Gran Premio de Mónaco

Do mesmo xeito que moitas carreiras europeas, o Gran Premio de Mónaco é anterior ao actual Campionato Mundial. O primeiro Gran Premio, que se celebrou o 14 de abril de 1929 organizouno o magnate do tabaco Anthony Noghès baixo os auspicios do príncipe Lois II, a través do "Automobile Club de Monaco" (ACM), naceu case por casualidade. Alexandre Noghès, o pai de Anthony, foi presidente fundador da ACM, orixinalmente chamado Sport Vélocipédique Monégasque. O ACM fixo a súa primeira incursión nos deportes de motor coa celebración do Rally de Monte Carlo en 1911. En 1928 o club intentou entrar na Association Internationale des Automobiles Clubs Reconnus (AIACR), o Consello internacional reitor do automobilismo, que o consideraba unha asociación rexional francesa. A súa solicitude rexeitouse debido á falta dun grande evento de automobilismo celebrado totalmente dentro dos límites de Mónaco. O rally non podía considerarse como tal, xa que utiliza sobre todo as estradas doutros países europeos.

Co fin de alcanzar a condición nacional completa, Noghès propuxo a creación dun Gran Premio automobilístico nas rúas de Monte Carlo. Noghès obtivo o apoio oficial do príncipe Lois II. Noghès tamén logrou o apoio para os seus plans en Mónaco de Louis Chiron, un piloto de alto nivel nas carreiras de Gran Premio de Europa. Chiron pensou que a topografía da localización sería moi adecuado para a creación dunha pista de carreiras

O primeiro Gran Premio do Automóbil de Mónaco foi un evento só por invitación, pero non todos os invitados decidiron asistir. Os pilotos líderes de Maserati e Alfa Romeo decidiron non competir, pero Bugatti estivo ben representada. Mercedes enviou o seu mellor piloto Rudolf Caracciola para pilotar un Mercedes SSK. Caracciola fixo unha carreira de loita, co que levou o seu SSK ata a segunda posición ao final da carreira, malia partir décimo quinto. A carreira gañouna "Williams" pseudónimo de William Grover-Williams pilotando un Bugatti Type 35B pintado de verde escuro,^[7] cor que se convertería co tempo en insignia dos corredores británicos. Outro piloto que competiu usando un pseudónimo foi "Georges Philippe", o Baron Philippe de Rothschild. Chiron non puido competir, por ter un compromiso previo para competir nas 500 Millas de Indianápolis no mesmo día.^[8] Con todo, Chiron competiu o ano seguinte, foi golpeado por René Dreyfus e o seu Bugatti terminou segundo, levouse a vitoria na carreira de 1.931 pilotando un Bugatti. No ano 2019, segue sendo o único piloto nativo de Mónaco que gañou a carreira.

O evento foi parte do Campionato de Europa pre - segunda guerra mundial e incluíuse no primeiro Campionato Mundial de Pilotos en 1950. Foi designado comoo Gran Premio de Europa dúas veces, en 1955 e 1963, cando este título era unha designación de honra outorgada cada ano a unha carreira de Gran Premio disputada en Europa. Graham Hill coñeceuse como "O señor de Mónaco" debido ás súas cinco vitorias en Mónaco na década de 1960. O brasileiro Ayrton Senna gañou esta carreira máis veces que ningún outro piloto, con seis vitorias, gañando cinco carreiras consecutivas entre 1989 e 1993. Fernando Alonso é o único piloto que gañou a carreira en anos consecutivos con diferentes construtores Renault en 2006 e McLaren en 2007.

O Gran Premio de Mónaco dispútase en maio coincidindo coa festa do Día da Ascensión. O circuíto de Mónaco ten gran cantidade de subidas e baixadas, curvas pechadas e vías estreitas, polo que probablemente é o circuíto máis esgotador para pilotos e vehículos. Tamén é o circuíto máis perigoso entre os que se utilizan nas carreiras de Fórmula 1. Por outra banda, é o circuíto máis espectacular e un dos máis seguidos polos espectadores na televisión.

