Imala
En llingüística, denominar imela o imala (del árabe imāla = inflexón) al fenómenu fonéticu qu'asocede en ciertos dialeutos árabes -antiguos y modernos- pol cual el soníu [a] cuando ye llargu -[a:] o [ā]- se pronuncia en determinaes circunstancies como ē o ī. La imela foi frecuente na Al-Ándalus, particularmente nel dialeutu árabe faláu na zona del Reinu de Granada, y esisten d'ella ensame d'exemplos nos arabismos incorporaos a la llingua española y na toponimia:
- al-bannā' ("el constructor") > al-bannī' > arbañil
- al-ŷulŷulān ("el sésamu") > al-ŷulŷulīn > ajonjolí
- al-kirā' ("l'arriendu") > al-kirē' > arriendu
- Al-Bayyāzīn ("los halconeros") > Al-Bayyīzīn > Albayzín
- Bāb ar-Ramla ("puerta de l'arena") > Bīb ar-Ramla > Bibarrambla
- Wād Āš ("ríu Ash") > Wād Īš > Guadix
- Mārida > Mērida > Mérida
- Bayyāsa > Bayyēsa > Baeza
- Ŷayyān > Ŷayyēn > Xaén