Michael Schumacher

 

Schumacher naceu en Hürth, Renania do Norte-Westfalia,^[15] fillo de Rolf Schumacher, un albanel, e a súa esposa Elisabeth. Cando tiña catro anos, o seu pai modificou o seu coche de pedais mediante a adición dun pequeno motor de motocicleta. Cando Schumacher se estrelou contra un poste da luz en Kerpen, os seus pais levárono á pista de karting de Kerpen-Horrem, onde se converteu no membro máis novo do club de karting. O seu pai pronto lle construíu un kart con pezas de despedazamento e á idade de seis anos gañou o seu primeiro campionato de clubs. Para apoiar as carreiras do seu fillo, Rolf Schumacher colleu un segundo emprego de alugueiro e reparación de karts, mentres a súa esposa traballaba na cantina da pista. Con todo, cando Michael necesitaba un novo motor que custaba 800 DM, os seus pais non podían mercalo, foi capaz de seguir competindo co apoio de empresarios locais.^[16]

Os regulamentos en Alemaña requiren que un piloto teña polo menos 14 anos para obter unha licenza de karts. Para evitar isto, Schumacher obtivo unha licenza en Luxemburgo á idade de 12 anos.^[17]

En 1983, obtivo a súa licenza en Alemaña, un ano despois de gañar o campionato Júnior Kart alemán. A partir de 1984, Schumacher gañou moitos campionatos de karts alemáns e europeos. Uniuse ao distribuidor de Eurokart, Adolf Neubert, en 1985 e en 1987 foi o campión de karts alemán e europeo, entón deixou a escola e comezou a traballar como mecánico. En 1988 deu o seu primeiro paso nas carreiras de coches dun só asento, ao participar nas series alemás da Fórmula König, gañando esta última.^[18]

En 1989, Schumacher asinou co equipo de Fórmula 3 WTS de Willi Weber. Financiado por Weber, competiu na serie alemá de Fórmula 3, e gañou o título en 1990. Tamén gañou o Gran Premio de Macau. A finais de 1990, xunto cos seus rivais na Fórmula 3 Heinz-Harald Frentzen e Karl Wendlinger, incorporouse ao programa de carreiras para mozos de Mercedes no World Sports-Prototype Championship. Isto era infrecuente para un piloto novo, a maioría dos contemporáneos de Schumacher competían na Fórmula 3000 no camiño á Fórmula Un. Pero Weber aconsellou a Schumacher que presentarse en conferencias de prensa profesionais e pilotar coches potentes nas carreiras de longa distancia axudaría á súa carreira. Na tempada 1990 do World Sportscar Championship, Schumacher gañou ao final de tempada no Autódromo Hermanos Rodríguez nun Sauber - Mercedes C11, e terminou quinto no campionato de pilotos malia participar só en tres das nove carreiras. Continuou co equipo na tempada 1991, gañando de novo na última carreira da tempada no Autopolis no Xapón cun Sauber - Mercedes-Benz C291, quedando no noveno lugar no campionato de pilotos. Tamén competiu en Le Mans durante esa tempada, terminando quinto nun coche compartido con Karl Wendlinger e Fritz Kreutzpointner. En 1991 competiu nunha carreira no Campionato xaponés de Fórmula 3000, terminando segundo.^[18]

 

Schumacher fixo o seu debut na Fórmula Un co equipo Jordan - Ford no Gran Premio de Bélxica de 1991, pilotando o coche número 32 como substituto de Bertrand Gachot. Schumacher, era un piloto contratado de Mercedes, firmou con Eddie Jordan despois de que esta pagara a Mercedes 150.000 $ polo seu debut.^[19] A semana antes da carreira, Schumacher impresionara ao deseñador de Gary Anderson e ao director do equipo Trevor Foster, durante unha proba de condución no Silverstone. O seu manager Willi Weber asegurou a Jordan que Schumacher coñecía perfectamente o trazado de Spa, aínda que en realidade só estivera alí como espectador. Durante o fin de semana, o seu compañeiro de equipo Andrea de Cesaris ía a mostrar a Schumacher o circuíto, pero non puido ser polas negociacións do contrato. Schumacher aprendeu o trazado pola súa conta, en bicicleta ao redor da pista nunha bicicleta pregable que trouxera con el.^[20] Impresionou ao paddock ao clasificarse sétimo nesta carreira. Foi a mellor posición da tempada na grella do equipo, o veterano de Cesaris cualificou 11º. O xornalista de automobilismo Joe Saward informou que logo da cualificación grupos de xornalistas alemáns falaban de "o mellor talento desde Stefan Bellof".^[21] Schumacher retirouse na primeira volta da carreira con problemas de embrague.^[22]

 

Logo do seu debut, e a pesar de asinar con Jordan un principio de acordo co consentimento de Mercedes para o resto da tempada, Schumacher asinou con Benetton - Ford para a seguinte carreira. Jordan demandouno xudicialmente ante os tribunais do Reino Unido para evitar Schumacher correra para Benetton, pero perdeu o caso, xa que aínda non asinaran un contrato.^[23] Schumacher terminou a tempada de 1991 con catro puntos en seis carreiras. O seu mellor resultado foi o quinto lugar na súa segunda carreira, o GP italiano, no que terminou por diante do seu compañeiro de equipo e o tres veces campión do mundo Nelson Piquet.

