Patrick Galbraith

Patrick Galbraith

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1967 Tacoma
Wzrost	183 cm
Gra	leworęczna
Status profesjonalny	1989
Zakończenie kariery	1999
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	411 (25 czerwca 1990)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	36
Najwyżej w rankingu	1 (18 października 1993)
Australian Open	SF (1996)
Roland Garros	SF (1994)
Wimbledon	F (1993, 1994)
US Open	SF (1990, 1995)

Patrick Galbraith (ur. 16 kwietnia 1967 w Tacoma) – amerykański tenisista, zwycięzca US Open 1994 i US Open 1996 w grze mieszanej, lider rankingu ATP deblistów, reprezentant w Pucharze Davisa.

Leworęczny Galbraith, rozpoczynając w 1989 karierę zawodową, miał za sobą udane występy w rozgrywkach akademickich – jako student Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles tworzył parę z Brianem Garrowem i 3–krotnie zdobył tytuł All American (1986–1989) oraz akademickim mistrzostwem kraju (Intercollegiate) w 1988. Początkowo próbował łączyć grę podwójną z turniejami singlowymi, ale udało mu się w latach 1989–1990 jedynie trzykrotnie wystąpić w imprezach rangi ATP World Tour, za każdym razem kończąc udział na 1 rundzie. Mecze te oraz kilka turniejów ATP Challenger Tour pozwoliły mu w czerwcu 1990 na uplasowanie się w światowym rankingu gry pojedynczej na 411. miejscu. Po 1991 roku całkowicie skoncentrował się na grze podwójnej.

Pierwszy wygrany turniej deblowy Galbraith osiągnął w sezonie 1989, na trawiastych kortach w Newport, mając za partnera swojego dotychczasowego partnera z rozgrywek akademickich Garrowa. W 1990 wygrał 2 turnieje, był w 1 finale, a w parze z Kellym Jonesem osiągnął półfinał wielkoszlemowego US Open. W 1991 Galbraith większość imprez rozegrał w parze z Toddem Witskenem, co zaowocowało 3 turniejowymi trofeami (w tym w prestiżowym Canadian Open) oraz pierwszym awansem do deblowego Tennis Masters Cup. Amerykanie zakończyli wieńczącą sezon imprezę na etapie rozgrywek grupowych, wygrywając 1 pojedynek i 2 przegrywając.

Sezon 1992 Galbraith z 5 tytułami z różnymi partnerami. W 1993 roku Galbraith stworzył regularną parę z Grantem Connellem, z którym grał przez 3 sezony. W pierwszym roku wspólnej gry znaleźli się na czele rankingu par, wygrali 3 turnieje i 4 razy przegrywali w finałach, a w Tennis Masters Cup odpadli w półfinale. Znaczącym sukcesem był finał Wimbledonu, w którym jednak musieli uznać wyższość pary Todd Woodbridge–Mark Woodforde. W październiku 1993 Galbraith został liderem indywidualnego rankingu światowego deblistów, na czele którego miesiąc później zmienił go Connell, dzięki 1 finałowi osiągniętemu z innym partnerem. Organizacja tenisistów zawodowych ATP nadała obu graczom tytuł „Pary deblowej roku” (ATP World Tour Doubles Team of the Year).

W 1994 roku Connell i Galbraith wygrali 4 turnieje, w tym zawody w Indian Wells. Wśród 3 finałów był ponownie Wimbledon, w którym znowu ulegli Woodbridge'owi i Woodfordowi. W 1995 wśród sukcesów północnoamerykańskiej pary zabrakło wielkoszlemowego finału, było natomiast 5 triumfów turniejowych i 2 finały (ponadto Galbraith był w finale w Nottingham z Danie’em Visserem). Wśród tytułów wywalczonych w sezonie 1995 przez debel Connell–Galbraith jest mistrzostwo w Tennis Masters Cup. W finale pokonali Paula Haarhuisa i Jacco Eltingha 7:6, 7:6, 3:6, 7:6.

