Stephan Eberharter

Stephan Eberharter

Data i miejsce urodzenia	24 marca 1969 Brixlegg
Klub	WSV Zell am Ziller
Debiut w PŚ	23.11 1989, Park City (8. miejsce – gigant)
Pierwsze punkty w PŚ	23.11 1989, Park City (8. miejsce – gigant)
Pierwsze podium w PŚ	2.12 1990, Valloire (3. miejsce – super G)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	14.03 1998, Crans-Montana (gigant)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria Igrzyska olimpijskie złoto Salt Lake City 2002 Gigant srebro Nagano 1998 Gigant srebro Salt Lake City 2002 Supergigant brąz Salt Lake City 2002 Zjazd Mistrzostwa świata złoto Sälbach 1991 Supergigant złoto Sälbach 1991 Kombinacja złoto St. Moritz 2003 Supergigant srebro St. Anton 2001 Supergigant Puchar Świata Kryształowa Kula 2001/2002 Kryształowa Kula 2002/2003 2. miejsce 2000/2001 2. miejsce 2003/2004 3. miejsce 1997/1998 Puchar Świata (Zjazd) Mała Kryształowa Kula 2001/2002 Mała Kryształowa Kula 2002/2003 Mała Kryształowa Kula 2003/2004 2. miejsce 2000/2001 Puchar Świata (Slalom gigant) 2. miejsce 1998/1999 3. miejsce 2001/2002 Puchar Świata (Supergigant) Mała Kryształowa Kula 2001/2002 Mała Kryształowa Kula 2002/2003 2. miejsce 1990/1991 2. miejsce 1998/1999 3. miejsce 1997/1998 3. miejsce 2003/2004

Stephan Eberharter (ur. 24 marca 1969 w Brixlegg) – austriacki narciarz alpejski, czterokrotny medalista igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata oraz dwukrotny zdobywca Pucharu Świata.

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Stephan Eberharter pojawił się w 1987 roku, podczas mistrzostw świata juniorów w Sälen. Zajął tam siódme miejsce w slalomie gigancie, jedenaste w slalomie i dwunaste w biegu zjazdowym. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 23 listopada 1989 roku w Park City, zajmując ósme miejsce w gigancie. Tym samym już w swoim debiucie zdobył pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1989/1990 punktował jeszcze dwukrotnie, najlepszy wynik osiągając 2 grudnia 1989 roku w Mont St. Anne, gdzie był piąty w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 32. miejsce.

Sezon 1990/1991 rozpoczął od wywalczenia pierwszego podium w zawodach PŚ: 2 grudnia 1990 roku w Valloire Austriak zajął trzecie miejsce w supergigancie. W zawodach tych lepsi byli tylko Francuz Franck Piccard i Franz Heinzer ze Szwajcarii. W kolejnych zawodach cyklu jeszcze sześciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, w tym dwa razy stawał na podium: 1 marca w Lillehammer był trzeci w gigancie, a 17 marca 1991 roku w Lake Louise zajął trzecie miejsce w supergigancie. W efekcie w klasyfikacji generalnej zajął dwunaste miejsce, a w klasyfikacji supergiganta był drugi za Heinzerem. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm. Zdobył tam tytuły mistrzowskie w supergigancie i kombinacji alpejskiej, nie wygrywając wcześniej żadnych zawodów Pucharu Świata. Pierwszy z tych medali zdobył pokonując o ponad pół sekundy Norwega Kjetila André Aamodta i o blisko dwie sekundy Francka Piccarda. W kombinacji po zjeździe zajmował dziewiąte miejsce, jednak w slalomie do kombinacji uzyskał najlepszy wynik i wyraźnie wyprzedził Włocha Kristiana Ghedinę i swego rodaka, Günthera Madera.

