Antigo Testamento

O Antigo Testamento ou as Escrituras Hebreas (tamén chamadas a Biblia Hebrea) é a primeira parte da Biblia cristiá, que explica a historia desde a creación da Terra ata última profecía da vida do mesías, realizada 400 anos antes da era cristiá. Os xudeus, porén, utilizan o nome Tanakh para referírense ao Antigo Testamento, e aínda que contén os mesmos libros que o Antigo Testamento canónico cristián, non coincide na orde nin no nome destes.

A designación "Antigo Testamento" provén do grego ῾Η Παλαιά Διαθήκη, he Palaiá Diathéke, que significa "antigo pacto", en referencia ao antigo pacto de Deus coa humanidade (principalmente co pobo elixido de Israel) por medio do que viría o mesías a salvalos.

O Antigo Testamento, na versión cristiá, está formado por 39 libros (que coinciden cos 24 libros do Tanakh xudeu), os cales foron aceptados polas autoridades da igrexa o século IV. Estes libros constitúen o canon das escrituras do Antigo Testamento, e por iso, son chamados libros canónicos. Estes son os libros categorizados de acordo aos estudos teolóxicos cristiáns: (Para ver as categorizacións usadas polo xudaísmo, ver o artigo do Tanakh).

O Pentateuco ou a Torá son os cinco primeiros libros do Antigo Testamento, escritos por Moisés:

• Xénese.
• Éxodo.
• Levítico.
• Libro dos Números.
• Deuteronomio.

• Libro de Xosué.
• Libro dos Xuíces.
• Libro de Rut.
• Primeiro de Samuel.
• Segundo de Samuel.
• Primeiro dos Reis.
• Segundo dos Reis.
• Primeiro das Crónicas.
• Segundo das Crónicas.
• Libro de Esdras.
• Libro de Nehemías.
• Libro de Ester.

• Libro de Xob.
• Libro dos Salmos.
• Libro dos Proverbios.
• Eclesiastés.
• Cántico dos Cánticos.

• Libro de Isaías.
• Libro de Xeremías.
• Libro das Lamentacións.
• Libro de Ezequiel.
• Libro de Daniel.

• Libro de Oseas.
• Libro de Xoel.
• Libro de Amós.
• Libro de Abdías.
• Libro de Xonás.
• Libro de Miqueas.
• Libro de Nahum.
• Libro de Habacuc.
• Libro de Sofonías.
• Libro de Axeo.
• Libro de Zacarías.
• Libro de Malaquías.

Ao longo da Idade Media, a Igrexa católica e a Igrexa ortodoxa aceptaron de facto diversos libros máis. No século XVI, os protestantes opúñanse a aceptaren a autoridade divina destes libros durante a Reforma, e non os incluíron nas traducións da Biblia ás linguas do pobo. A Igrexa católica declarou, entón, a autoridade e a inspiración divina destes libros e incorporounos ao canon. Por iso, chámanse libros deuterocanónicos, que en grego quere dicir "segundo canon". Os anglicanos tamén os utilizan. Estes libros son:

• Libro de Tobías.
• Libro de Xudit.
• Primeiro de Macabeos.
• Segundo de Macabeos.
• Libro da Sabedoría.
• Eclesiástico, tamén chamado Sirácida.
• Libro de Baruc.

Hai libros mencionados no Antigo Testamento como parte da Biblia pero que non se conservan (ou ben son falsos, hai disputa sobre eles). Estes son:

• Libro de Xasher.
• Libro das Guerras.
• Libro de Shemaiah.
• Actos de Salomón.
• Libro de Nathan
• Anais do Rei David
• Actos de Samuel
• Libro de Gad
• Profecía de Ahijah
• Profecía de Iddo
• Libro de Xehu
• Actos de Azariá
• Queixumes de Xosía
• Crónicas do rei Ahasuerus

O xudaísmo utiliza a Tanakh tamén chamada Biblia Hebrea, que equivale ao Antigo Testamento e non recoñece os libros do Novo Testamento. A Tanakh está escrita case toda en hebreo, aínda que hai pequenas porcións en arameo.

A versión utilizada polos primeiros cristiáns foi a [[Septuaginta]|Versión dos Setenta]] (Septuaginta), unha tradución grega que os xudeus da Dispersión utilizaban habitualmente naquela época.

O Antigo Testamento cristián é bastante parecido á Tanakh hebrea, con algunhas diferenzas de contido:

• Pentateuco (Torá).
• Profetas (Neviïm).
• Outros escritos e libros de poesía chamados [sapienciais] (Ketuvim).
• Libros Deuterocanónicos, considerados apócrifos polo Protestantismo.

A Igrexa cristiá primitiva utilizou a Septuaginta, a versión grega máis antiga da Biblia, como mínimo, ata mediados de do século IV. Ata ese momento o grego foi un dos principais idiomas do Imperio Romano e a lingua da Igrexa a excepción do siríaco utilizado pola comunidade siria na Peshitta e a Igrexa etíope, que utilizou a lingua ge'ez). Ademais, os Pais da Igrexa tenden a aceptaren a Filón de Alexandría en lugar da Septuaginta.

Cando San Xerome fixo a súa revisión da Vetus Latina arredor do ano 400, comparou a Septuaginta co texto hebreo. E chegou á conclusión de que o texto hebreo era un mellor testemuño de Cristo que a Septuaginta. do prólogo a Xénese Arquivado 05 de xuño de 2013 en Wayback Machine. El rompeu coa tradición da igrexa e traduciu o Antigo Testamento da súa Vulgata do hebreo en vez do grego. A súa elección foi duramente criticada por Agostiño de Hipona, contemporáneo seu, e outros que consideraban a Xerome como un falsario. Pero co paso do tempo, a aceptación da versión de Xerome vai aumentado gradualmente nas igrexas do oeste ata que desprazou á Vetus Latina da Septuaginta.^[1]

O texto hebreo difire nalgunhas pasaxes, pero os cristiáns prefiren a Septuaginta porque profetiza mellor a Cristo. As Igrexas Ortodoxas Orientais utilizan a Septuaginta como base para a tradución do Antigo Testamento a outros idiomas. A Igrexa Ortodoxa de Constantinopla, a Igrexa de Grecia e a Igrexa Ortodoxa chipriota continúana utilizando hoxe na súa liturxia.

Os Manuscritos do mar Morto, en particular os escritos en arameo, correspóndense máis fielmente coa Septuaginta que co texto hebreo.

• Canon (Biblia).
• Hipótese documental.
• Literatura mesopotámica.