Ao comezo da tempada 1992 o equipo Sauber, planificou o seu debut na Fórmula Un co apoio de Mercedes para o ano seguinte, invocou unha cláusula no contrato de Schumacher que dicía que se Mercedes entraba na Fórmula Un, Schumacher pilotaría para eles. Finalmente acordouse que Schumacher quedaríase con Benetton, Peter Sauber dixo que "[Schumacher] non quería pilotar para nós. ¿Por qué ía forzalo?".^[24] O ano estivo dominado polos Williams de Nigel Mansell e Riccardo Patrese, cos potentes motores Renault, a caixa de cambios semiautomática e a suspensión activa para controlar a altura de marcha do vehículo.^[25] No "convencional" Benetton B192 Schumacher logrou un lugar no podio por primeira vez, terminando terceiro en México. Logo pasou a acadar a súa primeira vitoria en Bélxica, nunha carreira en mollado no circuíto de Spa-Francorchamps, do que en 2003 dixera "está lonxe de ser a miña pista favorita"..^[26] Terminou terceiro no campionato de pilotos en 1992 con 53 puntos, a tres puntos do segundo posto de Patrese.

Os Williams de Damon Hill e Alain Prost tamén dominaron a tempada 1993. Benetton presentou o seu propio control de suspensión e a tracción activa a principios da tempada, o último dos equipos punteiros en facelo.^[27] Schumacher gañou unha carreira, en Portugal onde venceu a Prost, e logrou nove podios, pero retirouse en sete das outras 15 carreiras. Terminou a tempada cuarto, con 52 puntos.

 

 

a tempada de 1994 foi a do primeiro campionato do mundo de Schumacher. A tempada, viuse empanada polas mortes de Ayrton Senna (presenciada por Schumacher, que estaba xusto detrás en segunda posición) e Roland Ratzenberger durante o Gran Premio de San Marino de 1994, e polas denuncias de varios equipos de trampas durante a tempada. Moi especialmente por parte do equipo Benetton de Schumacher, que romperon os regulamentos técnicos deste deporte.^[28][29]

Schumacher gañou seis das sete primeiras carreiras e lideraba o Gran Premio de España de 1994, antes de que un fallo da caixa de cambios deixarao atrapado en quinta marcha. Schumacher terminou a carreira en segundo lugar.^[30] Tralo Gran Premio de San Marino, os equipos Benetton, Ferrari e McLaren foron investigados por sospeitas de violar a prohibición da FIA de axudas electrónicas. Benetton e McLaren inicialmente negáronse a entregar o seu código fonte para a investigación. Cando o fixeron, a FIA descubriu unha funcionalidade oculta no software de ambos equipos, pero sen evidencias de que fora utilizado na carreira. Ambos equipos foron multados con 100.000 $ pola súa negativa inicial a cooperar. Con todo, o software de McLaren, era un programa da caixa de cambios que permitía cambios automáticos, e considerouse legal. Pola contra, o software de Benetton considerouse como unha forma de "control de arrancada" que permitía a Schumacher facer inicios perfectos, que estaba prohibida explicitamente pola normativa. Con todo, non había ningunha evidencia que suxira que este software realmente se utilizara.^[31] No Gran Premio do Reino Unido de 1994, Schumacher foi penalizado por adiantar na volta de formación. A continuación, fixo caso omiso da penalización, o que provocou que lle sacaran a bandeira negra, que indica ao piloto que debe regresar de inmediato a boxes, polo que foi descualificado e máis tarde recibiu unha sanción de dúas carreiras. Benetton culpou do incidente a un erro de comunicación entre os comisarios e o equipo.^[32] Schumacher tamén foi descualificado logo de gañar o Gran Premio de Bélxica de 1994 despois de atopar no seu coche un desgaste ilegal no seu skidblock, unha medida utilizada logo dos accidentes en Imola para limitar a downforce e polo tanto a velocidade nas curvas.^[33] Benetton alegou que o skidblock fora danado cando Schumacher trompeou sobre un bordo, pero a FIA rexeitou a súa apelación debido ao patrón de desgaste e os danos visibles no bloque.^[34] Estes incidentes axudaron a Damon Hill pechar a brecha de puntos, e Schumacher lideraba por un só punto ao chegar á última carreira en Australia. Na volta 36 Schumacher golpeou a barreira de protección no exterior da pista mentres lideraba. Hill intentou pasar, pero o coche de Schumacher regresou á pista provocando unha colisión na curva e facendo que ambos se retiren.^[35] Como resultado, Schumacher gañou un campionato moi controvertido, o primeiro alemán en facelo (Jochen Rindt correu baixo a bandeira de Austria).

En 1995 Schumacher defendeu con éxito o seu título con Benetton. Agora tiña o mesmo motor Renault que Williams. Acumulou 33 puntos máis que o segundo clasificado, Damon Hill. Co seu compañeiro de equipo Johnny Herbert, logrou para Benetton o seu primeiro campionato mundial de construtores e converteuse no máis novo bicampión do mundo de Fórmula Un da historia.

A tempada viuse empanada por varias colisións con Hill, en particular, unha manobra de adiantamento de Hill que sacou aos dous do Gran Premio do Reino Unido de 1995 na volta 45.^[36] e de novo na volta 23 no Gran Premio de Italia.^[37] Schumacher gañou nove das 17 carreiras, e terminou no podio en 11 ocasións. Só unha vez cualificou peor que cuarto, no Gran Premio de Bélxica de 1995, clasificouse 16º, pero logrou gañar a carreira.

