Max Müller

Urodził się w Dessau jako syn poety romantycznego Wilhelma Müllera, do którego wierszy Franz Schubert skomponował muzykę w cyklach Die schöne Müllerin i Winterreise. Matka Maksa Müllera, Adelheide Müller, była najstarszą córką premiera Anhalt-Dessau. Müller znał Feliksa Mendelssohna, a jego ojcem chrzestnym był Carl Maria von Weber.

W 1841 roku wstąpił na Uniwersytet w Lipsku, gdzie porzucił swe wcześniejsze zainteresowania muzyką i poezją na rzecz filozofii. W 1843 roku otrzymał doktorat na podstawie pracy nt. „Etyki” Spinozy^[1]. Wykazywał duże zdolności do języków, opanowując, oprócz języków klasycznych, łaciny i greki, również arabski, perski i sanskryt. Rozpoczął tłumaczenie Upaniszad dla Schellinga, a następnie kontynuował badania nad sanskrytem pod kierunkiem Franza Boppa, pierwszego uczonego badającego języki indoeuropejskie w sposób systematyczny. To pod wpływem Schellinga Müller zaczął wiązać historię języka z historią religii. W tym okresie Müller opublikował swoją pierwszą książkę, niemieckie tłumaczenie Hitopadesi (Hitopadeśa), zbioru indyjskich bajek.

W roku 1845 Müller pojechał do Paryża studiować sanskryt u Eugène Burnoufa. To właśnie Burnouf zachęcił go, aby korzystając z rękopisów dostępnych w Anglii, przetłumaczył całą Rygwedę.

W 1846 roku Müller przeniósł się do Anglii, aby studiować teksty sanskryckie w zbiorach Kompanii Wschodnioindyjskiej. Z początku utrzymywał się z działalności pisarskiej, a jego pierwsza powieść, German Love, zyskała sobie w owym czasie sporą popularność. Powiązania Müllera z Kompanią Wschodnioindyjską i z sanskrytologami z Oksfordu przyczyniły się do jego kariery w Wielkiej Brytanii, gdzie ostatecznie stał się najważniejszym autorytetem w sprawach kultury Indii, kontrolowanych przez Wielką Brytanię jako część imperium brytyjskiego. Ułatwiło to wielostronne kontakty między intelektualistami indyjskimi i brytyjskimi, szczególnie dzięki powiązaniom Müllera z Brahmo Samadź. W 1851 r. Müller został przyjęty do kolegium Christ Church w Oksfordzie, gdy wygłosił pierwszy cykl wykładów na temat filologii porównawczej. W 1854 r. został mianowany Taylorian Professor of Modern European Languages (profesorem języków nowożytnych) oraz profesorem filologii porównawczej w Oksfordzie. W 1860 r. nie udało mu się wygrać konkursu na profesora sanskrytologii, lecz później został pierwszym w historii Oksfordu profesorem teologii porównawczej All Souls College (1868-1875).

Współpracownikiem Müllera w dziedzinie religioznawstwa porównawczego był James Legge, autor pierwszego kompleksowego tłumaczenia chińskich ksiąg klasycznych na angielski^[2].

 

Müller podjął próbę sformułowania filozofii religii, która odnosiłaby się do kryzysu wiary zrodzonego, z jednej strony, przez historyczne i krytyczne badania religii prowadzone przez niemieckich uczonych, a z drugiej przez darwinizm. Müller był nieufny wobec badań Darwina nad ewolucją człowieka i atakował jego pogląd na rozwój umiejętności człowieka. Jego dzieło podjęli komentatorzy zjawisk kultury, jak jego przyjaciel John Ruskin, który widział w nim właściwą odpowiedź na ówczesny kryzys (patrz Dover Beach Matthew Arnolda). Analizował różne mitologie jako racjonalizacje zjawisk natury, prapoczątki, które można by nazwać „protonauką” w ramach ewolucji kultury. „Anty-Darwinowskie” idee Müllera na temat ewolucji różnych kultur uznaje się za przykład tej część jego dorobku, która w najmniejszym stopniu wytrzymała próbę czasu.

Müller miał wiele poglądów wspólnych z romantykami, co wpływało na jego sposób opisu starożytnych religii, zwłaszcza na podkreślanie wpływu emocjonalnego związku z siłami natury na tworzenie się wczesnych religii.

