| dbo:abstract
|
- La Gladius va ser una de les espases més utilitzades per l'exèrcit romà, la paraula prové del llatí i significa espasa. A principis de l'antiga roma les espases romanes eren similars a les utilitzats pels grecs, la xiphos. A partir del segle 3 aC, els romans van adoptar espases similars a les utilitzades pels celtibers i d'altres tribus, durant la primera part de la conquesta d'Hispània. Aquest tipus d'espasa era coneguda com la Gladius hispaniensis, o "espasa hispana". Es va arribar a pensar que eren similars a les de tipus més tardà com la Magúncia, però l'evidència actual suggereix que no era el cas. Més aviat, aquestes fulles primerenques seguint un patró lleugerament diferent, sent més llargues i estretes, van ser les que Polibi considera bones per blandir i estocar. Més tard la gladius existents van patir una sèrie de variacions (en mida, mànec, resistència) que actualment són conegudes com la Mainz, Fulham, i les de tipus Pompeia. En el període tardà romà, Vegeci es refereix a les espases trucada (o semispathae semispathia) i spathae, tant de la que sembla considerar Xiphias un terme apropiat. Un soldat romà completament equipat hauria estat armat amb un escut (scutum), unes quantes javelines (pilum), una espasa (gladius), probablement una daga (pugio) i potser un nombre de dards. Convencionalment, les javelines serien llançades abans d'enfrontar-se a l'enemic per després utilitzar el gladius. El soldat, en general, empenyia amb el seu escut i donava estocades amb la seva espasa. Contràriament a la creença popular, els diversos models de la gladius també havien estat adaptats per talla sembla que també han estat adequats per tallar i per donar estocades. En la iconografia tradicional, és l'atribut de Sant Miquel Arcàngel. (ca)
- الغلاديوس (باللاتينية: glădĭus) هي كلمة لاتينية قديمة تعني سيف، ومن الشائع استخدامها حالياً لوصف النوع الرئيسي من السيوف الذي استعمله جنود روما القديمة. عندما بدأت الحضارة الرومانية بدخول الحروب، كان تعتمد للقتال على سيوفٍ تشبه تلك التي استعملها الإغريق القدماء، لكن بدءاً من القرن الثالث قبل الميلاد، تبنَّى الرومان نوعاً جديداً من السيوف أشبه بتلك التي صنعها وغيرهم من سكان هسبانيا في تلك الحقبة. لذلك كان يعرف الغلاديوس حينها باسم Gladius Hispaniensis، أي «السيف الإسباني». بعد إصلاحات غايوس ماريوس في الدولة الرومانية سنة 107 ق م، أصبح العتاد النموذجي لجنديٍِّ في فيلق روماني هو ترس السكوتوم، وحربتا بيلوم خفيفَتان، وأحياناً خنجر بوغيو، وأخيراً سيف الغلاديوس. كان يتم رمي الحراب بدايةً، لتحطيم تروس الأعداء إن أمكن وتشتيت صُفوفهم قبل بدء الاشتباك القريب، والذي كان يتم بسيوف الغلاديوس. بصورةٍ عامة، كان يضع الجندي الترس أمامه لتوفير الحماية، ثم يتقدم ويشقُّ طريقه بالغلاديوس، وعلى ما يبدو أن جميع أنواع الغلاديوس كانت مُصمَّمة لتناسب مهمَّة الاندفاع وسط الأعداء. (ar)
- Gladius je základní všeobecné latinské označení pro meč bez ohledu na délku čepele či její tvar.V moderní populární kultuře získal termín "gladius" nepřesný význam jako označení specificky značící krátké hispánské meče užívané římskou armádou, ale tato významová praxe se neshoduje se skutečným významem, které slovo "gladius" mělo pro Římany samotné. Římané tyto meče používali jako standardní zbraň pro své vojáky, neboť byla ideální pro efektivní boj v těsné formaci. Nejstarší římské meče byly podobné řeckým, od 3. století př. n. l. Římané převzali v době dobývání Hispánie krátké meče používané Keltibery(stalo se tak z největší pravděpodobností během 2. punské války). Tento typ meče se stal známým jako gladius hispaniensis neboli hispánský meč. Používal se až do konce republiky a vyznačoval se listovitou čepelí a nevýraznou záštitou. Jeho délka byla zhruba 50 - 60 cm. V průběhu doby byl postupně nahrazen meči dnes označovanými jako typ Mainz a Fulham (podle naleziště). V době císařství, asi v 1. století se gladius vyvinul do nejznámější podoby s masívní kulovitou a polokulovitou, na řeze zploštěnou, záštitou; dnes označovaný také podle města naleziště jako pompejský. V císařské epoše se délka gladiů zvětšovala až na 70 cm a později byly nahrazené delšími meči nazývanými a spatha[zdroj?]. (cs)
- Der Gladius (Mehrzahl: Gladii) ist ein römisches Schwert. Er soll im späteren 3. Jahrhundert v. Chr. aus einem Schwerttyp der iberischen Keltiberer entwickelt worden sein und war in Variationen bis in das 3. Jahrhundert n. Chr. die Standardwaffe der Infanterie der römischen Armee. Die antiken Schriftquellen unterscheiden nicht scharf zwischen Gladius und Spatha, da Gladius einfach nur "Schwert" bedeutet und dieser Terminus nicht exklusiv für das Kurzschwert der kaiserzeitlichen Legionäre benutzt wurde. (de)