Na tym sukcesie współpraca Galbraitha i Connella zakończyła się. W sezonie 1996 Amerykanin ponownie grywał z wieloma partnerami, każde z 4 turniejowych zwycięstw odnosząc z innym tenisistą, a przegrany finał w Miami zaliczając z piątym, którym był Ellis Ferreira, z którym następnie grał regularnie w 1997, odnosząc 5 zwycięstw turniejowych i dochodząc do dalszych 2 finałów, a także po raz piąty w karierze awansując do Tennis Masters Cup (odpadli po rozgrywkach grupowych z 1 wygraną i 2 porażkami). W 1998 Galbraith wygrał 1 turniej, a w 1999 2 – ostatnie w karierze. Grał jeszcze do późnego lata sezonu 2000, w ostatnim roku występów zawodowych będąc w finale w Scottsdale (z Davidem Macphersonem) oraz w półfinałach w Miami i Atlancie (z Brianem MacPhie). Karierę zakończył po US Open 2000, zarobiwszy na korcie jako tenisista zawodowy ponad dwa i pół miliona dolarów. Łącznie wygrał 36 turniejów zaliczanych do klasyfikacji ATP World Tour, a w 19 przegrywał w finałach.

W turniejach wielkoszlemowych nie udało się Galbraithowi nigdy wygrać w męskim deblu – Wimbledon 1993 i 1994 z Connellem pozostały jedynymi finałami, a w innych imprezach Wielkiego Szlema był co najmniej półfinalistą (French Open 1994 z Connellem, Australian Open 1996 z Olchowskim, US Open 1990 z Jonesem i 1995 z Connellem). Amerykanina zwycięstwa wielkoszlemowe jednak nie ominęły, triumfował 2–krotnie w konkurencji gry mieszanej, oba zwycięstwa odnosząc podczasUS Open, w 1994 mając za partnerkę Elnę Reinach, a 2 lata później Lisę Raymond. Ponadto z Raymond był w finałach French Open 1997 i US Open 1998.