O Gran Premio de Mónaco formou parte do primeiro Campionato Mundial de Fórmula 1 en 1950, e a partir de 1955 disputouse todos os anos. Xunto á data de Fórmula 1 dispútanse carreiras de exhibición, por exemplo de automóbiles históricos, e de campionatos menores. A Fórmula Júnior correu en Mónaco en 1950 e desde 1959 ata 1963. Entre 1964 e 1997 celebrouse unha carreira de Fórmula 3, que servía como punto de encontro dos pilotos dos distintos campionatos nacionais de Fórmula 3. A Fórmula 3000 Internacional tomou o seu lugar en 1998 e deu paso en 2005 á súa sucesora, a GP2 Series. A Fórmula 3 Euroseries correu en Mónaco por única vez en 2005, e a World Series by Renault faino desde ese mesmo ano.

Chámanlle "O circuíto dos mestres" porque é un circuíto realmente complicado. Trátase dunha estrada pola que a diario circulan milleiros de coches, situada ao lado do porto de Mónaco e que está pechada ao tráfico cando se realiza a carreira.

A carreira creceu rapidamente en importancia. Debido á gran cantidade de carreiras que se denominaban 'Gran Premio', o AIACR recoñeceu oficialmente á carreira máis importante de cada un dos seus clubs automobilísticos nacionais afiliadas como Gran Premio Internacional ou Grandes épreuves, e en 1933 Mónaco foi clasificado como tal xunto ao Gran Premio de Francia, o Gran Premio de Bélxica, o Gran Premio de Italia e o Gran Premio de España.^[9] A carreira dese ano foi o primeiro Gran Premio no que se decidiron as posicións na grella, como o son agora, polo tempo da práctica, en lugar do método de votación. A carreira viu a Achille Varzi e Tazio Nuvolari intercambiar o liderado moitas veces antes de resolverse en favor de Varzi na última volta cando o coche de Nuvolari incendiouse.^[10] A carreira converteuse nunha rolda do novo Campionato de Europa en 1936, cando unha tormenta e unha mancha de aceite provocaron unha serie de accidentes, quedaron eliminados os Mercedes-Benz de Chiron, Fagioli e von Brauchitsch, así como o Auto Union 'Tipo c' de Bernd Rosemeyer. Rudolf Caracciola, demostrou o porque do seu alcume, Regenmeister (Mestre da chuvia), gañando a carreira.^[11] En 1937, von Brauchitsch bateuse en duelo con Caracciola antes de gañar a carreira.^[12] Foi o último Gran Premio antes da guerra en Mónaco. En 1938, unha inscrición de 500 ₤ (ao redor de 2450 $ USA) por participante levou á AIACR a cancelar o evento, mentres a inminente guerra en 1939, e a segunda guerra mundial puxeron fin as carreiras organizadas en Europa ata 1945.

As carreiras en Europa comezaron de novo o 9 de setembro de 1945 no Bois de Boulogne Park na cidade de París, catro meses e un día despois do final da guerra en Europa.^[13] En 1946 unha nova categoría de carreiras de primeiro nivel, Gran Premio, foi definida pola Federación Internacional do Automóbil (FIA), a sucesora do AIACR, en base á clase voiturette anterior á guerra. Un Gran Premio de Mónaco disputouse nesta fórmula en 1948, gañado polo futuro campión do mundo Nino Farina nun Maserati 4CLT.

A carreira de 1949 cancelouse debido á morte do príncipe Lois II; incluíuse no novo campionato mundial de pilotos de Fórmula Un do ano seguinte. A carreira foi para o futuro campión mundial en cinco ocasións Juan Manuel Fangio coa súa primeira vitoria nunha carreira do Campionato do Mundo, así como o terceiro lugar para o piloto de 51 anos de idade, Louis Chiron, o seu mellor resultado na era do Campionato do Mundo. Con todo, non houbo carreira en 1951, e en 1952, un ano en que o campionato de pilotos do mundo 'disputouse cos menos potentes coches de Fórmula Dúas, a carreira disputouse cos regulamentos dos coches deportivos e non formou parte do Campionato do Mundo.^[7]