- Gladius (Latin: [ˈɡɫad̪iʊs̠]) is a Latin word meaning "sword" (of any type), but in its narrow sense it refers to the sword of ancient Roman foot soldiers. Early ancient Roman swords were similar to those of the Greeks, called xiphe (plural; singular xiphos). From the 3rd century BC, however, the soldiers of the Roman Republic adopted a sword based on the celtic sword used by the Celtiberians in Hispania late into the Punic Wars, known in Latin as the gladius hispaniensis, meaning "Hispanic-type sword". New variants of the gladius, such as the "Mainz gladius" and the "Pompeii gladius", were used from the first century AD and during the early centuries of the Roman Empire; in the third century AD the gladius was replaced by the "spatha". A fully equipped Roman legionary after the reforms of Gaius Marius was armed with a shield (scutum), one or two javelins (pila), a sword (gladius), often a dagger (pugio), and, perhaps in the later empire period, darts (plumbatae). Conventionally, soldiers threw pila to disable the enemy's shields and disrupt enemy formations before engaging in close combat, for which they drew the gladius. A soldier generally led with the shield and thrust with the sword. (en)
- Gladiusa erromatar legioek erabili zuten ezpata mota da, gutxi gorabehera metro erdi inguruko luzera zuena, erabiltzailearen neurrira egin zitezkeen arren. (eu)
- Gladius es un término latino utilizado para designar una espada, el cual se aplica de manera moderna al arma utilizada por las legiones de la Antigua Roma desde el siglo III a. C. hasta el siglo III aproximadamente y cuyo origen se remonta a la espada celtíbera de Hispania, siendo por tanto conocida en latín como gladius hispaniensis, o "espada hispana". Tenía una longitud estimada de medio metro, aunque se podían hacer a medida del usuario, y una hoja recta y ancha de doble filo. De esta palabra deriva «gladiador». (es)
- Le glaive, mot emprunté au gaulois cladio, désigne le gladius (latin). Cette épée courte a évolué au fil du temps et couvre une variété de formes. De nos jours, le terme est utilisé pour désigner une épée courte, d'approximativement 60 à 90 cm de longueur totale, de 4 à 7 cm de large et d'environ 0,6 à 1,5 kg, utilisée par les légionnaires romains à partir du IIIe siècle av. J.-C. Elle dérivait de l'épée celtibère (gladius hispanis bucus) et a été conçue pour délivrer principalement de puissantes frappes d'estoc. Pour Quintilien, la gladius et l'ensis sont une seule et même chose. Le glaive était large pour que les blessures infligées soient les plus larges possibles, ce qui procurait un impact psychologique supplémentaire sur l'adversaire. Évoluant, au fil des siècles, il devient la spatha romaine en passant par le glaive « pompéi ». (fr)
- Gladius adalah pedang dalam Bahasa Latin. Saat ini biasanya merujuk pada pedang pendek Romawi yang digunakan sebagai senjata standar oleh prajurit Legiun Romawi sejak abad ketiga Masehi. Terdapat tiga desain yang saat ini banyak direka ulang, desain tersebut yaitu Mainz, Fulham, dan Pompeii (merujuk pada tempat atau bagaimana contoh historis didapatkan). Gladius dirancang untuk melakukan tusukan yang kuat dan mematikan. Berbeda dengan kepercayaan umum gladiator tidak menggunakan gladius. Gladius dibuat dari besi lunak dan dikeraskan dengan menggunakan debu arang di landasan tempa. Proses ini penting sebab besi lunak tidak cukup keras sebelum karbon dari bubuk arang dimasukkan ke bagian luar bilah pedang. Gladius dikenakan disebelah kanan prajurit dan sisi tangan kanan juga. Meskipun sepertinya sulit menghunuskan pedang yang diletakkan di sisi yang sama dengan tangan yang memegangnya, prajurit tersebut tidak menemui kesulitan karena panjang bilah Gladius yang pendek. Cara ini digunakan untuk mengurangi kemungkinan mencederai prajurit di sebelah prajurit lain. Beberapa ahli dan penggemar senjata merujuk sarung gladius pada kata Latin vagina, yang secara harfiah berarti sarung pedang. Orang Romawi tidak menggunakan kata ini dalam arti sebagai anatomi tubuh, meski muncul sebagai lelucon oleh Plautus, Pseudolus 4.7.85: "Apakah pedang prajurit pas dengan sarung pedangmu?"
