Andreas Wenzel

Andreas Wenzel

Data i miejsce urodzenia	18 marca 1958 Planken
Klub	Skiclub Schaan
Wzrost	175 cm
Pierwsze punkty w PŚ	12.12 1976, Val d’Isère (7. miejsce – gigant)
Pierwsze podium w PŚ	14.12 1977, Madonna di Campiglio (3. miejsce – gigant)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Liechtenstein Igrzyska olimpijskie srebro Lake Placid 1980 narciarstwo alpejskie (slalom gigant) brąz Sarajewo 1984 narciarstwo alpejskie (slalom gigant) Mistrzostwa świata złoto Ga-Pa 1978 kombinacja srebro Ga-Pa 1978 slalom gigant srebro Lake Placid 1980 slalom gigant srebro Lake Placid 1980 kombinacja Puchar Świata Kryształowa Kula 1979/1980 3. miejsce 1977/1978 3. miejsce 1982/1983 3. miejsce 1984/1985 Puchar Świata (Kombinacja) Mała Kryształowa Kula 1983/1984 Mała Kryształowa Kula 1984/1985 2. miejsce 1979/1980 2. miejsce 1980/1981 2. miejsce 1981/1982 2. miejsce 1986/1987 Puchar Świata (Slalom gigant) 2. miejsce 1977/1978 Puchar Świata (Slalom) 3. miejsce 1982/1983

Andreas Wenzel (ur. 18 marca 1958 w Planken) – narciarz alpejski z Liechtensteinu, dwukrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata oraz zdobywca Pucharu Świata.

Pierwsze sukcesy w karierze Andreas Wenzel osiągał w latach 1970–1972, kiedy zwyciężał w zawodach Trofeo Topolino, w których startują dzieci poniżej 16 roku życia^[1]. Kolejny sukces osiągnął w 1975 roku, kiedy podczas mistrzostw Europy juniorów w Mayrhofen wywalczył złoty medal w slalomie gigancie^[2]. W 1976 roku, w wieku 17 lat, wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku, gdzie jego najlepszym wynikiem było dziesiąte miejsce w slalomie. Igrzyska w Innsbrucku były także mistrzostwami świata, jednak kombinację rozegrano tylko w ramach drugiej z tych imprez. W konkurencji tej Wenzel zajął piątą pozycję, tracąc do podium 10,01 punktu.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutował w grudniu 1976 roku. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył 12 grudnia 1976 roku w Val d’Isère, zajmując siódme miejsce w gigancie. Na podium pierwszy raz stanął nieco ponad rok później, 14 grudnia 1977 roku w Madonna di Campiglio, gdzie był trzeci w gigancie. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie Szwed Ingemar Stenmark oraz Heini Hemmi ze Szwajcarii. Wkrótce odniósł pierwsze zwycięstwo w zawodach tego cyklu, 17 stycznia 1978 roku w Adelboden wygrywając giganta. W sezonie 1977/1978 w sumie sześć razy stawał na podium, odnosząc jeszcze jedno zwycięstwo: 5 marca 1978 roku w Waterville Valley ponownie był najlepszy w gigancie. Wyniki te dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Stenmarkiem i Philem Mahre z USA. W tym samym sezonie był też drugi za Szwedem w klasyfikacji giganta. W lutym 1978 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen, zdobywając dwa medale. Najpierw zajął drugie miejsce w gigancie, rozdzielając na podium Stenmarka i swego rodaka, Williego Frommelta. Trzy dni później osiągnął kolejny sukces, zwyciężając w kombinacji. Był to pierwszy w historii złoty medal mistrzostw świata w rywalizacji mężczyzn wywalczony przez reprezentanta Liechtensteinu.

Sezon 1978/1979 zaczął od zajęcia trzeciego miejsca w kombinacji 10 grudnia 1978 roku w Schladming. Następnie sześciokrotnie stawał na podium, jednak ani razu nie wygrał. Tym razem w klasyfikacji generalnej był szósty, a w klasyfikacji giganta zajął siódme miejsce. Najlepsze wyniki w rywalizacji pucharowej osiągnął w sezonie 1979/1980, kiedy wywalczył Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. W najlepszej trójce plasował się sześć razy, przy czym trzykrotnie zwyciężał: 12 stycznia 1980 roku w Lenggries wygrał kombinację, dzień później w Kitzbühel był najlepszy w slalomie, a 8 marca 1980 roku w Oberstaufen zwyciężył w gigancie. W klasyfikacji kombinacji był drugi, wśród slalomistów był czwarty, a w klasyfikacji giganta był ósmy. Wystartował wtedy również na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, zdobywając srebrny medal w gigancie. Po pierwszym przejeździe Wenzel znajdował się na prowadzeniu, z przewagą 0,14 sekundy nad Austriakiem Hansem Ennem. W drugim przejeździe uzyskał czwarty wynik, co dało mu drugi łączny czas. Ostatecznie stracił 0,75 sekundy do zwycięzcy, Ingemara Stenmarka, a brązowego medalistę, Hansa Enna wyprzedził o 1,02 sekundy. W rozgrywanej w ramach mistrzostw świata kombinacji wywalczył kolejny srebrny medal, plasując się za Philem Mahre, a przed Leonhardem Stockiem z Austrii.