 

 

Badania sanskrytologiczne Müllera przypadły na czas, gdy uczeni zaczęli postrzegać rozwój języka w związku z rozwojem kultury. Niedawne odkrycie rodziny języków indoeuropejskich wywołało wiele spekulacji na temat związków między kulturą klasyczną, grecko-rzymską, a kulturami bardziej starożytnych ludów. Przodka klasycznej kultury europejskiej szczególnie często upatrywano w kulturze wedyjskiej Indii, a uczeni próbowali porównywać pokrewne języki kultur europejskich i azjatyckich w celu zrekonstruowania najstarszych form prajęzyka. Język wedyjski, sanskryt, uważano za najstarszy język indoeuropejski. Dlatego Müller poświęcił się jego badaniu, stając się jednym z najważniejszych sanskrytologów swoich czasów. Müller uważał, że należy badać najstarsze dokumenty kultury wedyjskiej, aby znaleźć klucz do zrozumienia rozwoju europejskich religii pogańskich oraz do wierzeń religijnych w ogóle. To chciał osiągnąć, starając się zrozumieć najstarsze pisma wedyjskie, Rygwedę^[3].

Wielkie wrażenie na Müllerze wywarł żyjący w tych samych czasach Śri Ramakryszna Paramahansa, rzecznik filozofii Wedanty. Müller poświęcił mu kilka esejów i książek^[4].

W 1907 r. jedna ze współczesnych Müllerowi, D. Menant, opublikowała pracę omawiającą wykład Müllera z 1878 roku inaugurujący tzw. „Hibbert Lectures” („wykłady Hibbertowskie”)^[5]. Stwierdziła w niej, że to właśnie Müller i reformator społeczny Behramji Malabari (1853–1912) odegrali kluczową rolę w zainicjowaniu debaty na temat małżeństw między dziećmi i kwestii możliwości ponownego wychodzenia za mąż przez wdowy w Indiach.

W 1881 r. Müller opublikował tłumaczenie pierwszego wydania Krytyki czystego rozumu Kanta. Zgadzał się z Schopenhauerem, że to właśnie wydanie najrzetelniej i najbardziej bezpośrednio oddaje myśl Kanta. Jego tłumaczenie prostowało kilka omyłek popełnionych przez innych tłumaczy.

Do 1888 r. był przewodniczącym English Goethe Society, kiedy to zastąpił go Edward Dowden^[6].

Jego żona, Georgina Adelaide (zm. 1916), zebrała i oprawiła pozostawione przez niego notatki i korespondencję. Są teraz przechowywane w Bodleian Library, w Oksfordzie^[7].

Prace naukowe Müllera, wydane oddzielnie, jak i w 18-tomowym zbiorze Collected Works Dzieła zebrane, obejmują:

• A History of Ancient Sanskrit Literature So Far As It Illustrates the Primitive Religion of the Brahmans (1859), 1859
• Lectures on the Science of Language (1864, 2 vols.), Fifth Edition, Revised 1866
• Chips from a German Workshop (1867-75, 5vols.)
• Introduction to the Science of Religion (1873)
• Lectures on the Origin and Growth of Religion as Illustrated by the Religions of India (1878) [1]
• India, What can it Teach Us? (1883) [2]
• Biographical Essays (1884)
• The German Classics from the Fourth to the Nineteenth Century (1886,2Vols) [3]
• The Science of Thought (1887,2Vols)
• Studies in Buddhism (1888) [4] [5]
• Six Systems of Hindu Philosophy (1899)
• Gifford Lectures z lat 1888–1892 (Collected Works, vols. 1-4)
  • Natural Religion (1889), Vol. 1, Vol. 2
  • Physical Religion (1891), [6]
  • Anthropological Religion (1892), [7]
  • Theosophy, or Psychological Religion (1893), [8]
• Auld Lang Syne (1898,2 Vols), a memoir
• My Autobiography: A Fragment (1901) [9]
• The Life and Letters of the Right Honourable Friedrich Max Müller (1902, 2 vols.) Vol I [10], Vol II

• Georg Bühler

• Lourens P. van den Bosch, Friedrich Max Müller: A Life Devoted to the Humanities, 2002. Recent biography sets him in the context of Victorian intellectual culture.
• Jon R. Stone (ed.), The Essential Max Müller: On Language, Mythology, and Religion, New York: Palgrave, 2002. Collection of 19 essays; also includes an intellectual biography.
• Nirad C. Chaudhuri, Scholar Extraordinary, The Life of Professor the Right Honourable Friedrich Max Muller, P.C.(1974)

Zobacz kolekcję cytatów z Maxa Müllera w Wikicytatach

• Online Library of Liberty – Friedrich Max Müller
• Lourens P. van den Bosch, „Theosophy or Pantheism?: Friedrich Max Müller’s Gifford Lectures on Natural Religion”: full text of the article
• Vedas and Upanishads
• Vivekananda on Max Müller
• Friedrich Max Müller, The Hymns of the Rigveda, with Sayana’s commentary London, 1849-7, 2nd ed. 4 vols., Oxford, 1890-92. PDF format.
• Dzieła Maxa Müllera w bibliotece Polona