Grand Prix-wegrace van Finland 1982

De Finse Grand Prix verregende totaal. Het regende zo hard, dat zelfs solomotoren last kregen van aquaplaning. Een aantal coureurs stopten voortijdig en Toni Mang stopte zelfs even om de organisatie te vragen de 350cc-race te staken. Dat werd geweigerd en Mang won alsnog. Ook een aantal zijspancoureurs wilden niet starten, maar anderen, zoals Alain Michel en Jock Taylor wilden wel rijden waardoor iedereen werd gedwongen te starten om de posities in het wereldkampioenschap niet in gevaar te brengen. De Finse Grand Prix stond al jaren onder druk omdat het wegdek zeer slecht was en het stratencircuit, omzoomd door bomen en lantaarnpalen, ook zonder regen al gevaarlijk genoeg was. De zijspanklasse had ze in 1973 geboycot en toen had het tot 1980 geduurd voordat er weer zijspannen in Finland reden. Verbeteringen bleven door geldgebrek uit en dit was dan ook de laatste Grand Prix van Finland.

Na een hele dag regen werden de omstandigheden steeds slechter. Toni Mang nam al vanaf het begin van de 350cc-race een enorme voorsprong. Christian Sarron wist het gat iets te dichten, maar toen Mang dat in de gaten kreeg reed hij weer verder weg. Pekka Nurmi ondervond (op de tweede plaats liggend) hoe glad het was toen hij op het rechte stuk zijn gas dichtdraaide en zijn Yamaha gewoon onder hem wegsloeg. In de tiende ronde reed Toni Mang de pit in om de organisatie te vragen de race te staken, maar dat werd niet gehonoreerd. Sarron had al voor de race aangegeven onder geen voorwaarde te stoppen en dat liet Mang niet op zich zitten. Er waren nog negen ronden te rijden en die gebruikte hij om Sarron te achterhalen, te passeren en zelfs dertien seconden uit te lopen.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Toni Mang	Kawasaki	44"33'5	4	15
2	Christian Sarron	Yamaha	44"46'0	5	12
3	Donnie Robinson	Spondon-Yamaha	45"12'9		10
4	Eero Hyvärinen	Yamaha	45"50'0		8
5	Tony Head	Yamaha	45"51'9		6
6	Pierre Bolle	Yamaha			5
7	Eric Saul	Chevallier-Yamaha		9	4
8	Patrick Fernandez	Bimota-Bartol		7	3
9	Alan North	Bimota-Yamaha		6	2
10	Roger Sibille	Yamaha			1
11	Reino Eskelinen	Yamaha
12	Bruno Luscher	Yamaha
13	Andreas Berger	Yamaha
14	Edwin Weibel	Yamaha
15	Christer Eliasson	Yamaha
16	Markku Loponen	Yamaha
17	Steve Williams	Yamaha
DNF	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha	Voortandwiel	1
DNF	Carlos Lavado	Yamaha	Val	3
DNF	Gustav Reiner	Yamaha
DNF	Wolfgang von Muralt	Yamaha
DNF	Jeffrey Sayle	Armstrong
DNF	Martin Wimmer	Spondon-Yamaha	Gestopt[2]
DNF	Siegfried Minich	Rotax
DNF	Massimo Matteoni	Yamaha		10
DNF	Thierry Espié	Chevallier-Yamaha		8
DNF	Pekka Nurmi	Yamaha	Val
DNF	Karl-Thomas Grässel	Yamaha
DNF	Svend Andersen	Yamaha
DNS	Jean-François Baldé	Kawasaki	Blessure	2
DNQ	Mar Schouten	Yamaha	Blessure[3]

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Jean-François Baldé	Kawasaki	57
	Toni Mang	Kawasaki
3	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha	49
4	Eric Saul	Chevallier-Yamaha	36
5	Carlos Lavado	Yamaha	35
6	Alan North	Bimota-Yamaha	25
7	Christian Sarron	Yamaha	24
8	Patrick Fernandez	Bimota-Bartol	21
9	Jacques Cornu	Yamaha	17
10	Donnie Robinson	Yamaha	15

