Gran Premio de Bélxica de 1988

Esta foi a primeira carreira logo da morte de Enzo Ferrari. Nigel Mansell viuse obrigado a perder esta carreira debido á varicela e foi substituído por Martin Brundle. Os McLarens unha vez máis dominaron as sesións de cualificación, ocuparon toda a primeira fila por 7ª vez en 11 carreiras, aínda que nin Ayrton Senna nin Alain Prost podían igualar a Michele Alboreto na subida da recta Kemmel cando poñía o Ferrari a 312 km/h. Esta foi a primeira carreira en 1988, onde ningún dos novos automóbiles EuroBrun puido cualificar.

Ao longo de 1988, Senna copiara a configuración do coche de Prost na idea de que o francés tiña unha mellor experiencia na configuración do McLaren. En Spa, Prost decidiu alterar no último minuto a configuración do seu coche nun intento de obter unha vantaxe. Por desgraza para o francés isto tivo un resultado prexudicial e non estaba contento co equilibrio e o manexo do seu coche na carreira, en comparación con Senna, que coa configuración orixinal de Prost non tivo tales problemas. Na saída, o pole Senna patinou coas rodas e Prost foi capaz de tomar o liderado. Con todo, na primeira pasada a través de Eau Rouge Senna era claramente máis rápido e facilmente volveu tomar o liderado despois de coller o rebufo de Prost na recta Kemmel e da freada de Les Combes. Senna simplemente distanciouse mentres Prost, loitando cun coche no que o manexo non era do seu agrado, deixouse caer ao seguro segundo lugar.

Gerhard Berger conseguiu que o seu Ferrari puxérase 3º, desafiando a Prost brevemente antes de entrar en boxes na volta 3, con problemas eléctricos. Amañouse para reincorporarse e marcou a volta rápida antes de retirarse na volta 12. Debido á retirada de Berger, Thierry Boutsen quedou cuarto detrás de Michele Alboreto e por diante dunha emocionante batalla entre Alessandro Nannini, Satoru Nakajima, Nelson Piquet, e os dous Arrows. Piquet pasou ao seu compañeiro Nakajima na volta 17 e o xaponés entrou en boxes cun fallo de encendido que provocou a súa retirada. Mentres tanto, Ivan Capelli subiu de noveno a sexto.

Na volta 36 o motor de Alboreto explotou, deixándoo fóra da carreira cando ía 3º. Tan só dúas voltas máis tarde, Nannini culminou os seus progresos pasando a Piquet cun movemento na forquita de La Source. O brasileiro tiña problemas cos freos. Ao intentar manter o equilibrio correcto dos freos, finalmente fixéronlle correr por fóra da pista. No proceso, a herba atascoulle os pontóns e provocou o sobre quecemento do motor. Na volta 42, Capelli pasou Piquet para o 5º lugar.

O dobrete de McLaren deulle o campionato de construtores para o equipo británico, os Benetton quedaron terceiro e cuarto. Capelli e Piquet completaron os puntos. McLaren-Honda gañou o Campionato de Construtores antes do que ninguén o fixera nunca, a falta de cinco carreiras para finalizar a tempada. Nunha entrevista posterior á carreira, Prost practicamente admitiu que o campionato era de Senna, que gañara a súa cuarta carreira consecutiva e púxose á cabeza do campionato por primeira vez, con todo os que coñecían Prost non cría que se dera por vencido tan facilmente.

Posteriormente ambos Benetton foron descualificados polo uso de combustible ilegal, polo que o terceiro lugar no podio foi para Capelli, e os dou Arrows de Derek Warwick e Eddie Cheever entraron nos puntos. A descualificación dos Benetton non se fixo oficial ata moito despois de que terminara a tempada.

• Letra grosa indica Campión do mundo.

Clasificación no campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1   Ayrton Senna 75 2   Alain Prost 72 3   Gerhard Berger 28 4   Thierry Boutsen 20 5   Michele Alboreto 16

Clasificación do campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1   McLaren-Honda 147 2   Ferrari 44 3   Benetton-Ford 29 4   Lotus-Honda 17 5   March-Judd 11

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Puntos exactos na declaración final dos resultados. Os Benetton foron descualificados nesta carreira, e os seus puntos reasignados, despois do final da tempada