En 1996, Schumacher uniuse Ferrari, un equipo que había gañado o seu último campionato de pilotos en 1979 e o último campionato de construtores en 1983, cun salario de 60 $ millóns por 2 anos. Deixou Benetton un ano antes de que acabara o seu contrato con eles, máis tarde citou accións prexudiciais do equipo en 1994 como a súa razón para a rescisión voluntaria do seu contrato.^[38] Un ano máis tarde os empregados de Benetton Rory Byrne (deseñador) e Ross Brawn (Director Técnico) uníronse a Ferrari.^[39]

Ferrari xa estivera a piques de lograr o campionato en 1982 e 1990. O equipo sufrira un baixón desastroso na década de 1990, en parte debido ao seu famoso motor V12 que xa non era competitivo fronte aos V10 máis pequenos, máis lixeiros e máis eficientes en consumo dos seus competidores. Varios pilotos, sobre todo Alain Prost, etiquetarano como "camión", "porco" e "accidente a piques de ocorrer".^[40] Por outra banda, as malas actuacións dos equipos de mecánicos de Ferrari considerábanse unha broma andante.^[41] A finais de 1995, o equipo converterase nun competidor sólido, aínda que se consideraba inferior fronte aos equipos como Benetton e Williams.^[42] Schumacher declarou ao Ferrari 412T o suficientemente bo para gañar o campionato.

Schumacher, Ross Brawn, Rory Byrne e Jean Todt (contratado en 1993), converteron este equipo no equipo máis exitoso na Fórmula Un da historia.^[43][44] O tres veces campión do mundo Jackie Stewart cre que a transformación da escudaría Ferrari foi a maior fazaña de Schumacher.^[45] Eddie Irvine tamén se uniu ao equipo, procedente de Jordan.

"Non foi unha carreira foi unha demostración de brillantez."

Schumacher terminou terceiro no campionato de pilotos en 1996 e axudou a Ferrari a conseguir o segundo lugar no Campionato de Construtores por diante do seu antigo equipo Benetton. Gañou tres carreiras, máis que o total do equipo no período de 1991 a 1995. A principios da tempada 1996, o coche tiña problemas de fiabilidade e Schumacher non terminou seis das 16 carreiras. Logrou a primeira vitoria con Ferrari no Gran Premio de España de 1996, onde remontou desde o terceiro lugar en mollado.^[17] No Gran Premio de Francia de 1996. Schumacher logrou a pole position, pero sufriu unha falla no motor na volta de formación da carreira.^[46] Con todo, en Spa-Francorchamps, Schumacher utiliza moi oportunamente os pit-stops para defenderse do Williams de Jacques Villeneuve. Logo diso, en Monza, Schumacher gañou diante dos tifosi. A capacidade de Schumacher, xunto coa mellora da fiabilidade de Ferrari, permitiulle terminar a tempada con posibilidades de desafiar ao gañador da carreira e do campionato Damon Hill en Suzuka.

 

 

Michael Schumacher e Jacques Villeneuve competiron polo título en 1997. Villeneuve, pilotou o superior Williams FW19, liderou o campionato na primeira parte da tempada.^[47] Con todo, a mediados da tempada, Schumacher tomou o liderado do campionato, gañando cinco carreiras, e chegou ao último Gran Premio da tempada cun só punto vantaxe. Cara ao final da carreira, que tivo lugar en Xerez, o Ferrari de Schumacher tivo unha fuga de refrixerante e unha perda de rendemento que impediulle terminar a carreira.^[48] Como Villeneuve achegábase para pasar ao seu rival, Schumacher intentou provocar un accidente, pero non o conseguiu e tivo que retirarse da carreira. Villeneuve continuou e anotou catro puntos para gañar o campionato. Schumacher foi sancionado por conduta antideportiva por provocar unha colisión e foi descualificado do campionato de pilotos.^[49][50]

En 1998, o piloto finlandés Mika Häkkinen converteuse no principal competidor de Schumacher polo título. Häkkinen gañou as dúas primeiras carreiras da tempada, logrando unha vantaxe de 16 puntos sobre Schumacher. Schumacher logo gañou na Arxentina e, co Ferrari mellorando significativamente na segunda metade da tempada, Schumacher acadou seis vitorias e tivo outros cinco podios. Ferrari fixo un dobrete no Gran Premio de Francia de 1998, o primeiro dobrete de Ferrari desde 1990, e o Gran Premio de Italia de 1998, empatou a Schumacher con Häkkinen no liderado do campionato de pilotos con 80 puntos, pero Häkkinen gañou o campionato ao gañar as dúas últimas carreiras. Houbo dúas controversias; no Gran Premio do Reino Unido de 1998 Schumacher foi penalizado cun stop & go a falta de dúas voltas para o final, que tiña que facer nas seguintes tres voltas, lideraba na última volta cando entrou no pit lane, pero ao facelo cruzou a liña de meta (que se estende a través da rúa de boxes) antes de chegar a seu box e gañou a carreira. Houbo algunhas dúbidas sobre se cumprira a penalización, pero, debido a que cruzara a liña de meta cando entrou na rúa de boxes, a vitoria era válida. En Spa, Schumacher lideraba a carreira por 40 segundos cun gran aerosol provocado pola choiva, pero chocou co McLaren de David Coulthard cando o escocés, que ía a ser dobrado, desacelerou para deixalo pasar, pero a pouca visibilidade fixo que Schumacher batera coa súa parte traseira. Os dous coches regresaron a boxes, Schumacher saltou do seu coche e dirixiuse ao garaxe de McLaren de xeito enfurecido e acusou a Coulthard de tratar de matalo.^[51]

Circulaban rumores de que Coulthard poderá ser substituído por Schumacher para a tempada 1999 e seguintes e, nunha edición anterior da revista F1 Racing, Ron Dennis revelara que se achegara a Schumacher a asinar un acordo con McLaren. con todo, os problemas financeiros periféricos que ataban a Schumacher con Ferrari, como os acordos de patrocinio e pago, non podían cumprirse nun movemento ao equipo rival e así as negociación non chegaron a bo termo.