Przez dwa kolejne lata plasował się poza podium klasyfikacji generalnej PŚ. W tym czasie łącznie sześć razy stanął na podium, odnosząc zaledwie jedno zwycięstwo: 4 stycznia 1981 roku w Ebnat-Kappel był najlepszy w kombinacji. Zarówno w sezonie 1980/1981, jak i w sezonie 1981/1982 zajmował drugie miejsce w klasyfikacji kombinacji, w obu przypadkach przegrywając tylko z Philem Mahre. Z rozgrywanych na przełomie stycznia i lutego mistrzostw świata w Schladming wrócił bez medalu. Wystąpił tam w slalomie, gigancie i kombinacji, jednak nie ukończył rywalizacji w żadnej z tych konkurencji.

Kolejne pucharowe zwycięstwo odniósł 28 lutego 1983 roku w Tärnaby, gdzie był najlepszy w slalomie. Ponadto jeszcze pięć razy stawał na podium, trzykrotnie w slalomie i dwukrotnie w kombinacji. W klasyfikacji generalnej sezonu 1982/1983 był trzeci za Phielm Mahre i Stenmarkiem, a w klasyfikacji slalomu wyprzedzili go Stenmatk oraz jego rodak, Stig Strand. Rok później Wenzel zgromadził większą liczbę punktów i częściej zwyciężał: 2 grudnia 1983 roku w Kranjskiej Gorze wygrał slalom, 20 grudnia w Madonna di Campiglio i 17 stycznia 1984 roku w Parpan był najlepszy w kombinacji, a 29 stycznia 1984 roku w Garmisch-Partenkirchen zwyciężył w supergigancie. W klasyfikacji generalnej uplasował się jednak jedno miejsce niżej niż w poprzednim sezonie, zdobywając jednocześnie Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji kombinacji. Ostatni medal w karierze wywalczył podczas igrzysk olimpijskich w Sarajewie w lutym 1984 roku. Po pierwszym przejeździe giganta plasował się na drugim miejscu, tracąc 0,10 sekundy do prowadzącego Maxa Julena ze Szwajcarii. W drugim przejeździe uzyskał piąty wynik, w efekcie wyprzedził go jeszcze Jure Franko z Jugosławii. Ostatecznie zajął trzecie miejsce, tracąc 0,67 s do Julena i 0,34 s do Franko. Na tych samych igrzyskach wystartował także w slalomie, jednak nie ukończył już pierwszego przejazdu.

Ostatni raz na podium klasyfikacji generalnej stanął w sezonie 1984/1985, który ukończył na trzeciej pozycji. Tym razem lepsi okazali się reprezentujący Luksemburg Marc Girardelli oraz Szwajcar Pirmin Zurbriggen. Sześć razy plasował się w najlepszej trójce, w tym 17 grudnia 1984 roku w Madonna di Campiglio, 6 stycznia 1985 roku w La Mongie i 13 stycznia 1985 roku w Kitzbühel był najlepszy w kombinacji. Dało mu to drugie z rzędu zwycięstwo w klasyfikacji tej konkurencji, zajął także czwarte miejsce wśród slalomistów. Triumf w Kitzbühel był jego ostatnim pucharowym zwycięstwem. W tym samym roku wystąpił na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie jego najlepszym wynikiem było czwarte miejsce w kombinacji. Walkę o podium przegrał tam z Thomasem Bürglerem ze Szwajcarii. Startował tam również w gigancie i slalomie, jednak obu zawodów nie ukończył.