Kolejny raz na podium stanął 7 marca 1993 roku w Aspen, gdzie był drugi w supergigancie. Było to jednak jego jedyne podium w sezonie 1992/1993, który ukończył na 29. pozycji. Wystartował w kombinacji podczas mistrzostw świata w Morioce w 1993 roku, jednak nie ukończył rywalizacji. Na rozgrywanych rok wcześniej igrzyskach olimpijskich w Albertville był osiemnasty po zjeździe do kombinacji. Slalomu jednak nie ukończył i w kombinacji nie był klasyfikowany. Przez piec kolejnych lat Austriak zmagał się z kontuzjami, osiągając coraz słabsze wyniki. Po zakończeniu sezonu 1994/1995 stracił miejsce w reprezentacji Austrii. Wystąpił na mistrzostwach świata w Sierrra Nevada w 1996 roku, jednak w supergigancie został zdyskwalifikowany. W kolejnych dwóch sezonach startował w Pucharze Europy.

Do światowej czołówki powrócił w sezonie 1997/1998. Wielokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, w tym sześć razy stając na podium: 5 grudnia w Beaver Creek był trzeci w zjeździe, dzień później drugi w supergigancie, 14 grudnia w Val d’Isère drugi w gigancie, 10 stycznia w Schladming drugi, a dzień później trzeci w supergigancie, a 14 marca 1998 roku w Crans-Montana odniósł swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo, wygrywając giganta. W klasyfikacji generalnej zajął trzecie miejsce za Hermannem Maierem i Andreasem Schiffererem, a w klasyfikacji supergiganta trzecie miejsce zajął za Maierem i kolejnym Austriakiem, Hansem Knaußem. Wystąpił także na igrzyskach olimpijskich w Nagano, gdzie zdobył srebrny medal w slalomie gigancie. W zawodach tych rozdzielił na podium Hermanna Maiera i Michaela von Grünigena ze Szwajcarii.

Z mistrzostw świata w Vail w 1999 roku wrócił jednak bez medalu. Był tam piąty w zjeździe oraz czwarty w supergigancie, w którym walkę o podium przegrał z Knaußem o 0,21 sekundy. W zawodach pucharowych dziewięć razy plasował się na podium, w tym trzykrotne zwyciężał: 20 listopada 1998 roku w Park City w gigancie, 27 listopada w Aspen w supergigancie oraz 27 lutego 1999 roku w Ofterschwang w gigancie. Sezon 1998/1999 zakończył na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej oraz drugim w klasyfikacjach giganta i supergiganta. Wśród gigancistów lepszy był tylko Michael von Grünigen, a klasyfikacji supergiganta lepszy okazał się Hermann Maier. W kolejnym sezonie osiągał nieco słabsze wyniki. Na podium plasował się sześciokrotnie, jednak ani razu nie zwyciężył. W pierwszych zawodach cyklu, 31 października 1999 roku w Tignes był trzeci w gigancie, następnie 27 listopada w Vail był drugi w zjeździe, dzień później drugi w supergigancie, 4 grudnia w Lake Louise trzeci w zjeździe, 8 stycznia w Chamonix drugi w tej samej konkurencji, a 12 lutego 2000 roku w St. Anton am Arlberg zajął trzecie miejsce w supergigancie. Dało mu to szóste miejsce w klasyfikacji generalnej, jednak w żadnej z klasyfikacji poszczególnych konkurencji nie znalazł się w najlepszej trójce.