Os esforzos de Schumacher axudaron a Ferrari a gañar o título de construtores en 1999. Schumi perdeu a súa oportunidade de gañar o campionato de pilotos no Gran Premio do Reino Unido de 1999 na curva Stowe de alta velocidade, o freo traseiro do seu coche fallou, botándoo fora da pista e como resultado crebou unha perna.^[52] Durante a súa ausencia de 98 días, foi substituído polo piloto finlandés Mika Salo. Logo de perderse seis carreiras fixo o seu regreso no Gran Premio de Malaisia de 1999, cualificouse na pole position e terminou a carreira segundo. Logo asumiu o papel de segundo piloto, axudando ao seu compañeiro de equipo Eddie Irvine no seu intento por gañar o campionato de pilotos para Ferrari.^[53]

 

 

Durante este período Schumacher gañou máis carreiras e campionatos que calquera outro piloto na historia deste deporte. Schumacher gañou o seu terceiro campionato do mundo en 2000 logo dunha batalla dun ano con Häkkinen. Schumacher gañou as tres primeiras carreiras da tempada e cinco das oito primeiras. A metade da tempada, as posibilidades de Schumacher sufriron un revés con tres retiradas consecutivas, permitindo a Häkkinen pechar a brecha na clasificación. Häkkinen logrou outras dúas vitorias, antes de que Schumacher gañara no Gran Premio de Italia de 2000. Na conferencia de prensa posterior á carreira, tras igualar o número de vitorias (41) que gañara o seu ídolo, Ayrton Senna, Schumacher rompeu a chorar.^[54] A loita polo campionato chegou á penúltima carreira da tempada, o Gran Premio do Xapón de 2000. Partindo desde a pole position, Schumacher perdeu o liderado con Häkkinen na saída. Logo da súa segunda parada en boxes, Schumacher saíu por diante de Häkkinen e pasou a gañar a carreira e o campionato.

En 2001, Schumacher logrou o seu cuarto título de pilotos. Outros catro pilotos gañaron carreiras, pero ningún foi rival durante toda a tempada polo campionato. Schumacher igualou a marca de nove vitorias nunha tempada e levouse o campionato do mundo a falta de catro carreiras por disputar. Terminou o campionato con 123 puntos, 58 por diante do subcampión Coulthard. Os aspectos máis destacados da tempada inclúen o Gran Premio do Canadá de 2001, onde Schumacher terminou segundo tralo seu irmán Ralf, marcando así a primeira final 1-2 de dous irmáns na Fórmula Un^[55] e o Gran Premio de Bélxica no que Schumacher logrou a súa 52º vitoria da súa carreira, rompendo a marca de Alain Prost de máis carreiras gañadas.^[56]

En 2002, Schumacher usou o Ferrari F2002 para renovar o campionato de pilotos. Houbo de novo unha certa controversia, con todo, no Gran Premio de Austria de 2002, onde o seu compañeiro de equipo, Rubens Barrichello era líder, pero nos últimos metros da carreira, por ordes de equipo, desacelerou para permitir que Schumacher gañara a carreira. A multitude estalou en apupos indignados polo resultado e Schumacher tratou de facer as paces, ao permitir que Barrichello subira ao chanzo máis alto do podio. No Gran Premio dos Estados Unidos de 2002 máis tarde ese ano, Schumacher dominou a carreira e aproximábase á meta con Barrichello detrás. Ao final ralentizouse para facer unha chegada en formación con Barrichello, pero freou a poucos metros da meta permitindo que Barrichello lograra a vitoria. Ao gañar o campionato de pilotos igualou a marca establecida por Juan Manuel Fangio de cinco campionatos do mundo. Ferrari gañou 15 de 17 carreiras, e Schumacher gañou o título a falta de seis carreiras por disputarse na tempada, segue sendo o punto máis cedo nunha tempada para un piloto que se coroou Campión do Mundo.^[57] Schumacher rompeu a súa propia marca, compartida con Nigel Mansell, de nove vitorias nunha tempada, ao gañar once veces e terminar todas as carreiras no podio. Terminou con 144 puntos, unha marca de 67 puntos de vantaxe sobre o segundo lugar, o seu compañeiro de equipo Rubens Barrichello. Este par terminou nove das 17 carreiras nos dous primeiros lugares.

 

