Curtiss YA-10
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
samolot szturmowy |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1932 |
| Lata produkcji |
1932 |
| Wycofanie ze służby |
1939 |
| Liczba egz. |
2 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
silnik gwiazdowy Pratt & Whitney R-1690 |
| Moc |
630 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
13,41 m |
| Długość |
9,75 m |
| Wysokość |
2,74 m |
| Powierzchnia nośna |
23,78 m² |
| Masa | |
| Startowa |
2783 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
281,6 km/h |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 5 km 7,62 mm, do 210 kg bomb | |
| Użytkownicy | |
| United States Air Corp United States Navy | |
Curtiss YA-10 – wersja rozwojowa samolotu Curtiss A-8, wersją produkcyjną tego samolotu był w mało zmienionej formie Curtiss A-12 Shrike.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Curtiss YA-10 (Curtiss Model 59B) był wersją rozwojową samolotu Curtiss YA-8[1]. Pierwszy samolot z tej serii, number seryjny 32-344, został wyposażony w chłodzony powietrzem silnik gwiazdowy typu Pratt & Whitney R-1690-9 (R-1690D) Hornet o mocy 630 KM[2]. Oprócz zmiany silnika w samolocie dokonano niewielkich zmian konstrukcyjnych które spowodowały zwiększenie masy startowej z 5888 do 6135 funtów (2671 do 2783 kg) co spowodowało zmniejszenie prędkości maksymalnej z 294,5 km/h na 281,6 km/h[3][4].
Modyfikacje zakończono na początku września i 8 września 1932 samolot został przekazany do bazy Wright Field[5]. Oblatywanie i testowanie nowego samolotu trwało trzy tygodnie i nowa konstrukcja została oceniona bardzo pozytywnie[5]. Podstawową zaletą samolotu był chłodzony powietrzem silnik gwiazdowy który był uważany za mniej podatny na uszkodzenia bojowe niż chłodzony cieczą silnik rzędowy[2]. Po testach, USAAC zamówił 46 samolotów w tej wersji, ale pod oznaczeniem Curtiss A-12 Shrike[6]. Jeden samolot został zamówiony także przez United States Navy, gdzie nosił oznaczenie XS2C-1[1].
6 grudnia maszyna została przekazana do 13 Dywizjonu Szturmowego w Fort Crockett w celu dalszej ewaluacji samolotu[5]. W tym czasie samolot był pomalowany w ówczesne kolory Dywizjonu (szaro-oliwkowy i żółty) i nosił godło dywizjonu oraz biały numer burtowy 63[5]. W lipcu 1934 samolot został przekazany do bazy Barksdale Field w Luizjanie gdzie usunięto z niego godło jego wcześniejszego dywizjonu i otrzymał nowy numer 120[5]. 29 kwietnia 1934 samolot przekazano do bazy San Antonio Air Depot, a następnie, 8 sierpnia został przeznaczony do służby w Command and General Staff College w Forth Leavenwhorth[5]. Po listopadzie 1936 samolot został przemalowany na standardowe wówczas kolory żółty i niebieski (z czerwono-żółtą szachownicą na owiewce silnika) i otrzymał numer 7[5]. 18 kwietnia 1937, samolot nosił numer 20 z innym typem szachownicy na owiewce i podobnym wzorem namalowanym na owiewkach kół[5]. W tym czasie owiewki kół były często zdejmowane aby zapobiec gromadzenia się w nich błota[5].
14 września 1938 samolot został przekazany do bazy Chanute Field, gdzie został złomowany 23 lutego 1939, łącznie przebywał w powietrzu 2199 godzin[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b P. Bowers: Curtiss Aircraft. s. 328.
- ↑ a b Curtiss YA-10. nationalmuseum.af.mil, 2008/12/30. [dostęp 2013-10-03]. (ang.).
- ↑ P. Bowers: Curtiss Aircraft. s. 327.
- ↑ P. Bowers: Curtiss Aircraft. s. 330.
- ↑ a b c d e f g h i j W. M. Jeffries: The Curtiss Shrike. s. 3.
- ↑ Curtiss A-12. nationalmuseum.af.mil, 2008/12/30. [dostęp 2013-10-03]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Peter Bowers: Curtiss Aircraft, 1907-1947. London: Putnam & Company Ltd., 1979. ISBN 0-370-10029-8.
- Walter M. Jeffries, Kenneth Rust: The Curtiss Shrike. Wielka Brytania: Profile Publications, 1966.
- E. R. Johnson: American Attack Aircraft Since 1926. Jefferson, N.C.: McFarland, 2008. ISBN 0-7864-3464-3.
