Język arabski

W czasach Mahometa spółgłoski [d̪ˁ] i [ʤ] brzmiały najprawdopodobniej jak [ɮˁ] i [ɟ].

W języku arabskim występują trzy fonemy samogłoskowe: /æ/ (w transkrypcji a), /i/ i /u/. Krótkie i długie samogłoski są różnymi fonemami. Samogłoska /æ/ jest realizowana jako [ɑ] po spółgłoskach gardłowych i faryngalizowanych. Istnieją dwa dyftongi: /æj/ i /æw/, w języku potocznym często realizowane jako [e:] i [o:].

W języku arabskim dopuszczalne są pojedyncze spółgłoski nagłosowe i zbitki najwyżej dwóch spółgłosek w śródgłosie i wygłosie. Rozpowszechnione w językach europejskich wyrazy takie jak wstęp są niemożliwe w arabskim.

Akcentowana jest pierwsza od końca długa sylaba. Jeśli wszystkie sylaby są krótkie, akcent pada na pierwszą sylabę.

Struktura wyrazów w języku arabskim opiera się na rdzeniu trójspółgłoskowym i nieciągłych afiksach. Na przykład od rdzenia k-t-b można utworzyć wyrazy takie jak:

• ‏كتاب‎ kitāb „książka”
• ‏كاتب‎ kātib „pisarz”
• ‏مكتوب‎ maktūb „zapisane”
• ‏كتب‎ kataba „on napisał”, także „pisać”.

Język arabski posiada rozbudowany system odmiany czasownika^[5]. Istnieją dwa aspekty (dokonany i niedokonany) i pięć trybów: orzekający, przypuszczający, rozkazujący, życzący i energetyczny (używany do podkreślenia pewności, np. jaktubu „on z pewnością pisze”). Podobnie jak w innych językach afroazjatyckich, przedrostki i przyrostki są używane do oznaczenia osoby, liczby i rodzaju.

Poniżej zaprezentowano odmianę czasownika faʿala (robić):

Czas teraźniejszy

Czas przeszły

Ponadto, do czasownika mogą dołączać się (postpozycja) zaimki oznaczające dopełnienie, np. ‏ﺭأﻳﻨﺎﻫﻢ‎ raʾaynāhum „my widzieliśmy ich”.

Rzeczowniki odmieniają się przez przypadki – wyróżniamy mianownik (końcówka -u), dopełniacz (końcówka -i) i biernik (końcówka -a), a także stan konstrukcji (bez końcówki). Istnieją trzy liczby: pojedyncza, podwójna i mnoga. Regularna liczba mnoga ma końcówkę -ūn w mianowniku i -īn w dopełniaczu i bierniku. Wiele rzeczowników tworzy jednak liczbę mnogą w sposób nieregularny (łamana liczba mnoga), np. ‏ربّ‎ (rabb) „władca”, ale ‏أرباب‎ (ʾarbāb) „władcy”.

Język arabski odróżnia rzeczowniki określone (z przedrostkiem ʾal, asymilowanym do następujących spółgłosek t, ṯ, d, ḏ, r, z, s, š, ṣ, ḍ, ṭ, ẓ, n) i nieokreślone (z -n po końcówce przypadka). Po końcówce przypadka rodzajnik ʾal występuje w formie l.

Istnieje gramatyczny rodzaj żeński, tworzony przez dodanie do rzeczownika męskiego -at- przed końcówką przypadka lub -a w stanie konstrukcji. Niektóre wyrazy, takie jak fulk „łódź”, šams „słońce”, czy umm „matka”, są rodzaju żeńskiego mimo braku końcówki.

Podstawowy szyk zdania to VSO. Wyraz określający następuje zawsze po wyrazie określanym, tak jak w innych językach semickich, np. kitābu l-muqaddas „Biblia”, dosłownie „księga święta”.

• Tak – na‘am – ‏نعم‎
• Nie – lā – ‏لا‎
• Dzień dobry – ṣabāḥu l-ḫajri – ‏صباح الخير‎
• Dobry wieczór – masāʾu l-ḫajri – ‏مساء الخير‎
• Pokój wam – as-salāmu ‘alaykum – ‏السلام عليكم‎
• Do widzenia – ma‘a s-salāmati – ‏مع السلامة‎
• Jak się czujesz? – kayfa ḥāluka (do mężczyzny), kayfa ḥāluki (do kobiety) – ‏كيف حالك‎
• Witam – marḥaban – ‏مرحبا‎
• Dziękuję – šukran – ‏شكرا‎
• Przepraszam – āsifun – ‏آسف‎
• Jak się nazywasz? – ma (i)smuka? (do mężczyzny), ma (i)smuki? (do kobiety) – „i” nie jest tu wymawiane – ‏ما اسمك‎
• Nie rozumiem – lā afham – ‏لا أفهم‎
• Bóg jest wielki – alllah 'akbar – الله أكبر

1. / ١ – wāḥid – واحد
2. / ٢ – iṯnān – إثنان
3. / ٣ – ṯalāṯa – ثلاثة
4. / ٤ – 'arba‘a – أربعة
5. / ٥ – ḫamsa – خمسة
6. / ٦ – sitta – ستّة
7. / ٧ – sab‘a – سبعة
8. / ٨ – ṯamāniya – ثمانية
9. / ٩ – tis‘a – تسعة
10. / ١٠ – `ašara – عشرة

Dialekty języka arabskiego, często bardzo różniące się od języka klasycznego, używane są jedynie w mowie. Sporadycznie wykorzystuje się zapis języka mówionego w dramatach, dialogach książkowych czy komiksach. Posługuje się nimi ludność w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie. Pomiędzy tymi dialektami występują duże różnice, utrudniające porozumienie osobom pochodzącym z różnych rejonów świata arabskiego. Niekiedy mówi się wręcz o językach arabskich, porównując sytuację do epoki formowania się języków romańskich z lokalnych dialektów łaciny ludowej (patrz dyglosja).

• język arabski rejonu Zatoki Perskiej
• arabizm
• kraje arabskie
• cyfry używane w krajach arabskich
• kaligrafia arabska
• Ibn Manzur

Zobacz publikację arabski w Wikibooks

Zobacz multimedia związane z tematem: Język arabski

Zobacz hasło arabski w Wikisłowniku

• Strona o języku arabskim. staff.amu.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-12)].
• Arabic online (ang.)