych miejsc, czujemy się naprawdę dobrze, mamy świetny czas, więc chcemy być razem z ludźmi częścią tego”^[8]. Muzyków na scenie w poszczególnych utworach wspomagali m.in. Ann Wilson, Billy Corgan, Chris DeGarmo i Mark Lanegan^[9]. Od maja do lipca zespół po raz pierwszy od 1993 koncertował na kontynencie europejskim, występując m.in. na największych festiwalach muzycznych^[10]. Pod konic lipca muzycy zagrali dwa koncerty w ramach japońskiego UDO Music Festival^[11]. Podczas pojedynczych występów zespół wspomagali w charakterze gościnnym zaproszeni goście, przyjaciele formacji, m.in. Corey Taylor, James Hetfield, Josh Rand, Kyle Sanders, Lars Ulrich, Tim Williams i Sebastian Bach^[9][12].

8 sierpnia wortal Blabbermouth.net poinformował, że grupa we wrześniu wyruszy w ostatni etap trasy, zatytułowany 2006 North American Tour^[13][14]. Przedsprzedaż biletów rozpoczęła się 14 sierpnia za pośrednictwem fanklubu i oficjalnej strony internetowej zespołu^[13].

Trasa składała się z ponad 80 koncertów^[10], w trakcie których zespół spotykał się z entuzjastycznym przyjęciem, zarówno ze strony starszych, jak i nowych fanów^[12].

Setlista była zróżnicowana^[15]. W porównaniu do swoich wcześniejszych koncertów, zespół włączył do programu kompozycje pochodzące z minialbumów Sap i Jar of Flies^[15]. W trakcie trwania ostatniego etapu trasy, grupa prezentowała wydłużoną setlistę, w której znalazły się akustyczne wersje m.in. „Brother”, „Killer is Me”^[16], „Down in a Hole” i „Nutshell”^[17].

Podczas tournée, na żywo zadebiutowały utwory „Grind” (25.09.2006)^[18] i „Don’t Follow” (25.09.2006)^[19].

Finish What we Started Tour (16.05.–23.05.2006)[20]
„Sludge Factory” „Dam That River” „Rain When I Die” „Love, Hate, Love” „We Die Young” „Again” „Junkhead” „Down in a Hole” „It Ain’t Like That” „Rooster” „Would?” „Them Bones” „Angry Chair” „Man in the Box” Uwagi: Kompozycje grane nieregularnie: „Dirt”, „God Smack”[15].

Europa 2006[21]

„Sludge Factory” „Dam That River” „Rain When I Die” „Again” „Junkhead” „We Die Young” „No Excuses” „Them Bones” „Down in a Hole” „Man in the Box” „Rooster” „Would?” Uwagi: Podczas występów festiwalowych, z uwagi na ograniczenia czasowe, zespół prezentował skrócony materiał koncertowy[6]. Kompozycje grane nieregularnie: „God Smack”, „Nutshell”, „Dirt”, „Love, Hate, Love”, „Angry Chair”, „It Ain’t Like That”[15].

Stany Zjednoczone 2006[22]

„Again” „Bleed the Freak” „Grind” „It Ain’t Like That” „Junkhead” „Nutshell” „Them Bones” „Dam That River” „Rain When I Die” „Don’t Follow” (akustycznie) „Brother” (akustycznie) „Killer is Me” (akustycznie) „No Excuses” (akustycznie) „Got Me Wrong” (akustycznie) „Down in a Hole” (akustycznie) „Sludge Factory” „We Die Young” „Heaven Beside You” „Angry Chair” „Man in the Box” „Rooster” „Would?” Uwagi: Zespół prezentował wydłużony program koncertowy, z których część wykonywana była w wersjach akustycznych[16][17]. Kompozycje grane nieregularnie: „Love, Hate, Love”, „Dirt”, „God Smack”, „What the Hell Have I” oraz fragment coveru „Mountain Song” z repertuaru Jane’s Addiction[15]. Z taśmy puszczany był tzw. medley („Real Thing”, „Untitled”, „Sickman”, „Brush Away”, „Died”)[16].

W roli supportu, podczas pierwszego etapu trasy, występowali: Rye Coalition, Seemless^[23], Shooter Jennings^[24] i Sirens Sister. W Europie koncerty Alice in Chains poprzedzali Bloodsimple^[25], Stone Sour^[9][12] i The Hedrons podczas występu w Londynie 4 lipca^[26][27]. Od lipca do września, rolę supportu podczas pojedynczych koncertów pełniła formacja Modern Day Zero^[28]. Na ostatnim etapie tournée, trwającym od września do listopada, występy otwierał zespół Hurt^[14].