* l
*
* s (in)
- Il gladio (in latino gladius - lett. "spada") era il nome della spada utilizzata dai soldati romani nel corso della storia dell'esercito romano. Le prime spade dell'Antica Roma erano simili a quelle in uso nella Magna Grecia, adottate per mediazione degli Etruschi: gli xiphos a lama diritta e le makhaira a lama curva. A partire dal III secolo a.C., i soldati della Repubblica Romana adottarono spade di tipo celtico in uso ai Celtiberi durante la conquista dell'Hispania, e pertanto definito gladius hispaniensis. Durante il periodo imperiale il gladio fu usato nelle varianti del tipo "Magonza" e del tipo "Pompei", per poi essere sostituito nel III secolo nell'equipaggiamento della fanteria dalla spatha a lama più lunga e sottile, già usata dalle truppe di cavalleria. (it)
- グラディウス（ラテン語: gladius）は、刀剣の一種。古代ローマ時代の軍団兵（ローマ軍団）や剣闘士によって用いられた。刃渡りは50cmほどで、柄まで入れて70cmほどと剣としては短い。刀身は肉厚・幅広の両刃で、先端は鋭角に尖っている。形状としては一般的な剣より幅広な形をしている。材質には、銑鉄と軟鉄が交ざった状態の合金鉄材を使用し、両方の優れた特性を得て、それ以前の同サイズの鉄剣と比べ破損しにくく切れ味が向上した。帝政ローマ後期には再び長剣に回帰し、もともと騎兵用の斬撃主体の剣であった「スパタ（spatha）」「セミスパタ（semispatha）」がローマ軍歩兵の主力となった。日本語では「グラディウスの剣」とも表記されるが、後述の通り重言である。 (ja)
- 글라디우스(Gladius)는 고대 로마시대 당시에 로마 군인들이 사용한 검으로 길이 약 60cm, 무게 약 1kg의 단검이다. 원래 초창기 로마 병사들의 검은 그리스의 것과 유사하여 보다 길고 한쪽에만 날이 존재하는 것이었으나, 히스파니아를 정복하면서 켈티브리아 인들이 사용하던 양날의 단검과 유사한 구조로 무기를 개편하였는데, 이로 인하여 이 검은 "히스패닉 칼"이라는 별칭으로 불리게 되었고, 이후 로마 군단병들의 대표적인 주무기가 되었다 그런데, 이 칼을 변형한 사람의 이름은 알려지지 않았다. (ko)
- De gladius (mv. gladii) is het korte zwaard dat de Romeinse legionairs gebruikten. Hoofdzakelijk was dat de gladius hispansiensis (Spaans zwaard) dat zeer scherp en redelijk lang was zodat er zowel mee gestoken als gekapt kon worden. De kling van het zwaard was ongeveer 64 tot 69 cm lang, had een 4,5 centimeter breed lemmet, en woog tussen de 1,2 kg tot 1,6 kg. Later werd dit type korter en was het alleen nog maar bedoeld om mee te steken (Mainz-type). Tijdens het Romeinse Keizerrijk kreeg de gladius evenwijdige zijden (Pompeii-type). Van dit woord is ook het woord "gladiator" afgeleid. Dit zwaard werd door de Romeinse soldaten rechts gedragen, zodat ze, zij aan zij staand in het gevecht, elkaar niet zouden hinderen bij het trekken van het zwaard. De gladius had een handvat van hout, been, ivoor of hertshoorn, en werd gedragen in een schede, die bij het Mainz-type volledig met metaalbeslag (in brons of messing) verstevigd was. Bij het Pompeii-type werden alleen boven- en onderkant van de schede verstevigd. Dit beslag kreeg meestal een mooie decoratie voorzien van figuurtjes (bijvoorbeeld de oorlogsgod Mars) en palmetten. Rond het beslag zaten twee beugels met vier ringen waarmee het zwaard aan de gordel werd bevestigd. Vanaf het midden van de eerste eeuw na Chr. hing dit zwaard niet langer aan een gordel om het middel, maar aan een schouderriem (balteus). De Romeinen namen dit zwaard over van de Keltiberische zwaarden waarmee ze in aanraking kwamen tijdens de Punische oorlogen met enkele aanpassingen. Vandaar de naam gladius hispanicus of gladius hispaniensis. De legionair droeg zijn zwaard aan de rechterzijde van zijn leren riem, samen met zijn dolk (pugio). Een tweesnijdend mes, dat gebruikt werd voor verdediging of bij de maaltijd om het eten te snijden. De Romeinse Gladius was een bijzonder effectief kortzwaard, de Romeinse legionair gebruikte dit wapen voornamelijk om te steken, maar het zwaard was daarbij ook geschikt om mee te slaan/snijden. Toen de Romeinen Macedonië innamen, kwamen de soldaten van Macedonië in opstand. Zij meenden dat het zwaard van de Romeinen zulke afgrijselijke wonden veroorzaakten dat het onmenselijk was om tegen hen te moeten vechten. De Romeinse cavalerie gebruikten een langere versie van hetzelfde wapen, namelijk de Spatha. In de late keizertijd werd ook de legionair uitgerust met een Spatha. (nl)
