Gran Premio dos Estados Unidos de 1961

Gran Premio dos Estados Unidos de 1961

Nome oficial	IV United States Grand Prix
Tipo	Gran Premio dos Estados Unidos
Deporte	automobilismo
Parte de	Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1961
Distancia do evento	100
Localización  e  Datas
Localización	Circuíto de Watkins Glen (Dix (en) ) 42°20′13″N 76°55′38″O / 42.336944444444, -76.927222222222
País	Estados Unidos de América
Data	8 de outubro de 1961
Competición
Primeiro posto	Innes Ireland
Pole position	Jack Brabham

O Gran Premio dos Estados Unidos de 1961 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 8 de outubro de 1961 no circuíto de Watkins Glen. Foi a décima e última carreira da tempada de Fórmula Un de 1961.

No seu terceiro ano o GP dos Estados Unidos finalmente atopou unha sede, grazas a Cameron Argetsinger, que realmente estableceu a Fórmula Un nos Estados Unidos. A carreira final da tempada proporcionou tamén a primeira vitoria dun dos grandes equipos do deporte -Team Lotus de Colin Chapman- e deulle ao popular piloto, Innes Ireland, a súa única vitoria nun Gran Premio. Ireland comezou oitavo, tomou a dianteira cando o motor do Lotus de Stirling Moss fallou, e terminou 4´3 segundos por diante do estadounidense Dan Gurney.

No momento da carreira de Watkins Glen, a tempada 1961 xa marcara un fito importante na Fórmula Un nos Estados Unidos co californiano Phil Hill coroado como o primeiro Campión Mundial estadounidense. A carreira dos Estados Unidos debería ser a do seu regreso triunfal. Desafortunadamente para os afeccionados, non estaba no cockpit do seu Ferrari 156, pero estaba na parte traseira dun Ford Thunderbird no desfile previo á carreira. No Gran Premio dos Estados Unidos de 1960 en Riverside, o equipo Ferrari quedarase en casa. Esta vez, con todo, co título no seu peto, non tiñan nada que demostrar logo de dominar a primeira tempada da fórmula de 1´5 litros.

O equipo fora de feito obxecto da máis cruel mestura imaxinable de triunfo e traxedia na carreira anterior, o Gran Premio de Italia en Monza. O piloto de Ferrari e líder do equipo Wolfgang von Trips morreu durante a carreira mentres lideraba o campionato de pilotos, entregándolle a vitoria e o campionato ao seu compañeiro Hill. Dado que Ferrari asegurara o Campionato de construtores e o de pilotos, o equipo unha vez máis comprensiblemente optou por non facer a viaxe a través do Atlántico o final da tempada.

Houbo considerables dúbidas sobre se a carreira dos Estados Unidos levaríase a cabo, xa que a FIA non lle concedeu ao Gran Premio de Watkins Glen Corporación a aprobación final para a carreira ata o 28 de agosto. Chegado outubro, nocircuíto só faltaba o equipo Ferrari. Co Campionato xa decidido, os participantes parecían estar listos para unha fin de semana de bo carácter e competencia, e gañar unha parte importante dos premios. En canto á ausencia do equipo italiano, un participante británico chegou a dicir: "Ferrari sempre estraga a diversión coa súa maldita intensidade."^{[Cómpre referencia]}

Aínda que todos menos os dous Porsche tiñan motores Coventry Climax, só Jack Brabham do equipo de fábrica Cooper, e Stirling Moss, do equipo privado Rob Walker, tiveron a última versión do V8 dispoñible para eles. Moss marcou o ritmo o sábado cun crono de 1:18.2 no seu coche de 4 cilindros, facendo 1:17.2 co V8. Brabham, o recentemente deposto bicampión do mundo, respondeu cun 1:17.0. Cando Moss decidiu utilizar o vello 4 cilindros na carreira, dicindo que o coche manexábase mellor con el, deixouse caer de novo á segunda fila da grella, xunto ao seu compañeiro do equipo Brabham, Bruce McLaren. Graham Hill de BRM, foi unha décima máis rápido que os outros autos de 4 cilindros, acompañando a Brabham na primeira fila, un segundo máis lento que o Australiano.

Unha multitude de 28.000 entradas de pago (dun total de 60.000) o domingo contentou aos patrocinadores e tamén foi moi bo agoiro para o futuro da carreira. Na saída, Brabham lideraba na primeira curva, pero antes do final da primeira volta, Moss tomou á dianteira. Estes dous eran seguidos por Ireland, Hill, Dan Gurney, Masten Gregory e McLaren. Na terceira volta, McLaren subiu ao terceiro posto cando Ireland trompeou sobre aceite ao final da recta. Recuperouse e continuou undécimo.

Na volta 10, Ireland xa estaba no cuarto lugar, por detrás do Cooper de McLaren, Moss e Brabham continuaban intercambiando o liderado. Na volta 34, o V8 de Brabham comezou a perder auga e sobrecalentabase finalmente entrou en boxes na volta 45. Logo de tomar auga e volver á carreira, Brabham completou só sete voltas máis antes de retirarse.