Andy Lye odnosząc się do koncertu w londyńskiej Astorii z 4 lipca, wyraził pochlebną opinię, przyznając, że Alice in Chains zagrali wszystkie swoje klasyczne utwory z „całą pasją i radością”^[26]. Alexander Milas na łamach „Kerrang!” również pozytywnie ocenił występ kwartetu, przyznając mu pięć gwiazdek^[27]. Matt Schwenke recenzując występ zespołu z 11 listopada w Milwaukee napisał: „Nowa trasa koncertowa z udziałem Williama Duvalla na wokalu jest zarówno hołdem dla ich byłego frontmana, jak i retrospekcją ich unikalnego katalogu rocka. Podczas gdy głos Duvalla można było łatwo pomylić z pierwszym słuchaniem Staleya, okazał się on bardziej dynamiczny, ale z mniejszą krzepą. Ogólnie rzecz biorąc, głos Duvalla doskonale pasował do mrocznych melodii i był na tyle inny, aby nadać utworom nowy kontrast”. Autor podkreślił „imponującą harmonię” między Duvallem i Cantrellem w „Brother”, „niesamowitą gitarę” w „Killer is Me”, twórcze rytmy basisty Mike’a Ineza i perkusisty Seana Kinneya w „No Excuses”, oraz chóralnie odśpiewany przez fanów „Got Me Wrong”^[29].

Data	Miasto	Kraj	Obiekt	Support	Wsparcie dla
Ameryka Północna[6]
16 maja 2006	Seattle	Stany Zjednoczone	Moore Theatre	Sirens Sister	N/A
18 maja 2006	West Hollywood		Roxy Theatre	Shooter Jennings
19 maja 2006	San Diego		House of Blues
21 maja 2006	Chicago		Metro Chicago	N/A
22 maja 2006	Boston		Avalon Nightclub	Seemless
23 maja 2006	Nowy Jork		Bowery Ballroom	Rye Coalition
Europa[6]
26 maja 2006[b]	Lizbona	Portugalia	Parque do Tejo	N/A	N/A
27 maja 2006	Maracena	Hiszpania	Anfiteatro de Maracena
28 maja 2006[c]	Leganés		La Cubierta
30 maja 2006	Bilbao		Santana 27
2 czerwca 2006[d]	Nürburg	Niemcy	Nürburgring	Bloodsimple Stone Sour
3 czerwca 2006[e]	Norymberga		Volkspark Dutzendteich
4 czerwca 2006[f]	Mediolan	Włochy	Idroscalo
6 czerwca 2006	Zlin	Czechy	Novesta Hall
7 czerwca 2006	Katowice	Polska	Spodek
10 czerwca 2006[g]	Castle Donington	Anglia	Donington Park
11 czerwca 2006[h]	Dublin	Irlandia	RDS Arena		Metallica[i]
13 czerwca 2006	Zurych	Szwajcaria	Rohstofflager		N/A
15 czerwca 2006[j]	Nickelsdorf	Austria	Pannonia Fields II
16 czerwca 2006[k]	Seinäjoki	Finlandia	Törnävä	N/A
17 czerwca 2006[l]	Hultsfred	Szwecja	Hultsfreds Hembygdspark	Bloodsimple Stone Sour
19 czerwca 2006	Kopenhaga	Dania	Vega
20 czerwca 2006	Oslo	Norwegia	Rockefeller Music Hall
22 czerwca 2006	Paryż	Francja	Bataclan
23 czerwca 2006[m]	Clisson		Val de Moine
24 czerwca 2006[n]	Dessel	Belgia	Boeretang
26 czerwca 2006	Barcelona	Hiszpania	Razzmatazz
27 czerwca 2006	Madryt		La Riviera
29 czerwca 2006[o]	Nowe Miasto nad Wagiem	Słowacja	Zelená Voda	N/A
1 lipca 2006[p]	Burgum	Holandia	Festivalterrein Zomerweg	Bloodsimple Stone Sour
2 lipca 2006	Nijmegen		Goffertpark		Guns N’ Roses[q]
4 lipca 2006	Londyn	Anglia	London Astoria	The Hedrons	N/A
Azja[6]
22 lipca 2006[r]	Osaka	Japonia	Izumiotsu Phoenix	N/A	N/A
23 lipca 2006[r]	Oyama		Fuji International Speedway
Ameryka Północna[6]
29 lipca 2006[s]	St. Helens	Stany Zjednoczone	Columbia Meadows	N/A	N/A
3 sierpnia 2006	Hampton Beach		Hampton Beach Casino Ballroom	Modern Day Zero
4 sierpnia 2006	Sayreville		Starland Ballroom
5 sierpnia 2006[t]	Bethlehem		Sands RiverPlace
11 sierpnia 2006	Sturgis		Full Throttle Saloon	N/A
12 sierpnia 2006	Sioux Falls		Sioux Empire Fairgrounds
13 sierpnia 2006[u]	Mansfield		Xfinity Center
16 sierpnia 2006	Del Mar		Del Mar Fairgrounds
20 sierpnia 2006	Kelseyville		Konocti Amphitheater
8 września 2006	The Woodlands		Cynthia Woods Mitchell Pavilion
Ameryka Północna[6][13]
22 września 2006	Las Vegas	Stany Zjednoczone	The Joint	Hurt	N/A
23 września 2006[v]	San Bernardino		Hyundai Pavilion
25 września 2006	Tempe		Marquee Theatre
26 września 2006	Tucson		Rialto Theatre
27 września 2006	El Paso		El Paso County Coliseum
29 września 2006	Lubbock		LoneStar Amphitheater
30 września 2006	Tulsa		Cain’s Ballroom
1 października 2006	Grand Prairie		Nokia Live at Grand Prairie
3 października 2006	Austin		Stubb’s BBQ
4 października 2006	Corpus Christi		Concrete Street Amphitheater
5 października 2006	Hidalgo		Dodge Arena
7 października 2006[w]	Selma		Verizon Wireless Amphitheater
8 października 2006[x]	The Woodlands		Cynthia Woods Mitchell Pavilion
10 października 2006	Atlanta		The Tabernacle
11 października 2006	Orlando		Hard Rock Live
12 października 2006	Fort Lauderdale		Revolution Live
20 października 2006	Myrtle Beach		House of Blues
21 października 2006	Winston-Salem		Millennium Center
22 października 2006	Norfolk		Norva Theatre
24 października 2006	Baltimore		Rams Head Live!
25 października 2006	Waszyngton		9:30 Club
26 października 2006	Filadelfia		Electric Factory
28 października 2006	Atlantic City		Borgata Event Center
29 października 2006	Albany		Washington Avenue Armory
31 października 2006	Providence		Lupo’s Heartbreak Hotel
1 listopada 2006	Nowy Jork		Nokia Theatre
2 listopada 2006
4 listopada 2006	Niagara Falls		The Rapids Theatre
5 listopada 2006	Toronto	Kanada	The Guvernment
7 listopada 2006	Mount Clemens	Stany Zjednoczone	Emerald Theatre
8 listopada 2006	Chicago		Riviera Theatre
9 listopada 2006	Cleveland		House of Blues
11 listopada 2006	Milwaukee		Eagles Ballroom
13 listopada 2006	Minneapolis		First Avenue
14 listopada 2006	Omaha		Sokol Auditorium
16 listopada 2006	Wichita		Cotillion Ballroom
17 listopada 2006	Oklahoma City		Bricktown Events Center
18 listopada 2006	Kansas City		Uptown Theatre
20 listopada 2006	Denver		The Fillmore Auditorium
21 listopada 2006	Aspen		Belly Up Aspen
22 listopada 2006	Magna		The Great Saltair
24 listopada 2006	Seattle		Paramount Theatre
26 listopada 2006	San Francisco		The Warfield Theatre
27 listopada 2006	Los Angeles		Wiltern Theatre