Schumacher rompeu a marca de Juan Manuel Fangio de cinco campionatos mundiais de pilotos ao gañar o título de pilotos por sexta vez en 2003, unha tempada moi disputada. A maior competencia chegou unha vez máis desde os equipos McLaren Mercedes e Williams BMW. Na primeira carreira, Schumacher saíuse fóra da pista, nas dúas seguintes, estivo implicado en colisións.^[58][59][60] Colocouse 16 puntos detrás de Kimi Räikkönen. Schumacher gañou o Gran Premio de San Marino de 2003 e as dúas seguintes carreiras, e pechou a dous puntos a diferenza con Räikkönen. Separadamente da vitoria de Schumacher en Canadá, e da vitoria de Barrichello en Gran Bretaña, a metade de tempada estaba dominada por pilotos de Williams Ralf Schumacher e Juan Pablo Montoya, cada un lograra dúas vitorias. Logo de [[Gran Premio de Hungría de 2003|Hungría}}, Michael Schumacher lideraba sobre Montoya e Kimi Räikkönen por só un e dous puntos, respectivamente. Antes da seguinte carreira, a FIA anunciou cambios na forma en que ían ser medidos o ancho dos pneumáticos, isto obrigou a Michelin, fornecedor de Williams e McLaren, entre outros, a re deseñar rapidamente os seus pneumáticos antes do Gran Premio de Italia de 2003.^[61] Schumacher, que montaba pneumáticos Bridgestone, gañou as dúas seguintes carreiras. Logo de que Montoya penalizara no Gran Premio dos Estados Unidos de 2003, soamente Schumacher e Raikkonen mantivéronse na pelexa polo título. Na rolda final, o Gran Premio do Xapón de 2003, Schumacher só necesitaba un punto, mentres que Raikkonen necesitaba gañar. Ao terminar a carreira no oitavo lugar, Schumacher logrou un punto e asegurou o título, o seu sexto campionato mundial de pilotos, poñendo fin á tempada con dous puntos por diante de Räikkönen.

En 2004, Schumacher logrou unha marca de doce vitorias nas primeiras trece carreiras da tempada, unicamente non terminou en Mónaco logo dun accidente con Juan Pablo Montoya cando se ía retirar o coche de seguridade. Logrou a marca do sétimo título de pilotos no Gran Premio de Bélxica de 2004. Terminou a tempada cunha marca de 148 puntos, 34 puntos de vantaxe sobre o segundo clasificado, o seu compañeiro de equipo Rubens Barrichello, e estableceu unha nova marca de 13 vitorias dun máximo de 18, superando a súa anterior de 11 vitorias.^[62]

 

Cambiaron as regras para os pneumáticos na tempada 2005, requiriuse que duraran toda unha carreira,^[63] favorecendo aos equipos que utilizaban pneumáticos Michelin sobre equipos como Ferrari que dependían dos pneumáticos Bridgestone.^[64] Os cambios nas regras eran en parte un esforzo por facer mella no dominio de Ferrari e facer a serie máis interesante. O momento máis destacado foi ao inicio da tempada, a batalla de Schumacher con Fernando Alonso en San Marino, onde saíu 13º e terminou só 0´2 segundos detrás do piloto español.^[65] Antes de mediados da tempada, Schumacher dixo: "Non creo que puidera contar só comigo nesa batalla. Era como tratar de loitar cun arma roma .... Se as súas armas son débiles non tes unha oportunidade." ^[66] A única vitoria de Schumacher en 2005 foi no Gran Premio dos Estados Unidos de 2005. Antes da carreira, atopouse que os pneumáticos Michelin tiñan importantes problemas de seguridade. Non se puido chegar a ningún compromiso entre os equipos e a FIA, polo que todos menos o seis pilotos que utilizaban pneumáticos Bridgestone retiráronse da carreira logo da volta de formación.^[67] Schumacher retirouse en seis das 19 carreiras. Terminou a tempada en terceiro lugar con 62 puntos, menos da metade dos puntos do Campión Mundial Fernando Alonso.

A de 2006 converteuse na última tempada como piloto de Schumacher en Ferrari. Logo de tres carreiras, Schumacher tiña apenas 11 puntos e xa estaba 17 puntos por detrás de Alonso. Gañou as seguintes dúas carreiras. A súa pole position en San Marino foi a súa 66º, rompendo a marca de 12 anos de antigüidade de Ayrton Senna.

Schumacher foi desposuído da pole position no Gran Premio de Mónaco de 2006 e comezou a carreira na parte posterior da grella. Isto debeuse a que parou o seu coche e bloqueou parte do circuíto, mentres que Alonso estaba na súa volta de cualificación, amañouse para remontar ata o 5º lugar no circuíto de Mónaco notoriamente estreito. No Gran Premio do Canadá de 2006, a novena carreira da tempada, Schumacher estaba 25 puntos por detrás de Alonso, pero logo gañou as seguintes tres carreiras para reducir a súa desvantaxe a 11 puntos. Logo das súas vitorias en Italia (no que Alonso tivo un fallo de motor) ^[68] e a China, no que Alonso tivo problemas cos pneumáticos,^[69] Schumacher liderou na clasificación do campionato por primeira vez durante a tempada. Aínda que el e Alonso tiñan os mesmos puntos, Schumacher estaba diante porque gañara máis carreiras.

 

O Gran Premio do Xapón liderábao Schumacher a só 16 voltas para o final, cando, por primeira vez desde o Gran Premio de Francia de 2000, o coche de Schumacher sufriu un fallo de motor. Alonso gañou a carreira, logrando unha vantaxe no campionato de dez puntos. A falta de só unha carreira na tempada, Schumacher só podía gañar o campionato en caso de gañar a última carreira e que Alonso non anotara ningún punto.