Mistrzostwa świata w St. Anton w 2001 roku przyniosły mu kolejny medal. W supergigancie zdobył srebrny medal, plasując się o 0,08 s za Daronem Rahlvesem z USA i o 0,15 s przed Hermannem Maierem. Na tych samych mistrzostwach był też siódmy w zjeździe, tracąc do podium 0,57 s. W zawodach pucharowych osiem razy stawał na podium, odnosząc przy tym dwa zwycięstwa: 25 listopada 2000 roku w Lake Louise i 3 marca 2001 roku w Kvitfjell wygrywał bieg zjazdowy. W klasyfikacji generalnej, a także klasyfikacji zjazdu w sezonie 2000/2001 był drugi za Maierem. Największe sukcesy osiągał jednak podczas rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie w trzech startach zdobył trzy medale. Najpierw wywalczył brązowy medal w biegu zjazdowym, przegrywając tylko ze swym rodakiem Fritzem Stroblem i Lasse Kjusem z Norwegii. Następnie zajął drugie miejsce w supergigancie, rozdzielając na podium Kjetila André Aamodta i Andreasa Schifferera. Wystąpił także w gigancie, w którym zdobył złoty medal, plasując się przed Bode Millerem z USA i Lasse Kjusem. Eberharter zdominował rywalizację w Pucharze Świata, siedemnaście razy stawał na podium, w tym aż dziesięciokrotnie zwyciężał. Wygrywał supergiganta 7 grudnia w Val d’Isère, 18 stycznia w Kitzbühel i 27 stycznia w Garmisch-Partenkirchen, bieg zjazdowy 8 grudnia w Val d’Isère, 15 grudnia w Val Gardena, 12 stycznia w Wengen, 19 stycznia w Kitzbühel, 2 lutego w Sankt Moritz i 6 marca 2002 roku w Altenmarkt-Zauchensee, a 3 lutego 2002 roku w Sankt Moritz był najlepszy w gigancie. W klasyfikacji generalnej zwyciężył, gromadząc 1702 punkty i wyprzedził drugiego w klasyfikacji Aamodta o ponad 600 punktów. W tym samym sezonie zdobył także dwie Małe Kryształowe Kule za zwycięstwa w klasyfikacjach zjazdu i supergiganta, a w klasyfikacji giganta był trzeci za Francuzem Frédérikiem Covilim i Benjaminem Raichem.

Drugą w karierze Kryształową Kulę zdobył w sezonie 2002/2003, w który trzynaście razy stawał na podium. Odniósł dziewięć zwycięstw: w gigancie 27 października w Sölden, w supergigancie 1 grudnia w Lake Louise i 13 marca w Lillehammer oraz w zjeździe 30 listopada w Lake Louise, 7 grudnia w Beaver Creek, 14 grudnia w Val d’Isère, 11 stycznia w Bormio, 17 stycznia w Wengen i 22 lutego 2003 roku w Garmisch-Partenkirchen. Oprócz zwycięstwa w klasyfikacji generalnej wygrał także klasyfikacje zjazdu i supergiganta. Ostatni medal w karierze zdobył podczas mistrzostw świata w Sankt Moritz w 2003 roku, gdzie powtórzył wynik sprzed 12 lat, zdobywając złoty medal w supergigancie. Na tych samych mistrzostwach był też piąty w zjeździe, a w gigancie zajął 23. miejsce. Startował także w sezonie 2003/2004, zajmując drugie miejsce w klasyfikacji generalnej za Hermannem Maierem. Na podium znalazł się dwanaście razy, w tym cztery razy zwyciężał: 10 stycznia w Chamonix, 24 stycznia w Kitzbühel, 31 stycznia w Garmisch-Partenkirchen i 6 marca 2004 roku w Kvitfjell był najlepszy w zjeździe. Dzięki temu por raz trzeci z rzędu zdobył Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji zjazdu, a w klasyfikacji supergiganta był trzeci za Mairerem i Rahlvesem. Zwycięstwo w Kvitfjell było ostatnim w jego karierze. Austriak miał wtedy blisko 35 lat i stał się najstarszym triumfatorem zawodów Pucharu Świata w historii^[1]. Ostatni raz na podium stanął 11 marca 2004 roku w Sestriere, gdzie był trzeci w supergigancie. Był to równocześnie jego ostatni start w zawodach pucharowych.

We wrześniu 2004 roku ogłosił zakończenie kariery sportowej^[2]. Prowadzi rubrykę sportową w gazecie "Kronen Zeitung", pracował także jako komentator^[3]. W latach 1991 i 2002 był wybierany sportowcem roku w Austrii^[4].

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
DNF	11 lutego	1992	Albertville	Kombinacja	14,58 pkt	-	Josef Polig
DSQ	16 lutego	1998	Nagano	Supergigant	1:34,82	-	Hermann Maier
2.	19 lutego	1998	Nagano	Gigant	2:38,51	+0,85	Hermann Maier
3.	10 lutego	2002	Salt Lake City	Zjazd	1:39,13	+0,28	Fritz Strobl
2.	16 lutego	2002	Salt Lake City	Supergigant	1:21,58	+0,10	Kjetil André Aamodt
1.	21 lutego	2002	Salt Lake City	Gigant	2:23,28	-	-