- Gladius (łac., l. mn. gladii – miecz) – krótki miecz rzymskich legionistów, przeznaczony zarówno do cięcia, jak i kłucia. Posiadał obosieczną żelazną głownię z ością poprowadzoną przez środek i ostro zarysowanym sztychem. Początkowo głownia lekko rozszerzała się w kierunku sztychu (podobnie jak w greckim xiphos), późniejsze egzemplarze mają głownie równoległe, z ością po obu stronach. Mało wydatny, pudełkowaty, owalny jelec; rękojeść wieloboczna z kilkoma wcięciami dającymi lepszy chwyt; głowica na ogół kulista i spłaszczona. Elementy te, wykonywane zazwyczaj z twardego drewna lub kości, uzupełniane były nierzadko metalowymi okuciami dla ozdoby. Jelec, trzon rękojeści i głowicę montowano na trzonie głowni. Typowy gladius miał głownię długą na około 50 cm i około 7 cm szeroką. Zachowane egzemplarze mają od 56 do 76 cm długości, z czego na głownię przypada od 35 do 65 cm; przykładowy miecz z kolekcji w Leeds jest długi na 63 cm, z czego 49 cm przypada na szeroką na 4,3 cm głownię; egzemplarz ten waży około 450 gramów. Jedyny znany gladius z okresu Republiki pochodzi z Delos – datowany na 69 rok p.n.e., ma całkowitą długość 60 cm (z rękojeścią) i ostrzem szerokości 5,7 cm. Późniejsze miecze, z I wieku n.e., odnalezione w Moguncji, mają głownie długości 40–55 cm; ich cechą charakterystyczną jest bardzo długi sztych, który ułatwiał cięcie (broń taka szczególnie nadawała się do walki w ciasnym zwarciu). Gladius był noszony przez zwykłych legionistów po prawej stronie (oficerowie nosili po lewej) w pochwie z drewna obciągniętego skórą, okutej metalem (brązem, w wersji luksusowej – srebrem), na rapciach u pasa. Pod koniec I wieku p.n.e. upowszechnił się zwyczaj noszenia dwóch pasów, osobno dla miecza i puginału (pugio). Broń ta stanowiła wyposażenie legionistów rzymskich od III wieku p.n.e.; podczas bitew II wojny punickiej ciężkie falcaty iberyjskich najemników w armii kartagińskiej okazały się dużo skuteczniejsze od rzymskich mieczy typu antenowego. Scypion Afrykański Starszy przezbroił swoją armię w miecze „hiszpańskiego wzoru” (gladius hispanensis), czyli właśnie szerokie, obosieczne gladiusy oraz zadbał o przejęcie technologii wytwarzania wysokogatunkowej stali do ich produkcji. Istnieją jednak zapisy o użycia tego typu mieczy jeszcze przed II wojną punicką – być może proces zapożyczania rozpoczął się w czasie I wojny punickiej, a opisana wyżej adopcja „hiszpańskich mieczy” miała charakter dopracowywania broni i jej użycia w późniejszym okresie. Była to broń bardzo groźna, przeznaczona zarówno do kłucia, jak i cięcia, a raczej „rąbania”. Wymagała doskonałego wyszkolenia żołnierzy – w 246 roku p.n.e. armia rzymska wprowadziła standardowy trening, do którego używano drewnianej broni ćwiczebnej, tarcz i manekinów. Legioniści byli pierwszymi żołnierzami, dla których miecz (a nie na przykład włócznia) był bronią podstawową. Najbardziej typową techniką było sparowanie ciosu wroga tarczą, a następnie pchnięcie od dołu w brzuch, uda lub twarz przeciwnika. Pierś nie była dobrym celem, bo często chroniła ją zbroja. Według R. A. Gabriela gladius był najbardziej morderczą bronią przed wynalezieniem broni palnej; przyrównuje on grecką falangę do najeżonej poduszki na igły – zaś armię legionową uzbrojoną w gladiusy – do piły tarczowej. Gladius, będąc krótką bronią, miał stosunkowo niewielki zasięg i dlatego niezbyt nadawał się do użycia z konia. Rzymska kawaleria preferowała dłuższy miecz, zwany spatha, który od II wieku n.e. zaczął także upowszechniać się wśród piechurów, wypierając gladiusy. (pl)
