Terbiu

El terbiu afayóse en 1843 pol químicu suecu Carl Gustaf Mosander, que lo detectó como impureza n'óxidu d'itriu. El so nome deber a la llocalidá sueca Ytterby. Nun foi aislláu n'estáu puru hasta 1905 cuando se fixeron habituales les nueves téuniques d'intercambiu d'iones. El so aislamientu foi fechu per primer vegada por Georges Urbain.

Esti elementu clasifícase como tierra rara. El términu "rara" puede conducir a equívocu, pos el terbiu ye más común que metales como la plata o'l mercuriu. Esta terminoloxía tenía otru significáu pa los químicos d'antaño. Utilizábase porque los elementos clasificaos como tales yeren bien difíciles de dixebrar unos d'otros. Nun yeren raros na Tierra, sinón que yeren raramente usaos pa daqué.

El terbiu nun s'atopa nunca n'estáu llibre na naturaleza, sinón conteníu en diversos minerales como la cerita, la gadolinita, la monazita, la xenotima y la euxenita, dalgunos d'ellos con un conteníu inferior al 1% de terbiu.

Los principales xacimientos comerciales d'esti elementu químicu atopar nel sur de China, anque a mediaos de 2011 informar de grandes xacimientos d'esti mineral no fondero marín, cerca de Ḥawai.^[1]

El terbiu ye de color blancu-plateado, razonablemente estable al aire, maleable, dúctil y lo suficientemente blandu como pa ser cortáu por un cuchiellu. Esisten dos variedaes alotrópicas, con una temperatura de tresformamientu de 1289 °C.

El terbiu ye unu de los elementos lantánidos, ye un metal de color platiáu y daqué brillosu que ye relativamente estable nel aire, ye fácilmente maleable, dúctil y lo suficientemente nidiu como pa poder cortala con un cuchiellu. Na actualidá conocen dos formes cristalines de terbiu, que tienen una temperatura de tresformamientu d'unos 1290° C.

La disponibilidad y l'accesu al Terbiu ye una fonte d'esmolición pa la mayoría de los países industrializaos. Esta na llista de los metales críticos, establecida pol Departamentu d'Enerxía del Gobiernu de los Estaos Xuníos, marzu 2011. Nesta llista, podemos pescudar que'l Terbiu, ta arraleciendo y que'l so suministru ta en peligru a partir del añu 2012. Tamos falando d'un simple fin del Terbiu, tal como lo estrayemos güei, esto ye, de forma económicamente vidable. Como toles tierres rares, el Terbiu ta presente en tola corteza terrestre, solo que la concentración ye bien diminuta, yá que nunca s'estrayi solo, sinón entemecíu con otros minerales.

Esti elementu utilizar nel dopaxe de materiales usaos en dispositivos d'estáu sólidu, tales como'l fluoruru de calciu, el tungstato de calciu y el molibdato de estroncio. El oxosulfatu de gadoliniu dopado con terbiu ye unu de los meyores colorantes en rayos X.

Tamién s'emplega como cristal estabilizador en célules de combustible qu'operen a elevaes temperatures, xunto al óxidu de circoniu, n'aleaciones y na producción de componentes electrónicos. El so óxidu utilizar nos fósforos verdes de llámpares fluorescentes y tubos d'imaxe. El borato de terbiu y sodiu aplícase tamién en electrónica.^[2]

Na naturaleza atópense compuestos d'un isótopu estable, el 159-Tb. Otros 33 radioisótopos fueron rexistraos, siendo'l 158-Tb el más estable de toos, con una vida media de 180 años. Los isótopos 157-Tb y 160-Tb tienen una vida media alredor de los 70 años. Los restantes radioisótopos tienen vides medies de menos de 7 díes, munchos d'ellos de menos de 24 segundos.

Al igual que'l restu de lantánidos, los compuestos del terbiu tienen un nivel moderáu de toxicidá, anque esta nun s'investigó en fondura. Nun se conoz nengún papel d'esti elementu nel ciclu biolóxicu.

• Los Alamos National Laboratory - Terbium

• WebElements.com - Terbium
• EnvironmentalChemistry.com - Terbium
• It's Elemental - Terbium
• http://www.doe.gov/sites/prod/files/edg/media/criticalmaterialsstrategy.pdf