8 czerwca 2006	Budapeszt, Węgry	Petõfi Csarnok Open Air	Odwołany

Alice in Chains

• William DuVall – śpiew, gitara rytmiczna, wokal wspierający
• Jerry Cantrell – śpiew, gitara prowadząca, wokal wspierający
• Mike Inez – gitara basowa, wokal wspierający
• Sean Kinney – perkusja

Gościnnie^[9][12]

• Ann Wilson – śpiew w utworze „Rooster” (16 maja i 24 listopada 2006)
• Billy Corgan – śpiew w utworze „Down in a Hole” (18 maja 2006)
• Chester Bennington – śpiew w utworze „Man in the Box” (23 września 2006)
• Chris DeGarmo – gitara w utworach „Junkhead” i „Down in a Hole” (16 maja 2006)
• Corey Taylor – śpiew w utworze „Again” (19 czerwca i 7 października 2006)
• Duff McKagan – gitara rytmiczna w utworach „Man in the Box”, „Them Bones”, „Down in a Hole”, „Dirt”, „Angry Chair” i „Rooster” (16 i 18 maja 2006)
• James Hetfield – śpiew, gitara rytmiczna w utworach „Would?” i „Them Bones” (2 czerwca i 26 listopada 2006)
• Josh Rand – gitara rytmiczna w utworze „Again” (19 czerwca 2006)
• Kim Thayil – gitara w utworze „It Ain’t Like That” (16 maja 2006)
• Kyle Sanders – gitara basowa w utworze „We Die Young” (2 lipca 2006)^[30]
• Lars Ulrich – perkusja w utworze „Man in the Box” (19 czerwca 2006)^[31]
• Mark Lanegan – śpiew w utworze „Rooster” (18 maja 2006)
• Patrick Lachman – śpiew w utworach „Rooster” i „Would?” (18 maja 2006)
• Phil Anselmo – śpiew w utworze „Would?” (10 marca 2006)
• Sebastian Bach – śpiew w utworze „Man in the Box” (23 lipca 2006)
• Tim Williams – śpiew w utworze „We Die Young” (2 lipca 2006)^[30]

• David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
• Kyle Anderson: Accidental Revolution: The Story of Grunge. St. Martin’s Griffin, 2007. ISBN 978-0312358198. (ang.).
• Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).

• Oficjalna strona zespołu (ang.)