Dywizja Najwyższego Naczelnika

Dywizja Najwyższego Naczelnika Siły Zbrojnej Narodowej^[1] – jedna z formacji zbrojnych okresu powstania kościuszkowskiego.

Dywizja nie miała standardowej organizacji. W każdym okresie składała się jednak z trzech rodzajów wojsk: piechoty i strzelców, kawalerii oraz artylerii. Podział wewnętrzny ograniczał się jedynie do tzw. komed. Występował natomiast podział ugrupowana dywizji:

• marszowy: awangarda, korpus (siły główne) i ariergarda;
• bojowy: pierwsza i druga linia piechoty, prawe i lewe skrzydło (przeważnie jazda), i korpus rezerwowy.

Jej trzon stanowiła dotychczasowa Dywizja Małopolska, którą dwukrotnie wzmocniły oddziały Dywizji Wielkopolskiej: raz pod Racławicami, drugi raz pod Szczekocinami. Dywizja walczyła pod obiema tymi miejscowościami. Później stanowiła główny komponent sił broniących Warszawy. Po odwrocie armii prusko-rosyjskiej spod Warszawy przekazywała swe oddziały do innych dywizji, przede wszystkim do dywizji znajdujących się na prawym brzegu Wisły. Pod koniec października 1794 pozostały z niej tylko szczupłe komendy.

• gen. Tadeusz Kościuszko

• Bitwa pod Racławicami
• Bitwa pod Szczekocinami
• dywizje polskie

• Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. Poznań: "Kurpisz", 2003. ISBN 83-88841-52-1. Brak numerów stron w książce
• Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2. Brak numerów stron w książce
• Tadeusz Rawski, Andrzej Ajnenkiel: Powstanie kościuszkowskie 1794 : dzieje militarne. T. 1. Warszawa: Egros : Wojskowy Instytut Historyczny, 1994. ISBN 83-86268-11-5. Brak numerów stron w książce
• Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978. Brak numerów stron w książce
• Bolesław Twardowski: Wojsko Polskie Kościuszki w roku 1794. Poznań: Księgarnia Katolicka, 1894. Brak numerów stron w książce