Galbraith w zmaganiach o Puchar Davisa wystąpił w 2 meczach, partnerując w 1996 Patrickowi McEnroe w wygranym spotkaniu z Meksykiem i przegranym z Czechami.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	10 września 1994	US Open, Nowy Jork	Twarda	Elna Reinach	Jana Novotná Todd Woodbridge	6:2, 6:4
Zwycięzca	2.	7 września 1996	US Open, Nowy Jork	Twarda	Lisa Raymond	Manon Bollegraf Rick Leach	7:6, 7:6
Finalista	1.	7 czerwca 1997	French Open, Paryż	Ceglana	Lisa Raymond	Rika Hiraki Mahesh Bhupathi	4:6, 1:6
Finalista	2.	12 września 1996	US Open, Nowy Jork	Twarda	Lisa Raymond	Serena Williams Maks Mirny	2:6, 2:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	16 lipca 1989	Newport	Trawiasta	Brian Garrow	Neil Broad Stefan Kruger	2:6, 7:5, 6:3
Zwycięzca	2.	18 lutego 1990	Toronto	Dywanowa (hala)	David Macpherson	Neil Broad Kevin Curren	2:6, 6:4, 6:3
Finalista	1.	14 października 1990	Berlin	Dywanowa (hala	Kevin Curren	Pieter Aldrich Danie Visser	6:7, 6:7
Zwycięzca	3.	21 października 1990	Lyon	Dywanowa (hala)	Kelly Jones	Jim Grabb David Pate	7:6, 6:4
Zwycięzca	4.	3 marca 1991	Rotterdam	Dywanowa (hala)	Anders Järryd	Steve DeVries David Macpherson	7:6, 6:2
Zwycięzca	5.	7 kwietnia 1991	Hongkong	Twarda	Todd Witsken	Glenn Michibata Robert Van’t Hof	6:2, 6:4
Zwycięzca	6.	5 maja 1991	Monachium	Ceglana	Todd Witsken	Anders Järryd Danie Visser	7:5, 6:4
Zwycięzca	7.	28 lipca 1991	Montreal	Twarda	Todd Witsken	Grant Connell Glenn Michibata	6:4, 3:6, 6:1
Zwycięzca	8.	19 kwietnia 1992	Nicea	Ceglana	Scott Melville	Pieter Aldrich Danie Visser	6:4, 3:6, 6:1
Zwycięzca	9.	3 maja 1992	Madryt	Ceglana	Patrick McEnroe	Francisco Clavet Carlos Costa	6:3, 6:2
Zwycięzca	10.	21 czerwca 1992	Manchester	Trawiasta	David Macpherson	Jeremy Bates Laurie Warder	4:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca	11.	26 lipca 1992	Toronto	Twarda	Danie Visser	Andre Agassi John McEnroe	6:4, 6:4
Zwycięzca	12.	9 sierpnia 1992	Los Angeles	Twarda	Jim Pugh	Francisco Montana David Wheaton	7:6, 7:6
Finalista	2.	8 listopada 1992	Paryż	Twarda (hala)	Danie Visser	John McEnroe Patrick McEnroe	4:6, 2:6
Zwycięzca	13.	17 stycznia 1993	Auckland	Twarda	Grant Connell	Alex Antonitsch Aleksandr Wołkow	6:3, 7:6
Finalista	3.	7 lutego 1993	Dubaj	Twarda	Grant Connell	John Fitzgerald Anders Järryd	2:6, 1:6
Finalista	4.	9 maja 1993	Hamburg	Ceglana	Grant Connell	Paul Haarhuis Mark Koevermans	4:6, 7:6, 6:7
Finalista	5.	4 lipca 1993	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Grant Connell	Todd Woodbridge Mark Woodforde	6:7, 3:6, 6:7
Finalista	6.	25 lipca 1993	Waszyngton	Twarda	Grant Connell	Byron Black Rick Leach	4:6, 5:7
Zwycięzca	14.	17 października 1993	Tokio	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Luke Jensen Murphy Jensen	6:3, 6:4
Zwycięzca	15.	14 listopada 1993	Antwerpia	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Wayne Ferreira Javier Sánchez	6:3, 7:6
Finalista	7.	16 stycznia 1994	Auckland	Twarda	Grant Connell	Patrick McEnroe Jared Palmer	2:6, 6:4, 4:6
Finalista	8.	20 lutego 1994	Stuttgart	Dywanowa (hala)	Grant Connell	David Adams Andriej Olchowski	7:6, 4:6, 6:7
Zwycięzca	16.	6 marca 1994	Indian Wells	Twarda	Grant Connell	Byron Black Jonathan Stark	7:5, 6:3
Finalista	9.	3 lipca 1994	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Grant Connell	Todd Woodbridge Mark Woodforde	6:7(3), 3:6, 1:6