Liderando agora por máis de 40 segundos, Moss parecía estar en camiño a unha vitoria cómoda. Só el sabía, que a súa presión de aceite estaba baixando, e na volta 59, o Lotus azul escuro de súpeto retirouse, dando a vantaxe a Ireland. Hill quedou na cola do escocés, acosándoo durante 15 voltas, ata que, tamén, de súpeto meteuse na rúa de boxes cun arame magneto solto. O próximo rival era Roy Salvadori, que recortou a vantaxe de 20 segundos a cinco a só cinco voltas do final. Pero era o día de Ireland. A pouco máis de tres voltas para o final, o motor do Cooper do equipo privado de Salvadori explotou, como o coche do seu compañeiro de equipo John Surtees na primeira volta.

Ireland chegou a meta baixo a bandeira a cadros a menos de cinco segundos por diante do estadounidense Dan Gurney, o británico Tony Brooks terminou o derradeiro Gran Premio da súa carreira en terceira posición. "Tiven sorte", admitiu Ireland. "Non podía adiantar a Moss e Brabham. Os seus coches eran demasiado rápidos. Non tiña presión de aceite nas últimas dez voltas, e terminei cun dedal de gasolina na meta." Nun xesto final, por estar preparando e reparando o seu coche varias veces durante a fin de semana, Ireland recompensou ao mecánico de Lotus Ted Woodley con 25 libras esterlinas!

foi unha carreira de fitos: o único triunfo na carreira de Innes Ireland, a primeira vitoria para o equipo Lotus, e o primeiro Gran Premio estadounidense en obter algún beneficio, asegurando o seu retorno en 1962. Desafortunadamente para Stirling Moss sería a súa última carreira do Campionato do Mundo, a súa carreira terminou cun forte accidente durante a carreira do Trofeo Glover de 1962 en Goodwood no seguinte mes de abril.

Pos.	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	15	Innes Ireland	Lotus-Climax	100	2:13:45.8	8	9
2	12	Dan Gurney	Porsche	100	+4.3 segs	7	6
3	5	Tony Brooks	BRM-Climax	100	+49.0 segs	5	4
4	2	Bruce McLaren	Cooper-Climax	100	+58.0 segs	4	3
5	4	Graham Hill	BRM-Climax	99	+1 volta	2	2
6	11	Jo Bonnier	Porsche	98	+2 voltas	10	1
7	14	Jim Clark	Lotus-Climax	96	+4 voltas	6
8	6	Roger Penske	Cooper-Climax	96	+4 voltas	16
9	16	Peter Ryan	Lotus-Climax	96	+4 voltas	13
10	3	Hap Sharp	Cooper-Climax	93	+7 voltas	17
11	21	Olivier Gendebien Masten Gregory	Lotus-Climax	92	+8 voltas	15
Ret	19	Roy Salvadori	Cooper-Climax	96	Motor	12
Ret	17	Jim Hall	Lotus-Climax	76	Fuga combustible	18
Ret	26	Lloyd Ruby	Lotus-Climax	76	Magneto	19
Ret	7	Stirling Moss	Lotus-Climax	58	Motor	3
Ret	1	Jack Brabham	Cooper-Climax	57	Temperatura	1
Ret	22	Masten Gregory	Lotus-Climax	23	Caixa de cambios	11
Ret	60	Walt Hansgen	Cooper-Climax	14	Accidente	14
Ret	18	John Surtees	Cooper-Climax	0	Motor	9
Ret	23	Ken Miles	Lotus-Climax

Clasificación no campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1 Phil Hill 34 (38) 2 Wolfgang von Trips 33 3 Stirling Moss 21 1 4 Dan Gurney 21 1 5 Richie Ginther 16

Clasificación do campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1 Ferrari 40 (52) 2 Lotus-Climax 32 3 Porsche 22 (23) 4 Cooper-Climax 14 (18) 5 BRM-Climax 7

• Notas: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 5 mellores resultados contan para o Campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados.

• Líderes por volta: Stirling Moss 30 voltas (1-5, 16, 24-25, 34-35, 39-58); Jack Brabham 28 voltas (6-15, 17-23, 26-33, 36-38); Innes Ireland 42 voltas (59-100).

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Gran Premio dos Estados Unidos de 1961

• Don Capps. "Rear View Mirror."( 2009-05-04) Atlas F1: Volume 6, Issue 43. Consultado o 26 de abril de 2009.
• James T. Crow (xaneiro de 1962). "U.S. Grand Prix". Road & Track, 68-72.
• Doug Nye (1978). The United States Grand Prix and Grand Prize Races, 1908-1977. B. T. Batsford. ISBN 0-7134-1263-1
• J.J. O'Malley e Bill Green (1998). Watkins Glen, From Griswold to Gordon: Fifty Years of Competition At the Home of American Road Racing.