Imala

Imāla (vel litteris Arabicis إمالة "obliqua, inclinata") est mutatio vocalica multis in dialectis linguae Arabicae praesens, ubi vocalis aperta, vel brevis vel longa, /ɛ/ aut /e/ in aliquibus morphologicis phonologicisque contextibus fit. Imāla non solum in linguā Arabicā modernā sed etiam in classicis linguae Arabicae varietatibus probatur, inter quas variae qirā'ae (Arabice قراءة) seu lectiones Alcorani. Sicuti evidentissimum phaenomenon, imāla crebro unus e characteribus plus singularibus dialectorum ubi probantur, ut in Arabicā Levantinā.

Historice, imāla antiquarum dialectorum Nadiensium ac Tamimensium character erat, ubi probatur vel in verbis temporalibus vel flexis substantivis. Sunt multi casūs ubi imāla idonea est; communissimorum aliqui infra referuntur:

• Afficit litteram alif exeunte vocabulo cum littera yā' subditur aut cum litterā yā' aliquibus casibus subdi potest.

V.gr.: الأعلى‎ ([ælʔæʕleː], "altissimus")

• Analoge, imāla probatur si littera alif directe litteram yā' sequitur aut alia littera hac a litterā eam separat. Quod adhuc probari potest si duae litterae separatae sunt, sed secunda hāʾ esse debet. Imāla plerumque crebrior est ante litteram yā' geminam quam yā' simplex.

V.gr.^?: صيام‎ ([sˤijeːm], "ieiunium")

• Eodem modo, imāla probatur cum alif litterā sono i praecessā praeceditur.

V.gr.: إناث‎ ([ʔineːθ], "feminae")

• Etiam littera haud pharyngalizata quam sequitur littera yāʾ simplex in imālam in litterā alif directe ante eam inducere potest. Sicuti soni j casū, consonans aut consonans cum hāʾ inter ambas hunc processum non obstruit.

V. gr.: كافر‎ ([keːfir], "incredulus")

Multae qirā'ae (Arabice قراءة) seu lectiones Alcorani imālam saltem semel faciunt. Alii, sicuti Hafsiani aut Qaluniani, solum semel imālā utuntur; alii autem, sicuti Hamzani et Al-Kisaa'iani assidue. Qui ultimi, imāla vocabulorum multitudines afficit, iam generalem propter regulam cuiusdam peculiaris quirā'ae, iam quia peculiare vocabulum imālam pati cogatur. Qirā'a Warshiana, Al-Azraqiano modo, imālam minorem ([ɛ]) assidue et imālam maiorem ([e]) solum unā in obtestatione adhibet.

Arabicus Andalusianus sonus in Hispaniā Islamicā imālam adhibebat et multa vocabula e Arabicā mutuata, apud quae plurima toponyma, eam servant. Sevilla, Hispanicum urbis Hispalis nomen, notum huius rei exemplum est.

• Emilie Pénélope Durand, Word-final imaala in contemporary Levantine Arabic : a case of language variation and change (dissertatio Universitatis Texanae, 2011)