Desde 1955, o Gran Premio de Mónaco formou sempre parte do Campionato Mundial de Fórmula 1. Ese ano, Maurice Trintignant gañou en Montecarlo por primeira vez e Chiron volveu a puntuar e en 56 converteuse no piloto de maior idade en competir nun Gran Premio de Fórmula 1. Non foi senón ata 1957, cando Fangio gañou de novo, e o Gran Premio tivo un dobre ganador. Entre 1954 e 1961 o ex colega de Fangio en Mercedes, Stirling Moss, fíxoo mellor, do mesmo xeito que Trintignant, que gañou a carreira de novo en 1958 pilotando un Cooper. A carreira de 1961 viu Moss defenderse de tres Ferrari 156s de fábrica nun vello Rob Walker Racing Team Lotus 18 privado, logrando a súa terceira vitoria en Mónaco.^[14]

 

O británico Graham Hill gañou a carreira en cinco ocasións na década de 1960 e chegou a ser coñecido como o Rei de Mónaco^[15] e Mr. Mónaco . Gañou por primeira vez en 1963, e logo gañou os seguintes dous anos. Na carreira de 1965 logrou a pole e liderou desde o principio, pero tivo que tomar un camiño de escape na volta 25 para evitar golpear a un dobrado lento. Volveu a pista no quinto lugar, Hill estableceu varias novas marcas de volta no camiño a vitoria^[16] A carreira tamén foi notable pola ausencia de Jim Clark (que estaba correndo as 500 Millas de Indianápolis) e para Paul Hawkins que rematou co Lotus nas augas do porto.^[17] Un incidente similar incluíuse na película de 1966 Gran Premio.^[18] O compañeiro de Hill, o británico Jackie Stewart, gañou en 1966 e o neozelandés Denny Hulme gañou en 1967, pero Hill gañou os seguintes dous anos, a carreira de 1969 foi a súa última vitoria no campionato de Fórmula Un, momento no cal foi dobre campión de Fórmula Un.

Polo inicio da década de 1970, os esforzos de Jackie Stewart resultaron na cancelación dalgunhas carreiras por razóns de seguridade. Para a carreira de 1969, foron colocadas barreiras Armco en puntos específicos, por primeira vez na historia do circuíto; antes diso, as condicións do circuíto eran (agás da eliminación dos automóbiles estacionados no lado da estrada) practicamente idénticas ao uso civil cotiá. Se un piloto saíase, estrelaríase contra o que estaba á beira da pista (edificios, árbores, farois, fiestras de vidro, e ata unha estación de tren); e nos casos de Alberto Ascari e Paul Hawkins rematar nas augas do porto, xa que o trazado da pista utilizado non tiña barreiras Armco para protexer aos pilotos que saíanse da pista de caer no Mediterráneo. O circuíto gañou máis barreiras Armco en puntos específicos nas dúas carreiras seguintes, e en 1972, o circuíto foi case completamente rodeado de Armco. E por primeira vez na súa historia, o circuíto de Mónaco foi alterado ese ano; os boxes trasladáronse xunto á recta da liña de costa entre a chicana e Tabac, a chicana trasladouse máis cara a adiante xusto antes de Tabac e foi o punto de unión entre os boxes e a pista. O trazado foi cambiado de novo para a carreira de 1973; construíuse o Estadio Náutico Rainiero III onde estaba a recta que estaba detrás dos boxes e o circuíto introduciu unha sección revirada ao redor da nova piscina. Isto creou un espazo para instalar uns boxes totalmente novos, en 1976 o trazado foi alterado unha vez máis. A curva de Sainte Devote fíxose máis lenta e colocouse unha chicana xusto antes da recta de boxes.