- Gládio (em latim: Gladius; em grego clássico: ξιφιον) é uma espada curta utilizada na Antiguidade, que os autores latinos chamavam ense (em latim: ensis). É o mais antigo tipo de espada curta de lâmina recta de dois gumes conhecida. Caracteriza-se pela sua lâmina, tradicionalmente, bastante larga e quase da mesma largura do punho à ponta. Na Idade do bronze eram inigualáveis e na Idade do ferro mantiveram a primazia, em relação a outros tipos de armas alternativas. Na Grécia Antiga era tratado como uma arma de último recurso, ao passo que na Roma Antiga assumiu o papel de arma principal, logo depois do pilo, que era uma arma de arremesso. Tanto os hoplitas gregos, como os legionários usavam-no do lado esquerdo, de modo a mais facilmente o poderem sacar da bainha, passando a mão direita à frente do corpo, para segurar o cabo com o polegar próximo à lâmina. Com o advento da Idade Média a cavalaria de guerra foi adquirindo cada vez maior destaque, em relação à infantaria, dando-se, por conseguinte, umdeclínio da popularidade das espadas curtas, por sinal relegadas às mãos da plebe, que não raras vezes privilegia outro tipo de armamento com características mais semelhantes a alfaias agrícolas (como as armas de haste), face às espadas longas (vulgo espadas). Depois do século XIX, foram substituídas por terçados ou sabres de infantaria, e mais tarde por por baionetas e facas de combate, as quais ainda são utilizadas nos dias de hoje. (pt)
- Gladius är ett kort svärd, som tillsammans med pilum utgjorde standardvapnet för en romersk legionär. Rätt användning är att sticka och sedan vrida lätt. Eftersom all kraft då hamnar på en plats - spetsen - så åstadkommer man därmed massiv skada. Det finns olika syn på varför svärdet kallas gladius. Den romerska armén använde från början längre svärd (som beskrivet av Polybius), men efter att ha mött stammar i nuvarande Spanien och lidit stora förluster gick man över till deras svärdsmodell. En annan teori är att svärdet kommer från Gallien. Det skall då ha fått namn av galliskans kladyos. En annan teori är litteraturens hos Plautus (ca. 254–184 f.Kr.), i styckena Casina och Rudens. Upphovet skall då ha varit protogermansk *glaðo-, «glatt». Termen gladius kan även beskriva standarddolken Pugio. Ordet gladiator («svärdsman») är avlett från gladius. Termen omnämns i Bibeln Matt. 10:34. Svärdet användes tillsammans med sköld (scutum) och någon form av kroppsskydd. Vanliga kroppsskydd av benskydd (främst på höger ben, eftersom en högerhänt man som sticker står med höger ben främst och därmed får det benet mest stryk vid eventuella motattacker) järnskjorta och handskar. Centurioner avbildas dock ofta med svärdet hängande på vänster sida. Hjaltet var ofta gjort av ben eller trä. Svärden tillverkades på ett relativt sofistikerat sätt med en mjuk kärna som innehöll järn med låg kolhalt. Runt denna kärna fanns fyra skal med hårdare stål som smitts samman. Beroende på när och var svärdet tillverkats tycks det ha haft olika längd och vidd. Det finns alltså ingen exakt standardisering. Gladius Hispaniensis Från innan 200 f.Kr till ca 20 f.Kr.Bladlängd ~60-68 cm.Svärdslängd ~75-85 cm.Bredd ~5 cm. Mainz-typ Bladlängd ~50-55 cm. Svärdslängd ~65-70 cm.Bredd ~7 cm. Fulham-typ efter 43 e.Kr.Bladlängd ~50-55 cm. Svärdslängd ~65-70 cm.Bredd ~6 cm. Pompei-typ Bladlängd ~45-50 cm. Svärdslängd ~60-65 cm.Bredd ~5 cm. (sv)
- Гла́диус или гла́дий (лат. gladius) — древнеримский короткий солдатский меч (до 60 сантиметров длиной), носился у правого бедра военнослужащего рядового состава. Так же меч, которым казнили преступников, стал употребляться вместо древней секиры при всех казнях, но прежде собственно им казнили только солдат (наёмников) римского войска. Предположительно, был позаимствован (и усовершенствован) древними римлянами у древних жителей Пиренейского полуострова и был в вариациях стандартным оружием пехоты в римском войске до III века нашей эры. Высшие воинские начальники и старшие офицеры, не имевшие щита, носили гладиус на левом боку. Он висел на кожаной перевязи (balteus), надевавшейся через плечо, или на опоясывавшей стан портупее (cingulum). (ru)