Startował jeszcze przez kolejne trzy lata, uzyskując jednak coraz słabsze wyniki. Jeszcze cztery razy stawał na podium, po raz ostatni w karierze dokonał tego 25 stycznia 1987 roku w Kitzbühel, gdzie był drugi w kombinacji. W klasyfikacji generalnej plasował się poza najlepszą dziesiątką, jednak w sezonie 1986/1987 zajął drugie miejsce za Zurbriggenem w klasyfikacji kombinacji. W 1987 roku startował na mistrzostwach świata w Crans-Montana, jednak nie ukończył żadnych zawodów. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary, zajmując szóste miejsce w gigancie oraz dwunaste w supergigancie. W marcu 1988 roku zakończył karierę.

W latach 1978, 1980, 1983, 1984 i 1985 był wybierany sportowcem roku w Liechtensteinie^[3]. W 1977 roku został mistrzem Szwajcarii w kombinacji, a rok później zwyciężył w slalomie. Od 2007 roku jest prezydentem Związku Narciarskiego Liechtensteinu.

Jego siostry: Hanni i Petra, szwagier Harti Weirather oraz siostrzenice: Tina Weirather i Jessica Walter również uprawiali narciarstwo alpejskie.

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
28.	5 lutego	1976	Innsbruck	Zjazd	1:45,73	+4,35	Franz Klammer
20.	10 lutego	1976	Innsbruck	Gigant	3:26,97	+9,28	Heini Hemmi
10.	14 lutego	1976	Innsbruck	Slalom	2:03,29	+5,44	Piero Gros
20.	14 lutego	1980	Lake Placid	Zjazd	1:45,50	+4,21	Leonhard Stock
2.	20 lutego	1980	Lake Placid	Gigant	2:40,74	+0,75	Ingemar Stenmark
12.	22 lutego	1980	Lake Placid	Slalom	1:44,26	+3,54	Ingemar Stenmark
3.	14 lutego	1984	Sarajewo	Gigant	2:41,18	+0,57	Max Julen
DNF	19 lutego	1984	Sarajewo	Slalom	1:39,41	-	Phil Mahre
12.	21 lutego	1988	Calgary	Supergigant	1:39,66	+3,34	Franck Piccard
6.	25 lutego	1988	Calgary	Gigant	2:06,37	+2,66	Alberto Tomba

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
28.	5 lutego	1976	Innsbruck	Zjazd	1:45,73	+4,35	Franz Klammer
20.	10 lutego	1976	Innsbruck	Gigant	3:26,97	+9,28	Heini Hemmi
10.	14 lutego	1976	Innsbruck	Slalom	2:03,29	+5,44	Piero Gros
5.	14 lutego	1976	Innsbruck	Kombinacja	24,62 pkt	+51,23 pkt	Gustav Thöni
13.	29 stycznia	1978	Garmisch-Partenkirchen	Zjazd	2:04,12	+2,55	Josef Walcher
2.	2 lutego	1978	Garmisch-Partenkirchen	Gigant	3:02,52	+2,04	Ingemar Stenmark
18.[4]	5 lutego	1978	Garmisch-Partenkirchen	Slalom	1:39,54	+7,89	Ingemar Stenmark
1.	5 lutego	1978	Garmisch-Partenkirchen	Kombinacja	2732,34 pkt	-	-
20.	14 lutego	1980	Lake Placid	Zjazd	1:45,50	+4,21	Leonhard Stock
2.	19 lutego	1980	Lake Placid	Gigant	2:40,74	+0,75	Ingemar Stenmark
2.	22 lutego	1980	Lake Placid	Kombinacja	45,53 pkt	+14,62 pkt	Phil Mahre
DNF[5]	3 lutego	1982	Schladming	Gigant	2:38,80	-	Steve Mahre
DNF[6]	5 lutego	1982	Schladming	Kombinacja	12,64 pkt	-	Michel Vion
DNF2[7]	7 lutego	1982	Schladming	Slalom	1:48,48	-	Ingemar Stenmark
4.	5 lutego	1985	Bormio	Kombinacja	7,67 pkt	+40,74 pkt	Pirmin Zurbriggen
DNF1[8]	7 lutego	1985	Bormio	Gigant	2:28,90	-	Markus Wasmeier
DNF1[9]	10 lutego	1985	Bormio	Slalom	1:38,82	-	Jonas Nilsson
DNF[10]	1 lutego	1987	Crans-Montana	Kombinacja	28,27 pkt	-	Marc Girardelli
DNF[11]	2 lutego	1987	Crans-Montana	Supergigant	1:19,93	-	Pirmin Zurbriggen
DNF[12]	8 lutego	1987	Crans-Montana	Slalom	1:54,63	-	Frank Wörndl

• sezon 1976/1977: 21.
• sezon 1977/1978: 3.
• sezon 1978/1979: 6.
• sezon 1979/1980: 1.
• sezon 1980/1981: 7.
• sezon 1981/1982: 5.
• sezon 1982/1983: 3.
• sezon 1983/1984: 4.
• sezon 1984/1985: 3.
• sezon 1985/1986: 14.
• sezon 1986/1987: 19.
• sezon 1987/1988: 55.