Para as dúas seguintes carreiras. A principios de 1970, o dono do equipo Brabham Bernie Ecclestone comezou a reunir o poder de negociación colectiva da Asociación de Construtores de Fórmula Un (FOCA), Mónaco era o suficientemente prestixiosa para converterse nun temperán rueiro da discordia. Historicamente o número de coches permitidos nunha carreira decidíao o organizador da carreira, neste caso o ACM, que sempre fixara un número baixo de ao redor de 16. En 1972 Ecclestone estaba empezara a negociar acordos que dependían da FOCA e garantían polo menos 18 participantes para cada carreira. Un enfrontamento sobre este tema puxo a carreira 1972 en perigo ata que o ACM cedeu e acordou que poderían participar 26 coches, o mesmo número permitido na maioría dos outros circuítos. Dous anos máis tarde, en 1974, o ACM logrou rebaixar o número de participantes a 18.^[19]

Debido aos seus estreitos límites, as lentas velocidades medias e a dureza do trazado, Mónaco sorprende a miúdo con resultados inesperados. Na carreira de 1982 René Arnoux liderou as primeiras 15 voltas, antes de retirarse. Alain Prost liderou ata catro voltas do final, cando trompeou na pista mollada, golpeou as barreiras e perdeu unha roda, dando Riccardo Patrese á cabeza. Patrese mesmo trompeou a só unha volta e media para meta, deixando a Didier Pironi na parte dianteira, seguido por Andrea de Cesaris. Na última volta, Pironi quedou sen combustible no túnel, pero De Cesaris tamén quedou sen combustible antes de que puidese adiantar. Mentres tanto Patrese aproveitou a costa abaixo para arrincar o seu coche e logrou a súa primeira vitoria nun Gran Premio.^[20]

En 1983, o ACM enredouse nos desacordos entre a Fédération Internationale du Sport Automobile (FISA) e a FOCA. O ACM, co acordo de Bernie Ecclestone, negociou un acordo de dereitos de televisión individuais con ABC nos Estados Unidos. Isto rompeu un acordo imposto pola FISA para unha soa negociación central dos dereitos de televisión. Jean-Marie Balestre, presidente da FISA, anunciou que o Gran Premio de Mónaco non formaría parte do Campionato Mundial de Fórmula 1 en 1985. O ACM levou o seu caso nos tribunais franceses. Gañaron o caso e a carreira foi finalmente reintegrada.

 

Para a década 1984-1993 a carreira foi gañada por só dous pilotos, podería dicirse que os dous mellores pilotos da Fórmula Un no seu tempo, o francés Prost e o brasileiro Ayrton Senna. Prost, xa gañara a carreira de apoio de coches de Fórmula Tres en 1979, logrou a súa primeira vitoria en Mónaco na carreira de 1984. A carreira comezou con 45 minutos de atraso logo de fortes choivas. Prost liderou brevemente antes de que Nigel Mansell o alcanzase na volta 11. Mansell trompeou cinco voltas máis tarde, deixando a Prost de novo na dianteira. Na volta 27, Prost lideraba diante de Ayrton Senna no Toleman e Stefan Bellof no Tyrrell. Senna foi á captura de Prost e Bellof á captura dos dous. Con todo, na volta 31, a carreira detívose polas perigosas condicións meteorolóxicas. Máis tarde, a FISA multou ao director de carreira, Jacky Ickx, con 6.000 dólares e suspendeu a súa licenza por non consultar aos comisarios antes de parar a carreira.^[21] Os pilotos recibiron só a metade dos puntos que normalmente outórganse, xa que a carreira foi detida antes de completar os dous terzos da distancia da carreira.

Prost gañou en 1985, logo da retirada do pole Senna co motor Renault roto no seu Lotus despois sobrerevolucionalo na saída, Michele Alboreto no Ferrari volveu tomar a dianteira en dúas ocasións, pero saíuse da pista en Sainte-Devote, onde o brasileiro Nelson Piquet e o italiano Riccardo Patrese tiveran un grande accidente só unhas poucas voltas antes e o aceite e a sucidade encheron a pista. Prost pasou a Alboreto, que posteriormente retomou a posición do francés, pero picou un pneumático logo de pasar sobre os restos da carrocería do accidente de Piquet / Patrese, que o fixo caer ao cuarto posto. Foi capaz de pasar aos seus compatriotas romanos Andrea de Cesaris e Elio de Angelis, pero terminou segundo detrás de Prost. O francés Prost dominou en 1986 logo de saír desde a pole position, unha carreira onde a Nouvelle Chicane fora cambiado por razóns de seguridade.