Terwijl Carlos Lavado, Toni Mang en Didier de Radiguès een slechte start hadden, nam Roland Freymond bij de start de leiding, met Sito Pons en Jean-Michel Mattioli als tweede en derde. Al snel kwam Christian Sarron op de tweede plaats en De Radiguès nam zelfs de eerste plaats van Freymond over nadat die een keer rechtdoor was gegaan. Uiteindelijk wilde De Radiguès niet te veel risico lopen, want zijn belangrijkste race moest nog komen. Hij liet Sarron de overwinning grijpen en nam genoegen met de tweede plaats. Jean François Baldé viel in de derde ronde en brak zijn voet, waardoor hij in de 350cc-race niet kon starten.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Christian Sarron	Yamaha	49"00'2	8	15
2	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha	49"01'9	1	12
3	Sito Pons	Kobas-Rotax	49"23'7		10
4	Jean-Michel Mattioli	Yamaha	49"24'8		8
5	Carlos Lavado	Yamaha	49"37'3	3	6
6	Toni Mang	Kawasaki		5	5
7	Jean-Louis Tournadre	Yamaha		12	4
8	Jean-Louis Guignabodet	Kawasaki		10	3
9	Bengt Elgh	Yamaha			2
10	Tony Head	Waddon Ehrlich-Rotax			1
11	Eero Hyvärinen	Yamaha
12	Pekka Nurmi	Yamaha
13	Paul Harris	Yamaha
14	Jussi Hautaniemy	Yamaha
15	Jean-Marc Toffolo	Yamaha
16	Patrick Fernandez	Bimota-Bartol
17	Pierluigi Aldrovandi	Yamaha
18	José Moreno	Yamaha
19	Etienne Geeraerd	Armstrong
20	Jarno Liitia	Rotax
DNF	Roland Freymond	MBA	Motor	4
DNF	Martin Wimmer	Spondon-Yamaha	Gestopt[2]	9
DNF	Paolo Ferretti	MBA
DNF	Christian Estrosi	Pernod	Gestopt	2
DNF	Thierry Espié	Pernod	Val
DNF	Massimo Matteoni	Yamaha
DNF	Gabriel Grabia	Yamaha
DNF	Pierre Bolle	Yamaha
DNF	Jacques Bolle	Yamaha	Val	7
DNF	Hans Müller	MBA	Val	7
DNF	Jean-François Baldé	Kawasaki	Val[4]	6
DNS	Donnie Robinson	Spondon-Yamaha
DNQ	Mar Schouten	MBA	Blessure[3]

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Jean-Louis Tournadre	Yamaha	86
2	Toni Mang	Kawasaki	84
3	Roland Freymond	MBA	54
4	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha	38
5	Martin Wimmer	Spondon-Yamaha	30
6	Jean-Louis Guignabodet	Kawasaki	29
7	Jeffrey Sayle	Armstrong	27
8	Christian Sarron	Yamaha	26
9	Carlos Lavado	Yamaha	24
10	Paolo Ferretti	MBA	22
	Jean-François Baldé	Kawasaki

Ricardo Tormo startte als snelste in Zweden, maar viel waardoor Iván Palazzese de leiding overnam. Palazzese toonde zich een echte regenrijder, want na de toch al kletsnatte 250cc-race stroomde het water over het circuit, maar hij reed bijna alle concurrenten op een ronde. August Auiner werd tweede en thuisrijder Johnny Wickström profiteerde van het feit dat Eugenio Lazzarini met ontstekingsproblemen terugviel naar de vijfde plaats. Daarmee stelde Lazzarini wel zijn tweede plaats in het wereldkampioenschap veilig. Maurizio Vitali kon niet profiteren van de Garelli die hij van Ángel Nieto mocht overnemen (wereldkampioen Nieto was op vakantie). Al in de trainingen had hij moeite met de machine die veel sterker was dan zijn eigen MBA en in de race viel hij, zoals zo velen.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Iván Palazzese	MBA	46"30'5	6	15
2	August Auinger	Bartol-MBA	47"35'0	4	12
3	Johnny Wickström	MBA	48"27'9	9	10
4	Pierluigi Aldrovandi	MBA	48"59'7	7	8
5	Eugenio Lazzarini	Garelli	49"09'8	2	6
6	Domenico Brigaglia	MBA	+1 ronde	10	5
7	Anton Straver	MBA	+1 ronde	15	4
8	Jikka Jaakkola	MBA	+1 ronde		3
9	Jean-Claude Selini	MBA	+1 ronde		2
10	Roberto Ruosi	MBA	+1 ronde		1
11	Erich Klein	MBA	+1 ronde
12	Willy Pérez	MBA	+1 ronde
13	Bruno Kneubühler	MBA	+1 ronde	5
DNF	Maurizio Vitali	Garelli	Val	8
DNF	Ricardo Tormo	Sanvenero		3
DNF	Hans Müller	MBA	Val	1[1]
DNQ	Ángel Nieto	Garelli	Vakantie