Antes do Gran Premio do Brasil de 2006, Schumacher concedeu o título a Alonso.^[70] Nas cerimonias antes da carreira, a lenda do fútbol Pelé presentou un trofeo^[71] para Schumacher polos seus anos de dedicación á Fórmula Un.^[72] Durante a sesión de cualificación da carreira, Schumacher logrou un dos mellores tempos durante a primeira sesión e foi o máis rápido na segunda sesión, pero un problema de presión de combustible impediulle completar unha soa volta na terceira sesión, o que lle obrigou a iniciar a carreira en décima posición.^[73] A principios da carreira Schumacher subiu ao sexto lugar. Con todo, no adiantamento ao compañeiro de equipo de Alonso, Giancarlo Fisichella, Schumacher sufriu unha picada causada polo alerón dianteiro do coche de Fisichella.^[74] Schumacher entrou en boxes e consecuentemente caeu ao posto 19º, 70 segundos por detrás do seu compañeiro de equipo e líder da carreira Felipe Massa. Schumacher recuperouse e superou tanto Fisichella como a Raikkonen para asegurar a cuarta praza. A súa actuación foi clasificada pola prensa como "heroica",^[75]> un "unha pilotaxe impresionante",^[76] e un "rendemento que ... resume a súa carreira".^[77]

 

Mentres Schumacher estaba no podio tras gañar o Gran Premio de Italia de 2006, Ferrari emitiu un comunicado de prensa indicando que se retiraría da competición ao final da tempada 2006.^[78] Schumacher confirmou a súa retirada.^[8] O comunicado de prensa declarou que Schumacher seguirá traballando para Ferrari. Púxose de manifesto o 29 de outubro de 2006 que Ferrari quería Schumacher para actuar como asistente do director xeral recentemente nomeado Jean Todt.^[79] Isto levaría a selección dos futuros pilotos do equipo. Tralo anuncio de Schumacher,figuras da Fórmula Un como Niki Lauda e David Coulthard aclamaron a Schumacher como o mellor piloto de carreiras en todos os aspectos da historia da Fórmula Un.^[80] Os tifosi e a prensa italiana, que non sempre aclamaran ao relativamente frío personaxe público de Schumacher, déronlle unha resposta cariñosa despois de que anunciase a súa retirada.^[81]

Asistiu a varios Grandes Premios durante a tempada. Schumacher pilotou o Ferrari F2007 por primeira vez o 24 de outubro na pista da casa de Ferrari en Fiorano, Italia. Correu non máis de cinco voltas e non se rexistraron os tempos de volta. Un portavoz de Ferrari dixo que a pequena pilotaxe realizouse polo consello de administración de Fiat que levaba a cabo a súa reunión en Maranello^[82]

 

Durante a tempada 2007 Schumacher actuou como asesor de Ferrari e 'super asistente' de Jean Todt.^[83]

O 13 de novembro 2007 Schumacher, que non pilotar un coche de Fórmula Un desde que se retirara o ano anterior, levou a cabo unha sesión de proba formal por primeira vez a bordo do F2007. Regresou en decembro de 2007 para seguir axudando a Ferrari co seu programa de desenvolvemento no circuíto de Xerez. Centrouse nas probas da electrónica e os pneumáticos para a tempada 2008 de Fórmula Un.

En 2007, foi galardoado co Premio Príncipe de Asturias dos Deportes.

En 2007, o ex alto directivo de Ferrari, Ross Brawn, dixo que Schumacher era moi feliz e tamén que probablemente continuaría coas probas en 2008; Schumacher explicou o seu futuro papel dicindo que ía "facer fronte á evolución do coche dentro Gestione Sportiva" e como parte disto "gústame conducir, pero non con demasiada frecuencia".^[84]

Durante o 2008 Schumacher tamén competiu en carreiras de motociclismo nas series IDM Superbike, pero afirmou que non tiña ningunha intención facer unha segunda carreira competitiva neste deporte.^[85] Foi citado dicindo que montar unha Ducati era a cousa máis emocionante que fixera na súa vida, logo do paracaidismo.^[86]

 

Na súa calidade de asesor de carreiras de Ferrari, Schumacher estaba presente en Budapest para o Gran Premio de Hungría de 2009 cando o piloto de Ferrari Felipe Massa resultou gravemente ferido tras ser alcanzado por un resorte de suspensión durante cualificación. Como quedou claro que Massa sería incapaz de competir na seguinte carreira en Valencia elixiuse a Schumacher como substituto para o piloto brasileiro^[87] e o 29 de xullo de 2009, Ferrari anunciou o proxecto de que Schumacher correra no Gran Premio de Europa de 2009 e posteriores Grandes Premios ata que Massa puidese correr de novo.^[88] Schumacher probou un F2007 modificado para prepararse^[89] xa que non puido probar o coche de 2009 debido ás restricións de probas. Ferrari pediu un permiso especial para que Schumacher adestrara nun coche cas especificacións de 2009, pero Williams, Red Bull e Toro Rosso estaban en contra desta proba.^[90][91] Schumacher viuse obrigado a suspender o seu regreso debido á gravidade da lesión no pescozo que recibira nun accidente de moto no principio do ano.^[92] O posto de Massa en Ferrari foi ocupado por Luca Badoer e Giancarlo Fisichella.

En decembro de 2009 anunciouse que Schumacher ía regresar á Fórmula Un na tempada 2010 xunto ao piloto alemán Nico Rosberg no novo equipo Mercedes GP.^[93] O novo equipo Mercedes era a primeira participación maioritaria de Mercedes-Benz nun equipo de F1 desde 1955. Schumacher declarou que os seus preparativos para substituír ao lesionado Massa en Ferrari iniciara un renovado interese na F1, que, xunto coa oportunidade de cumprir unha antiga ambición de conducir para Mercedes e de estar traballando de novo co director do equipo, Ross Brawn, levaron a Schumacher a aceptar a oferta, unha vez que foi aprobada en forma.^[93][94] Logo dun período de probas médicas intensivas, confirmouse que a lesión no pescozo que impedira pilotar para Ferrari o ano anterior sandara completamente. Schumacher asinou un contrato de tres anos, segundo os informes, por 20 millóns de libras.