- Гла́діус, іноді гла́дій (лат. gladius — «кортик», «меч») — короткоклинкова одноручна римська зброя. Повна довжина меча становила приблизно від 55 до 85 см, а ширина — від 4 до 8 см. Короткий гладіус мав деякі переваги над довгими мечами варварів: при сильному натиску легіонери, прикриваючись великими щитами, мали змогу наблизитися до ворога на дуже коротку відстань, що значно ускладнювало користування довгоклинковою чи довгою древковою зброєю. Таким чином міць гладіуса була у сильному натиску та короткій дистанції. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Der Gladius (Mehrzahl: Gladii) ist ein römisches Schwert. Er soll im späteren 3. Jahrhundert v. Chr. aus einem Schwerttyp der iberischen Keltiberer entwickelt worden sein und war in Variationen bis in das 3. Jahrhundert n. Chr. die Standardwaffe der Infanterie der römischen Armee. Die antiken Schriftquellen unterscheiden nicht scharf zwischen Gladius und Spatha, da Gladius einfach nur "Schwert" bedeutet und dieser Terminus nicht exklusiv für das Kurzschwert der kaiserzeitlichen Legionäre benutzt wurde. (de)
- Gladiusa erromatar legioek erabili zuten ezpata mota da, gutxi gorabehera metro erdi inguruko luzera zuena, erabiltzailearen neurrira egin zitezkeen arren. (eu)
- Gladius es un término latino utilizado para designar una espada, el cual se aplica de manera moderna al arma utilizada por las legiones de la Antigua Roma desde el siglo III a. C. hasta el siglo III aproximadamente y cuyo origen se remonta a la espada celtíbera de Hispania, siendo por tanto conocida en latín como gladius hispaniensis, o "espada hispana". Tenía una longitud estimada de medio metro, aunque se podían hacer a medida del usuario, y una hoja recta y ancha de doble filo. De esta palabra deriva «gladiador». (es)
- グラディウス（ラテン語: gladius）は、刀剣の一種。古代ローマ時代の軍団兵（ローマ軍団）や剣闘士によって用いられた。刃渡りは50cmほどで、柄まで入れて70cmほどと剣としては短い。刀身は肉厚・幅広の両刃で、先端は鋭角に尖っている。形状としては一般的な剣より幅広な形をしている。材質には、銑鉄と軟鉄が交ざった状態の合金鉄材を使用し、両方の優れた特性を得て、それ以前の同サイズの鉄剣と比べ破損しにくく切れ味が向上した。帝政ローマ後期には再び長剣に回帰し、もともと騎兵用の斬撃主体の剣であった「スパタ（spatha）」「セミスパタ（semispatha）」がローマ軍歩兵の主力となった。日本語では「グラディウスの剣」とも表記されるが、後述の通り重言である。 (ja)
- 글라디우스(Gladius)는 고대 로마시대 당시에 로마 군인들이 사용한 검으로 길이 약 60cm, 무게 약 1kg의 단검이다. 원래 초창기 로마 병사들의 검은 그리스의 것과 유사하여 보다 길고 한쪽에만 날이 존재하는 것이었으나, 히스파니아를 정복하면서 켈티브리아 인들이 사용하던 양날의 단검과 유사한 구조로 무기를 개편하였는데, 이로 인하여 이 검은 "히스패닉 칼"이라는 별칭으로 불리게 되었고, 이후 로마 군단병들의 대표적인 주무기가 되었다 그런데, 이 칼을 변형한 사람의 이름은 알려지지 않았다. (ko)
- Гла́диус или гла́дий (лат. gladius) — древнеримский короткий солдатский меч (до 60 сантиметров длиной), носился у правого бедра военнослужащего рядового состава. Так же меч, которым казнили преступников, стал употребляться вместо древней секиры при всех казнях, но прежде собственно им казнили только солдат (наёмников) римского войска. Предположительно, был позаимствован (и усовершенствован) древними римлянами у древних жителей Пиренейского полуострова и был в вариациях стандартным оружием пехоты в римском войске до III века нашей эры. Высшие воинские начальники и старшие офицеры, не имевшие щита, носили гладиус на левом боку. Он висел на кожаной перевязи (balteus), надевавшейся через плечо, или на опоясывавшей стан портупее (cingulum). (ru)
