Mokasyn błotny
| Agkistrodon piscivorus[1] | |||
| (Lacépède, 1789) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
mokasyn błotny | ||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 A. p. piscivorus A. p. conanti A. p. leucostoma | |||
Mokasyn błotny (Agkistrodon piscivorus) – gatunek jadowitego węża z podrodziny grzechotnikowatych, w rodzinie żmijowatych.
W gatunku tym wyróżniamy 3 podgatunki[1]:
- Agkistrodon piscivorus conanti (Gloyd, 1969)
- Agkistrodon piscivorus leucostoma (Troost, 1836)
- Agkistrodon piscivorus piscivorus (Lacépède, 1789)
- Wygląd:
Mokasyn błotny jest dużym wężem, osiągającym 160 cm. Grzbiet w kolorze czarnym lub ciemnobrązowym, bez deseniu[4]. Nie posiada grzechotki.
- Biotop:
Wąż ten nie oddala się od wody. Można go spotkać nad brzegami rzek, strumieni i jezior. Najchętniej zasiedla bagna i moczary. Lubi czatować na zdobycz, zwisając z gałęzi tuż nad lustrem wody.
- Odżywianie:
Podstawą jego pokarmu są ryby. Poluje też na inne wodne zwierzęta na lądzie, czasami na małe ssaki i ptaki. Zjada także padlinę. Oczyszcza rewir łowiecki z martwych ryb.
- Rozród:
Mokasyny błotne są jajo-żyworodne. Samica rodzi 5-15 młodych, które maja długość 15 do 30 cm[4]. Samice mogą rozmnażać się partenogenetycznie; występuje u nich partenogeneza fakultatywna[5].
- Występowanie:
Południowo-wschodnie obszary Ameryki Północnej, zwłaszcza na Florydzie.
- Uwagi:
Jad jest silnie toksyczny. Węże te są bardzo agresywne. Efektem ukąszenia są rozległe zmiany martwicowe tkanek, co często powoduje konieczność amputacji[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Agkistrodon piscivorus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Agkistrodon piscivorus (LACÉPÈDE, 1789). The Reptile Database. [dostęp 2010-09-08]. (ang.).
- ↑ Agkistrodon piscivorus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Włodzimierz Juszczyk: Gady i płazy. s. 123.
- ↑ Warren Booth, Charles F. Smith, Pamela H. Eskridge, Shannon K. Hoss, Joseph R. Mendelson III i Gordon W. Schuett. Facultative parthenogenesis discovered in wild vertebrates. „Biology Letters”. 8 (6), s. 983–985, 2012. DOI: 10.1098/rsbl.2012.0666. (ang.).
- ↑ Steven Foster, Roger A. Caras: A field guide to venomous animals and poisonous plants, North America, north of Mexico. s. 32.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Włodzimierz Juszczyk: Gady i płazy. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986. ISBN 83-214-0464-2.
- Hanna Dobrowolska: Gady. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981. ISBN 83-01-00957-8.
- Steven Foster, Roger A. Caras: A field guide to venomous animals and poisonous plants, North America, north of Mexico. Boston: Houghton Mifflin, 1994. ISBN 0-395-93608-X.