Pos.	Coureur	Motorfiets	Ptn.
1	Ángel Nieto (Wereldkampioen)	Garelli	111
2	Eugenio Lazzarini	Garelli	80
3	Iván Palazzese	MBA	63
4	Pier Paolo Bianchi	Sanvenero	59
5	Pierluigi Aldrovandi	MBA	52
6	August Auinger	Bartol-MBA	50
7	Ricardo Tormo	Sanvenero	48
8	Hans Müller	MBA	41
9	Jean-Claude Selini	MBA	37
10	Johnny Wickström	MBA	33

Door de problemen die de solorijders ondervonden was het duidelijk dat de zijspancombinaties met hun brede banden veel problemen door aquaplaning zouden krijgen en Rolf Biland stelde voor niet te starten. Werner Schwärzel en Egbert Streuer waren het daarmee eens, maar o.a. Alain Michel en Jock Taylor wilden rijden. Dat dwong ook de anderen te rijden. Rolf Biland/Kurt Waltisperg reden aan de leiding voor Alain Michel/Michael Burkhardt, Werner Schwärzel/Andreas Huber en Jock Taylor/Benga Johansson. In de vierde ronde reed Taylor op het rechte stuk voor de pit aan de rechterkant van de weg, toen het zijspanwiel werd gegrepen door een waterplas, ontstaan door spoorvorming. De combinatie tolde in het rond en vouwde zich rond een onbeschermde houten lichtmast. Johansson werd uit het zijspan geslingerd en kwam met de schrik vrij, maar Taylor zat bekneld in zijn combinatie. Een aantal brandweermensen schoot te hulp om Taylor uit zijn zijspancombinatie te zagen en baanposten vroegen de organisatie de race te staken, maar dat werd geweigerd. Volgens Egbert Streuer (na de race) werden ook de gele vlaggen niet gerespecteerd en werd hij terwijl die vlaggen werden gezwaaid op volle snelheid gepasseerd door Pentti Niininvara, Jean-François Monnin en Patrick Thomas. In de zesde ronde verloor ook Niinivara de controle en hij botste op de machine van Taylor, die nog steeds niet bevrijd was. Hierbij brak een brandweerman een been, net als Niinivara's passagier Vesa Bienek en werden vier hulpverleners lichtgewond. Een ronde later werd de race eindelijk stilgelegd. Bienek ging naar een ziekenhuis in Imatra, maar Jock Taylor werd naar een speciaal ziekenhuis in Lappeenranta gebracht, waar hij aan interne bloedingen overleed. Er werd wel vastgesteld dat de botsing van Niinivara geen invloed had gehad op de dood van Jock Taylor. De organisatie durfde het ondanks alles aan om de rijders te vragen de race te herstarten, omdat er niet voldoende ronden waren voltooid om de race te laten tellen voor het wereldkampioenschap, maar daar was niemand meer toe bereid. Men verliet Finland dus zonder punten.

Pas een maand later realiseerde de FIM zich dat men in Finland een enorme blunder had begaan. Artikel 0748 van het FIM-reglement schreef namelijk voor dat, wanneer een race langer dan twee ronden maar minder dan 75% van de geplande afstand had geduurd, men halve punten moest toekennen. Daardoor werd de uitslag pas begin september aangepast, op het moment dan Werner Schwärzel en Andreas Huber hun kampioenschap al gevierd hadden.