A sorpresa do regreso de Schumacher á F1 comparouse co de Niki Lauda en 1982 con 33 anos e o de Nigel Mansell en 1994 á idade de 41 anos. Schumacher volveu con 41 anos en xaneiro de 2010 e as súas perspectivas con Mercedes comparáronse coa marca establecida polo campión máis vello da F1 Juan Manuel Fangio que tiña 46 cando gañou o seu quinto campionato.

 

O primeiro contacto cun coche Mercedes de Schumacher en 2010, o Mercedes MGP W01, foi nunha proba oficial en febreiro de 2010 en Valencia. Terminou sexto na primeira carreira da tempada no Gran Premio de Bahrain de 2010. Despois da carreira de Malaisia o ex piloto de carreiras Stirling Moss suxeriu que Schumacher, que terminara por detrás do seu compañeiro de equipo nas catro primeiras sesións de cualificación e carreiras, podería ser "pasado".^[95] Moitos outros respectados ex pilotos de Fórmula Un pensaban doutro xeito, incluíndo ao seu ex rival Damon Hill, que advertiu "nunca se debe escribir Schumacher off"^[96] GrandPrix.com identificou a inherente subviraxe do coche Mercedes, exacerbada polos pneumáticos dianteiros máis estreitos introducidas para a tempada 2010, como unha contribución ás dificultades de Schumacher.^[97] Jenson Button máis tarde afirmou que o Mercedes de 2010 fora deseñado para el, e que os seus diferentes estilos de condución puideron contribuír ás dificultades de Schumacher.^[98]

Mercedes actualizou o seu coche para o Gran Premio de España de 2010 onde Schumacher terminou cuarto. No Gran Premio de Mónaco de 2010 Schumacher terminou sexto logo de pasar ao Ferrari de Fernando Alonso na última curva da carreira cando o coche de seguridade volveu aos boxes. Con todo, foi penalizado polos comisarios con 20 segundos logo da carreira caendo ao posto 12º. Os comisarios xulgaron que o adiantamento violaba o Código Deportivo da FIA. Mercedes tiña unha diferente interpretación da regulación o que provocou máis tarde unha aclaración por parte da FIA..^[99]

 

En Turquía, Schumacher clasificouse quinto, e terminou cuarto na carreira, os seus dous mellores resultados desde o seu regreso. No Gran Premio de Europa de 2010 en Valencia, Schumacher terminou 15º, o acabado máis baixo rexistrado na súa carreira.^[100] En Hungría , Schumacher terminou fóra dos puntos no undécimo posto, pero foi declarado culpable de condución temeraria a 290 km/h mentres defendía sen éxito a décima posición en contra de Rubens Barrichello. Como resultado, foi degradado dez postos na grella para a seguinte carreira, o Gran Premio de Bélxica, onde terminou sétimo, malia comezar 21º logo da súa penalización.

No final de tempada en Abu Zabi, Schumacher estivo involucrado nun accidente grave na primeira volta, que se produciu logo dun trompo iniciado por Rosberg. No incidente Vitantonio Liuzzi pasou por encima do coche de Schumacher, faltándolle pouco para decapitalo.^[101][102] Ninguén resultou ferido no accidente, pero Schumacher dixo que o accidente fora "aterrador".^[103]

Era a primeira tempada de Schumacher desde a súa debut en 1991 que terminou sen unha vitoria, pole position, podio ou volta rápida. Terminou a tempada noveno con 72 puntos.

 

Os primeiros puntos de 2011 de Schumacher foron anotados en Malaisia, logo chegou sexto en España e fixo unha boa carreira no Gran Premio do Canadá de 2011 para terminar cuarto.

 

Schumacher chocou con Vitaly Petrov en Valencia, e con Kamui Kobayashi en Gran Bretaña, e cumpriu o vixésimo aniversario do seu debut na Fórmula Uno no Gran Premio de Bélxica de 2011. Malia comezar último en Bélxica, Schumacher correu ben e terminou quinto. Schumacher de novo correu ben en Italia, loitando con Lewis Hamilton polo cuarto lugar. O Gran Premio do Xapón de 2011 viu Schumacher liderar tres voltas durante a carreira, sendo a primeira vez que lideraba unha carreira desde 2006.^[104] Deste xeito, converteuse no piloto máis veterano en liderar unha carreira desde Jack Brabham en 1970.

No Gran Premio da India de 2011 Schumacher empezou ben e terminou quinto tras adiantar a Rosberg no final da carreira. Schumacher tamén picouse de novo con Rosberg en Abu Zabi, loitando pola sexta posición na primeira volta. Schumacher terminou a tempada no oitavo lugar no campionato de pilotos, con 76 puntos.

 

Schumacher correu de novo con Rosberg en Mercedes na tempada 2012.^[105] Schumacher retirouse da carreira inaugural da tempada o Gran Premio de Australia de 2012, e anotou un punto na segunda carreira en Malaisia.^[106] En China Schumacher comezou na primeira fila xunto a Rosberg na pole, pero retirouse debido a unha roda solta logo dun erro dos mecánicos durante unha parada en boxes.

Logo de causar unha colisión con Bruno Senna en España, Schumacher recibiu unha penalización de cinco posicións para o Gran Premio de Mónaco. Schumacher foi o máis rápido na cualificación en Mónaco; pero comezou sexto a causa da súa penalización. Máis tarde retirouse cando ía no sétimo lugar na carreira.

