Pau Casals

Pau Casals

Imię i nazwisko	Pau Casals i Defilló
Data i miejsce urodzenia	29 grudnia 1876 Vendrell, Hiszpania
Data i miejsce śmierci	22 października 1973 San Juan
Instrumenty	wiolonczela
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	wiolonczelista, kompozytor, dyrygent
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Pau Casals i Defilló, również Pablo Casals (ur. 29 grudnia 1876 w Vendrell w Hiszpanii, zm. 22 października 1973 w San Juan w Portoryko) – kataloński wiolonczelista, kompozytor i dyrygent.

Wykształcony w konserwatoriach Barcelony i Madrytu. W Madrycie jego głównym profesorem był, uważany za założyciela hiszpańskiej szkoły wiolonczelistyki, wiolonczelista pochodzenia francusko-polskiego Victor Mirecki. W latach 1895–1898 Casals był solistą orkiestry Opery paryskiej. Zadebiutował w 1899 w Paryżu. Od 1905 roku rozpoczął działalność kameralisty, pracując z Jacques’em Thibaudem i Alfredem Cortotem.

Pozostawił po sobie wiele wartościowych nagrań solowych, muzyki kameralnej i orkiestrowych. Najbardziej znane spośród nich są nagrania Suit Bacha na wiolonczelę solo, których dokonał w latach 1936-1939. Opuścił Hiszpanię w 1939 roku osiedlając się w Prades we francuskich Pirenejach.

Usprawnił technikę gry na wiolonczeli, jako pedagog wykształcił wielu wybitnych artystów, jak Gaspar Cassadó i Mstisław Rostropowicz. Z jego inicjatywy w latach 1950–1968 odbywały się znane festiwale bachowskie w Prades (Pireneje). W roku 1956 osiedlił się w San Juan (Portoryko), gdzie od 1957 organizował festiwale. W roku 1971 skomponował hymn pokoju dla ONZ. Komponował utwory instrumentalne i chóralne, np. Oratorium bożonarodzeniowe „The Manger”.

Otrzymał następujące odznaczenia^[1]:

• 1895 – Kawaler Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania)
• 1901 – Krzyż Wielki Orderu Karola III (Hiszpania)
• 1946 – Wielki Oficer Legii Honorowej (Francja)
• 1963 – Prezydencki Medal Wolności (USA)
• 1971 – Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja)

• Fundacja Pau Casals