- Гла́діус, іноді гла́дій (лат. gladius — «кортик», «меч») — короткоклинкова одноручна римська зброя. Повна довжина меча становила приблизно від 55 до 85 см, а ширина — від 4 до 8 см. Короткий гладіус мав деякі переваги над довгими мечами варварів: при сильному натиску легіонери, прикриваючись великими щитами, мали змогу наблизитися до ворога на дуже коротку відстань, що значно ускладнювало користування довгоклинковою чи довгою древковою зброєю. Таким чином міць гладіуса була у сильному натиску та короткій дистанції. (uk)
- الغلاديوس (باللاتينية: glădĭus) هي كلمة لاتينية قديمة تعني سيف، ومن الشائع استخدامها حالياً لوصف النوع الرئيسي من السيوف الذي استعمله جنود روما القديمة. عندما بدأت الحضارة الرومانية بدخول الحروب، كان تعتمد للقتال على سيوفٍ تشبه تلك التي استعملها الإغريق القدماء، لكن بدءاً من القرن الثالث قبل الميلاد، تبنَّى الرومان نوعاً جديداً من السيوف أشبه بتلك التي صنعها وغيرهم من سكان هسبانيا في تلك الحقبة. لذلك كان يعرف الغلاديوس حينها باسم Gladius Hispaniensis، أي «السيف الإسباني». (ar)
- La Gladius va ser una de les espases més utilitzades per l'exèrcit romà, la paraula prové del llatí i significa espasa. A principis de l'antiga roma les espases romanes eren similars a les utilitzats pels grecs, la xiphos. A partir del segle 3 aC, els romans van adoptar espases similars a les utilitzades pels celtibers i d'altres tribus, durant la primera part de la conquesta d'Hispània. Aquest tipus d'espasa era coneguda com la Gladius hispaniensis, o "espasa hispana". En la iconografia tradicional, és l'atribut de Sant Miquel Arcàngel. (ca)
- Gladius je základní všeobecné latinské označení pro meč bez ohledu na délku čepele či její tvar.V moderní populární kultuře získal termín "gladius" nepřesný význam jako označení specificky značící krátké hispánské meče užívané římskou armádou, ale tato významová praxe se neshoduje se skutečným významem, které slovo "gladius" mělo pro Římany samotné. Římané tyto meče používali jako standardní zbraň pro své vojáky, neboť byla ideální pro efektivní boj v těsné formaci. (cs)
- Gladius (Latin: [ˈɡɫad̪iʊs̠]) is a Latin word meaning "sword" (of any type), but in its narrow sense it refers to the sword of ancient Roman foot soldiers. Early ancient Roman swords were similar to those of the Greeks, called xiphe (plural; singular xiphos). From the 3rd century BC, however, the soldiers of the Roman Republic adopted a sword based on the celtic sword used by the Celtiberians in Hispania late into the Punic Wars, known in Latin as the gladius hispaniensis, meaning "Hispanic-type sword". New variants of the gladius, such as the "Mainz gladius" and the "Pompeii gladius", were used from the first century AD and during the early centuries of the Roman Empire; in the third century AD the gladius was replaced by the "spatha". (en)
- Le glaive, mot emprunté au gaulois cladio, désigne le gladius (latin). Cette épée courte a évolué au fil du temps et couvre une variété de formes. De nos jours, le terme est utilisé pour désigner une épée courte, d'approximativement 60 à 90 cm de longueur totale, de 4 à 7 cm de large et d'environ 0,6 à 1,5 kg, utilisée par les légionnaires romains à partir du IIIe siècle av. J.-C. Elle dérivait de l'épée celtibère (gladius hispanis bucus) et a été conçue pour délivrer principalement de puissantes frappes d'estoc. Pour Quintilien, la gladius et l'ensis sont une seule et même chose. (fr)
- Gladius adalah pedang dalam Bahasa Latin. Saat ini biasanya merujuk pada pedang pendek Romawi yang digunakan sebagai senjata standar oleh prajurit Legiun Romawi sejak abad ketiga Masehi. Terdapat tiga desain yang saat ini banyak direka ulang, desain tersebut yaitu Mainz, Fulham, dan Pompeii (merujuk pada tempat atau bagaimana contoh historis didapatkan). Gladius dirancang untuk melakukan tusukan yang kuat dan mematikan. Berbeda dengan kepercayaan umum gladiator tidak menggunakan gladius.
