Muzyka poważna

Kolaż wizerunków kompozytorów muzyki poważnej.
Od lewej do prawej:
pierwszy rząd – Antonio Vivaldi, Johann Sebastian Bach, Georg Friedrich Händel, Wolfgang Amadeus Mozart, Ludwig van Beethoven;
drugi rząd – Gioacchino Rossini, Felix Mendelssohn-Bartholdy, Fryderyk Chopin, Richard Wagner, Giuseppe Verdi;
trzeci rząd – Johann Strauss (syn), Johannes Brahms, Georges Bizet, Piotr Czajkowski, Antonín Dvořák;
czwarty rząd – Edvard Hagerup Grieg, Edward Elgar, Siergiej Rachmaninow, George Gershwin, Aram Chaczaturian

Muzyka poważna – muzyka wywodząca się z tradycji klasycznych^[1].

Obejmuje całą muzykę akademicką, świecką i sakralną, tworzoną na przestrzeni tysiąca lat (XI–XXI w.) w kręgu krajów o kulturze europejskiej^[2].

Charakterystyka

Kryteria Tagga

Philip Tagg opracował trójkąt aksjomatyczny, na którego wierzchołkach znajdują się trzy rodzaje muzyki: muzyka poważna (art music), muzyka ludowa (folk music) i muzyka rozrywkowa (popular music).

Muzyka poważna w tym podziale ma następujące cechy wspólne z rozrywkową: jest tworzona i wykonywana głównie przez profesjonalistów i ma nieanonimowe autorstwo. Z muzyką ludową łączy ją tylko brak masowej dystrybucji. Cechy typowe wyłącznie dla muzyki poważnej to: główny sposób utrwalania i dystrybucji – notacja muzyczna (a nie przekaz ustny czy nagrania), typ społeczności, z którą jest związana – ziemiańsko-przemysłowy (a nie nomadyczno-ziemiański ani przemysłowy), sposób finansowania we współczesnym świecie – publiczny (a nie pozagospodarczy ani wolnorynkowy), rozbudowana teoria, w tym estetyka^[3].

Zobacz też

Z tym tematem związana jest kategoria: Polscy kompozytorzy muzyki poważnej.

Przypisy

↑ Słownik języka polskiego PWN. [dostęp 2012-06-22].
↑ Classical. W: Michael Kennedy, Joyce Bourne Kennedy: The Oxford Concise Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2007. ISBN 978-0-19-920383-3.
↑ Philip Tagg. Analysing popular music: theory, method and practice. „Popular Music”. 2, s. 37-67, 1982. Cambridge University Press. DOI: 10.1017/S0261143000001227. (ang.).

Bibliografia

J. M. Chomiński, K. Wilkowska-Chomińska Historia muzyki, t. 1-2, PWM, Kraków 1989 i 1990.
Encyklopedia muzyczna PWM. Część biograficzna, ukazuje się od 1979 - Kraków, PWM.
Encyklopedia muzyki, red. A. Chodkowski, Warszawa (PWN) 2006 (oraz poprzednie wydania).
Leksykon muzyki od A do Ż. Warszawa (Muza) 1995.
E. Fubini Historia estetyki muzycznej, Kraków, Musica lagellonica 1997.

[1] Słownik języka polskiego PWN. [dostęp 2012-06-22].

[DicOxford-2] Classical. W: Michael Kennedy, Joyce Bourne Kennedy: The Oxford Concise Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2007. ISBN 978-0-19-920383-3.

[3] Philip Tagg. Analysing popular music: theory, method and practice. „Popular Music”. 2, s. 37-67, 1982. Cambridge University Press. DOI: 10.1017/S0261143000001227. (ang.).

[1]

[2]

[3]