Mazur D-350
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
kierowca/mechanik + obsługa działa (1+8)[1] |
| Historia | |
| Prototypy |
1957–1958 |
| Produkcja |
1958–1960 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
1 silnik wysokoprężny, 4-suwowy, 12-cylindrowy W-54 o mocy 350 KM przy 1800 obr./min. |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Długość |
5,81 m |
| Szerokość |
2,89 m |
| Wysokość |
2,69 m |
| Prześwit |
0,46 m |
| Masa |
13 500 kg (bojowa) |
| Osiągi | |
| Prędkość |
53 km/h (szosa)[1] |
| Zasięg pojazdu |
490 km (z ładunkiem i przyczepą) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
0,8 m |
| Kąt podjazdu |
30º |
| Przechył boczny |
35º |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska, Czechosłowacja, Wietnam Północny | |
Mazur D–350 – polski gąsienicowy ciągnik artyleryjski z końca lat 50. XX wieku.
Prace nad projektem polskiego ciągnika artyleryjskiego rozpoczęto w 1956 roku w Zakładach Mechanicznych w Łabędach, przy wykorzystaniu podzespołów czołgu T-54A, którego produkcję licencyjną tam wdrażano[1]. Ciągnik zunifikowany był w około 75% z czołgiem T-54A[1]. W 1957 roku powstały dwa prototypy, oznaczone początkowo ACS Mazur D-300[1]. W 1958 roku powstały dwa ulepszone prototypy i w tym samym roku ciągnik skierowano do produkcji, która trwała do 1960 roku[1] (według innych informacji, od 1960 do 1961 roku[2][3]). Montaż ciągników odbywał się w Łabędach, gdzie wytwarzano nadwozie, układ przeniesienia napędu i koła nośne, natomiast podwozia i zawieszenie były produkcji Huty Stalowa Wola, a silniki były wytwarzane przez PZL Wola[1]. Pomimo dobrych osiągów produkcję ciągnika szybko zakończono. Powodem była unifikacja ciągników artyleryjskich w siłach Układu Warszawskiego i wprowadzenie radzieckiego ciągnika ATS-59, produkowanego w Polsce na licencji[1]. Prowadzone były próby porównawcze i według strony radzieckiej, ATS-59 okazał się lepszy pod większością względów[3]. Wyprodukowano ok. 1000 ciągników Mazur[4].
W Wojsku Polskim ciągniki artyleryjskie Mazur używane były do końca lat 70.[1] Pewna liczba na początku lat 60. została sprzedana do Czechosłowacji (według czeskich informacji, dostarczono ich 218 i miały być potocznie znane jako Gomulkova pomsta – „zemsta Gomułki”)[5]. Niewielka liczba tych ciągników została przekazana armii Północnego Wietnamu i używana przez nią podczas wojny wietnamskiej[6]. Część wycofanych z wojska ciągników używana była następnie m.in. przez kolej w pociągach ratunkowych i w służbie leśnej[1].
Siła pociągowa na haku wynosiła 12,5 T, maksymalna masa przyczepy 25 t[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k Ciągnik artyleryjski Mazur, „Raport - Wojsko Technika Obronność” nr 02/2017, s.70
- ↑ Sławomir Drążkiewicz, Ciągnik artyleryjski SG-10, "Poligon" nr 1/2008, s.6
- ↑ a b Andrzej Kiński. 70 lat pancernego Bumaru-Łabędy. „Wojsko i Technika”. Nr 7/2021. s. 9. Warszawa. ISSN 2450-1301.
- ↑ Andrzej Kiński. Zmodyfikowane podwozie gąsienicowe do moździerza Rak i wozów dowodzenia - nowa propozycja Huty Stalowa Wola. „Wojsko i Technika”. Nr 5/2021. s. 12. Warszawa. ISSN 2450-1301.
- ↑ POL - D-350 Mazur w serwisie forum.valka.cz [dostęp 21-9-2017]
- ↑ Albert Grandolini: Armor of the Vietnam War (2). Asian forces. Concord Publications, 1998, ISBN 962-361-622-8, s.47
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- E Gajkowski Na poligonie i na defiladzie wyd. Horyzonty Warszawa 1975
- Mały Modelarz 10/1976
- Ciągnik artyleryjski Mazur, „Raport - Wojsko Technika Obronność” nr 02/2017, s.70