Xilófonu

Xilófonu
	; Xilófono con baquetes.
Carauterístiques
Clasificación	Instrumentu de percusión; Altor definíu
Músicos	Percusionistes, xilofonistes
Fabricantes	griegos
	[editar datos en Wikidata]

El xilófonu (pronunciáu /si'lofonu/, del griegu ξύλον xylon madera y φωνή phōnē voz) ye un instrumentu musical de percusión. Cada llámina afínase según un tonu específicu (nota musical) de la escala cromática. Como puede afinase, trátase d'un llaminófonu de soníu determináu. L'orde de les llámines ye asemeyáu al orde del tecláu de pianu.

El Xilófonu utiliza tantu la téunica de tambor afinable como l'avanzada de mazos. Tien un timbre más vivu que la marimba, y les notes sostiénense menos. Los xilófonos modernos inclúin llámines de percusión curties. Un xilófonu con un rexistru más baxu que'l rexistru de la marimba llámase xilorimba.

Funciones

Estensión del xilófonu representada nun tecláu de pianu.

El xilófonu tien una gran relevancia nun númberu de pieces clásiques. Dalgunes de les más conocíes son la Danse macabre (1874) compuesta por Camille Saint-Saëns y «Fósiles» de Carnival of the Animals (1886) del mesmu compositor. Tamién puede escuchase na Sinfonía Nº. 6 de Gustav Mahler.

El recursu más utilizáu pal xilófonu ye'l trémolo, que se llogra percutiendo alternativamente con dambes baquetes sobre una mesma llámina. El xilófonu rique un gran virtuosismu per parte del percusionista. La so téunica actual ye bien complexa y precisa d'un gran especialista. El so papel na actual orquesta nun ye'l d'ufiertar un toque exóticu a la obra, sinón que ye un timbre independiente y bien importante dientro del desenvolvimientu orquestal.

Usu n'educación

Cuando'l xilófonu ta destináu p'aplicar el métodu Orff móntase nuna caxa acústica de madera de forma rectangular o de trapeciu.

Usualmente hai tres tipos de xilófonos:

Baxos
Altos
Sopranos

con una escala y media cada unu. Como'l so nome indica, móntense llámines de madera (xilo) preferentemente de Palu santu.

Ver tamién

Referencies

Enllaces esternos