Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Heka (eg. Ḥkȝ – „władza”, „potęga”) – w mitologii egipskiej bóstwo uosabiające magię[1], będące personifikacją tajemnych mocy i słów, dzięki którym tworzy się i przekształca świat.[2].
Heka uważany był za syna Menhit i Chnuma[3] lub Atuma. Uznawany za pierwsze dzieło stworzenia i wskutek tego utożsamiany z bogiem Szu w teologii heliopolitańskiej, a w memfickiej z Horusem. Był małżonkiem i bliźniaczym bratem bogini Maat symbolizującej porządek prawny i ład świata, lecz patronował również zmiennym i niespokojnym czasom poprzedzającym jej epokę. Jako usosobienie magii łączono go także z Thotem i jego księgą[2].
- ↑ «Magia» w: Albertyna Dembska: Kultura starożytnego Egiptu. Słownik. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1995.
- ↑ a b Bogowie, demony, herosi. Leksykon. Kraków: Wydawnictwo „Znak”, 1996, s. 174.
- ↑ «Esna» w: A. Dembska: Kultura starożytnego Egiptu. Słownik, dz. cyt.