* l
*
* s (in)
- Il gladio (in latino gladius - lett. "spada") era il nome della spada utilizzata dai soldati romani nel corso della storia dell'esercito romano. Le prime spade dell'Antica Roma erano simili a quelle in uso nella Magna Grecia, adottate per mediazione degli Etruschi: gli xiphos a lama diritta e le makhaira a lama curva. (it)
- De gladius (mv. gladii) is het korte zwaard dat de Romeinse legionairs gebruikten. Hoofdzakelijk was dat de gladius hispansiensis (Spaans zwaard) dat zeer scherp en redelijk lang was zodat er zowel mee gestoken als gekapt kon worden. De kling van het zwaard was ongeveer 64 tot 69 cm lang, had een 4,5 centimeter breed lemmet, en woog tussen de 1,2 kg tot 1,6 kg. Later werd dit type korter en was het alleen nog maar bedoeld om mee te steken (Mainz-type). Tijdens het Romeinse Keizerrijk kreeg de gladius evenwijdige zijden (Pompeii-type). Van dit woord is ook het woord "gladiator" afgeleid. (nl)
- Gládio (em latim: Gladius; em grego clássico: ξιφιον) é uma espada curta utilizada na Antiguidade, que os autores latinos chamavam ense (em latim: ensis). É o mais antigo tipo de espada curta de lâmina recta de dois gumes conhecida. Caracteriza-se pela sua lâmina, tradicionalmente, bastante larga e quase da mesma largura do punho à ponta. Na Idade do bronze eram inigualáveis e na Idade do ferro mantiveram a primazia, em relação a outros tipos de armas alternativas. (pt)
- Gladius (łac., l. mn. gladii – miecz) – krótki miecz rzymskich legionistów, przeznaczony zarówno do cięcia, jak i kłucia. Posiadał obosieczną żelazną głownię z ością poprowadzoną przez środek i ostro zarysowanym sztychem. Początkowo głownia lekko rozszerzała się w kierunku sztychu (podobnie jak w greckim xiphos), późniejsze egzemplarze mają głownie równoległe, z ością po obu stronach. Mało wydatny, pudełkowaty, owalny jelec; rękojeść wieloboczna z kilkoma wcięciami dającymi lepszy chwyt; głowica na ogół kulista i spłaszczona. Elementy te, wykonywane zazwyczaj z twardego drewna lub kości, uzupełniane były nierzadko metalowymi okuciami dla ozdoby. Jelec, trzon rękojeści i głowicę montowano na trzonie głowni. (pl)
- Gladius är ett kort svärd, som tillsammans med pilum utgjorde standardvapnet för en romersk legionär. Rätt användning är att sticka och sedan vrida lätt. Eftersom all kraft då hamnar på en plats - spetsen - så åstadkommer man därmed massiv skada. Det finns olika syn på varför svärdet kallas gladius. Den romerska armén använde från början längre svärd (som beskrivet av Polybius), men efter att ha mött stammar i nuvarande Spanien och lidit stora förluster gick man över till deras svärdsmodell. En annan teori är att svärdet kommer från Gallien. Det skall då ha fått namn av galliskans kladyos. En annan teori är litteraturens hos Plautus (ca. 254–184 f.Kr.), i styckena Casina och Rudens. Upphovet skall då ha varit protogermansk *glaðo-, «glatt». (sv)
|