 

No Gran Premio de Europa de 2012, Schumacher terminou terceiro na carreira, o seu único podio desde o seu regreso á F1 con Mercedes. Á idade de 43 anos e 173 días, converteuse no piloto máis veterano en lograr un podio desde o segundo posto de Jack Brabham no Gran Premio do Reino Unido de 1970. Outros rexistros foron establecidos por Schumacher en Alemaña, onde estableceu a volta rápida nun Gran Premio, a 77º e última da súa carreira, e en Bélxica, onde se converteu no segundo piloto na historia en disputar 300 Grandes Premios.^[107]

 

A indecisión de Schumacher sobre os seus plans de futuro na F1 levouno a ser substituído por Lewis Hamilton en Mercedes para a tempada 2013.^[108] En outubro de 2012, Schumacher anunciou que se retiraría por segunda vez ao final da tempada.^[109] A semana seguinte foi citado dicindo: "Houbo momentos nos últimos meses nos que eu non quería lidar coa Fórmula Un ou prepararme para o próximo Gran Premio."^[110] A tempada concluíu co Gran Premio do Brasil de 2012, no que Schumacher terminou sétimo. Rematou 13º no Campionato de Pilotos de 2012.

O 29 de decembro de 2013, Schumacher esquiaba co seu fillo de 14 anos de idade, Mick descendendo a Combe de Saulire por baixo dos Dent de Burgin por encima de Méribel nos Alpes franceses. Ao cruzar unha zona non segura fóra de pista entre Piste Chamois e Piste Mauduit^[111][112] caeu e golpeouse a cabeza contra unha roca, sufriu unha lesión na cabeza malia levar un casco de esquí. Segundo os seus médicos, Schumacher probablemente morrera se non usara o casco.^[113] A Schumacher provocóuselle un coma inducido medicamente por mor de sufrir unha lesión cerebral traumática; os seus médicos informaron o 7 de marzo de 2014, que a súa condición era estable.^[114][115] O 4 de abril de 2014, o axente de Schumacher informou que mostraba "momentos de conciencia", e retirouse gradualmente desde o punto de vista médico o coma inducido, engadindo informes dos familiares dos "pequenos signos alentadores" sobre o mes anterior.^[116] A mediados de xuño foi trasladado de coidados intensivos a unha sala de rehabilitación.^[117] O 16 de xuño de 2014, Schumacher recuperou o coñecemento e abandonou o hospital de Grenoble para a súa posterior rehabilitación no Hospital Universitario (CHUV). en Lausanne, Suíza.^[118] O 9 de setembro de 2014, Schumacher deixo o CHUV e foi levado de volta á súa casa para a súa posterior rehabilitación.^[13] En novembro de 2014, informouse de que Schumacher estaba "paralizado e en cadeira de rodas" que "non pode falar e ten problemas de memoria". Nunha entrevista en vídeo publicado en maio de 2015, o manager de Schumacher Sabine Kehm dixo que a súa condición está mellorando lentamente "tendo en conta a severidade das lesións" .^[119] Jean Todt inxeniero de Michael durante a su etapa en Ferrari e actual director da FIA, e amigo personal de Schumacher comentou nunha entrevista en novembro de 2020 "Continúa su lucha junto a su familia y a los médicos", coidados médicos estimados en 136.000 euros á semana.

 

• É o piloto con máis vitorias na súa carreira deportiva, que son 91 dende 1991. (Superado por Lewis Hamilton en 2020)

• Con máis vitorias nunha tempada, 13 no 2004.
• O que máis anos consecutivos logrou, polo menos, unha vitoria, 13 dende 1992 ata 2004.
• O que máis veces gañou o mesmo GP: 7 veces Magny Cours e 7 veces Gilles Villeneuve.
• O que máis veces logrou o primeiro e segundo posto para a súa marca, 23 veces con Rubens Barrichello en Ferrari.
• O que máis veces logrou a pole nun mesmo circuíto, 8 veces en Suzuka.
• O que máis veces estivo en primeira liña na grella de saída.
• O que máis voltas rápidas logrou en carreira, 76.
• O que máis voltas rápidas logrou no mesmo circuíto, 7 en Montmeló.
• O que máis voltas rápidas logrou nunha tempada, 10 no 2004.

 

• O que máis veces logrou a pole e a vitoria no mesmo GP, 37 veces.
• O que máis veces logrou a pole, a vitoria e a volta rápida no mesmo GP, 20 veces.
• O que máis puntos logrou nunha tempada: 148 no 2004, 144 no 2000 e 123 no 2001.
• O que máis puntos logrou na historia da Fórmula 1: 1.196 puntos.
• O que máis carreiras consecutivas rematou nos puntos, 24.
• O que máis Campionatos do Mundo gañou, 7.
• O que se proclamou campión do mundo máis pronto: 21 de xullo no 2002.
• O que foi campión do mundo durante máis tempo: 4 anos, empatado con Juan Manuel Fangio, só que este último foino por menos meses.
• O que gañou un Campionato do Mundo por unha marxe máis ampla, 67 puntos de vantaxe no 2002, 58 no 2001.

• Fonte: Hilton, Christopher (2006). Michael Schumacher: The Whole Story. Haynes. ISBN 1-84425-008-3.

(Chave) (Carreiras en letra grosa indican pole position, carreiras en cursiva indican volta rápida)

‡ Schumacher foi descualificado do campionato mundial de 1997 debido á condución perigosa no Gran Premio de Europa, onde causou un accidente evitable con Villeneuve. Por puntos quearía no segundo lugar no campionato dese ano.
† Piloto que non terminou o Gran Premio, pero se clasificou ao completar máis do 90% da distancia de carreira.