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
1.	23 stycznia	1991	Saalbach	Supergigant	1:26,73	-	-
1.	30 stycznia	1991	Saalbach	Kombinacja	16,28 pkt	-	-
17.[5]	3 lutego	1991	Saalbach	Gigant	2:29,94	+4,20	Rudolf Nierlich
DNF[6]	8 lutego	1993	Morioka	Kombinacja	34,22 pkt	-	Lasse Kjus
DSQ	13 lutego	1996	Sierra Nevada	Supergigant	1:21,80	-	Atle Skårdal
4.	2 lutego	1999	Vail	Supergigant	1:14,53	+0,22	Lasse Kjus Hermann Maier
5.	6 lutego	1999	Vail	Zjazd	1:40,60	+0,80	Hermann Maier
DNF1	12 lutego	1999	Vail	Gigant	2:19,31	–	Lasse Kjus
2.	31 stycznia	2001	St. Anton am Arlberg	Supergigant	1:21,46	+0,08	Daron Rahlves
7.	7 lutego	2001	St. Anton am Arlberg	Zjazd	1:38,74	+1,09	Hannes Trinkl
1.	2 lutego	2003	Sankt Moritz	Supergigant	1:38,80	-	-
5.	8 lutego	2003	Sankt Moritz	Zjazd	1:43,54	+1,14	Michael Walchhofer
23.	12 lutego	2003	Sankt Moritz	Gigant	2:45,93	+2,03	Bode Miller

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
11.	21 marca	1987	Sälen	Slalom	1:50,95	+4,04	Roger Pramotton
7.	22 marca	1987	Sälen	Gigant	2:31,70	+2,15	Thomas Wolf
12.	26 marca	1987	Hemsedal	Zjazd	1:25,72	+1,25	Urs Lehmann

• sezon 1989/1990: 32.
• sezon 1990/1991: 12.
• sezon 1991/1992: 36.
• sezon 1992/1993: 29.
• sezon 1994/1995: 104.
• sezon 1997/1998: 3.
• sezon 1998/1999: 4.
• sezon 1999/2000: 6.
• sezon 2000/2001: 2.
• sezon 2001/2002: 1.
• sezon 2002/2003: 1.
• sezon 2003/2004: 2.

1. Crans-Montana – 14 marca 1998 (gigant)
2. Park City – 20 listopada 1998 (gigant)
3. Aspen – 27 listopada 1998 (supergigant)
4. Ofterschwang – 27 lutego 1999 (gigant)
5. Lake Louise – 25 listopada 2000 (zjazd)
6. Kvitfjell – 3 marca 2001 (zjazd)
7. Val d’Isère – 7 grudnia 2001 (supergigant)
8. Val d’Isère – 8 grudnia 2001 (zjazd)
9. Val Gardena – 15 grudnia 2001 (zjazd)
10. Wengen – 12 stycznia 2002 (zjazd)
11. Kitzbühel – 18 stycznia 2002 (supergigant)
12. Kitzbühel – 19 stycznia 2002 (zjazd)
13. Garmisch-Partenkirchen – 27 stycznia 2002 (supergigant)
14. Sankt Moritz – 2 lutego 2002 (zjazd)
15. Sankt Moritz – 3 lutego 2002 (gigant)
16. Altenmarkt – 6 marca 2002 (zjazd)
17. Sölden – 27 października 2002 (gigant)
18. Lake Louise – 30 listopada 2002 (zjazd)
19. Lake Louise – 1 grudnia 2002 (supergigant)
20. Beaver Creek – 7 grudnia 2002 (zjazd)
21. Val d’Isère – 14 grudnia 2002 (zjazd)
22. Bormio – 11 stycznia 2003 (zjazd)
23. Wengen – 17 stycznia 2003 (zjazd)
24. Garmisch-Partenkirchen – 22 lutego 2003 (zjazd)
25. Kvitfjell – 13 marca 2003 (supergigant)
26. Chamonix – 10 stycznia 2004 (zjazd)
27. Kitzbühel – 24 stycznia 2004 (zjazd)
28. Garmisch-Partenkirchen – 31 stycznia 2004 (zjazd)
29. Kvitfjell – 6 marca 2004 (zjazd)