1. Adelboden – 17 stycznia 1978 (gigant)
2. Waterville Valley – 6 marca 1978 (gigant)
3. Lenggries – 12 stycznia 1980 (kombinacja)
4. Kitzbühel – 13 stycznia 1980 (slalom)
5. Oberstaufen – 8 marca 1980 (gigant)
6. Ebnat-Kappel – 4 stycznia 1981 (kombinacja)
7. Tärnaby – 23 lutego 1983 (slalom)
8. Kranjska Gora – 2 grudnia 1983 (slalom)
9. Madonna di Campiglio – 20 grudnia 1983 (kombinacja)
10. Parpan – 17 stycznia 1984 (kombinacja)
11. Garmisch-Partenkirchen – 29 stycznia 1984 (supergigant)
12. Madonna di Campiglio – 17 grudnia 1984 (kombinacja)
13. Le Mongie – 6 stycznia 1985 (slalom)
14. Kitzbühel – 13 stycznia 1985 (kombinacja)

• 14 zwycięstw (6 w kombinacji, 4 w slalomie, 3 w gigancie i 1 w supergigancie)

1. Madonna di Campiglio – 14 grudnia 1977 (gigant) – 3. miejsce
2. Zwiesel – 8 stycznia 1978 (gigant) – 3. miejsce
3. Kitzbühel – 22 stycznia 1978 (slalom) – 3. miejsce
4. Arosa – 18 marca 1978 (gigant) – 2. miejsce
5. Schladming – 10 grudnia 1978 (kombinacja) – 3. miejsce
6. Crans-Montana – 15 stycznia 1979 (slalom) – 2. miejsce
7. Crans-Montana – 15 stycznia 1979 (kombinacja) – 2. miejsce
8. Adelboden – 16 stycznia 1979 (gigant) – 2. miejsce
9. Kitzbühel – 21 stycznia 1979 (kombinacja) – 2. miejsce
10. Steinach – 23 stycznia 1979 (gigant) – 3. miejsce
11. Garmisch-Partenkirchen – 28 stycznia 1979 (gigant) – 3. miejsce
12. Madonna di Campiglio – 16 grudnia 1979 (kombinacja) – 2. miejsce
13. Waterville Valley – 26 lutego 1980 (gigant) – 2. miejsce
14. Chamonix – 4 marca 1980 (kombinacja) – 2. miejsce
15. Madonna di Campiglio – 14 grudnia 1980 (kombinacja) – 3. miejsce
16. Morzine – 10 stycznia 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
17. Aprica – 8 grudnia 1981 (kombinacja) – 2. miejsce
18. Madonna di Campiglio – 12 grudnia 1981 (kombinacja) – 2. miejsce
19. Bad Wiessee – 15 stycznia 1982 (kombinacja) – 2. miejsce
20. Parpan – 4 stycznia 1983 (slalom) – 3. miejsce
21. Sankt Anton – 6 lutego 1983 (slalom) – 2. miejsce
22. Sankt Anton – 6 lutego 1983 (kombinacja) – 2. miejsce
23. Morzine – 11 lutego 1983 (kombinacja) – 2. miejsce
24. Furano – 20 marca 1983 (slalom) – 2. miejsce
25. Parpan – 16 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
26. Garmisch-Partenkirchen – 29 stycznia 1984 (kombinacja) – 2. miejsce
27. Madonna di Campiglio – 16 grudnia 1984 (slalom) – 2. miejsce
28. Puy-Saint-Vincent – 11 stycznia 1985 (kombinacja) – 3. miejsce
29. Garmisch-Partenkirchen – 27 stycznia 1985 (supergigant) – 2. miejsce
30. Kitzbühel – 19 stycznia 1986 (kombinacja) – 2. miejsce
31. Kitzbühel – 19 stycznia 1986 (slalom) – 3. miejsce
32. Wengen – 21 lutego 1986 (kombinacja) – 2. miejsce
33. Kitzbühel – 25 stycznia 1987 (kombinacja) – 2. miejsce

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-19)]. (ang.).