(Na zeven ronden afgebroken, waardoor slechts de helft van de WK-punten werden toegekend)

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	16"53'6	1	7,5
2	Alain Michel	Michael Burkhardt	Krauser-Seymaz-Yamaha	17"18'7	3	6
3	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha	17"33'4	2	5
4	Patrick Thomas	Jean-Marc Fresc	Seymaz-Yamaha		8	4
5	Jean-François Monnin	Paul Gerard	Seymaz-Yamaha			3
6	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha		6	2,5
7	Trevor Ireson	Donnie Williams	Ireson-Yamaha			2
8	Dennis Bingham	Julia Bingham	Yamaha		10	1,5
9	Rolf Steinhausen	Hermann Hahn	Busch-Yamaha			1
10	Gérald Corbaz	Yvan Hunziker	Seymaz-Yamaha			0,5
DNF	Jock Taylor	Benga Johansson	Fowler-Windle-Yamaha	Ongeval	4	Jock Taylor (†)
DNF	Pentti Niininvara	Vesa Bienek	Onbekend		7

Pos.	Coureur	Bakkenist	Motorfiets	Ptn.
1	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	67,5
2	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha	57
3	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	35,5
4	Jock Taylor (†)	Benga Johansson	Fowler-Windle-Yamaha	33
5	Alain Michel	Michael Burkhardt	Krauser-Seymaz-Yamaha	30
6	Patrick Thomas	Jean-Marc Fresc/   Horst Juhant	Seymaz-Yamaha	19
7	Steve Abbott	Shaun Smith	Yamaha	16
	Dennis Bingham	Julia Bingham	Yamaha
9	Gérald Corbaz	Yvan Hunziker	Seymaz-Yamaha	10,5
10	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha	9

Didier de Radiguès had zowel in de 250- als de 350cc-klasse als snelste getraind, maar de 350cc-race was voor hem het belangrijkste. Hij had dan ook de GP van Zweden op het laatste moment laten schieten om zijn ontstoken sleutelbeen te laten behandelen en fit te zijn voor de 350cc-race van Finland. Hij viel echter uit door een losgelopen voortandwiel. Geluk bij een ongeluk was dat concurrent Jean-François Baldé door een gebroken voet ook geen punten kon scoren, maar Toni Mang ging de Radiguès in de WK-stand voorbij.

Jock Taylor wilde in tegenstelling tot anderen wel rijden in Finland, omdat hij het startgeld niet wilde of kon missen. Hij zei: "Racing is racing. We ride for the money and we go home."

Ángel Nieto had al tijdens de Britse Grand Prix gezegd dat hij na de GP van Zweden op vakantie zou gaan en zijn Garelli ter beschikking zou stellen aan Maurizio Vitali. Hij was echter ingeschreven voor de Finse Grand Prix en zou een boete wegens contractbreuk krijgen. Hij wist echter een attest van een Spaanse arts te krijgen, die verklaarde dat Nieto "rust nodig had".

Anton Straver werd zevende met een ronde achterstand op Iván Palazzese, maar was daar niet rouwig om. Hij zat gewoon te wachten tot hij op een ronde gereden werd, want daardoor hoefde hij ook een ronde minder te rijden. Hij had het nog nooit zo koud gehad op een motorfiets.

Het zat zijspancoureur Hein van Drie niet mee. Hij kon geen gebruik maken van zijn vaste Bakkenist Martin van 't Klooster, maar vond de Zweed Bjargestadt bereid in het zijspan te stappen. Die had nog nooit gereden met een moderne zijspancombinatie en moest dus eerst ingewerkt worden. Ze kwalificeerden zich als 21e, maar toen ging de ontsteking stuk en konden ze niet starten. Voor Van Drie was het de druppel die de emmer deed overlopen. Hij was door zijn budget heen en besloot zijn carrière per direct te beëindigen.

Toen de veerboot uit de haven van Stockholm vertrok met de GP-teams voor de Finse Grand Prix aan boord, stond er in de haven een Nederlander op klompen. Hij wachtte op de vrachtauto van Boet van Dulmen en was bang dat die te laat kwam om de boot nog te halen. Van Dulmen reisde echter niet naar Finland, want de 500cc-klasse reed daar niet.

Dr. Johan Derweduwen was een botspecialist die zeer veel sporters, vooral motorsporters, bijstond. Zijn expertise op het gebied van breuken zorgde ervoor dat veel coureurs zeer snel weer terug op de motorfiets konden stappen. Zo stelde Jack Middelburg alle vertrouwen in de dokter, want hij kampte met grote problemen door een pen in zijn been die maar bleef ontsteken. In september 1982 had Derweduwen zelf een botspecialist nodig: toen hij op een krukje ging staan om een mug dood te slaan viel hij en brak hij een pols.