Eugeniusz Jezierski

Eugeniusz Jezierski

Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1902 Petersburg
Data i miejsce śmierci	15 sierpnia 1990 Łódź
Profesor
Specjalność: maszyny elektryczne
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Profesura	1956
Doktor honoris causa Politechnika Łódzka – 1982
Uczelnia	Politechnika Łódzka
Odznaczenia

Eugeniusz Jezierski (ur. 16 kwietnia 1902 w Petersburgu, zm. 15 sierpnia 1990 w Łodzi) – polski inżynier, specjalista maszyn elektrycznych, profesor Politechniki Łódzkiej.

Urodził się w rodzinie Włodzimierza Przemysława, nauczyciela gimnazjalnego, i Bronisławy z Szymkiewiczów, dentystki^[1]. Po uzyskaniu matury w rosyjskojęzycznej szkole w Kizlarze, przez rok studiował na Politechnice w Nowoczerkasku. Po odzyskaniu niepodległości odbywał studia w Warszawie. W 1929 r. ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, uzyskując tytuł inżyniera. Po studiach ukończył także podchorążówkę w II Batalionie Balonowym w Jabłonnie uzyskując stopień podporucznika^[1]. W latach 1930–1935 prowadził wykłady w Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki w Poznaniu, następnie pracował w Zakładach Elektromechanicznych „Rohn-Zieliński” SA w Żychlinie (także w czasie okupacji).

Po kampanii wrześniowej, Eugeniusz Jezierski - oficer Wojska Polskiego - został osadzony w niemieckim obozie jenieckim, z którego został zwolniony jako pracownik fabryki pracującej na potrzeby wojenne^[1].

Po ustąpieniu Niemców, został w lutym 1945 r. powołany przez Radę Robotniczą na dyrektora fabryki w Żychlinie^[1]. W okresie od 26 maja 1945 do 30 września 1946 r. był kierownikiem Katedry Elektrotechniki Ogólnej Politechniki Łódzkiej^[2]. W 1946 r. został profesorem nadzwyczajnym Politechniki Łódzkiej; aż do przejścia na emeryturę w 1971 r. kierował Katedrą Maszyn Elektrycznych i Transformatorów. W latach 1948–1949 był dziekanem Wydziału Elektrycznego, a w latach 1950–1953 pełnił obowiązki prorektora ds. Nauki Politechniki Łódzkiej^[1]. Od 1956 r. był profesorem zwyczajnym. Brał udział w pracach Komitetu Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk. Na emeryturę przeszedł w roku 1971.

Był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (1971)^[3], Stowarzyszenia Elektryków Polskich (1972)^[4]. W 1982 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Politechniki Łódzkiej^[5]. Laureat Nagrody Państwowej II stopnia za pracę naukową w dziedzinie teorii transformatorów elektroenergetycznych (1955)^[6], Nagrody Naukowej m. Łodzi (1963)^[7] oraz czterech nagród Ministra Szkolnictwa Wyższego^[1].

Ogłosił kilkadziesiąt publikacji (w tym 13 książek), m.in. Transformatory. Podstawy teoretyczne (1935, wiele wznowień, przekład czeski), Maszyny synchroniczne (1951), Transformatory. Budownictwo i projektowanie (1956, wiele wydań).

Zmarł 15 sierpnia 1990 r. w Łodzi^[1][8].

• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi (28 września 1954)^[9]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)^[10]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”
• Medal 25-lecia PAN

Źródło: Wybitni łódzcy elektrycy^[1].

W 1995 r., staraniem dyrekcji Instytutu Maszyn Elektrycznych i Transformatorów, została odsłonięta tablica pamiątkowa z wizerunkiem popiersia prof. Eugeniusza Jezierskiego, która znajduje się w Galerii Zasłużonych Wydziału^[1].

W dniu 15 grudnia 2006 r. odbyło się Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Delegatów Oddziału Łódzkiego SEP, podczas którego podjęło uchwałę o ustanowieniu Medalu im. prof. E. Jezierskiego. Medal jest przyznawany za zasługi dla SEP oraz zasługi dla polskiego przemysłu transformatorowego i elektroenergetyki polskiej^[11].

• Kto jest kim w Polsce?, Edycja 3, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1993.