Senna ten a marca de máis vitorias en Mónaco, con seis, incluíndo cinco vitorias consecutivas entre 1989 e 1993, así como oito podios en dez participación. A súa vitoria de 1987 foi a primeira vez que un coche cunha suspensión activa gañou un Gran Premio. Amañouse para gañar esta carreira despois de que o británico Nigel Mansell nun Williams-Honda saíra co escape roto. A súa vitoria fíxoo moi popular entre a xente de Mónaco, e cando foi arrestado o luns logo da carreira, por conducir unha motocicleta sen levar posto o casco, foi liberado polos policías despois de que se decataran de quen era.^[22] Senna dominou en 1988, e foi capaz de ir por diante do seu compañeiro de equipo Prost, mentres que o francés marchou durante a maior parte da carreira detrás do austríaco Gerhard Berger no Ferrari. No momento en que Prost superou a Berger, empuxou tan forte como puido e establece unha volta rápida uns 6 segundos máis rápido ca Senna, o brasileiro entrou en pánico, a continuación, fixo 2 voltas rápidas seguidas, e ao mesmo tempo aceleraba tanto como era posible, mordeu a barreira na curva Portier e estrelouse nas barreiras Armco que separan a estrada do mar Mediterráneo. Senna estaba tan cabreado que regresou ao seu piso en Mónaco e non se soubo del, Prost gañou por cuarta vez. Senna dominou en 1989, mentres que Prost quedou atrapado detrás de René Arnoux e outros; o brasileiro tamén dominou os anos 1990 e 1991. Na carreira de 1992 Nigel Mansell, que gañara as cinco carreiras disputadas ata ese momento na tempada, logrou a pole e dominou a carreira no seu Williams FW14 B - Renault. Con todo, a sete voltas do final, Mansell atopouse cunha porca da roda solta e viuse obrigado a entrar en boxes, saíndo detrás do McLaren-Honda de Ayrton Senna, que tiña os pneumáticos gastados. Mansell, con pneumáticos novos, estableceu un récord de volta case dous segundos máis rápido ca Senna e pechou a diferenza de 5´2 a 1´9 segundos en só dúas voltas. A parella bateuse en duelo nas últimas catro voltas, pero Mansell non atopaba o xeito de pasalo, terminando a só dúas décimas de segundo por detrás do brasileiro. Senna tivo un mal comezo na carreira de 1993, estrelouse na práctica e culificou 3º detrás do pole, Prost e a estrela en ascenso, o alemán Michael Schumacher. Senna gañou de novo fortuitamente en 1993 logo de chegar á primeira curva en terceiro lugar detrás de Prost e Schumacher. Prost tivo que cumprir unha penalización de tempo por adiantarse na saída e Schumacher retirouse con problemas na suspensión activa hidráulica, Senna gañou por diante do fillo do falecido Graham Hill, Damon.^[23][24] Foi a quinta vitoria de Senna en Mónaco, igualando a marca de Graham Hill. Logo de Senna logrou a súa sexta vitoria na carreira de 1993, rompendo a marca de Graham Hill de vitorias no Gran Premio de Mónaco, o subcampión Damon Hill comentou que "Se o meu pai estivera agora, sería o primeiro en felicitar a Ayrton."^[25]

A carreira de 1994 foi emocionante e tráxica, dúas semanas despois da tráxica carreira en Imola onde morreran o austríaco Roland Ratzenberger e Senna por mor de lesións masivas na cabeza en accidentes na pista en días sucesivos. Durante a carreira de Mónaco, o alemán Karl Wendlinger tivo un accidente terrible no túnel a bordo do seu Sauber. Entrou en coma e perdeuse o resto da tempada. O alemán Schumacher gañou a carreira de Mónaco 1994 con facilidade. A carreira de 1996 viu a Michael Schumacher lograr a pole antes de estrelarse na primeira volta logo de ser superado por Damon Hill. Hill liderou as primeiras 40 voltas antes de que o seu motor rexplotara no túnel. Jean Alesi tomou a dianteira, pero sufriu a rotura da suspensión 20 voltas máis tarde. Olivier Panis, que comezou no posto 14º, logrou o liderado e permaneceu alí ata o final da carreira, sendo acosado todo o tempo por David Coulthard. Foi a única vitoria de Panis, e a última do equipo Ligier. Só tres coches cruzaron a liña de meta, pero clasificaronse sete.^{[Cómpre referencia]}