1. Valloire – 2 grudnia 1990 (supergigant) – 3. miejsce
2. Lillehammer – 1 marca 1991 (gigant) – 3. miejsce
3. Lake Louise – 17 marca 1991 (supergigant) – 3. miejsce
4. Aspen – 7 marca 1993 (supergigant) – 2. miejsce
5. Beaver Creek – 5 grudnia 1997 (zjazd) – 3. miejsce
6. Beaver Creek – 6 grudnia 1997 (supergigant) – 2. miejsce
7. Val d’Isère – 14 grudnia 1997 (gigant) – 2. miejsce
8. Schladming – 10 stycznia 1998 (supergigant) – 2. miejsce
9. Schladming – 11 stycznia 1998 (supergigant) – 3. miejsce
10. Sölden – 25 października 1998 (gigant) – 2. miejsce
11. Val d’Isère – 13 grudnia 1998 (supergigant) – 2. miejsce
12. Bormio – 29 grudnia 1998 (zjazd) – 3. miejsce
13. Kvitfjell – 5 marca 1999 (zjazd) – 2. miejsce
14. Kvitfjell – 6 marca 1999 (zjazd) – 3. miejsce
15. Kvitfjell – 7 marca 1999 (supergigant) – 2. miejsce
16. Tignes – 31 października 1999 (gigant) – 3. miejsce
17. Vail – 27 listopada 1999 (zjazd) – 2. miejsce
18. Vail – 28 listopada 1999 (supergigant) – 2. miejsce
19. Lake Louise – 4 grudnia 1999 (zjazd) – 3. miejsce
20. Chamonix – 8 stycznia 2000 (zjazd) – 2. miejsce
21. St. Anton am Arlberg – 12 lutego 2000 (supergigant) – 3. miejsce
22. Sölden – 29 października 2000 (gigant) – 2. miejsce
23. Vail – 2 grudnia 2000 (zjazd) – 3. miejsce
24. Val d’Isère – 9 grudnia 2000 (zjazd) – 2. miejsce
25. Kitzbühel – 20 stycznia 2001 (zjazd) – 3. miejsce
26. Kvitfjell – 4 marca 2001 (supergigant) – 3. miejsce
27. Åre – 8 marca 2001 (zjazd) – 2. miejsce
28. Sölden – 28 października 2001 (gigant) – 2. miejsce
29. Val d’Isère – 9 grudnia 2001 (gigant) – 3. miejsce
30. Bormio – 28 grudnia 2001 (zjazd) – 3. miejsce
31. Bormio – 29 grudnia 2001 (zjazd) – 3. miejsce
32. Garmisch-Partenkirchen – 26 stycznia 2002 (supergigant) – 3. miejsce
33. Kvitfjell – 3 marca 2002 (supergigant) – 3. miejsce
34. Altenmarkt-Zauchensee – 10 marca 2002 (gigant) – 3. miejsce
35. Wengen – 18 stycznia 2003 (zjazd) – 3. miejsce
36. Kitzbühel – 27 stycznia 2003 (supergigant) – 3. miejsce
37. Garmisch-Partenkirchen – 23 lutego 2003 (supergigant) – 2. miejsce
38. Lillehammer – 12 marca 2003 (zjazd) – 2. miejsce
39. Lake Louise – 30 listopada 2003 (supergigant) – 3. miejsce
40. Vail – 5 grudnia 2003 (zjazd) – 2. miejsce
41. Val Gardena – 19 grudnia 2003 (supergigant) – 2. miejsce
42. Kitzbühel – 22 stycznia 2004 (zjazd) – 2. miejsce
43. Garmisch-Partenkirchen – 30 stycznia 2004 (zjazd) – 3. miejsce
44. St. Anton am Arlberg – 14 lutego 2004 (zjazd) – 2. miejsce
45. Sestriere – 10 marca 2004 (zjazd) – 3. miejsce
46. Sestriere – 11 marca 2004 (supergigant) – 2. miejsce

• Profil na stronie FIS. (niem. • ang. • fr.).
• Profil na Sports Reference.com. [dostęp 2014-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-03)]. (ang.).
• Profil na Alpine Ski Database. (ang.).