Zwycięzca	17.	24 lipca 1994	Waszyngton	Twarda	Grant Connell	Jonas Björkman Jakob Hlasek	6:4, 4:6, 6:3
Zwycięzca	18.	21 sierpnia 1994	New Haven	Twarda	Grant Connell	Jacco Eltingh Paul Haarhuis	6:4, 7:6
Zwycięzca	19.	16 października 1994	Tokio	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Byron Black Jonathan Stark	6:3, 3:6, 6:4
Zwycięzca	20.	15 stycznia 1995	Auckland	Twarda	Grant Connell	Luis Lobo Javier Sánchez	6:4, 6:3
Zwycięzca	21.	12 lutego 1995	Dubaj	Twarda	Grant Connell	Tomás Carbonell Francisco Roig	6:2, 4:6, 6:3
Zwycięzca	22.	26 lutego 1995	Stuttgart	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Cyril Suk Daniel Vacek	6:2, 6:2
Finalista	10.	25 czerwca 1995	Nottingham	Trawiasta	Danie Visser	Luke Jensen Murphy Jensen	3:6, 7:5, 4:6
Finalista	11.	8 października 1995	Kuala Lumpur	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Patrick McEnroe Mark Philippoussis	5:7, 4:6
Zwycięzca	23.	5 listopada 1995	Paryż	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Jim Grabb Todd Martin	6:2, 6:2
Finalista	12.	12 listopada 1995	Sztokholm	Twarda (hala)	Grant Connell	Jacco Eltingh Paul Haarhuis	6:3, 2:6, 6:7
Zwycięzca	24.	26 listopada 1995	Eindhoven	Dywanowa (hala)	Grant Connell	Jacco Eltingh Paul Haarhuis	7:6, 7:6, 3:6, 7:6
Zwycięzca	25.	10 marca 1996	Scottsdale	Twarda	Rick Leach	Richey Reneberg Brett Steven	5:7, 7:5, 7:5
Finalista	13.	31 marca 1996	Miami	Twarda	Ellis Ferreira	Todd Woodbridge Mark Woodforde	1:6, 3:6
Zwycięzca	26.	14 kwietnia 1996	Hongkong	Twarda	Andriej Olchowski	Kent Kinnear Dave Randall	6:3, 6:7, 7:6
Zwycięzca	27.	25 sierpnia 1996	Toronto	Twarda	Paul Haarhuis	Mark Knowles Daniel Nestor	7:6, 6:3
Zwycięzca	28.	10 listopada 1996	Sztokholm	Twarda (hala)	Jonathan Stark	Todd Martin Chris Woodruff	7:6, 6:4
Zwycięzca	29.	12 stycznia 1997	Auckland	Twarda	Ellis Ferreira	Rick Leach Jonathan Stark	6:4, 4:6, 7:6
Zwycięzca	30.	23 lutego 1997	Memphis	Twarda (hala)	Ellis Ferreira	Rick Leach Jonathan Stark	6:3, 3:6, 6:1
Finalista	14.	2 marca 1997	Filadelfia	Twarda (hala)	Ellis Ferreira	Sébastien Lareau Alex O’Brien	3:6, 3:6
Zwycięzca	31.	22 czerwca 1997	Nottingham	Trawiasta	Ellis Ferreira	Danny Sapsford Chris Wilkinson	4:6, 7:6, 7:6
Zwycięzca	32.	12 października 1997	Wiedeń	Dywanowa (hala)	Ellis Ferreira	Marc-Kevin Goellner David Prinosil	6:3, 6:4
Zwycięzca	33.	19 października 1997	Lyon	Dywanowa (hala)	Ellis Ferreira	Olivier Delaître Fabrice Santoro	3:6, 6:2, 6:4
Finalista	15.	9 listopada 1997	Sztokholm	Twarda (hala)	Ellis Ferreira	Marc-Kevin Goellner Richey Reneberg	3:6, 6:3, 6:7
Zwycięzca	34.	18 stycznia 1998	Auckland	Twarda	Brett Steven	Tom Nijssen Jeff Tarango	6:4, 6:2
Finalista	16.	26 lipca 1998	Waszyngton	Twarda	Wayne Ferreira	Grant Stafford Kevin Ullyett	2:6, 4:6
Finalista	17.	10 stycznia 1999	Adelaide	Twarda	Jim Courier	Gustavo Kuerten Nicolás Lapentti	4:6, 4:6
Finalista	18.	17 stycznia 1999	Sydney	Twarda	Paul Haarhuis	Sébastien Lareau Daniel Nestor	3:6, 4:6
Zwycięzca	35.	2 maja 1999	Atlanta	Ceglana	Justin Gimelstob	Todd Woodbridge Mark Woodforde	5:7, 7:6, 6:3
Zwycięzca	36.	20 czerwca 1999	Nottingham	Trawiasta	Justin Gimelstob	Marius Barnard Brent Haygarth	5:7, 7:5, 6:3
Finalista	19.	12 marca 2000	Scottsdale	Twarda	David Macpherson	Jared Palmer Richey Reneberg	3:6, 5:7

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20]  (ang.).