O sete veces campión do mundo Schumacher chegou a gañar a carreira cinco veces, igualando a marca de Graham Hill. Schumacher tamén ten a marca actual da volta actual con 1:14.439, establecida en 2004. Na súa participación na carreira de 2006, provocou todas as críticas cando tiña provisionalmente a pole position e coa sesión de cualificación chegando ao seu fin, detívo o seu coche na franxa da Rascasse, bloqueando a vía e obrigando aos competidores a reducir a velocidade^[26] Aínda que Schumacher afirmou que non fora intencionado, a FIA sancionouno e enviouno á parte posterior da grella.^[27]

En xullo de 2010, Bernie Ecclestone anunciou que alcanzárase un acordo de 10 anos cos organizadores da carreira, mantendo a carreira no calendario ata polo menos 2020.^[28]

O Gran Premio de Mónaco é considerado como unha das carreiras de automóbiles máis importantes e prestixiosos do mundo xunto coas 500 Millas de Indianápolis e as 24 Horas de Le Mans.^[29] Se considera que estas tres carreiras forman unha a Tripla Coroa das tres carreiras de motor máis famosas no mundo. Graham Hill é o único piloto que gañou a Tripla Coroa, ao gañar as tres carreiras. A sesión de práctica de Mónaco se superpon coa da 500 Millas de Indianápolis, e as carreiras en si mesmas ás veces son incompatibles. Como as dúas carreiras teñen lugar en lados opostos do océano Atlántico e forman parte de diferentes campionatos, é difícil para un piloto competir eficazmente en ambas durante a súa carreira^[30] Juan Pablo Montoya, gañou o Gran Premio de Mónaco en 2003 e as 500 Millas de Indianápolis en 2000 e 2015,^[31] é o único piloto aínda en activo en 2015 que gañou dúas das tres carreiras e polo tanto é o máis próximo a completar a Tripla Coroa.^{[Cómpre referencia]}

Na adxudicación da súa primeira medalla de ouro do deporte do motor ao Príncipe Rainiero III, a Fédération Internationale de l'Automobile (FIA) caracterizou ao Gran Premio de Mónaco pola súa contribución a levar ao deporte do motor "a unha situación excepcional de glamour e prestixio".^[5] Foi xestionado baixo o patrocinio de tres xeracións da familia real de Mónaco: Lois II, Rainiero III de Mónaco e Alberte II, todos os cales tiveron un grande interese na carreira. Unha gran parte dos ingresos do principado vén de turistas atraídos polo clima cálido e o famoso casino, pero tamén é un paraíso fiscal e é o fogar de moitos millonarios, entre eles varios pilotos de Fórmula Un.^[32]

Mónaco produciu só tres pilotos nativos de Fórmula Un, Louis Chiron, André Testut e Olivier Beretta,^[33]. Pero a súa situación tributaria fixo que sexa o fogar de moitos pilotos o longo dos anos, incluíndo a Gilles Villeneuve e Ayrton Senna. Varios deles con propiedades no principado, incluíndo Jenson Button e David Coulthard, que eran donos de parte dun hotel.^[34] Debido ao pequeno tamaño da cidade e a situación do circuíto, os pilotos ao terminar a carreira polo xeral volven aos seus apartamentos en cuestión de minutos. É famosa a retirada de Ayrton Senna ao seu apartamento logo de estrelarse na carreira de 1988.^[35]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Gran Premio de Mónaco

• Monaco Grand Prix
• Automobile Club de Monaco