Lech Falandysz

Lech Falandysz

Data i miejsce urodzenia	27 października 1942 Warszawa
Data i miejsce śmierci	22 lutego 2003 Warszawa
Doktor habilitowany nauk prawnych
Specjalność: kryminologia, prawo karne
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	1981
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	Profesor nadzwyczajny
Rektor
Uczelnia	Uczelnia Łazarskiego w Warszawie
Okres spraw.	2000–2003
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Lech Falandysz (ur. 27 października 1942 w Warszawie, zm. 22 lutego 2003 tamże) – polski prawnik, karnista, doktor habilitowany nauk prawnych, profesor nadzwyczajny Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego^[1].

Ukończył warszawskie VII Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego^[2]. Studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim ukończył w 1965, 6 lat później został doktorem. Był uczniem prof. Igora Andrejewa i prof. Jerzego Sawickiego. Habilitował się w 1981, a od 1991 był profesorem UW. Autor ok. dwustu publikacji naukowych, głównie z dziedziny prawa karnego^[3], wiktymologii, której był współtwórcą na gruncie nauki polskiej^[4], badacz nieposłuszeństwa obywatelskiego^[5]. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Prawa Karnego, Polskiego Towarzystwa Wiktymologicznego, Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego im. prof. Stanisława Batawii, a także licznych zagranicznych towarzystw naukowych w zakresie prawa karnego.

Kreśląc wizję przyszłego społeczeństwa, w którym media zastąpią wymiar sprawiedliwości, wskazywał, że środki masowego przekazu mogą dowolnie naznaczać różnych ludzi trwałymi etykietami nie czekając na wyrok^[6].

W latach 1980–1990 był uczestnikiem prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności. Członek Społecznej Rady Legislacyjnej^[7] – agendy/jednostki COIU^[8][9][10].

Był aktywnym członkiem NSZZ „Solidarność” na Uniwersytecie Warszawskim, doradcą „Solidarności” Regionu Mazowsze. Między innymi wspólnie z prof. dr hab. Andrzejem Stelmachowskim z Uniwersytetu Warszawskiego z ramienia „Solidarności” kierował pracami, celem których było rozwiązanie konfliktu, jaki miał miejsce w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej w Warszawie w 1981 roku. Dr hab. Lech Falandysz był jednym z inicjatorów zajść, jakie miały miejsce w maju 1982 roku na terenie UW. Sam brał aktywny udział – wznosząc wrogie okrzyki, odrzucając w stronę funkcjonariuszy ładunki, użyte w celu rozproszenia tłumu. Wśród studentów Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego panowała opinia, że Lech Falandysz reprezentuje negatywną postawę do istniejącej rzeczywistości^[11].

Do 1982 był członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Po wprowadzeniu stanu wojennego wystąpił z partii i rozpoczął działalność w Komitecie Helsińskim. Uczestniczył w obradach "Okrągłego Stołu" po stronie opozycji. Na początku lat 90. działał w partii Victoria, popierającej prezydenta Lecha Wałęsę.

W latach 1990–1991 był dyrektorem Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości przy Ministrze Sprawiedliwości, a następnie pracownikiem Kancelarii Prezydenta RP, najpierw w charakterze sekretarza stanu, później zastępcy szefa Kancelarii Prezydenta (podczas kadencji Lecha Wałęsy). Zasłynął, gdy udowadniał, że prezydent miał prawo odwołać z KRRiT dwóch „swoich” członków: Marka Markiewicza i Macieja Iłowieckiego. Takie działanie nazwano „falandyzacją prawa”. 15 lutego 1995 złożył dymisję z zajmowanego w Kancelarii Prezydenta stanowiska. Swą decyzję uzasadnił tym, że niemożliwa jest jego dalsza współpraca z szefem gabinetu prezydenta, Mieczysławem Wachowskim.

Od 1999 był współwłaścicielem kancelarii prawniczej „R. Smoktunowicz & L. Falandysz”.

Zmarł na raka trzustki^[12][13][14]. Był alkoholikiem, leczony od 1984^[15]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A3 tuje-2-52)^[16].

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002)^[17]

Był żonaty z Barbarą Boboli-Falandysz (1959–2015), prawniczką i mediatorką, która zmarła 13 grudnia 2015 na chorobę nowotworową^[18]. Mieli czwórkę dzieci^[19].

W Radzyminie znajduje się ulica imienia Lecha Falandysza. Falandysz określany był jako „wielki przyjaciel Radzymina”. Miał tam wraz z żoną dom letniskowy^[20].

Największa aula Uczelni Łazarskiego w Warszawie nosi imię Lecha Falandysza.